ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 131

บทที่ 131 รับผิดชอบจวนอ๋อง

เมื่อเดินทางมาถึงหน้าจวนแม่ทัพ พ่อบ้านอุ้มหมาจิ้กจอกหางสั้นกำลังรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ จึงรีบกุลีกุจอเดินหน้ามาทักทาย

หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นว่ากงชิงวี่หายโกรธแล้ว จึงคิดจะโผเข้าสู่อ้อมแขนของอันหลิงหยุน แต่ทันทีที่มันคิดจะโผเข้าสู่อ้อมแขนอันหลิงหยุน ก็ถูกกงชิงวี่ขวางเอาไว้ซะก่อน

“เจ้านายเจ้ายังไม่หายไข้....เป็นหวัด”กงชิงวี่เปลี่ยนวาจาอย่างกะทันหัน

เดิมทีเขาไม่รู้ว่าอันใดคือเป็นหวัด เขาเรียกมันว่าได้ไข้ตลอด นางมักจะพูดว่าเป็นหวัดอยู่ตลอด ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

เพียงแค่ว่าทั้งสองโลกเรียกไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง

หมาจิ้งจอกหางสั้นก้มหัวลงอย่างหดหู่ อยากเข้าใกล้อันหลิงหยุนมากส่งเสียงร้อง กี๊ด กี๊ด อันหลิงหยุนกล่าวว่า “เจ้าไปที่อ้อมแขนเขา”

หมาจิ้งจอกหางสั้นเงยหน้าขึ้น ค่อนข้างจะไม่เต็มใจนัก แต่มันก็ไม่กล้าขัด

แต่กงชิงวี่ก็ไม่ยอม “ปล่อยให้มันเล่นเองเถอะ”

จิ้งจอกหางสั้นเลยจำยอมต้องกลับไปอยู่ในอ้อมแขนพ่อบ้าน มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเศร้าสลด และนอนนิ่งไม่ขยับตัวอีก

“ท่านแม่ทัพออกจากจวนไปแล้ว คุณท่านกับคุณหนูเชิญไปพักผ่อนก่อน ข้าน้อยจะให้คนจัดเตรียมอาหารให้” พ่อบ้านจัดแจง อันหลิงหยุนถามคำถามเกี่ยวกับท่านแม่ทัพสองสามข้อ ท่านแม่ทัพไปดื่มเหล้ามงคลแล้ว แม่ทัพรองที่เป็นลูกน้องใต้บังคับของแม่ทัพอันเข้าพิธีแต่งงานวันนี้ แม่ทัพอันได้เดินทางไปแต่เช้าแล้ว

เมื่อแม่ทัพอันไม่อยู่ อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าอยู่ต่อก็ไม่มีความหมาย ไม่รับประทานอาหารเช้าก็เดินทางกลับจวนอ๋องเสียนแต่เช้า ระหว่างทางกงชิงวี่ก็ซักถามอันหลิงหยุนเกี่ยวกับโลกอนาคตอีก ยิ่งถามเขายิ่งประหลาดใจ ยิ่งกลัวว่าอันหลิงหยุนจะหนีหายไป

เตือนอันหลิงหยุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าถ้านางหนีจากไป เขาจะทำลายจวนแม่ทัพให้ย่อยยับ

อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก นางไม่น่าจะพูดเลย

กลับถึงจวนอ๋องเสียนกงชิงวี่กลับเข้าไปในเรือนถามอันหลิงหยุน “ความหมายของพระชายาวันหน้าท่านจะปรับปรุงลานโอวหลานนี่ทั้งหมดหรือ?”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่าข้าชอบเรือนที่อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน อย่างเช่นตอนนี้อากาศค่อนข้างหนาว เตาไฟไม่ได้ใช้แล้ว แต่ว่าห้องก็ยังหนาวอยู่ดี

แต่เรือนท่านอ๋องมีเตียงอุ่นอยู่ ก็เลยไม่หนาว เพราะฉะนั้นหม่อมฉันจึงคิดวางแผนปรับปรุงตกแต่งซะหน่อย หากทำแล้วเรือนยังไม่อุ่นขึ้น งั้นหม่อมฉันคงต้องตั้งเตาไฟในเรือนแทนแล้วกระมัง”

“ตกแต่ง?” ละเลยไม่สนใจเรื่องอื่น กงชิงวี่ค้นหาคำที่อันหลิงหยุนพูดถึงเกี่ยวกับโลกอนาคตโดยละเอียด แต่ไม่มีคำพูดนี้

อันหลิงหยุนอธิบายว่า “เป็นเพียงการปรับปรุงเรือน ทาสีใหม่ ดูว่ามีอันใดที่จะต้องเปลี่ยนหรือต้องทำอันใดใหม่เพิ่ม ก็เหมือนการจัดวางสิ่งของก่อนการแต่งงานเท่านั้นเอง”

“อืม”

กงชิงวี่พยักหน้ารับ เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ

“ท่านอ๋อง วันนี้ท่านไม่ไปเข้าเฝ้าถวายการรับใช้ฝ่าบาทหรือ?” แม้ว่าจะถามช้าไปหน่อย อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอย่างน้อยนางควรรู้ว่าวันๆหนึ่งกงชิงวี่ทำอันใดบ้าง

“พระชายาไม่สบายอยู่ ข้าได้ให้คนไปแจ้งเรื่องที่วังแล้ว ไม่ต้องเข้าวัง” กงชิงวี่ลุกขึ้น “ข้ายังมีธุระ พระชายาจะตกแต่งต้องการเงิน หากต้องการใช้ก็หยิบจากตู้ได้เลย”

“ขอบพระคุณท่านอ๋อง” อันหลิวหยุนกล่าวขอบคุณ

กงชิงวี่ออกจากประตูไป

ออกจากลานโอวหลาน สีหน้ากงชิงวี่ไม่สู้ดีนัก ในด้านข้างห้องโถงหน้าเรือนมีคนรออยู่นานแล้ว

พ่อบ้านกับอาหยู่คุกเข่าอยู่ ส่วนถางเหอแค่ก้มหัวยืนอยู่

ประตูเปิดออกกงชิงวี่เข้าไป กงชิงวี่นั่งลงบนเก้าอี้หยิบถ้วยชาขึ้นมาแล้วดื่มคำหนึ่งแล้วมองลงไปที่พ่อบ้านกับอาหยู่

“อาหยู่ ป้ายของคุกใต้ดินอยู่กับเจ้า เจ้านำไปช่วยอาซิวโดยพลการ เรื่องนี้เจ้าจะยอมรับหรือไม่” กงชิงวี่กล่าวอย่างใจเย็น

อาหยู่ก้มหัว “หม่อมฉันยินดีรับโทษด้วยความตาย”

“โทษตายให้ละเว้นไป พระชายาช่วยเจ้ารับผิดชอบแล้ว หากข้ายังจะลงโทษเจ้าอีก พระชายามีหรือจะยอมนิ่งเฉย” กงชิงวี่ถือถ้วยน้ำชาดื่มต่อ

อาหยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ความรู้สึกมากมายหลากหลายในใจ เขาไม่รู้ว่าควรประหลาดใจที่ท่านอ๋องกลัวเมียแล้ว หรือจะบอกว่าท่านอ๋องเปลี่ยนไปดี

ถางเหอแค่นึกแปลกใจ วันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ดี

“ท่านอ๋อง ข้าน้อย.....” พ่อบ้านเช็ดน้ำตา “ละอายใจต่อท่านอ๋อง”

“จากวันนี้เป็นต้นไปพระชายาจะเป็นคนรับผิดชอบดูแลเรื่องในจวนอ๋องเต็มตัว เดี๋ยวพ่อบ้านจัดการคัดแยกบัญชีแล้วนำไปส่งให้พระชายาดู อาหยู่ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้ารับผิดชอบปกป้องความปลอดภัยของพระชายา ส่วนถางเหอ” กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไป “หันหน้าเข้ากำแพงรำลึกความผิดสิบวัน สิบวันนี้ห้ามเจ้าออกไปไหนเป็นอันขาด ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าออกไปละก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่

“หม่อมฉันขอบคุณท่านอ๋องที่กรุณา”ถางเหอยกมือขึ้นคารวะ

กงชิงวี่วางถ้วยชาลง “ใช่ว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้า เพราะพระชายาไม่ให้ข้าลงโทษเจ้า ครั้งหน้าหากมีผู้ใดกล้าคิดร้ายต่อพระชายาอีก ข้าจะไม่ยอมปล่อยมันผู้นั้นไปแน่”

“พวกหม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้ว” ถางเหอรีบตอบรับอย่างเร็ว

หลังจากนั้นกงชิงวี่ก็ออกจากประตูไป

พ่อบ้านเช็ดน้ำตาออก รีบไปเตรียมบันทึกสมุดบัญชีให้อันหลิงหยุนทันที

ร่างกายอันหลิงหยุนเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย พอเห็นสมุดบัญชีก็ลืมเรื่องนั้นไปเลย

เวลานี้อันหลิงหยุนถูกใจเตียงอุ่นของกงชิงวี่นัก เรือนก็ไม่กลับแล้ว ให้หงเถาลุ่ยหลิ่วนำผ้าห่มมาให้ทางนี้ แล้วก็พิงอยู่ด้านบน สมุดบัญชีวางอยู่บนโต๊ะ อันหลิงหยุนพิงบนผ้าห่มหยิบสมุดบัญชีเล่มหนึ่งขึ้นมาดู กลิ่นธูปหอมโชยบางๆ อันหลิงหยุนดูเข้าไปแล้ว

อันหลิงหยุนดูเล่มที่หยิบมาจนจบก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ “จวนอ๋องของเราแต่ละปีรายจ่ายเยอะกว่าหรือรายรับเยอะกว่า?”