ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 136

บทที่ 136 การรับประกันของราชครูจุน

แต่คนชุดดำไม่ฟังคำกงชิงหยิน โจมตีอย่างรวดเร็ว ดาบในมือดูน่าเกรงขามดุจดั่งเสือ ฟันลงมาตรงหน้า

กงชิงหยินหลบออกไป ต่อสู้กับคนหกเจ็ดคนด้วยมือเปล่า

หยุนโล่ชวนก็ต่อสู้กับคนที่เหลือ

หยุนโล๋ชวนฝึกยุทธแต่เด็ก เกิดในตระกูลแม่ทัพ สิ่งที่ถนัดที่สุดคือการต่อสู้ ใช้มือเปล่านางยังสามารถเอาชนะได้หลายคน

แย่งดาบมาเล่มหนึ่ง หยุนโล๋ชวนแทงบาดเจ็บไปหนึ่งคน หันหลังเข้าสู้กับพวกคนที่กำลังต่อสู้กับอ๋องตวน

สองคนหันหลังชนกัน กงชิงหยินไม่พอใจ “ทำไมไม่ไปก่อน”

“ตอนแรกคิดว่าแค่มาลองเชิงเรา แต่พวกเขาลงมือโหดเหี้ยม ดูท่าจะเอาชีวิตของเรา ข้าไปแล้วคนพวกเขาเยอะกว่า ท่านจะทำยังอันใด?” หยุนโล๋ชวนไม่พอใจ นางหวังดีอยู่ต่อแท้ๆ เขากลับมาโกรธ ไม่มีความหมายซะจริง

สองคนต่อสู้กับฝ่ายตรงข้าม ทั้งคู่เข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งคู่ใช้ดาบฟันลงไปพร้อมกัน หยุนโล๋ชวนหมุนตัวเร็วดั่งลมกรดแล้วเตะออกไป มือทั้งคู่ของกงชิงหยินจับแขนนางเอาไว้ แล้วนางก็เตะคน ลงมาถูกกงชิงหยินกอดไว้แล้วถอยลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองถูกต้อนไปติดกำแพง กงชิงหยินงอเข่าลงเล็กน้อย กล่าวว่า “ขึ้นมา”

“ไม่ไป จะตายก็ตายด้วยกันอยู่ก็อยู่ด้วยกัน ข้าไม่ทิ้งให้ท่านอยู่คนเดียวหรอก” หยุนโล๋ชวนไม่อยากเป็นคนหนีทหาร

กงชิงหยินมองไป วาวตาสับสน ถ้าเป็นฉูฉู นางจะทำเช่นนี้หรือไม่?

ตอนกงชิงหยินเสียสมาธิ พวกมันฟันดาบลงมาคนละดาบ หยุนโล๋ชวนดูท่าจะไม่สามารถหลบได้ทัน หันตัวไปบังตัวกงชิงหยินอย่างเร็ว กงชิงหยินตกใจ แววตาของเขาเคร่งขรึม “ถอยออกไปจากตัวข้า”

คนที่ฟันลงมาหยุดไว้กลางคัน ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นคนมากกว่าสิบคน รวมผู้บาดเจ็บคุกเข่าลงพื้นด้วยเข่าข้างเดียว ปลายดาบแทงบนพื้น ก้มหัวยอมรับผิด “ท่านอ๋องโปรดอภัยด้วย”

กงชิงหยินกอดหยุนโล๋ชวนด้วยมือข้างเดียว ร่างกายเต็มไปด้วยไอสังหาร ลุกขึ้นยืนเสร็จกงชิงหยินพาหยุนโล๋ชวนไปยังวิหารหลักวังฮั๋วหยาง

ประตูเปิดออกคนในวังฮั๋วหยางคุกเข่าลง

หยุนโล๋ชวนประหลาดใจ “เป็นคนของท่าน?”

กงชิงหยินทำหน้าเย็นชา เด็กสาวคนนี้บาดเจ็บ ขานางโดนบาด ดังนั้นเลยเดินกระโผลกกระเผลก ช่างโง่เสียจริง

“ที่นี่คือวังฮั๋วหยาง เกิดเรื่องเช่นนี้กลับไม่มีแม้แต่เงาคน ยังไม่น่าสงสัย?” กงชิงหยินอารมณ์เสีย เขาน่าจะรู้ตั้งแต่แรก

หนุนโล๋ชวนก็นึกอันใดบางอย่างได้ สีหน้าไม่น่าดู “ในเมื่อเป็นการทดสอบ ทำใมต้องใช้ดาบจริงด้วย มีดดาบไม่มีตา หากไปทำใครบาดเจ็บเข้า มันจะไม่ดี”

“ไม่จริง ใครจะไปคิดจริงจัง?” ที่กงชิงหยินคิดไม่ถึงเพราะว่าพวกเขาลงมือโหดเหี้ยม เขาประหม่าเองแหละ

ตอนแรกนึกว่าเป็นคนของหยุนโล๋ชวนเลยไม่คิดจริงจังอันใด เห็นคนพวกนั้นกำลังจะลงมือจริง เขาถึงรู้ได้ในทันที เป็นคนของวังฮั๋วหยาง

พอเข้าพระตำหนักฮั๋วหยางกงชิงหยินมองไปทางฮั๋วไท่เฟยที่กำลังนั่งดื่มชาอยู่บนเก้าอี้นอนกุ้ยเฟย

“เสด็จแม่”

“อืม ข้ายินมาแล้วร่างกายเจ้าไม่เป็นอันใด ให้คนพวกนั้นไปลองทดสอบดู ดูเหมือนว่าจะหายแล้วจริงๆ เป็นเช่นนี้ข้าก็สบายใจ ไม่มีเรื่องอันใดแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ ข้าก็เหนื่อยแล้ว” ฮั๋วไท่เฟยพูดจบก็ลุกขึ้นไปพักผ่อนในวิหารบรรทม

กงชิงหยินปล่อยหยุนโล๋ชวน ก้มหัวมองไปที่ขาของนาง นางยังยืนได้อยู่ แต่ขามีเลือดออก

“ไปนั่งฝั่งโน้น” กงชิงหยินพยุงหยุนโล๋ชวนไปนั่งลง เรียกหมอหลวงมารักษาหยุนโล๋ชวน และอยากจะแจ้งข่าวให้อันกั๋วกง เรื่องที่หยุนโล๋ชวนบาดเจ็บในวัง

ยังอันใดก็เป็นผู้หญิง การบาดเจ็บมีผลกระทบกับนางอย่างมาก โดยเฉพาะอาจจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้ได้

แต่หยุนโล๋ชวนปฏิเสธ “ไม่ต้องแจ้งจวนกั๋วกง”

กงชิงหยินไม่เข้าใจ นั่งลงมองหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนกล่าวว่า “ข้าบาดเจ็บไม่สำคัญ ถ้าให้ท่านปู่รู้เรื่องนี้ ท่านจะไม่พอใจ ปัญหามียิ่งน้อยยิ่งดี เอาอย่างนี้แหละ”

กงชิงหยุนกลับนึกถึงจุนฉูฉูขึ้นมา ถ้าหากเปลี่ยนเป็นฉูฉู กลัวว่าเรื่องนี้คงไม่ยอมปล่อยผ่านไปง่ายๆแน่

หยุนโล๋ชวนอายุน้อยก็จริง แต่กลับเป็นเด็กสาวที่รู้เหตุรู้ผล

“ถ้างั้นเจ้าพักผ่อนให้ดี สักพักข้าจะมาดูเจ้า” กงชิงหยุนลุกขึ้นจากไป หยุนโล๋ชวนเรียกเขาไว้

“รอเดี๋ยว”

กงชิงหยินหันกลับมามองหยุนโล๋ชวน รู้สึกไม่สบอารมณ์ ดีกับนางหน่อยก็เริ่มได้คืบเอาศอก

ละเลยสีหน้าของกงชิงหยิน หยุนโล๋ชวนกล่าว “ท่านไม่ต้องมาแล้ว สองสามนี้ข้าจะพักผ่อนในนี้ ในเมื่อท่านไม่อยากพบข้า ข้าเองก็ไม่อยากพบท่าน เช่นนั้นแล้วไม่พบกันดีกว่า”

กงชิงวี่สีหน้าหนักใจ “ข้ายังอยากจะพบเจ้า?”

กงชิงหยินพูดจบก็หันหลังจากไป หยุนโล๋ชวนรู้สึกโล่งอก ไปก็ดีแล้ว เห็นเขาแล้วหงุดหงิด

ลูกผู้ชายคนหนึ่ง วันๆหมกมุ่นกับแต่เรื่องผู้หญิง ไม่มีความรับผิดชอบอันใดเลย

เวลาสามวันผ่านไป สถานธรรมหลังสวนราชครูจุนก็มีคนปรากฏตัวแต่เช้าเปิดประตูที่ถูกล็อกออก

ใบหน้าจุนฉูฉูซีดเผือก ตัวสั่นเทา นางยังคงนั่งคุกเข่าคัดลอกพระคัมภีร์ ไม่กล้าชักช้าแม้แต่น้อย

พ่อบ้านพาคนเข้าประตูมาประคองจุนฉูฉูออกไป มารดาของจุนฉูฉูพาคนมาเยี่ยมดูนางสักครู่ พูดสองสามคำพอเป็นพิธี ก็หันหลังจากไป

จุนฉูฉูนอนบนอยู่เตียงรู้สึกหนาวเหน็บ ร้อนหนาวรู้ตัวเองดี

มารดาแค่ไต่ถามง่ายๆพอแป็นพิธี ไม่มีความรู้สึกห่วงใยแม่แต่น้อย ในวันนี้ฐานะนางไม่เหมือนแต่ก่อน ไม่เหมือนตอนนางแต่งเข้าจวนอ๋องตวนใหม่ๆแล้ว ไม่มาจับมือแล้วถามสารทุกข์สุขดิบอีกแล้ว

สถานะตอนนี้ของนาง พวกเขาต่างกลัวว่านางจะนำความลำบากมาให้ มาเยี่ยมดูได้ ถือว่าเมตตามากแล้ว

ผ่านบ่ายคล้อยไป จุนฉูฉูรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เลยลุกขึ้นลงมาจากเตียง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ไปน้อมทักทายราชครูจุนเลย

หญิงรับใช้คนสนิทไปพร้อมกันด้วย ทั้งสองเดินไปยังลานใหญ่ตระกูลจุน ไม่มีแม้แต่เงาคน