ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 144

บทที่144 ไม่ยอมเลิกรา

สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่คร่ำเครียด “พวกเขาลงมือทำร้ายพระชายา?”

“ใช่”

“ฮืม ข้าดูผิดซ่างซูหลี่จริงๆ แค่พ่อบ้านธรรมดายังกล้าไปทำอย่างนี้ รังแกพระชายาของอ๋อง ถ้าไม่จัดการ คงจะยิ่งเหิมเกริม

ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าคร่ำเครียด “ สวีกงกง”

“ฮ่องเต้ พะยะค่ะ” สวีกงกงรีบขึ้นมา

“ราชโองการ คนในจวนของซ่างซูหลี่ พ่อบ้าน กับพวกที่ก่อเรื่องวันนี้ทั้งหมด เอาไปประหาร ซ่างซูหลี่ลดตำแหน่งลงสองขั้น

ปลดตำแหน่งซ่างซู ฮูหยิงซ่างซูไม่ควบคุมดูแล ปลดตำแหน่งฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ปลดหลี่เสียนออกจากตำแหน่งลี่ปู้ซื่อหลัง เอาไปขังไว้ที่กรมอาญาไว้รอคำสั่ง คนในสวนหลังบ้านทั้งหมดของหลี่เสียน เข้าคุก รอคำสั่งอีกที”

สวีกงกงรับคำสั่ง ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่ ตั้งนาน “อ๋องเสียน ข้าไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ ถ้าโกรธก็มาหาข้า”

กงชิงวี่พูด “ฮ่องเต้ ข้าเสียมารยาทจริงๆ”

“ข้าก็เคยผ่านมาแล้ว ข้าจำได้ตอนนั้นฮองเฮาเข้าวังมา ข้าไม่ทันระวังทำให้นางไม่พอใจ นางก็หลบไปร้องไห้ ก็เหมือนเจ้า ไม่รู้จะทำกระไร เจ้าเป็นอย่างนี้ได้ แสดงว่ายังมีเลือดมีเนื้อมีหัวใจ ไม่เหมือนปกติ ไม่สนใจโลกภายนอกและ

ชีวิตประจำวัน ทำให้ข้าปวดหัว”

“……” กงชิงวี่ไม่พูดอันใด ฮ่องเต้ชิงหยู่ครุ่นคิด “ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ก็ลองพูดมาซิ เรื่องที่พระชายากำลังสอบสวนคดี”

“ทูลฮ่องเต้ ข้ายังไม่ทันถาม ก็โมโหมาหาฮ่องเต้เลยช่วยตัดสินใจ”

“……”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ “ใช่เหรอ? ถ้าหากไม่มีอันใดแล้ว ก็กลับไปได้แล้ว ฮองเฮาช่วงนี้สุขภาพไม่ค่อยดี ข้าออกมานานไม่ได้

พวกเจ้าสองคน คนหนึ่งให้ข้าปวดหัว อีกคนให้ข้าจนปัญญา

ข้าก็เหนื่อยแล้ว ออกไปได้ พรุ่งนี้ช่วงเช้าอ๋องตวนก็จะมากล่าวทักทาย เขาจะแต่งพระชายารอง เจ้าก็ต้องใส่ใจหน่อย อย่าลืมไป

ข้าจะไปพักผ่อนแล้ว”

“ข้าทูลลา”

“ข้าทูลลา”

แม่ทัพอันกับกงชิงวี่พูดพร้อมกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่มีเสียงฮึม “อย่าพึ่งรีบร้อนจากไป รออยู่ตรงนี้หนึ่งชั่วโมง แล้วค่อยกลับ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่สะบัดแขนเสื้อด้วยใบหน้าเฉื่อยชาแล้วจากไป สวีกงกงรีบเอาราชองการให้กงชิงวี่

“ท่านอ๋อง ดึกดื่นข้าน้อยไม่สะดวกออกวัง ราชโองการก็มอบให้ท่านอ๋อง”

กงชิงวี่รับราชโองการมา แล้วถาม “ตอนนี้กี่ยามแล้ว?”

“เกิงที่สอง(สามทุ่มถึงห้าทุ่ม)”สวีกงกงพูดจบก็ก้มตัวผ่านตัวแม่ทัพอันแล้วเดินออกไป

พอเดินออกไปแล้วในพระตำหนักจรุงจิตก็เหลือแต่พ่อตาลูกเขยสองคน แม่ทัพอันเลยถาม “หลิงหยุนเป็นอันใดหรือไม่?”

“ตกใจมาก” พอพูดเรื่องนี้กงชิงวี่ก็ทำหน้าขรึม แม่ทัพอันคิด ตกใจมากก็แสดงว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร

กลับไม่ได้สองคนรออยู่ในตำหนักจรุงจิต แม่ทัพอันก็ถามเรื่องต่างๆนาๆ เพื่อฆ่าเวลา อันหลิงหยุนรอไปสักพัก มีเสียงพ่อบ้านแว่วมาจากประตู “พระชายา แม่ทัพเสินมาถึงแล้ว”

อันหลิงหยุนมองไป ในมือเสินหยุนเจ๋ถือกระบี่โม่เยเดินเข้ามา ใส่ชุดสีดำมีความเป็นผู้ใหญ่เรียบร้อย

อันหลิงหยุนหันหน้ามาทางเสินหยุนเจ๋ ค่อยๆก้มหัว “แม่ทัพน้อย”

ตอนที่เสินหยุนเจ๋กำลังเดินทางมาพ่อบ้านก็ได้เล่าเรื่องราวแล้ว ตอนนั้นเขาก็ไม่ตกใจ แต่ในใจก็แปลกใจ ผู้หญิงคนนี้มีความใจกล้ามาก ดึกดื่นเรียกเขามา ไม่กลัวว่าจะเกิดเรื่องเหรอ?

“มีเรื่องอันใด อย่าให้เสียเวลา”เสินหยุนเจ๋ไม่ชอบที่คนเยอะ ทำหน้าบึ้งเดินมาหาอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนใส่ชุดคลุม ทำให้รู้สึกเรียบร้อยสง่างาม เห็นมือโผล่ออกมา ขาวเหมือนรากบัว ผิวเนียนละเอียดเหมือนหยก

เสินหยุนเจ๋มองจนใจลอย พยายามเก็บอารมณ์หวั่นไหว แล้วมองทางแท่นสูงที่มีคนนอนอยู่

เสินหยุนเจ๋นำทหารออกรบ ในค่ายทหารถ้ามีคนป่วยก็ต้องรักษา แม้แต่นอนป่วยอยู่อย่างนี้ เขาก็รู้สึกคุ้นเคย แต่คนที่นอนอยู่บนเตียง ในตัวมีแต่เลือด ใบหน้าก็เสียโฉม ยังตั้งครรภ์อีก

“นี่คือ?” ด้วยเหตุใดน่าเกลียดอย่างนี้ เสินหยุนเจ๋ตกตะลึง

อันหลิงหยุนไม่ลังเล รีบเอาน้ำยาฆ่าเชื้อ เริ่มลงมือฆ่าเชื้อ

“แม่ทัพน้อย เจ้าช่วยดูให้ข้า ในร่างกายมีบาดแผลกี่จุด บาดแผลอยู่ตรงไหนบ้างอันหลิงหยุนเริ่มลงมืออย่าคล่องแคล่ว หงเถากับลุ่ยหลิ่วเตรียมพร้อม คนหนึ่งเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้เช็ดเหงื่ออันหลิงหยุน อีกคนใส่ถุงมือยื่นแหนบคีมและอุปกรณ์

ต่างๆ

เสินหยุนเจ๋เดินมาดูข้างๆ “กระดาษพู่กัน”

พ่อบ้านเตรียมไว้พร้อม กระดาษม้วนหนึ่ง น้ำหมึกพู่กันวางลง เสินหยุนเจ๋เริ่มจดบันทึก

ก็ไม่เข้าใจอันหลิงหยุนจะทำอันใด แต่เขาก็ให้ความร่วมมือเต็มที่

หมาจิ้งจอกหางสั้นวิ่งไปที่ประตูรอกงชิงวี่

หนึ่งชั่วยามผ่านไป บาดแผลตามร่างกายของฉาวเหม่ยเหรินได้รับการจัดการทั้งหมด อันหลิงหยุนได้พันแผลทั่วตัว ก็เหมือนมัมมี่ประหลาดที่นอนอยู่บนเตียง

“อาหยู่ ระวังหน่อย วางลงบนเตียง” อาหยู่เข้ามาอุ้มฉาวเหม่ยเหรินวางบนเตียง

“ลุ่ยหลิ่ว คืนนี้เจ้ากับอาหยู่อยู่เฝ้าฉาวเหม่ยเหริน”

“พ่ะย่ะค่ะ”

สั่งการเรียบร้อย อันหลิงหยุนก็มองมาทางเสินหยุนเจ๋

“ลำบากแม่ทัพน้อยจริงๆ”

“ไม่เป็นไร ข้าลืมเอาตราแม่ทัพมา ปั๊มนิ้วมือให้” พูดเสร็จเสินหยุนเจ๋ก็ลงชื่อ แล้วให้คนเอาแป้นพิมพ์มาปั๊มนิ้วมือลงตรง

เอกสารบันทึก เป่าแห้งแล้วยื่นให้อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนมองดูสักพัก เสินหยุนเจ๋เป็นคนที่ฉลาดมาก เสียดายความจริงใจใช้ผิดที่ เสียดายจริงๆ!

“เชิญท่านแม่ทัพน้อยรออยู่ที่ห้องโถง ข้าไปเปลี่ยนชุด”