ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 145

บทที่145 เรื่องน่าอับอาย

เสินหยุนเจ๋คุกเขาคำนับ “คารวะฮ่องเต้ คารวะฮองเฮา ดึกดื่นมารบกวนทำให้ท่านตกใจ ข้าสมควรรับโทษ ขอให้ฮ่องเต้ลงโทษข้าน้อย”

“ลุกขึ้นมาเถอะ เจ้าก็ไม่ใช่คนนอก เห็นเจ้าอายุยังน้อย ข้าไม่ถือสาเจ้า ไป นั่งลงค่อยพูด สวีกงกง เจ้าไป หาของกินให้แม่

ทัพน้อย เห็นเขารีบร้อนขนาดนี้ คงหิวแล้ว!”

เสินหยุนเจ๋ลุกขึ้น เสินหยุนชูรีบพูด “ฮ่องเต้ เขาอายุน้อย ท่านตามใจเขาเกินไป จะทำให้เขาเอาแต่ใจและหยิ่งผยองได้?”

“ตอนฮองเฮาเข้าวังก็อายุเท่าไหร่เอง ข้าก็รักใคร่เจ้ามาตลอด ก็ไม่เห็นเจ้าเอาแต่ใจและหยิ่งผยองนี่?

“ข้าไม่กลัว ฮองเฮากลัวอันใด”

“อีกอย่างข้าก็รู้ อ๋องเสียนก็มาแบบนี้ ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่” ฮ่องเต้ชิงหยู่ชี้ไปที่เก้าอี้ เพื่อให้เสินหยุนเจ๋นั่ง

สวีกงกงสั่งคนไปจัดเตรียมอาหารที่นอกวังไม่มีนำมาให้เสินหยุนเจ๋ เสินหยุนเจ๋ไม่ได้ใส่ใจสิ่งเหล่านั้นและก็ไม่ได้นั่ง “ฮ่องเต้ข้ามีเรื่องมาทูลฮ่องเต้ พูดจบก็จะกลับ”

“อ่อ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่นึกถึงอันหลิงหยุน นางช่างมีความสามารถ แม้แต่เสินหยุนเจ๋ก็มาแล้ว

“ฮ่องเต้ ฉาวซื่อลูกสะใภ้ของซ่างซูหลี่ วันนี้ข้าไปดูมาแล้ว โดนทำร้ายจนหน้าตาดูไม่ได้เลย ข้ามาเพื่อทูลเรื่องนี้”

เสินหยุนชูค่อยๆลุกขึ้น มองไปทางเสินหยุนเจ๋อย่างไม่พอใจแล้วพูด “หยุนเจ๋ เจ้าไปเห็นได้ไง? เรื่องในตระกูลซ่างซูหลี่เจ้าไม่

ควรไปวุ่นวาย อีกอย่างภรรยาของซ่างซูหลี่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องราชครูจุน อีกอย่างซ่างซูหลี่กับราชครูจุนก็มีความสัมพันธ์ที่ดี

ต่อกัน แล้วข้าก็เป็นฮองเฮา ตอนนี้เซียวกุ้ยเฟยเข้าวังก็มีตำแหน่งกุ้ยเฟย เจ้าต้องหลีกเลี่ยงข้อสงสัย เจ้ารู้หรือไม่?

คนนอกไม่รู้ เขาจะคิดว่าในสองตำหนักแย่งชิงกัน คนเขาจะมองข้ากระไร?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่จับมือเสินหยุนชู “หมอหลวงบอกไม่ให้ฮองเฮาตื่นตระหนกเกินไป ฮองเฮาอย่าทำให้ข้าเป็นห่วง อีกอย่างเรื่องไม่ได้ร้ายแรงขนาดนี้ ที่เสินหยุนเจ๋ทำอย่างนี้ก็เป็นเรื่องส่วนตัวในใจเขา อย่าไปใส่ใจมาก เซียวกุ้ยเฟยจะเทียบกระไรกับฮองเฮา ฮองเฮาไม่ต้องดูถูกตัวเอง ข้าไม่ชอบฟัง”

“ฮ่องเต้ นี่ดึกดื่นแล้ว เขาไปหานางกระไร ลูกสะใภ้ซ่างซูหลี่ก่อเรื่องกับคนอื่น เรื่องนี้รู้กันไปทั่ว ยังหาผู้ชายคนนั้นไม่เจอ ถ้ามีคนเอาไปนินทา จะทำอย่างไง?” เสินหยุนชูกังวลใจ

“ฟังหยุนเจ๋พูดให้จบก่อน รีบร้อนอันใด? ฮองเฮาห้ามคิดเรื่องร้าย ทุกเรื่องมีข้าอยู่ กลัวอันใด?” ฮ่องเต้ชิงหยู๋มองไปทางเสิน

หยุนเจ๋ “มาเล่ามาซิ”

“ฮ่องเต้ เป็นพ่อบ้านจวนอ๋องเสียนรับคำสั่งมาตามข้าไปจวนอ๋องเสียน ให้ข้าช่วยประสานงาน”

ข้าเห็นฉาวซื่ออยู่ในจวนอ๋องเสียน โดนทำร้ายจนบอบช้ำทั่วร่างกาย พระชายาเสียนให้ข้าช่วยเหลือ เป็นพยานให้” เสินหยุนเจ๋พูดตามความจริง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “พวกเจ้าสองคนได้ติดต่อกัน?”

“ข้าไม่ปิดบังฮ่องเต้ ก่อนที่ข้าจะออกรบได้รู้จักกับนาง ในเมืองหลวงไม่มีใครไม่รู้ เรื่องฉาวโฉ่ของพวกเราสองคน”

“……ฮ่องเต้เขาพูดไร้สาระ” เสินหยุนชูโกรธมาก

“ฮ่าฮ่า……เจ้านี่ช่างพูดความจริง ถ้าอย่างนี้เป็นเพื่อนซี้ซั้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่หัวเราะ

“แต่พวกข้าเป็นแบบไม่สู้ไม่รู้จัก แต่คนอื่นไม่ชอบพวกข้า แต่ข้ารู้สึกว่าพระชายาเสียนเป็นคนดี เป็นคนที่นิสัยตรงไปตรงมา”

“ใช่เหรอ?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลนิดหนึ่ง “ฉาวซื่อทำเรื่องน่าอับอายต่อตระกูล เป็นผู้หญิงต้องมีจริยธรรม สามมีไม่อยู่ แต่กลับตั้งครรภ์ได้

เรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม ตระกูลซ่างซูหลี่ถึงจะใช้กฎของตระกูล ข้าก็ไม่อาจไปก้าวก่ายได้”

พวกเจ้าหลายคนร่วมมือกัน “ผลัดเปลี่ยนกันมาหาข้า ดูแล้วพระชายาคงจะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด”

เสินหยุนเจ๋ไม่พูดอันใด แต่เสินหยุนชูถาม “ฮ่องเต้ ฉาวซื่อคนนั้นตั้งครรภ์จริงเหรอ โดนทำร้ายหนักขนาดนั้น?”

ฮ่องเต่ชิงหยู่มองไป “ฮองเฮามีจิตใจเมตตา ข้ารู้ เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ต้องคิดไปในทางที่ดี ให้โอกาสพระชายาเสียน โชคร้ายหรือโชคดี แล้วแต่พวกนางเอง”

“ฮ่องเต้มีเมตตา สวรรค์ต้องคุ้มครองประเทศต้าเหลียง”

เสินหยุนชูพิงไหล ฮ่องเต้ชิงหยู่ตบไหล่เสินหยุนชู “ขอให้เป็นอย่างนั้น”

เสินหยุนเจ๋ลังเลสักครู่ “ฮ่องเต้ พระชายาบอกว่าข้าคนเดียวเป็นพยานยังไม่พอ อยากให้สวีกงกงออกวังไปดูฉาวซื่อ”

“ช่างมันเถอะ ข้าเชื่อก็พอแล้ว สวีกงกงอายุมากแล้ว ดึกดื่นขนาดนี้แข้งขาไม่ดีเท่าเจ้าแล้ว เจ้าก็รีบกลับไป เรื่องนี้ทำให้เฉินเสี้ยงตื่นตระหนก เขาจะกังวลใจ”

“ข้าน้อยทูลลา” เสินหยุนเจ๋หันตัวเดินจากไป เสินหยุนชูถอนหายใจยาวอย่างหมดปัญญา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “เป็นอันใด?”

“ก่อนที่หยุนเจ๋ออกรบเคยมาหาหม่อมฉัน บอกว่าจะสู่ขอพระชายาเสียนแต่งงาน ฮ่องเต้ก็รู้ตอนนั้นชื่อเสียงพระชายาไม่ดี

หม่อมฉันไม่ถูกใจ

หม่อมฉันได้พูดกับพี่ชาย ให้หยุนเจ๋ไปตรงนั้น พี่ชายไม่ยอม ก็มีแม่ทัพอันได้พาหยุนเจ๋ไป เรื่องนี้หม่อมฉันก็ลืมไปแล้ว

วันนี้เพราะเรื่องของพระชายาดึกดื่นแค่ไหนหยุนเจ๋ก็มา หม่อมฉันกลัว เด็กคนนี้ประสบการณ์น้อย ดูท่าทางแล้ว คงยัง

ลืมพระชายาไม่ได้”

“ฮองเฮาคิดมากไป ข้ารู้สึกว่า หยุนเจ๋ไม่ใช่คนที่ใช้เรื่องส่วนตัวมาตัดสิน ผ่านไปสักพักก็ดีเองแหละ”

“ก็หวังไว้อย่างนั้น”

เสินหยุนชูรู้สึกว่า เรื่องนี้มันไม่ธรรมดา เก็บอันหลิงหยุนไว้ไม่ได้ ในเวลาสั้นๆนางมีวิธีให้หลายคนมาทูลฮ่องเต้ ไม่รู้ในใจคิด

แผนอันใด ความสามารถไม่ตกอยู่ที่นาง ถ้าเก็บเอาไว้ปัญหาไม่จบสิ้น

เซียวกุ้ยเฟย นั่งใจลอยอยู่ในวัง สาวใช้คนสนิทได้มากระซิบข้างหู จุนเซียวเซียวหมดปัญญา “เป็นอย่างที่พูดเรื่องหนึ่งยังไม่สงบก็เกิดอีกเรื่องขึ้นมาอีก สวรรค์ไม่ช่วยเหลือข้าเลยเหรอ?”

“เจ้านาย จะพักผ่อนหรือไม่?” สู้จิ่นถาม

จุนเซียวเซียวส่ายหน้า “นับวันเวลา ตั้งแต่ข้าตั้งท้อง ฮ่องเต้ก็ไม่เคยมา ที่ทำไปก็เพื่อให้หวางฮองไทเฮาสบายใจแค่นั้นเอง

ณ ตอนนี้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก ฮ่องเต้ไม่มาถามแน่นอน พวกเรานั่งตรงนี้แหละ อย่าทำให้มันวุ่นวายเลย”

“รับทราบ” สู้จิ่นรีบตอบทันที

กงชิงวี่ถึงจวนอ๋องเซียนได้ปลุกแม่ทัพอันตื่น สองคนเดินลงพร้อมกัน

หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นรถม้าของกงชิงวี่กลับมา อันหลิงหยุนรีบใส่เสื้อผ้าออกมาต้อนรับ

พอเห็นอันหลิงหยุน กงชิงวี่รีบก้าวเข้าไป อุ้มนางไว้

อันหลิงหยุนจะคำนับ ก็ไม่ทัน