ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 146

บทที่146จวิ้นจู่มู่มิง

อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนได้ตามกงชิงวี่ไปจวนอ๋องตวน

ระหว่างทางอันหลิงหยุนหลับไปสักพัก ถึงแม้ระยะทางไม่ไกล แต่ก็นอนบนตักของกงชิงวี่

พอตื่นก็ได้ยินสียงดนตรี อันหลิงหยุนตื่นแล้วก็ดูความเรียบร้อยตัวเอง แล้วพูด “ไม่เข้าใจ สามมีแต่งพระชายารอง มีอันใดน่ายินดี”

“นี่เป็นความภูมิใจของเมียหลวง สามารถให้สามีแต่งนางสนมแสดงถึงความดีงามและคุณธรรมของภรรยา” กงชิงวี่ลงรถ

หันตัวยื่นมือให้อันหลิงหยุน ป้องกันไม่ให้นางหล่นลงไป อันหลิงหยุนลงรถ กงชิงวี่ก็อธิบายไปด้วย

ตอนลงรถอันหลิงหยุนได้อุ้มหมาจิ้งจอกน้อย พูดด้วยความหดหู่ “ ข้าว่าเพื่อต้องการได้หน้าแต่ทำร้ายจิตใจตัวเอง ใครจะไปชอบที่ต้องแบ่งสามีให้คนอื่น ยังจะอวยพรอันใดอีก”

กงชิงวี่หัวเราะ “พระชายาตวนเขายังไม่ใส่ใจเลย เจ้าไปกังวลด้วยเหตุใด”

“ก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน เห็นใจเขา” อันหลิงหยุนสัมผัสตัวหมาจิ้งจอกหางสั้น กงชิงวี่อุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นโยนเข้าไปในรถม้า

หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูแล้วมุดเข้าไปที่เดิม อันหลิงหยุนหันไปมอง กงชิงวี่จับแขนนาง หันตัวเดินไป

หน้าประตูจวนอ๋องตวนมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ พอเห็นแขกรีบมาต้อนรับ

อันหลิงหยุนเห็นทุกคนถือของขวัญมาด้วย นางมามือเปล่า ก็เลยถามกงชิงวี่ “พวกข้าไม่ต้องให้ของขวัญเหรอ?”

“พระชายาอยากให้?” กงชิงวี่พูดแฝงเลศนัย อันหลิงหยุนส่ายหัว ไม่อยาก

กงชิงวี่จับแขนนางเข้าไป “ข้ามาก็ถือว่าสุดยอดแล้ว ก็อย่างที่พระชายาพูด เรื่องอย่างนี้ พระชายาตวนก็ใช่ว่าอยากได้

ของขวัญพวกนั้น”

“อืม”

พอสองคนเข้าไปก็เจอกับคนรู้จัก อันหลิงหยุนต้องทบทวนความจำอีกครั้ง คนพวกนี้นางน่าจะรู้จัก ตอนนั้นที่กงชิงวี่ได้

ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ก็มีคนพวกนี้ที่มาอวยพร

พอเห็นกงชิงวี่กับอันหลิงหยุน ทุกคนคำนับ อันหลิงหยุนก็มียศตำแหน่ง แต่คนที่ตำแหน่งน้อยกว่านางก็จะแค่ก้มหัวทักทาย

มาถึงข้างใน มีพวกองค์หญิง กับอ๋องจุ้น แต่ก็ไม่ใช่สายเลือดโดยตรงกับกงชิงวี่

ตระกูลเสินก็มา อันหลิงหยุนจากระยะไกลก็มองเห็นเสินหยุนเอ๋อ เสินหยุนเอ๋อก็ยังเป็นที่สะดุดตาใส่ชุดมีหรูหราท่ามกลางฝูงชน รายล้อมไปด้วยผู้คน

ตอนนี้ฮองเฮาเสินหยุนชูตั้งครรภ์ ตระกูลเสินก็เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้อีกครั้ง คนพวกนั้นต่างพากันประจบประแจงเสิน

หยุนเอ๋อ

โดยเฉพาะพวกฐานะต่ำ มีความกระตือรือร้นมาก

อันหลิงหยุนโดนดึงเข้า เสินหยุนเอ๋อเห็นสองคนใส่ชุดจีนหรูหรา สีหน้าก็เปลี่ยนทันที

เสินหยุนเอ๋อหันตัวกลับมามองอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ สองคนใส่ชุดสีดำอมม่วง แต่งชุดเหมือนกัน อันหลิงหยุนเปียผม แล้วปักปิ่นปักผมสีทองหลายอัน เรียบง่ายและสง่า ไม่ได้ใส่เครื่องประดับอย่างอื่น

กงชิงวี่มัดผมไว้ ใส่มงกุฎสีทอง เติมเต็มซึ่งกันและกัน เป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก

เสินหยุนเอ๋อกำมือแน่น อันหลิงหยุน ถึงเวลาให้เจ้าร้องไห้แล้ว

“หยุนเอ๋อ ดูซินางคงภูมิใจมาก” โจวเหมยเหลินมองอันหลิงหยุนด้วยความหมั่นไส้ ไม่ได้ติดตามเสินหยุนเอ๋อเพื่อไปแต่งงาน

กับกงชิงวี่ ทำให้โจวเหมยเหลินยังไม่หายแค้น!

เสินหยุนเอ๋อหันไปอีกทาง หาที่นั่งลง “ไม่ต้องพูดแล้ว”

“หยุนเอ๋อ เดี๋ยวข้าจะให้นางร้องให้” โจวเหมยเหลินแสดงความเกลียดชัง

เสินหยุนเอ๋อมองหน้าโจวเหมยเหลิน นางไม่พูดอันใด ก็คือการตอบรับ

อันหลิงหยุนมาได้จังหวะ มองเห็นพระชายารองหยุนโล๋ชวนเข้ามาพอดี

หยุนโล๋ชวนสวมชุดแต่งงานสีแดงอ่อน ค่อยๆก้าวขาไปทีละเก้า มีแม่นมพาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ก้มตัวถอยออกมา

คนที่นั่งข้างบนใส่ชุดสีแดงคือจุนฉูฉู จุนฉูฉูวันนี้ใบหน้าสีแดงสดใส สวยงามเป็นพิเศษ ทำผมทรงดอกโบตั๋น มีเครื่องประดับผมเป็นดอกโบตั๋นสีทอง นั่งอยู่ที่นั่นอย่างสง่างาม อีกข้างหนึ่งคือกงชิงหยินใส่ชุดสีแดงสดสวมมงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร สายตาจ้องไปที่สนมอย่างไม่ค่อยแยแส

นางสนมก้มตัว เพราะเป็นแค่นางสนม พิธีง่ายๆ คำนับอ๋องตวนกับพระชายาเสร็จก็มีคนพาออกไป

บรรดาญาติผู้หญิงก็เข้ามาแสดงความยินดี สุดท้ายก็ถึงคิวอันหลิงหยุน

พวกนางเป็นพี่สะใภ้กับน้องสะใภ้ จำเป็นที่จะต้องแสดงความยินดี

แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่จุนฉูฉู และหันตัวเดินออกไปโดยไม่ได้เข้าไปแสดงความยินดี

กงชิงวี่ก็รีบตามออกไป

ใบหน้าของจุนฉูฉูเต็มไปด้วยความสุข กงชิงหยินนั่งสักพักก็ลุกขึ้น จุนฉูฉูก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกัน แล้วกลับเข้าไปในห้อง

แสดงความยินดีเสร็จก็ต้องเสวยพระกระยาหาร อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปเสวยพระกระยาหาร เลยเห็นว่าเสินหยุนเจ๋ก็มาแต่ว่าเสินหยุนเจ๋นั่งตรง

ข้ามกับอันหลิงหยุน ระยะห่างกันพอสมควร

กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแล้วกระซิบที่หู “จ้องมองอีกที ข้าก็จะไปกวาดล้างจวนเฉิงเสี้ยง

อันหลิงหยุนพูดเสียงเชอะ ที่จริงรอบข้างเสียงดังวุ่นวาย แต่นางอดไม่ได้หัวเราะ คนส่วนมากมองมาหานาง

อันหลิงหยุนรีบเอามือปิดปากยิ้ม กงชิงวี่มองเห็นสายตาที่นุ่มนวลอ่อนโยน เตรียมจะเสวยพระกระยาหารแล้ว ยังต้องจับมือนางไว้แน่น

อันหลิงหยุนไม่ได้สังเกตว่าโจวเหมยเหลินมองนาง แล้วพูดว่า “พูดเหมือนเรื่องจริงเลย มีปัญญาก็ไปสิ?”

“ข้าจะไปตอนนี้แหละ” พูดจบกงชิงวี่ก็จะลุกขึ้น ท่าทางเหมือนจริงจังมาก อันหลิงหยุนรีบคว้าไว้ทัน

“หม่อมฉันผิดไปแล้ว” คำขอโทษอันหลิงหยุนเร็วกว่าจรวด กงชิงวี่ก็เลยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่งลงอีกครั้ง

เขาจับมืออันหลิงหยุนไว้ นึกถึงเรื่องหนึ่ง แล้วก้มหัวไปใกล้หูอันหลิงหยุนแล้วถาม “โลกอนาคตแต่งงานคนก็จะมีประมาณนี้หรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนพยักหน้า ก็พูดเสียงเบาๆเกี่ยวกับงานแต่งงานในอีกภพหนึ่ง

กงชิงวี่ตั้งใจฟัง รอบข้างมีทั้งคนที่มีความสุขกับคนที่มีความทุกข์

เสินหยุนเอ๋อกำมือไว้แน่น เกลียดเข้ากระดูกดำ

เสินหยุนเจ๋นิ่งเงียบ แต่ไม่เคยละสายตาออกจากอันหลิงหยุน

อ๋องตวนกับพระชายาตวนออกมา กล่าวคำทักทายสั้นๆ เดินมาข้างกายอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ ตรงนี้มีที่ว่างเหลือไว้สองที่ แล้วนั่งลง พระชายาตวนยิ้มแหย่ๆให้อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก สองคนมีความแค้นที่ไม่ธรรมดา แต่กล่าวทักทายกันเหมือนไม่มีอันใด เป็นหมาจิ้งจอกพันปี