ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 157

บทที่ 157 ข้าจะได้เป็นพ่อคนแล้ว

“เจ้านั้นโง่เขลากว่าเซียวเซียวอยู่มาก เซียวเซียวตั้งแต่เข้าวังไป ฝ่าบาทใส่ใจทะนุถนอมนางแค่เดือนเดียว แต่นางเองก็ไม่เคยจะพูดถึงเรื่องนี้

เซียวเซียวตอนนี้นางเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ ดูเจ้าสิ ตอนนี้เจ้ามีอันใด

อีกอย่างในวังหูตาก็เยอะ เซียวเซียวแต่ไหนแต่ไรมานางก็รู้จักที่จะอยู่ให้เป็น แต่เจ้า……รู้จักแต่ก่อเรื่อง”

จุนฉูฉูเองถึงกับตกใจ ส่วนราชครูจุนนั้นมีสีหน้าที่ดูนิ่ง “วันนี้เจ้ากลับไปจวนอ๋องตวนเสีย และห้ามออกไปไหน หากออกไปก่อเรื่องข้างนอกอีก ตำแหน่งพระชายาของอ๋องตวนนี้คงไม่ต้องเป็นรึก”

“หลานขอบพระคุณที่ท่านปู่ไว้ชีวิต” จุนฉูฉูหมอบลงกับพื้น แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา

ราชครูจุนเองก็ไม่อยากที่มองจุนฉูฉู ยกมือขึ้นแล้วโบกเบา ๆ จากนั้นก็มีคนเข้ามาแบกจุนฉูฉูออกไป เพื่อส่งไปที่จวนอ๋องตวนในช่วงเวลากลางคืน เมื่อรถม้าถึงหน้าจวนอ๋องตวน ก็ให้คนเข้าไปรายงาน จากนั้นคนของจวนราชครูจะวิ่งเข้าไป

ในเวลานี้กงชิงหยินกำลังดูหยุนโล๋ชวนกำลังเขียนตัวอักษร ลายมือที่นางเขียนนั้น เป็นที่พอใจของกงชิงหยินเป็นอย่างมาก จึงรู้ได้ว่าหลายวันที่ผ่านมานั้นก็มั่วแต่ฝึกอยู่กับการเขียนตัวอักษร

เมื่อคนรับใช้รายว่าจุนฉูฉูนั้นกลับมาแล้ว กงชิงหยินก็ปล่อยให้หยุนโล๋ชวนอยู่คนเดียว

หยุนโล๋ชวนเองคิดว่ามันช่างเเสวยไปแล้ว จากนั้นนางจึงโยนพู่กันทิ้ง แล้วเอามือตบไปที่อก “กลับมาแล้วหรือ หากไม่กลับมา ข้าคงจะทรมานอย่างนี้จนสิ้นพระชนม์แน่”

สาวรับใช้หัวเราะขึ้น “จวิ้นจู่ ข้าว่าท่านอ๋องดูจะชอบท่านมาก แล้วทำไมท่านถึงได้กลัวท่านอ๋องขนาดนี้”

“พูดจาไร้สาระอันใด สภาพเขาแบบนั้น หวานยิ่งกว่าลายของหมอนบรรทม แม้แต่ข้าเขายังสู้ข้าไม่ได้เลย ใครจะชอบเขาล่ะ”

หยุนโล๋ชวนนั้นคงไม่ชอบอ๋องตวนรึก

สาวรับใช้ส่ายหน้า “จวิ้นจู่ ท่านลืมแล้วหรือ พอพระชายากลับมา ท่านคงลำบากแน่ นางคงจะมาหาเรื่องท่านไม่หยุดรึก”

“มาก็มาสิ ต้องให้ข้ากลัวนางรึ”

สาวรับใช่เองถึงกลับพูดไม่ออก กลัวไม่กลัวไม่รู้รึก แต่ว่านางเป็นถึงเมียเอก

ข่มท่านได้ และอีกอย่างท่านอ๋องก็ชอบฟังที่นางพูด คราวลำบากของท่านมาถึงแล้วจริง ๆ

จุนฉูฉูถูกกงชิงหยินอุ้มไปยังเรือนบรรทม ไม่พูดไม่จาพอถึงแล้วก็บรรทมลงเลย กงชิงหยินจึงรีบเรียกหมอมาดูอาการนาง จุนฉูฉูร้องไห้อยู่สักพัก แล้วถึงพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ฉูฉูจริง ๆ ฉูฉูเพียงแต่จะไปดูเซียวเซียวเท่านั้นเอง”

“ข้าเชื่อ”จากนั้นกงชิงหยินก็เช็ดน้ำตาที่หน้าให้กับจุนฉูฉู แล้วก็กอดนางเอาไว้ พอหมอประจำจวนเข้าตรวจดูอาการของจุนฉูฉู กงชิงหยินก็ได้ออกไป

จุนฉูฉูทั้งหิวทั้งเหนื่อย เมื่อได้เสวยอันใดลงไปแล้ว จากนั้นก็ดื่มยา นางก็เข้าบรรทมเลย

กงชิงหยินนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียง

แต่ว่าเมื่อเขานั่งสักพักก็คิดอันใดขึ้นได้ “ไปดูพระชายารองหน่อย ต้องให้นางลอกตำราเล่มนั้นให้เสร็จ กลับไปเดี๋ยวข้าจะไปดู หากเขียนไม่ดี ข้าจะตีฝ่ามือนาง”

“ขอรับ” แม่นมในจวนรับคำสั่งแล้วจากนั้นก็ไปดูหยุนโล๋ชวน

เมื่อกงชิงหยินนึกถึงใบหน้าอันเล็ก ๆ เรียว ๆ ของหยุนโล๋ชวนก็ทนไม่ได้ กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

อันหลิงหยุนพักอยู่ในวังหลายวัน และคดีที่กงชิงวี่สืบอยู่นั้นแทบจะไม่มีความคืบหน้าใด ๆ จึงรายงานต่อฝ่าบาท ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็รู้สึกไม่พอพระทัยเป็นอย่างมาก จึงได้งดจ่ายเงินเดือนเขาเป็นเวลาครึ่งปี จากนั้นก็ให้พวกเขาทั้งสองสามีภรรยานั้นออกจากวัง

เมื่ออันหลิงหยุนออกจากวังแล้ว จึงได้บรรทมพักผ่อนอย่างสบายใจ บรรทมไปสามวันสามคืน นางจะรู้สึกสดชื่นขึ้นมาเยอะ และเมื่อตื่นจากการพักผ่อนแล้ว นางก็ได้ไปที่จวนแม่ทัพ เพื่อไปเยี่ยมแม่ทัพอัน

เมื่อแม่ทัพอันได้รับข่าวในตอนเช้า ก็เลยยืนรอที่หน้าประตูจวน เมื่อแม่ทัพอันเห็นลูกสาวกลับมาเยี่ยมที่จวนแล้วจึงรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ จากนั้นก็โผล่เข้าไปกอดนาง

“หลิงหยุน”

“ท่านพ่อ เข้าไปข้างในก่อน” อันหลิงหยุนประคองแม่ทัพอันไว้แล้วเดินเข้าข้างใน จากนั้นสองคนพ่อลูกก็เข้าไปคุยกันข้างใน

บนไหล่ของอาหยู่มีจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ หมอบอยู่ เมื่อเข้าไปข้างในจวนแล้ว จิ้งจอกน้อยตัวนั้นก็วิ่งลงไป แล้วก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ซึ่งวิ่งไปเร็วมาก

อันหลิงหยุนขมวดคิ้ว เมื่อเห็นจิ้งจอกน้อยตัวนั้นวิ่งไปไกล ไม่ว่าจะมาที่จวนแม่ทัพครั้งใดก็เสวยปลาในบ่อเสียจนหมด

“ท่านพ่อ ปลาในบ่อ บอกให้คนเตรียมไว้เยอะ ๆ หน่อยนะเพคะ อย่างดีที่สุดเอาชนิดที่สามารถสืบพันธุ์ได้เร็ว ๆ หากจิ้งจอกตัวนี้มาบ่อย ๆ ล่ะก็ ปลาในบ่อคงไม่พอให้มันเสวย” อันหลิงหยุนเอ่ย

แม่ทัพอันพูดขึ้น “ข้าให้คนเตรียมไว้แล้ว ไม่ต้องห่วง ปริมาณมากพอที่มันจะเสวยได้”

“เพคะ”

ทั้งสองคนพ่อลูกคุยกันอยู่สักพัก อันหลิงหยุนเลยขอแรงของคนใช้มาสักสามสี่คน เนื่องจากว่านางนั้น กำลังจะสร้างของบางอย่างขึ้น

แม่ทัพอันนำทหารออกสู้ศึกบ่อยครั้ง อาวุธและเครื่องมือต่างก็มีเพียบพร้อม อันหลิงหยุนอยากจะได้เข็มฉีดยา ซึ่งต้องทำขึ้นมาจากเหล็ก แต่ว่านางอยากจะใช้ ทองแดง เหล็ก อลูมิเนียม มาลองก่อน ซึ่งนางเองยังไม่สามารถที่จะหาได้ ประเทศต้า

เหลียงแทบจะยังไม่มีของเหล่านี้

รอให้หาได้ก่อน ค่อยมาสร้างก็ไม่สาย

แม่ทัพอันพาอันหลิงหยุนไปดูที่โรงหล่อโลหะ จากนั้นอันหลิงหยุนก็ได้คัดเลือกคน แล้วก็หยิบกระดาษออกมาสองสามแผ่น และคนที่นางได้คัดเลือกมานั้นดูแล้วก็เข้าใจ

เมื่อคัดเลือกคนแล้ว จากนั้นอันหลิงหยุนก็ไปยังหลังจวนแม่ทัพเพื่อหาสถานที่เหมาะ ๆ เพื่อที่จะหลอมทำเข็มฉีดยา

แต่ในขณะที่กำลังคิดวางแผนอยู่นั้น ไม่ทันไรกงชิงวี่ก็ตามมาถึงพอดี

อันหลิงหยุนกำลังสั่งการอยู่พอดี จึงโดนเขาเข้ามาขวางไว้

“แต่งงานออกเรือนแล้ว ทำไมยังจะมารบกวนท่านพ่อได้อยู่ได้ ข้าเองได้ให้คนจัดเตรียมสถานที่หลังจวนของเราเอาไว้แล้ว เจ้าสามารถใช้ที่นั่นสร้างของที่เจ้าต้องการได้”

อันหลิงหยุนเองรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไร แต่พอหันหลังกลับไปก็พบว่ากงชิงวี่ยืนอยู่ข้างหลังนางแล้ว และมือทั้งสองข้างจับไว้ที่บั้นเอวของนาง อันหลิงหยุนเองไม่รู้จะทำกระไร จึงได้แค่ปล่อยให้เลยตามเลย ไม่ทันไรหน้าของนางก็เริ่มแดง

“ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้” อันหลิงหยุนพยายามที่จะดึงมือของกงชิงวี่ออก แต่เขากลับไม่ยอม

“ข้ารีบกลับมาจากตูฟางจุ้น ก็เพื่อที่จะได้เจอกับหลิงหยุน แค่กอดเอง จะกลัวอันใด” จากนั้นกงชิงวี่เลยถือโอกาสนี้จูบอันหลิงหยุน ส่วนอันหลิงหยุนนั้นคอและใบหน้าเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด

“หน้าไม่อาย”

อาหยู่จึงรีบถอยออกไป แล้วไม่มองพวกเขา

แล้วบรรดาช่างที่อยู่ข้างหน้านั้น ก็ตาค้างไปตาม ๆ กัน ว่านี่คือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์รึ

“อะแฮ่ม……” จากนั้นแม่ทัพนั้นก็เดินผ่านประตูเข้ามา ทนดูต่อไปไม่ได้จึงไอส่งเสียงขึ้นมา กงชิงวี่จึงได้ปล่อยมือออก

“ท่านพ่อตา” กงชิงวี่ยืนเอามือไข้วที่ด้านหลังไว้ ดูเหมือนกับการทำตามมารยาทโดยทั่วไป แต่ว่ามืออีกข้างของเขาจับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ และกำลังยื้อแย่งกัน

อันหลิงหยุนจึงมองด้วยความไม่ค่อยพอใจเท่าไร ตานี่ช่างหน้าไม่อายเสียจริง

ด้านแม่ทัพอันเองก็ไม่ได้ถือสาอันใด ธรรมดาของสามีภรรยา ยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้จะกลัวอันใด

แต่ในสายตาของแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนยังคงเป็นเหมือนเด็กอยู่

“ท่านพ่อ”

“อืม”แม่ทัพอันมองไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง ซึ่งก็คือกงชิงวี่ แล้วพูดขึ้นว่า “เสวยอันใดมายัง ไปเสวยข้าวก่อนเถอะ”

“ท่านพ่อตา ข้าอยากจะพานางกลับ ส่วนเรื่องที่จะสร้างเข็มฉีดยานั้น ไม่ใช่จะทำแค่วันสองวันแล้วสำเร็จได้ หากหลิงหยุนอยู่แต่ที่จวนแม่ทัพล่ะก็ เกรงว่าจะทำให้ข้าเป็นห่วง เพราะข้าเองคงไม่มีเวลาที่จะมาส่งนางมายังที่นี่ แต่หากว่าข้าไม่กลับมา ก็กลัวว่านางจะทำงานแล้วเหนื่อยเเสวยไป”

แม่ทัพอันขมวดคิ้วขึ้น เจ้านี่ช่างพูดเป็นจริง ๆ

“เรื่องของสามีภรรยา พวกเจ้าคุยกันเองแล้วกัน” แม่ทัพอันไม่อยากจะยุ่งเรื่องของพวกเขา