ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 166

บทที่ 166 เหลวไหลเป็นจริงเป็นจัง

หยุนโล๋ชวนมองดูข้างนอก ลากโซ่กลับไปที่ด้านข้างอันหลิงหยุน นั่งลงและเริ่มร้องไห้ เพราะเสียใจกับการตายของตงเอ๋อ หยุนโล๋ชวนร้องไห้อยู่พักใหญ่

อันหลิงหยุนอยู่เคียงข้างจนกระทั่งหยุนโล๋ชวนหยุดร้องไห้ จึงฟังหยุนโล๋ชวนพูด: “ข้าฝันว่าอ๋องตวนปรากฏที่ห้องของข้า จากนั้นเขามาหาข้า ตรัสว่าชอบข้า

ปกติข้าไม่ชอบให้เขาเข้าใกล้ แต่ไม่รู้เพราะอันใด ในฟันเขาปฏิบัติต่อข้าไม่เหมือนปกติ มีความรู้สึกชอบเล็กน้อย

เขากับข้าเริ่มมีความรักใคร่ ข้ารู้สึกสติหลุดลอย……”

ใบหน้าหยุนโล๋ชวนแดงระเรื่อ เป็นเพราะอับอาย อันหลิงหยุนฟังออกถึงความหมายที่แฝงอยู่ จึงเข้าใจ

“เจ้าหมายความว่า วันนั้นเจ้านอนอยู่ จากนั้นมีคนเข้าไปที่ห้องเจ้า ทำเรื่องนั้นกับเจ้า เจ้าคิดว่าผู้นั้นคืออ๋องตวน ไม่ได้ปฏิเสธด้วยกำลังทั้งหมด? พอเจ้าตื่นมา เจ้าก็พบเรื่องของฉายฝู เจ้าจึงคิดว่า เจ้าทำเรื่องที่ผิดต่อศีลธรรมของสตรี?”

อันหลิงหยุนแยกแยะเบาะแส หยุนโล๋ชวนผงกศีรษะ

อันหลิงหยุนโมโหจนหัวเราะออกมา: “สิ่งที่เจ้าทำในความฝัน ไม่สามารถนำมาเป็นหลักฐานได้ จุดนี้เจ้าน่าจะรู้”

“แต่ข้าฝันถึงมันอย่างชัดเจน และมันเป็นเรื่องจริงมากในตอนนั้น ถ้าข้าหลับไปแล้วจริงๆ อ๋องตวนที่ข้าฝันถึงไม่ใช่อ๋องตวน นั่นก็หมายความว่าเป็นฉายฝูไม่ใช่หรือ ข้าแค่เข้าใจผิดคน แต่ข้าก็ทำเรื่องเช่นนั้นจริงๆ”

หยุนโล๋ชวนยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจ ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมาอย่างอดไม่ได้

“เขียนสิ่งที่เจ้าพูด เรื่องอื่นข้าจัดการเอง” อันหลิงหยุนนำกระดาษและพู่กันให้หยุนโล๋ชวน หยุนโล๋ชวนร้องไห้พร้อมกับเขียนคำสารภาพจนจบ

อันหลิงหยุนชำเลืองมอง ตัวหนังสือแต่ละคำพูดเขียนขึ้นอย่างตั้งใจ ไม่มีเรื่องเท็จในนั้นเลย

แม้แต่เรื่องในความฝันยังพูดถึงอีกครั้ง

จะเห็นได้ว่าเด็กผู้หญิงนี่โง่จนน่าสงสารจริงๆ ถ้ารู้ว่าเมื่อคำสารภาพนี้ถูกนำออกไป อย่าตรัสว่าเกิดอันใดขึ้น คำพูดของคนน่ากลัว อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนี้จะพังพินาศ

แม้ว่ากฎหมายทั้งหมดในที่นี้ไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ผู้หญิง แต่ถ้าพูดอย่างตรงไปตรงมาผู้หญิงก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าสัตว์เดียรัจฉานมากนัก

เมื่อกระทำผิด ก็จะมีคนเกลียดนับพัน

ไม่พบจุดจบที่ดี

หยุนโล๋ชวนมีความฝันเรื่องพิศวาสความเป็นจริงแล้วไม่ได้มีอันใดเลย แต่ถ้าพูดออกมาก็จะกลายเป็นเรื่องร้ายแรง

อันหลิงหยุนหยิบสารภาพแล้วลุกขึ้นและจากไป

หยุนโล๋ชวนนั่งดูอันหลิงหยุนอยู่ข้างใน พูดพร้อมกับร้องไห้: “ตงเอ๋อทำกระไรดี?”

“วางใจเถอะ ตงเอ๋อไม่เป็นไร ข้าให้อาหยู่ดูอยู่ เจ้าวางใจได้แล้ว” อันหลิงหยุนบรรลุวัตถุประสงค์ ปัดป้องมือเตรียมจากไป

“อันใดรึ?”

หยุนโล๋ชวนใบหน้ามึนงง ยังไม่ตอบสนองกลับมา ไม่เข้าใจว่าอันหลิงหยุนพูดอันใด ในหัวเต็มไปด้วยคำว่าตงเอ๋อไม่เป็นไร

อันหลิงหยุนหยุดอยู่ข้างนอกครู่หนึ่ง กล่าว: “ตงเอ๋อสบายดี เจ้าสบายใจได้ ข้าแค่ต้องการให้เจ้าให้ความร่วมมือ พูดความจริงออกมา จึงโกหกเจ้า แต่ก็เพื่อตงเอ๋อด้วยเช่นกัน

เจ้าทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ชั่วขณะไปก่อน เจ้าต้องได้ออกไป ข้าจะตรวจสอบ เพียงแค่ปัญหาของเรื่องเวลา”

อันหลิงหยุนจากไป ที่หน้าประตูเห็นเว่ยหลิงชวนโกรธเคือง เว่ยหลิงชวนชี้นิ้วด่าอันหลิงหยุน: “แม่ทัพอันรับใช้ประเทศด้วยความภักดี สาบานว่าจะจงรักภักดีต่อประเทศต้าเหลียง เป็นชายชาตรีที่แข็งแกร่ง ให้กำเนิดคนอย่างเจ้าได้กระไร?”

“พ่อข้าให้กำเนิดข้า ก็ต้องเป็นความโชคดีของข้า เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องรบกวนให้เจ้ามาพูด โจ่จงเจิ้นรีบไปดูองค์หญิงใหญ่ก่อนเถิด”

“หึ เมื่อองค์หญิงใหญ่ไม่เป็นอันใด ข้าจะดูเจ้ารับผิดชอบถึงผลที่ตามมา” เว่ยหลิงชวนชี้นิ้วด่าอันหลิงหยุนอย่างโกรธเคือง

อันหลิงหยุนหันหลังแล้วจากไป กล่าว: “อาหยู่ อยู่ที่นี่คอยดูพระชายารองหยุน ที่นี่สภาพแวดล้อมย่ำแย่ โจ่จงเจิ้นผู้นี้ใช้อำนาจมาแก้แค้นเรื่องส่วนตัว หากเขาทำอันใดบางอย่างในขณะที่ผู้อื่นไม่ได้เตรียมตัว ข้าจะไม่สามารถอธิบายให้ไทเฮาฟังได้”

“พ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่ตอบกลับและมองไปที่อันหลิงหยุนเดินกร่างออกจากต้าจงเจิ้งย่วนอย่าเป็นกังวล

ออกจากประตูอันหลิงหยุนขึ้นรถม้า คนขับรถม้าพาอันหลิงหยุนส่งไปที่จวนอ๋องตวน

ลงจากรถอันหลิงหยุนไปหาอ๋องตัวนทันที

ขณะนี้อ๋องตวนยืนดูดอกไม้อยู่หน้าห้องโถง อันหลิงหยุนเข้ามาและเห็นอ๋องตวนจึงเยาะเย้ย: “ดูไม่ออกเลย อ๋องตวนจะอารมณ์ดีมากเพียงนี้ ณ ขณะนี้ ไฟหลังวังจะลุกหรือไม่้สูงถึงบนฟ้าอยู่แล้ว ยังสามารถชมดอกไม้ได้อย่างสบายใจ นับถือจริงๆ

กลับกันถ้าเป็นอ๋องเสียน ข้าคิดว่า เวลานี้เขากังวลไม่ใช่น้อยราวกับมดที่อยู่บนกระทะร้อน”

“ปากพระชายาเสียนช่างร้ายจริงๆ ด่าคนก็ไม่มีคำหยาบซะด้วย” อ๋องตวนหันมองอันหลิงหยุน หันเดินไปอีกฝั่ง ที่นั่นมีเก้าอี้ ถือโอกาสนั่งลง

แม้ว่าเขาจะไม่ประทับใจอันหลิงหยุน แต่เขาก็ไม่เบื่อเช่นกัน

ยังกระไรตอนนี้จวนอ๋องตวนแม้แต่แมลงวันก็ไม่เต็มใจที่จะบินเข้ามา ก็มีเพียงนางคนเดียวที่สามารถมาได้อย่างไม่สนใจ

อันหลิงหยุนถอนสายบัว: “อ๋องตวน”

กงชิงหยินตลก: “เจ้ามาไม้นี้ ข้าดูเจ้าทำความเคารพ ยังคิดอยู่ จะคิดบัญชีกับข้าอีกแล้วใช่หรือไม่”

“อ๋องตวน คำพูดนี้ข้าไม่ชอบฟังแล้ว ข้าเคยคิดบัญชีกับท่านเมื่อใดกัน?”

กงชิงหยินครุ่นคิด ไม่มีหลักฐานที่แน่ชัดจริงๆ

อันหลิงหยุนเห็นเขาเงียบ จึงนั่งลงด้วยตัวเอง

หยิบคำสารภาพของหยุนโล๋ชวนออกจากแขนเสื้อและส่งมอบให้กงชิงหยิน: “นี่คือคำสารภาพจากพระชายารองหยุน ท่านอ๋องลองดูเถิด”

กงชิงหยินหยิบคำสารภาพไปและเปิดดู ตกตะลึงครู่หนึ่ง

หันหน้ามองอันหลิงหยุน: “หมายความว่า วันนั้นฉายฝูแตะต้องพระชายารองหยุนแล้ว?”

อันหลิงหยุนอึดอัดใจ สมองนี้ช่างเป็นที่น่ากังวลจริงๆ

อันหลิงหยุนหยิบพู่กัน หมึกและกระดาษออกมา เพื่อความสะดวกต่อการเก็บคำสารภาพ พกติดตัวอยู่เสมอ

อันหลิงหยุนคิด แม้ว่านางจะเป็นหมอ แต่ก็สามารถเปิดร้านขายของชำได้ ขายของเล็กๆ น้อยๆ พู่กันหมึกกระดาษหินหมึก กระเป๋าเป้ก็ยังได้

คนสมัยก่อนจะใช้มือถือกระดาษปากกาและพู่กันหมึกเสมอเมื่อออกไปข้างนอก หากทำกระเป๋าเป้สะพายหลัง เชื่อว่าจะเป็นที่นิยมมาก

หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา อันหลิงหยุนเขียนไปพร้อมกับพูด: “ข้าพูดแค่รอบเดียว อ๋องตวนหากท่านไม่สามารถจำให้ดี นั่นมันเป็นเรื่องของท่านอ๋อง”

กงชิงหยินเงียบไม่พูด

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ: “สมมุติ ชุนหงวางยาพิษที่บ่อน้ำ ตงเอ๋อตักน้ำกลับไปให้พระชายารองหยุนดื่ม พิษในน้ำนี้ไม่ใช่ยาพิษฆ่าคน เป็นเพียงแค่ทำให้เกิดภาพหลอน เพิ่มเข้าไปในปลุกอารมณ์ทางเพศ จากนั้นหลังจากดื่มยานี้จะมีจินตนาการเกี่ยวกับผู้ชายที่ชอบ”