ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 165

บทที่ 165 เรื่องอื้อฉาวที่เคยทำ

กงชิงวี่กลับไปอันหลิงหยุนกำลังพักผ่อนอยู่ ผลักประตูออกกงชิงวี่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่หน้าประตูจนหมด เข้าไปอาบน้ำจากประตูด้านข้าง

อันหลิงหยุนสร้างห้องอาบน้ำในบ้านไว้ห้องหนึ่ง น้ำภายในร้อนยี่สิบสี่ชั่วโมง น้ำเปลี่ยนอยู่เสมอ แต่ภายในไม่ต้องต้มน้ำ ในน้ำใส่หินกำมะถันที่หาได้บางส่วนวางอยู่ ขุดให้ลึกแล้วใส่หินกำมะถันไว้ข้างใน อาบน้ำได้ตลอดเวลา

กงชิงวี่ชอบสระกำมะถันนี้เป็นพิเศษ ตามที่อันหลิงหยุนบอก ไม่เพียงแค่สะดวกในการอาบน้ำ ยังสามารถฆ่าเชื้อและให้ความชุ่มชื้น

อาบน้ำเสร็จกงชิงวี่ขึ้นไปหาอันหลิงหยุน นางหลับไปแล้ว แต่วันนี้กงชิงวี่กลับเร็ว ปลุกคนให้ฝืนตื่นขึ้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเก็บงำความสุขจึงจะสามารถนอนลงได้

แต่กงชิงวี่ที่นอนลงไปก็ยังนอนไม่หลับ

“เว่ยหลิงชวนคือโจ่จงเจิ้นของต้าจงเจิ้งย่วน เขาเป็นคนเที่ยงธรรม ข้าจำได้ว่าครั้งหนึ่งองค์หญิงเล็กถูกเขาจัดการจนได้ วันนี้มาอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมจากไป ต้องก่อเรื่องอันใดบางอย่างมาเป็นแน่”

อันหลิงหยุนพลิกตัวขนาดที่กงชิงวี่พูด ขาข้างหนึ่งทับอยู่ร่างเขาโดยตรง มือทั้งสองนอนกอดเขา

คิดจะพูดอันใดบางอย่างต่อ เมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของอันหลิงหยุนในขณะนี้ จึงไม่ต้องการรบกวนต่อไป

ตื่นเช้ากงชิงวี่จะไปทำงาน ถามไม่กี่คำไม่ได้คำตอบอันใด กงชิงวี่จึงหันจากไป

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากเสวยพระกระยาหาร ก็ไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน

ที่หน้าประตูมีคนรออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนใบหน้าของเว่ยหลิงชวนไม่พอใจอย่างมาก กล่าว: “เป็นเรื่องยากมากที่จะเชิญพระชายาเสียนมาที่ต้าจงเจิ้งย่วน”

อันหลิงหยุนจัดเสื้อคลุมอยู่ครู่หนึ่ง เดินไปตรงหน้าเว่ยหลิงชวนแล้วกล่าว: “นี่เป็นการแลกเปลี่ยนมารยาท ประตูของต้าจงเจิ้งย่วนอยู่ในระดับสูงมาโดยตลอด ข้ารู้ แต่สิ่งที่ต้าจงเจิ้งย่วนไม่รู้คือ ปีนักษัตรของข้าคือหยาจื้อ มีแค้นต้องชำระ”

“ความแค้นต้องได้รับการล้างแค้น เป็นถึงพระชายาเสียน กลับวางยาทำร้ายต้าจงเจิ้งย่วนของข้า มีเจตนาอันใด? ความสุภาพเรียบร้อยของราชวงศ์อยู่ที่ใด?” เว่ยหลิงชวนจ้องอันหลิงหยุนอย่างโกรธเคือง

อันหลิงหยุนยิ้มอ่อน มองไปยังด้านในต้าจงเจิ้งย่วน

“เจตนาดี ไม่อยากกระทำผิดก็แค่นั้น สำหรับความสุภาพเรียบร้อย……ข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์ ซึ่งก็คือไทเฮาและฮ่องเต้ การสอบสวนได้รับคำสั่งจากฮองไทเฮา

สอบถามในเมืองหลวง จวนใดไม่ให้เกียรติข้า ต้าจงเจิ้งย่วนของเจ้าเป็นวังที่ลงโทษบุตรหวังของราชวงศ์ แต่กลับดูหมิ่นไทเฮา ดูหมิ่นฮ่องเต้ได้อย่างนั้นหรือ?”

“เจ้า……” เว่ยหลิงชวนพูดไม่ออก อันหลิงหยุนเดินอ้อมเว่ยหลิงชวนและเดินเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วน

เว่ยหลิงชวนสะบัดแขนเสื้อเสื้อคลุม เดินตามเข้าไป

อันหลิงหยุนเข้ามาในวังแล้วรู้สึกอึดอัดใจ เข้าไปที่บ่อนำถุงยาออกมาแล้วโยนเข้าไปข้างใน ปัดป้องมือและหันไปมองเว่ยหลิงชวนที่เหลือเชื่อ

เว่ยหลิงชวนรูปร่างหล่อเหลา บุคลิกลักษณะไม่ธรรมดา อันหลิงหยุนมองพิจารณาเว่ยหลิงชวน ยังปรบมือให้ ผู้ชายสมัยโบราณดูเหมือนจะดูดีทั้งนั้น

“เป็นโจ่จงเจิ้นมีข้อสงสัยจะถามหรือ?” อันหลิงหยุนหันหลังไป ยืนอยู่ตรงหน้าเว่ยหลิงชวนแล้วถาม

เว่ยหลิงชวนใบหน้าแดงลามไปถึงหู ชื่อเสียงของพระชายาเสียนไม่ดีนัก เพียงเคยได้ยินมาก่อน ตอนนี้เป็นเช่นนั้นจริงๆ นางมองเขาเช่นนี้ ไร้ยางอายจริงๆ

“เจ้ามาที่ต้าจงเจิ้งย่วนของข้าทำเรื่องเช่นนี้ ไม่กลัวฮ่องเต้โกรธหรือ?” เว่ยหลิงชวนกล่าวอย่างหมดความอดทน

อันหลิงหยุนเยึดอกกลอกตาใส่เว่ยหลิงชวน เว่ยหลิงชวนผงะไปชั่วขณะ: “เจ้า?”

“ก่อนจะพูดกับข้า เรียกข้าพระชายาสักคำคงไม่ถือว่าขอมากไปใช่หรือไม่? โจ่จงเจิ้นเอาแต่เรียกว่าท่าน จะเห็นได้ว่าไม่ให้เกียรติไทเฮาและฮ่องเต้ ข้ายังคงเป็นคนของราชวงศ์ เจ้าถือเป็นตัวอันใด?”

“เจ้า……” เว่ยหลิงชวนเคยถูกดูถูกเช่นนี้ที่ไหนกัน ถูกทำให้โกรธไม่ใช่น้อย

อันหลิงหยุนเดินมุ่งเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วนโดยไม่มีท่าทีกังวลและกลัวใดๆ กล่าวขึ้นขณะที่เดิน: “ข้ามาตามคำสั่งเพื่อสืบคดี แม้ว่าต้าจงเจิ้งย่วนของพวกเจ้าจะเป็นสถานที่จัดการคดีภายในราชวงศ์ ก็ต้องฟังข้าเช่นกัน”

เป็นความจริงที่ว่า ทุกหนทุกแห่งใต้ผืนฟ้านี้กล่าวได้ว่าคือผืนแผ่นดินของกษัตริย์ มีฮ่องเต้ทรงสูงส่งกว่าทุกสรรพสิ่ง”

เว่ยหลิงชวนไม่สามารถพูดอันใดได้อีก ทำได้เพียงเดินตามอันหลิงหยุนไปข้างหน้า

อันหลิงหยุนเริ่มพูดเรื่องอย่างเป็นทางการ: “ข้าเคยพบพระชายารองหยุน แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็ต้องจัดการให้กับฮ่องเต้เชื่อว่าเรื่องของนางโจ่จงเจิ้นทราบดี

แต่ไม่ว่าจะทราบหรือไม่ คำพูดที่ไม่ดีข้าพูดไว้ก่อนหน้าแล้ว

ข้ามาตรวจสอบคดี ต้าจงเจิ้งย่วนต้องให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ ไม่เช่นนั้น กลอุบายของข้าเชื่อว่าโจ่จงเจิ้นน่าจะทราบดี

อย่าคิดว่าร้องเรียนไปถึงฮ่องเต้ได้ ชีวิตเล็กๆ ของข้า วิธีการที่ไม่ธรรมดา ไม่รอให้พวกเจ้าไป ต้าจงเจิ้งย่วนนี้ก็คงศูนย์สิ้นนานแล้ว

อาหยู่คิดหนัก นี่คือจะสร้างความเกลียดชังกับต้าจงเจิ้งย่วนหรือ เพียงเพราะเรื่องที่ต้องรออยู่ที่หน้าประตู?

พระชายาพยาบาทเเสวยไป

อาหยู่ตัวสั่น เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเกือบจะฆ่าอันหลิงหยุนมาก่อน

“จวนอ๋องเสียนเต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถจริงๆ ข้าเป็นถึงโจ่จงเจิ้นก็ไม่อยู่ในสายตา?” เว่ยหลิงชวนโกรธจัด

อันหลิงหยุนเดินมือไขว้หลัง: “อย่าพูดให้ดูดีเช่นนั้น ข้ามาในนามตัวแทนของราชวงศ์ เป็นเกียรติของไทเฮาและฮ่องเต้ พวกเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนกล้าดูหมิ่น ยังนับถือไทเฮาและฮ่องเต้อยู่หรือไม่?”

ในเมื่อข้าได้รับปัญหาที่รับมือยากนี้ ก็ต้องเอาชนะความยากลำบากทั้งหมดให้ได้ ดำเนินการอย่างเป็นกลาง โดยเฉพาะเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนขัดขวางเอาไว้ได้อย่างนั้นหรือ

ถูกหรือผิด ทุกคนจะเป็นผู้ตัดสินอย่างเหมาะสม

ข้าเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่กลัวเงาที่คดเคี้ยว ให้ข้ากลัวเจ้าหรือกระไร?”

“ได้……” เว่ยหลิงชวนโกรธ ไม่รู้ควรจะพูดอันใด

อันหลิงหยุนเป็นคนที่เป็นกันเอง คุ้นเคยกับสถานที่ตั้งและรูปแบบของต้าจงเจิ้งย่วนแล้ว ตรงไปที่หยุนโล๋ชวนทันที

ไม่มีผู้ใดเปิดประตูเมื่อไปหน้าประตู อันหลิงหยุนบอกกับอาหยู่ หาขวานมาพังประตู

ผู้คนในต้าจงเจิ้งย่วนต่างเจ็บป่วยในเวลานี้ เหลือเว่ยหลิงชวนผู้เดียวเขากลับจากการออกไปปฏิบัติภารกิจข้างนอก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รอด

อันหลิงหยุนลงมือได้อย่างราบรื่น ประตูเปิดออกโค้งตัวเดินเข้าไป

แม้ว่าเว่ยหลิงชวนจะเป็นผู้ชาย แต่เป็นขุนนางที่ไม่มีพลังอำนาจ ขณะนี้ถูกทำให้โกรธเคืองไม่ใช่น้อย แต่กลับทำอันใดไม่ได้

อันหลิงหยุนเข้าไปในห้องขังและค้นหาเป็นเวลานาน มีคนมากมายในห้องขัง แต่ไม่รู้จักเลย

ค้นหาอยู่เป็นเววังาน ในที่สุดก็หาหยุนโล๋ชวนจนพบ

ภายในห้องปูด้วยฟาง มัดกับตอไม้ด้านนอก หยุนโล๋ชวนถูกขังไว้ข้างใน

อันหลิงหยุนเห็นว่าสภาพแวดล้อมค่อนข้างดี สถานที่ของราชวงศ์ แน่นอนว่าไม่เลวร้ายเเสวยไป