ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 164

บทที่ 164 ปิดประตูให้สนิท

หมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าไปชุนหงก็สลบไป สลบนอนตาเหลือกไป

กงชิงหยินชำเลืองมอง แล้วตามเข้าไปในห้องของชุนหง

คนมาครบ หมาจิ้งจอกหางสั้นไปบนเตียง ใช้อุ้งเท้าเปิดผ้าห่มจากมุมหนึ่งออก มีช่องซ่อนอยู่ด้านล่างซึ่งมองเห็นได้ยาก อันหลิงหยุนขึ้นไปดู แล้วชี้: “อ๋องตวน เชิญ”

คนชิงหยินหาคนมา เขาไม่แตะต้องสิ่งเหล่านี้

คนรับใช้เปิดช่องลับออก พบถุงผ้าอยู่ในนั้นและมอบให้กงชิงหยิน จมูกอันหลิงหยุนไวต่อกลิ่น ของสิ่งนี้เป็นวัตถุดิบยา ได้กลิ่นก็เดินไปดู

หยิบมาดม อันหลิงหยุนกล่าว: “เป็นยาที่ทำให้สติฟั่นเฟือนชนิดหนึ่ง”

“……” กงชิงหยินไม่พูดอันใด มองไปยังหมาจิ้งจอกหางสั้นบนพื้น

อันหลิงหยุนเดินออกไปนอกห้อง เหลือบมองไปที่ชุนหงที่หมดสติไปในวัง แล้วเดินออกไป

ครั้งนี้หมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปที่ตำหนักเซี่ยวเฟิง หลังจากเข้าไปฉันก็พบเบาะแสในห้องของหยุนโล๋ชวนอย่างรวดเร็ว

อุ้งเท้าของหมาจิ้งจอกหางสั้นตบที่ใต้โต๊ะในห้องห้องนอน เงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุนด้วยดวงตากลมโตสีดำ

อันหลิงหยุนนั่งยองๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัว เช็ดที่พื้น แล้วดม

“กลิ่นเหมือนกัน?”

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงหยิน: “อ๋องตวนท่านดมดูเพคะ”

อ๋องตวนหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาดมกลิ่นและส่งคืนให้อันหลิงหยุน

และแล้วก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป: “แล้วกระไร คงไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นการกระทำของพระชายารึ?”

อันหลิงหยุนก็ทำอันใดไม่ได้ ปัดป้องมือ: “ท่านอ่องตวนพูดแบบนี้ได้โดยไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดี ข้าก็ไม่มีอันใดจะพูด แต่ข้ายังไม่ได้บอกว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของพระชายาตวน เพียงแค่ถามอ๋องตวน สองสิ่งเหมือนกันหรือไม่?”

กงชิงหยินกุมมืออยู่ด้านหลัง: “ฉูฉูเป็นคนเอาแต่ใจในบางครั้ง ข้าเองก็ละเลย เรื่องนี้ข้ายินดีรับผิดชอบ”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “อ๋องตวนก็ยังรักและให้ความสำคัญกับภรรยามาก”

อันหลิงหยุนออกจากที่พักของหยุนโล๋ชวน เมื่อออกไปเขานำพู่กันกระดาษและหินหมึกรอให้ชุนหงตื่น

ตงเอ๋อและอาหยู่กลับมา อันหลิงหยุนให้คนปลุกชุนหงด้วยน้ำ ถามเรื่องยากับนาง

ชุนหงไม่พูด อันหลิงหยุนกล่าว: “เจ้าไม่พูด จะส่งเจ้าให้กับต้าจงเจิ้งย่วน ผลลัพธ์เจ้าคงรู้ดี จวนอ๋องตวนก็ปกป้องเจ้าไม่ได้ ข้ามีหน้าที่สอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด เจ้าไม่พูดก็ไม่เป็นอันใด ยังจะให้ข้ามาทำอันใดล่ะ?”

ชุนหงก้มหน้า ร้องไห้น้ำตาอาบหน้า

นางไม่จำเป็นต้องภักดีต่อจุนฉูฉู จุนฉูฉูเป็นคนกระไร นางรู้ดีที่สุด

แต่ถ้าพูดออกมา คงต้องตายทั้งตระกูล

เรื่องนี้ นางหนีไม่พ้น

แม้จะไม่มีจุนฉูฉู ตระกูลจุนก็ไม่ปล่อยนางไว้แน่

ให้ตายชุนหงก็ไม่พูด อันหลิงหยุนหยิบพู่กัน: “ข้าเขียนเกี่ยวกับสิ่งที่ผ่าน เจ้าดูเถิด”

อันหลิงหยุนบันทึกยาและเบาะแสที่พบบนพื้นเอาไว้ นำไปให้ชุนหงดู ชุนหงไม่พูดอันใดสักคำ อันหลิงหยุนถาม: “เจ้ายอมรับสิ่งเหล่านี้หรือไม่?”

ชุนหงมองกระดาษสีขาวตัวหนังสือดำอย่างเหม่อลอย แต่ก็ไม่ได้พูดอันใด

อันหลิงหยุนลุกขึ้น วางกระดาษขาวลง: “อ๋องตวน เชิญเพคะ นางไม่ยอมรับก็ดี แต่ท่านก็ได้เห็นแล้ว”

กงชิงหยินไม่ยอม อันหลิงหยุนกล่าวอย่าหมดหนทาง: “เรื่องนี้ ทหารผ่านศึกทั้งประเทศต้าเหลียงก็ออกมาแล้ว อ๋องตวนคิดว่าเขาสามารถผ่านมันไปได้หรือ

ไม่มีเลือดติดคอเมื่อวางมีดลง ก็ต้องตัดหนังออกไปชั้นหนึ่งออก”

“……” กงชิงหยินเงยหน้ามองอันหลิงหยุน เป็นเววังานมากจึงจับพู่กันลงนาม

อันหลิงหยุนก็ลงนามเช่นกัน ตามด้วยกงชิงวี่

ตงเอ๋อสะอื้น: “จวิ้นจู่ต้องการเป็นพระชายารองให้ดี แต่ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะใจดำเพียงนี้!”

อันหลิงหยุนมองไป จอมพยัคฆ์หญิง สมควรได้รับการยกย่องจริงๆ สาวใช้ก็กล้าวิพากษ์วิจารณ์ถึงท่านอ๋องแล้ว

แต่ก็แสดงให้เห็นสิ่งหนึ่ง ท่านอ๋องผู้นี้ ไร้ประโยชน์จริงๆ

อันหลิงหยุนหยิบหลักฐานและเก็บเอาไว้ เรียกอาหยู่: “มัดไว้”

อาหยู่ปฏิบัติตาม อันหลิงหยุนนั่งลงบอกตงเอ๋อให้นั่งลง ตงเอ๋อสูดน้ำมูก เดินไปที่ด้านข้างอันหลิงหยุนและนั่งลง อันหลิงหยุนวัดชีพจรให้นาง เริ่มการตรวจเพื่อดูสภาพร่างกายของนาง

“บอกข้าเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่จะเกิดเรื่องกับพระชายารองหยุน ตำหนักเซี่ยวเฟิงมีผู้ใดมาบ้าง?”

ตงเอ๋อครุ่นคิด: “ไม่มีผู้ใจมาฝั่งเราเพคะ ขาดเหลืออันใดก็เป็นข้าน้อยที่ไปหา พ่อบ้านไม่สนใจพวกเราผู้คนของตำหนักเซี่ยวเฟิง

ข้าน้อยติดตามมากับจวิ้นจู่ แต่ในวังของเรามีเพียงข้าน้อยละจวิ้นจู่ หญิงรับใช้ที่ปรนนิบัติและแม่นมเดิมมีหกคน แต่ตั้งแต่ที่จวิ้นจู่ไปทานอาหารที่จวนแม่ทัพกลับมา ก็อพยพคนในวังไปหมดเพคะ

ในวังมีเพียงพวกเรา วันนั้นข้าน้อยออกไปตักน้ำ นอกจากนี้ก็ไม่มีผู้ใดเคยมา ข้าน้อยเป็นคนไปรับพระกระยาหารเองเพคะ”

อันหลิงหยุนมองกงชิงหยิน: “อ๋องตวน ดูเหมือนว่าทางจวนอ๋องตวนของพวกท่าน ช่างน่ารันทดเสียจริง เรียกใช้ไม่ได้แม้แต่สาวใช้และแม่นม”

ตงเอ๋อยิ่งเสียใจ เช็ดน้ำตา: “ข้าน้อยจำไม่ได้ว่ามีคนเคยมา ตอนที่ข้าน้อยไม่อยู่ หากมีคนเคยมา จวิ้นจู่จะบอกกับข้าน้อย”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่มีคนมา มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้านายของเจ้าและเจ้า ปัญหาเกิดขึ้นตอนเจ้าไปตักน้ำข้างนอก เจ้าไปตักน้ำที่ใด?”

“ในบ่อน้ำเล็กๆ นอกประตู ไม่ไกลจากที่นี่ ไปกลับใช้เวลาเพียงครู่เดียว ที่จวนอ๋องตวน มีบ่อน้ำสำหรับดื่มในแต่ละวัง บ้างอยู่ที่สวนหลังวัง บ้างอยู่ที่หน้าประตู ของพวกเราอยู่ที่หน้าประตู ที่นั่นยังมีต้นไม้ต้นหนึ่งเพคะ”

“ข้าจะไปดู”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปข้างนอก ตงเอ๋อรีบวิ่งไป

อันหลิงหยุนให้อาหยู่ตักน้ำขึ้นมา ดมกลิ่น

“ได้รับการเจือจางในน้ำ ไม่น่ามาจากในบ่อน้ำ”