ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 170

บทที่ 170 ฮูหยินหลวงขั้นที่หนึ่ง

ได้ยินคำว่าเสวยเนื้อสองคำหยุนโล๋ชวนหัวเราะออกมาทันที แต่นางไม่ได้หัวเราะจากใจจริง และหัวเราเพราะตลก

ทันใดนั้นนางก็นึกอันใดบางอย่างได้ ถอยหลังสองก้าว สวมหมวกไว้บนศีรษะ

อันหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดนี้ เดินไปข้างหน้าแล้วกล่าว: “ทูลเสด็จแม่ ฮ่องเต้ ไท่เฟย ก่อนที่จะมาที่นี่หม่อมฉันได้ตกลงกับพระชายารองหยุน แค่นางเต็มใจที่จะบอกความจริง หม่อมฉันยินดีจะขอให้นางและอ๋องตวนเรื่องหย่าเพคะ”

“บังอาจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้าตัดสินใจได้อย่างนั้นหรือ?” หวางฮองไทเฮาสีหน้าไม่ดี

ฮั๋วไท่เฟยก็ชี้นิ้วไปที่อันหลิงหยุน: “พระชายาเสียน เจ้าเห็นอ๋องตวนมีความสุขเป็นไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”

“เจ้าหุบปาก” หวางฮองไทเฮาให้ท้ายลูกตัวเอง นางจะว่าอันหลิงหยุนร้อยคำก็ได้ แต่ฮั๋วไท่เฟยพูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว

ฮั๋วไท่เฟยนั่งผิดหวังอยู่ด้านข้างโกรธมาก

หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนด้วยทัศนคติที่ยุติธรรม: “เจ้านั้นบังอาจมากเกินไป เรื่องนี้จะเป็นเจ้าที่สามารถตัดสินได้กระไร เจ้ารู้ว่าผิดหรือไม่?”

อันหลิงหยุนลังเลพักหนึ่ง: “หม่อมฉันตอบตกลงไปแล้วเพคะ”

หยุนโล๋ชวนมึนงงเล็กน้อย นางพูดเคยพูดเมื่อใด?

แต่หยุนโล๋ชวนก็ไม่ลังเล เดินไปคุกเข่าลง: “เสด็จแม่ หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”

“เสด็จแม่……” กงชิงหยินยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง: “หม่อมฉันไม่อนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”

หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างทำอันใดไม่ถูก: “เด็กบ้านใดที่ไม่ทะเลาะกัน ทะเลาะกันแล้วก็ไม่มีอันใดแล้ว พระชายารองหยุน ข้ารู้ เรื่องนี้ทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจ

แต่เรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของอ๋องตวน รู้ว่าผิดแล้วต้องปรับปรุงอย่างหนัก เจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้งเถิด”

“ใช่ ชวนเอ๋อ! เสด็จแม่ชอบเจ้า เจ้าก็รู้ ครั้งนี้แม้ว่าเสด็จแม่จะไม่ได้ออกวังไปเยี่ยมเจ้า แต่เสด็จแม่กังวลเรื่องการนอนและการเสวย เสด็จแม่สัญญากับเจ้า ต่อไปจะไม่เกิดเรื่องนี้อีกแน่นอน เจ้าว่าดีหรือไม่?” ฮั๋วไท่เฟยเกลี้ยกล่อมหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนส่ายหน้า: “โล๋ชวนไม่เหมาะกับอ๋องตวนเพคะ ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปทั่วข้างนอก หม่อมฉันไม่มีหน้าอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปเพคะ ทำได้เพียงไปแก่ที่อื่น เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ได้โปรดทรงเห็นด้วยเถิดเพคะ”

“เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ หม่อมฉันมีความผิด แต่หย่าร้างไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนไม่ยอม กงชิงวี่มองไป กลับนึกถึงถึงเรื่องที่อันหลิงหยุนจะหย่ากับเขา

อ๋องทั้งสองทางสายเลือดของประเทศต้าเหลียง ต้องหย่าร้างทั้งหมด พูดออกไปขายหน้าเป็นที่สุด!

กงชิงวี่เดินขึ้นหน้า: “เสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ หม่อมฉันคิดว่าการหย่าไม่สามารถแก้ปัญหาอันใดได้ หากหย่าร้างจริงๆ เกรงว่าจะทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะในความเหี้ยมโหดในราชวงศ์ของพวกเรา ยิ่งทำให้ผู้คนเข้าใจผิดมากขึ้นว่าพระชายารองหยุนถูกฉายฝูแปดเปื้อนพ่ะย่ะค่ะ”

กั๋วกงฮูหยินขึ้นหน้า: “พระคุณและความรักที่ไทเฮามีให้หม่อมฉันเข้าใจ หม่อมรู้สึกเป็นพระมหากรุณาธิคุณ แต่เรื่องนี้ไม่ควรทำให้เด็กลำบากใจต่อไปอีกแล้วเพคะ ตอนแรกให้นางไปเป็นพระชายารองที่จวนอ๋องตวนเป็นความคิดของพวกเรา ประสบการณ์ในครั้งนี้ หม่อมฉันรู้สึกผิดต่อนางจริงๆ เพคะ

เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตำหนักกั๋วกง ไม่โทษอ๋องตวนเพคะ

เป็นเพราะตำหนักกั๋วกงไม่มีบุญวาสนาจะได้รับเอาไวเพคะ”

หวางฮองไทเฮาพูดไม่ออก พวกเขาต้องการหย่า

“เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดเสด็จแม่ทรงห้ามเรื่องหย่าด้วยพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนยังคงไม่ยอม เขามองหยุนโล๋ชวนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา

“ชวนเอ๋อ”

หยุนโล๋ชวนตะลึงครู่หนึ่ง หันหลังมามองกงชิงหยิน ทำไมเขาเรียกได้อย่างสนิทสนมเพียงนั้น?

หยุนโล๋ชวนเม้มปากลำบากใจอยากร้องไห้

กงชิงหยุนกล่าว: “ตอนที่เจ้ามาจวนของข้า อวบอ้วนมีน้ำมีนวล ตอนนี้ผอมเหลือแต่ก้าง ข้าทำให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว

รอข้าเลี้ยงเจ้าให้เป็นเหมือนเดิม ค่อยกลับ ดีหรือไม่?”

แม้ว่าจะไม่ได้รักหยุนโล๋ชวน จะชอบก็ไม่ชัดเจน อ๋องตวนคิดว่าตนส่งหยุนโล๋ชวนกลับไปเช่นนี้ ก็เหมือนบังคับให้นางไปตาย

เมื่อถึงเวลาแค่น้ำลายสามารถทำให้หยุนโล๋ชวนจมจนตาย

หยุนโล๋ชวนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หันกลับไปคำนับ : “เสด็จแม่ ได้โปรดอนุญาตหม่อมฉันด้วยเพคะ”

“หยุนโล๋ชวน ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า เจ้ามา” อ๋องตวนลุกขึ้นไปหาหยุนโล๋ชวน ไม่สนสิ่งอื่นใดแล้ว หวางฮองไทเฮาและฮ้องเต้ชิงหยู่คงไม่ประณามอ๋องตวนในเวลานี้ ฮั๋วไท่เฟยยิ่งเป็นไปไม่ได้

เพื่อรักษาหน้าเอาไว้ หวางฮองไทเฮานวดขมับ

“กั๋วกงฮูหยินอย่าพูดเป็นเล่นไป นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัว จริงๆ แล้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจของประเทศต้าเหลียงเลย” หวางฮองไทเฮาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตัดสินลงโทษกงชิงหยิน มิฉะนั้นจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาก็คงอธิบายไม่ได้เป็นแน่

กงชิงหยินดึงหยุนโล๋ชวนจะลุกขึ้น แต่หยุนโล๋ชวนไม่ยอม กงชิงหยินจึงก้มลงไปอุ้มขึ้นมา

“ข้าพูดไม่กี่คำ”

กงชิงวี่อุ้มหยุนโล๋ชวนไปข้างหลัง อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็มองอันหลิงหยุนเช่นกัน แอบตลกในใจ