ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 171

บทที่171 คนของตำหนักกั๋วกงมาแล้ว

ผู้คนเริ่มทยอยออกมาจากวังเฉาเฟิ่ง อันหลิงหยุนเตรียมตัวกลับไปจวนอ๋องเสียนเพื่อพักผ่อน ช่วงนี้รู้สีกเหนื่อยล้าไปทั้งตัว

หยุนโล๋ชวนดึงเสื้อผ้าของอันหลิงหยุนจากด้านหลัง：“เสด็จพี่เสียน”

อันหลิงหยุนหันมามองเห็นหยุนโล๋ชวน：“พระชายารองหยุน”

“เสด็จแม่ตอบตกลงแล้ว ข้าสามารถไปที่จวนเจ้าได้” หยุนโล๋ชวนไม่อยากกลับไปที่จวนอ๋องตวน กลัวขายหน้า

อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ถ้าให้กลับไปตอนนี้นางคงจะไม่สบายใจ

“ไปสิ”อันหลิงหยุนไปดึงมือหยุนโล๋ชวน และพากลับไปด้วยกัน

แต่บนรถม้านั้นนั่งด้วยกันทั้งหมดสี่คน

มีอันหลิงหยุนสองสามีภรรยา และยังมีอ๋องตวนที่ติดตามไปด้วย

เมื่อลงมาจากรถม้าอันหลิงหยุนจัดเตรียมที่พักให้หยุนโล๋ชวน และจัดให้หงเถาไปปรนนิบัติรับรับใช้

กงชิงหยินไม่วางใจเลยตามไปดูด้วยอีกคน หยุนโล๋ชวนอาบน้ำแต่งตัวอยู่ด้านใน ส่วนอ๋องตวนก็รออยู่ด้านนอก

อันหลิงหยุนกลับไปพักผ่อนชั่วขณะ แล้วออกมาเตรียมพระกระยาหารรับรองพวกเขา

หยุนโล๋ชวนซูบผอมลงไปเยอะ นั่งลงไปก็ไม่ชอบเสวยอันใด จากเมื่อก่อนที่ต้องแย่งเสวย มาวันนี้เสวยเหมือนไก่น้อยจิกเม็ดข้าว

กงชิงหยินคีบเนื้อให้นางไปหลายครั้ง นางฝืนใจเสวยไปสองชิ้น ก็ไม่เสวยเพิ่มอันใดอีกเลย

“ข้าเสวยเสร็จแล้ว ขอกลับไปพักผ่อนก่อนนะ ถ้าตงเอ๋อมา ให้นางมาหาข้าตรงที่พักของข้านะ”จากนั้นหยุนโล๋ชวนก็หันกลับเข้าไปที่ห้องของนาง กงชิงหยินหันมองตามคนที่เดินออกไป แล้วก็หันกลับมาดื่มเหล้าต่อไปเล็กน้อย

“หม่อมฉันก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักผ่อนก่อน ท่านอ๋องอยู่เป็นเพื่อนอ๋องตวนเถอะ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นโค้งตัวคำนับแล้วกลับไปที่ห้องอุ่นก่อน

เมื่อคนกลับไปแล้วกงชิงวี่ก็ไปดูกงชิงหยิน เหมือนว่าวุ่นวายไม่พอ：“รสชาติของผลกรรมเป็นอย่างไรบ้าง？”

กงชิงหยินยิ้ม：“เจ้ารู้แต่แรกแล้วว่าฉูฉูเป็นคนเช่นนี้ เจ้าถึงไม่แต่งงานด้วยล่ะสิ？”

“แล้วกระไรล่ะ？”กงชิงวี่ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

กงชิงหยินดื่มเหล้าไปคำหนึ่ง：“เป็นคนทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

ข้าแค่ไม่ได้ตั้งใจ พี่รองน่าจะรักษาถนอมคนตรงหน้าไว้ ความประพฤติของพระชายาตวนไม่ดีทุกคนรู้หมด มีแต่พี่รองเท่านั้นที่มองไม่เห็นรึ？”

“ฉูฉูเป็นทุกอย่างของข้า ข้ารักฉูฉู เจ้าไม่เข้าใจหรอก”

“ถ้างั้นพี่รองรีบกลับเถอะ พระชายาตวนยังอยู่ที่ต้าจงเจิ้งย่วน(คาสในวัง)อยู่เลย”

“……ข้าไปก่อนล่ะ”

เมื่อเอ่ยถึงพระชายาตวน กงชิงหยินรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เมื่อกงชิงหยินมาถึงต้าจงเจิ้งย่วนรับคน จุนฉูฉูเพิ่งโดนตีครบแปดสิบไม้เสร็จพอดี แล้วโดนแบกออกมา

กงชิงหยินรีบไปข้างหน้า อุ้มจุนฉูฉูขึ้นมา จุนฉูฉูผลักเขาไปทีหนึ่ง ทำให้กงชิงหยินถอยหลังไปครึ่งเก้า แล้วรีบเดินตามไปหาจุนฉูฉูออกไป

จุนฉูฉูยกมือตบหน้าไปที่กงชิงหยิน ตีหนักจนทำให้เขาตกตะลึง

“ฉูฉู……”

กงชิงหยินคาดไม่ถึงว่าจุนฉูฉูจะตบเขา

“ออกไป……”จุนฉูฉูคำราม ตะเบงออกมาสุดเสียง

กงชิงหยินไม่ออกไป แต่เดินเข้าไปกอดนางไว้

“กงชิงหยินเจ้ายังทำอันใดได้อีก？”จุนฉูฉูคำรามออกมา กงชิงหยินตกตะลึงแข็งเหมือนท่อนไม้

จุนฉูฉูคลานขึ้นมา เงยหน้ามองไปที่กงชิงหยิน：“ เวลาที่ข้าต้องการเจ้า เจ้าไปอยู่ที่ไหนรึ ？”

“ข้าได้ทำเต็มที่แล้ว ฉูฉู กลับไปกับข้าเถิด”

กงชิงหยินก้มตัวลงเพื่ออุ้มจุนฉูฉู จุนฉูฉูหลับตาลง นางมีความเจ็บปวดเท่าไหร่ก็มีความเกลียดชังเท่านั้น

สวรรค์ไม่ยุติธรรม！

ทั้งๆที่สามารถได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่นางกลับได้คนที่ไม่มีประโยชน์มา ส่วนคนที่ไม่มีประโยชน์อย่างอันหลิงหยุน กลับได้กงชินหยินไปครอบครอง นางไม่พอใจ！

กงชิงหยินอุ้มจุฉูฉูขึ้นมา แล้วหันกลับไปนั่งในรถม้า

จุนฉูฉูหลับตาลงแล้วไม่ยอมพูดอันใดอีก ส่วนกงชิงหยินก็นั่งเหม่อลอยในรถม้าไม่พูดอันใดเช่นกัน ทั้งสองคนลงมาจากรถม้า เลือดเต็มไปทั่วตัว

กงชิงหยินเพิ่งจะรู้ตัวว่าจุนฉูฉูได้เป็นลมไปแล้ว

“หมอจวน เร็ว……”

จุนฉูฉูโดนส่งตัวเข้าไปในห้อง หมอจวนเข้าไปดูนาง โดนตีรุนแรงมากเลย ตีจนก้นแตกไปหมดแล้ว อนาคตกังวลว่าอาจมีรอยแผลเป็นหลงเหลือด้วย

อันหลิงหยุนพักผ่อนเสร็จแล้ว มื้อเย็นตื่นมาเตรียมตัวจะไปหาหยุนโล๋ชวน ปรากฏว่าเพิ่งตื่นมาก็ได้ยินเสียงมาจากด้านนอกว่ามีแขกมา

“คนอันใด จะมาเวลานี้？”อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ คงไม่ใช่จะเสวยข้าวด้วยนะ

กงชิงวี่ยืดคอเสื้อตัวเองเพื่อจะไปหาอันหลิงหยุน เขาไม่ชอบทำเอง ชอบให้อันหลิงหยุนทำให้เขา

อันหลิงหยุนช่วยเขาจัดคอเสื้อ เขามองไปที่อันหลิงหยุน：“อ้วนขึ้นอีกแล้ว？”

“บ้า” อันหลิงหยุนพูดแล้วมองกงชิงวี่ด้วยสายตาขุ่นเคือง รู้ว่านางไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องอ้วน ก็ยังจะพูดอีก

“แต่ข้าชอบแบบนี้นี่ อ่อนและนุ่มๆเวลากัดมีความสุขดี” กงชิงหยินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ส่วนอันชิงหยุนกร้าวเล็กน้อยแล้วทำเสียงหึใส่เขา ชอบพูดเล่นไร้สาระ

กงชิงวี่ยิ้มสวยอย่างธรรมชาติ แล้วดึงอันหลิงหยุนไว้ หันกลับไปพาอันหลิงหยุนออกไปข้างนอกด้วยกัน