ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 172

บทที่172 เกี่ยวกับระเบิด

จวนอ๋องเสียนตอนนี้ขาดเงินทอง ดูเหมือนว่าจำเป็นต้องหาอันใดทำเพื่อหาเงินแล้วจริงๆ

พระชายาเสียน พรุ่งนี้พวกข้ายังอยากจะมาอีก เด็กน้อยคนหนึ่งพูดกับอันหลิงหยุน

“ถ้าเจ้าชอบก็มาสิ”อันหลิงหยุนก็ไม่สามารถพูดอันใดได้ ของกำนัลก็รับไว้แล้ว

“ ถ้าเช่นนั้นพวกข้าพักที่นิ่เลยนะ พระกระยาหารของจวนอ๋องเสียนดีมาก”มีเด็กน้อยคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดัง อันหลิงหยุนหันไปมอง นิ่มันอันใดกัน！

“พระชายาเสียนไม่ยิ้ม”ฮูหยินนั่งลงข้างอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหันไปชี้แจงกับฮูหยินว่า：“ก่อนหน้านี้ตูฟางจู้นรับบริจาคเงิน ต้องโทษตำหนักกั๋วกงของพวกข้าที่ปรกติแล้วค่าใช้จ่ายเยอะเเสวย ทำให้ขาดเงินเล็กน้อย จะเอาประมาณห้าหมื่นออกมาก็ถือว่ายากแล้ว ที่ตำหนักเลยต้องประหยัดพระกระยาหารการเสวยเล็กน้อย

แต่ก็เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว เดือนหน้าเบี้ยเลี้ยงของพวกข้าก็จะลงมาแล้ว ถึงเวลานั้นก็คงจะดีขึ้น”

“อ่อ มิน่า！”อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ควรพูดอันใดดี ได้แต่ถามพวกเขาไปอย่างสุภาพว่าถ้าจะอยู่ต่อก็อยู่ต่อเถอะ

ปรากฏว่าฮูหยินก็ไม่ได้เกรงใจเลย ตอนกลับก็ปล่อยให้เด็กน้อยอยู่ต่อเลย

อันหลิงหยุนกลับไปเพิ่งรู้สึกว่า วิชาของตำหนักกั๋วกงลึกมากจริงๆ

ที่ที่หยุนโล๋ชวนพักอยู่นั้นมีผู้คนมาเยี่นมไม่น้อย อันหลิงหยุนก็จึงไม่เข้าไปพูดคุยด้วยแล้ว

เมื่อเข้าไปในอ่างกำมะถันแล้วเห็นร่างเปลือยของอังชิงวี่แล้วรู้สึกเบื่อหน่าย

“ทำไมหรือ？” กงชิงวี่ถอดเสื้อผ้าเสร็จแล้วรออันหลิงยุนไปหาเขา มองไปทเห็นนางสวมเสื้อคลุมอาบน้ำยืนอยู่ไม่มีท่าทีจะขยับตัว

สิ่งเดียวที่กงชิงวี่ไม่ชอบก็คือเสื้อคลุมอาบน้ำที่นางเย็บเองนิ่แหละ ทุกครั้งจะถูกปกปิดอย่างมิดชิด ไม่สวยเท่าเสื้อแนบกายของพวกเขาเลย

อันหลิงหยุนถาม：“ตามที่เล่าลือกันว่าผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงทนทานแข็งแรง ทำไมฮูหยินที่มาในวันนี้ไม่เป็นเช่นนั้นเลย？”

“สับสนแล้ว？ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงที่พูดถึงคือบรรดาลูกสาวของตำหนักกั๋วกง แต่บรรดาสะใภ้ของตำหนักกั๋วกงนั้นทั้งหมดไม่ได้มาจากจวนขุนนาง บางคนมาจากตำหนักบุ๋น แต่ส่วนใหญ่แล้วล้วนเป็นผู้มีความอ่อนน้อมและมีความรู้เสียมากกว่า

“มิน่าล่ะ” ตอนนี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะลงมาจากคานอ่าง ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วเดินลงไปข้างล่าง

กงชิงวี่รีบเข้าไปรับนาง：“ข้ามารับเอง。”

อันหลิงหยุนพยักหน้า รอกงชิงวี่เดินมาทางนิ่ แล้วอุ้มนางลงไป

เมื่อลงไปในน้ำ กงชิงวี่ช่วยอันหลินหยุนถอดกระโปรงผ้าไหมออก

“พระชายาทำไมต้องสวมเสื้อทีละชั้นๆเยอะขนาดนี้ ที่นิ่ไม่มีคนอื่น หรือไม่อยากให้ข้าดู？”

“นิ่คือเสื้อนอน สวมใส่มันแสดงให้เห็นว่าข้ารักนวลสงวนตัว ไม่เช่นนั้นจะทำให้ติดไฟได้ง่าย ”

“ข้าชอบความสุขเรื่องบนเตียง กลัวอันใดติดไฟง่าย สามีภรรยาต้องรักใคร่กันหน่อย จะดูเห็นว่าข้ากับพระชายาความสัมพันธ์ดีต่อกันมากแค่ไหน

“ท่านอ๋องไม่รู้จักอายเลยจริงๆ”

ทั้งสองต่างฝ่ายต่างหยอกล้อพลอดรักกันไปมา กงชิงวี่อุ้มอันหลิงหยุนไปวางไว้บนหินแล้วพูดว่า：“ข้าแต่งงานกับพระชายาแล้ว ข้าจะรู้จักอายทำไม？”

“……”อันหลิงหนุนกอดคออังชิงวี่ไว้ เพลิดเพลินไปกับความสุข

วันรุ่งขึ้น อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ไปที่ตูฟางจู้น ทั้งสองคนนั่งรถม้าและเดินยี่สิบกว่าโลกว่าจะถึงด้านล่างของตูฟางจู้น อันหลิงหยุนเงยหน้ามองสักพักแล้วพูดว่า：“ตูฟางจู้นถ้าไม่ซ่อมแซมให้เรียบร้อย ถ้าหน้าฝนมาถึง น้ำด้านบนถ้าเพิ่มมากขึ้น ถ้าน้ำไหลหลากมาทางนี้ต้องพุ่งชนทะลักแหลกลาญทุกอย่างเป็นแน่ ถึงเวลานั้นไม่ว่าเทพอันใดก็ไม่สามารถช่วยได้ และไม่มีทางช่วยเหลือคนด้านล่างได้อีกด้วย”

กงชิงวี่มองไป：“พระชายามีความรู้เกี่ยวกับการสร้างเขื่อนด้วยหรือ？” “มีบ้าง ในที่ของข้านั้นเขื่อนขนาดใหญ่เช่นนี้และสะพานแบบนี้มีเยอะ เพราะฉะนั้นข้าพอรู้อยู่บ้าง”อันหลิงหยุนยืนดูสักพัก แล้วขมวดคิ้วเข้ากันแน่น

“ท่านอ๋อง ท่านเคยคิดหรือไม่ หน้าฝนมาถึง ถ้าที่นิ่ยังเป็นแบบนี้อยู่ จะทำกระไรดี？”

“มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ซือคงเสี้ยงเคยพูด ถ้าไม่รีบสร้างเขื่อนตูฟางจู้นให้เสร็จ กังวลว่าจะเกิดปัญหาใหญ่กว่านี้ขึ้น

ช่วงก่อนตูฟางจู้นสร้างเสร็จแล้ว แต่ซือคงเสี้ยงมาสังเกตแล้วหลายครั้ง ก็ยังใช้ไม่ได้ ข้างบนนั้น คือเคยขูดออกแล้วทำขึ้นมาใหม่ ฉะนั้นเริ่มไม่มีเงินแล้ว

ให้ข้าพาทหารสู้รบศึกอย่างง่ายกว่า จะให้ข้าศึกษาสิ่งนี้ ถึงแม้ข้าจะอยากทำแต่ก็คงทำไม่ได้

นานขนาดนี้แล้วยังสร้างไม่เสร็จ แสดงให้เห็นว่าข้านั้นไม่มีความสามารถ”

เรื่องสร้างเขื่อนนี้กงชิงวี่รู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อย

ถ้าไม่ใช่เขา คงไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

อันหลิงหยุนใช้เวลาครุ่นคิดชั่วขณะ หันกลับไปเริ่มสังเกตดูรอบๆด้าน

เหมือนนึกอันใดขึ้นได้ อันหลิงหยุนเดินออกไปด้านนอก ส่วนกงชิงวี่นั้นเดินตามนางไป

“เจ้าเดินช้าหน่อย”กังวลอันหลิงหยุนจะเกิดเรื่อง อังชิววี่ตามติดอย่างใกล้ชิด

อันหลิงหยุนใช้เวลาเดินเกือบหนึ่งชั่วยาม ถึงจะหยุดเดิน

นางยืนอยู่ตรงจุดที่สามารถมองเห็นรอบๆด้านได้ มองได้สักพักก็หันกลับเดินขึ้นด้านบน ส่วนกงชิงวี่ก็เดินตามหลังนางไป

“เจ้าจะไปไหน ให้ข้าแบกให้อุ้มได้ทั้งนั้น แต่อย่าเดินเช่นนั้น” กงชิงวี่ไม่ไว้ใจจึงดึงอันหลิงหยุนไว้

“ไม่ต้อง ร่างกายข้าดูแลรักษาได้ดีมากแล้ว ข้าไม่เป็นไร ท่านอ๋องข้าคิดวิธีที่จะสร้างตูฟางจู้นได้แล้ว”