ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 173

บทที่ 173 พูดไม่ถูกคอคำเดียวก็แยกห้องกัน

ถ้าไม่ใช้เพราะผู้คนที่อยู่ด้านล่าง อันหลิงหยุนยังกระไรก็ไม่ยอมทำผงระเบิดแน่นอน

เพราะว่าผงระเบิดมันอันตราย ไม่ใช่ยา ยาถ้ามีพิษยังมีโอกาสรักษาได้ผงระเบิดถ้าเกิดระเบิดขึ้นมา แม้แต่กระดูกก็จะโดนระเบิดจนหาไม่เจอเลย！

ในสมัยโบราณนี้ พยายามอย่ายุ่งกับพวกเขามากเเสวยไป การรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนเป็นงานด้านความสามารถด้านหนึ่ง แม้ว่าจะมีการสร้างเข็มฉีดยาขึ้นมา แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่บุคคลภายนอกจะชำนาญความสามารถนี้ ไม่มีใครมาแย่งเข็มฉีดยาเพื่อมาทำลายบ้านเมืองได้หรอก

ผงระเบิดก็เหมือนกล้องถ่ายรูปเซ่อๆ ทุกคนใช้เป็นหมด สิ่งที่อันหลิงหยุนกลัวคือมีคนขโมยความรู้การผงระเบิดไป ถึงเวลานั้นทั้งเมืองตกอยู่ในความวุ่นวาย สงครามข้ามเมืองเกิดขึ้น นั่นถึงจะเป็นสิ่งที่วุ่นวายที่สุด

กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เขียนการทำผงระเบิดออกมา และบอกให้ข้าฟัง ข้าอยากรู้”

อันหลิงหยุนมองเขา：“ ท่านอ๋องไม่ต้องให้ข้ามาดูแลงานหรือ？”

“ข้าจะยอมอย่างงั้นหรือ？”อังชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างขุ่นเคือง สายตาที่เฉียบคมมีแววตักเตือนอยู่ เหมือนจะพูดว่าเจ้าเป็นยังกระไรตอนนี้ยังไม่รู้ตัวหรือ และพึมพำเบาๆออกมายังจะอุ้มท้องมาดูแลการทำผงระเบิดอีก

“ถ้าอย่างนั้นกลับเถอะ”อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาหวังดีต่อนาง เลยไม่ถือสาอันใด

นพอดี เมื่อลงจากรถม้าเขาทั้งสองรีบไปที่ห้องยาทันที และเข้าไปในห้องทำงานของอันหลิงหยุนจากนั้นอันหลิงหยุนหยิบหินที่ติดไฟออกมา แล้วบดให้เป็นผงต่อหน้ากงชิงวี่ ใส่ลงไปในภาชนะ นำด้ายยึดติดให้เป็นตัวนำไฟแล้วใช้ไฟจุด ข้างในมีถังน้ำอันหนึ่ง อันหลิงหยุนแทน้ำออกมา นำขวดเล็กที่เตรียมไว้ใส่ลงไป แล้วพับกระดาษจุดไฟให้ติด

เมื่อจุดไฟติดแล้วรีบพากงชิงวี่ออกไปทันที ห้องนางกว้างใหญ่ ส่วนถังน้ำวางอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่า อันหลิงหยุนดึงกงชิงวี่รีบไปหลบที่มุมทันที

ตัวนางนั้นได้นั่งลง สองมือปิดที่หู หดตัวหลบอยู่ตรงมุม

กงชิงวี่ก็นั่งลงด้วย แต่เขาอยากดูให้ชัดเจนว่าอันใดคือผงระเบิด เขาเลยยืนขึ้นมาอีก แต่บังอันหลิงหยุนไว้ด้านหลัง

อันหลิงหยุนดึงเขา：“นั่งลง”

กงชิงวี่ไม่ฟัง สายตาจ้องมองไปข้างหน้า

เสียงดังโป้ง มีควันโชยขึ้นมาอยู่ตรงหน้า เศษชิ้นส่วนที่อยู่ในถังน้ำแตกกระจายไปทั่ว ห้องทดสอบของอันหลิงหยุนแทบจะถูกทำลายเกือบหมด

สีหน้าของกงชิงวี่ซีดลง มีชิ้นส่วนของถังน้ำกระเด็นอยู่ตรงหน้ากงชิงวี่ ปาดเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขา

ทำให้เลือดออกทันที แต่เขาไม่ได้ขยับตัว รอจนกว่าแรงสั่นสะเทือนหายไป และควันกระจายจางหายไปหมดสิ้น

กงชิงวี่รีบหันกลับไปดูอันหลิงหยุน：“หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนปัดควันที่ฟุ้งกระจายออกแล้วมองไปที่กงชิงวี่：“ข้าอยู่นี่”

“หยุนหยุน เด็ก……”

“ไม่เป็นไร” อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อก่อนที่พวกนางออกพระราชภารกิจนั้นก็มีหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่ง ตอนนี้นางยังไม่ต้องกังวล แต่อีกหน่อยคงทำเช่นนี้ไม่ได้

กงชิงวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าบอกข้าแต่แรกว่ามันแรงขนาดนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ต่อแน่นอน”

“ไม่เป็นไร เด็กยังเล็ก” อันหลิงหยุนลุกขึ้น ถึงแม้ปากจะพูดว่าไม่เป็นไร แต่ก็เสวยยาสำหรับป้องกันเด็กในท้องไปก่อนแล้ว ซึ่งนางเตรียมเพื่อตัวเองโดยเฉพราะเลย

กงชิงวี่เห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอันใด จึงหันกลับไปมองถังน้ำที่ถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ

กงชิงวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า ：“หยุนหยุน ตอนนี้จะยังระเบิดอีกหรือไม่"

อันหลิงหยุนรู้สึกน่าขันแล้วพูดว่า：“ทำให้เจ้าตกใจเลยล่ะสิ มากับข้า”

ดึงมือของกงชิงวี่ไว้ แล้วไปดูถังน้ำที่ระเบิด มีหลุมขนาดใหญ่อยู่ในถังเก็บน้ำ ระยะอยู่ประมาณสองถึงสามเมตร ด้านล่างมีผงจากถังเก็บน้ำ และรอบๆเลอะเทอะสกปรก มีแต่ดิน

ของแตกหมดแล้ว

อันหลิงหยุนก็ยังรู้สึกเสียดาย

“เจ้าต้องชดใช้ให้ข้า”อันหลิงหยุนออดอ้อนเขา。

กงชิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุน ก้มลงจูบนาง：“ ชดใช้ เอาตัวข้าชดใช้ให้เจ้าได้หรือไหม？”

“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าอย่างงั้นอีกหน่อยเจ้าต้องฟังข้าทุกอย่าง”

“ได้”

กงชิงวี่มองไปที่หลุม แต่ก็มองอย่างระวังตัว

อันหลิงหยุนผลักอันชิงวี่เล็กน้อย เกือบผลักคนให้ล้มลงไป เมื่อเขาทรงตัวได้มั่งคงแล้วเหลือบไปมองอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูดว่า：“แค่ผงระเบิดพลังก็ร้ายแรงมาก นิ่เพียงแค่เล็กน้อยก็ระเบิดขนาดนี้แล้ว

แต่ท่านอ๋อง ท่านต้องจำไว้ ไม่ว่าผงระเบิดแบบไหน มันจะระเบิดทั้งหมดในครั้งเดียว ตราบใดที่มันอยู่ในพื้นที่เดียวกันมันจะระเบิดทั้งหมด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล

อันหลิงหยุนเดินลงไปก่อน ยื่นมือตัวเองไปให้กงชิงวี่ กงชิงวี่รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือไปหาอันหลิงหยุน

เมื่อกงชิงวี่จับมือของอันหลิงหยุนแล้วได้เดินลงไปข้างล่างพร้อมกัน ทั้งสองยืนอยู่ด้านใน อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า：“นิ่เป็นเพียงแค่หนึ่งในทั้งหมดที่มี ถ้าท่านอ๋องอยากรู้ ข้าสามารถบอกให้ท่างอ๋องรู้ทั้งหมดได้”

“เจ้าไม่กลัวว่าถ้าข้ารับรู้ทั้งหมดแล้วจะทิ้งเจ้าหรือ？”กงชิงวี่หัวเราะออกมา สองมือกอดอันหลิงหยุนไว้

อันหลิงหยุนส่ายหัว：“ที่ที่ข้าอยู่นั้นมีคำพูดเปรียบเปรยว่า แต่งงานกับอันใดก็ต้องเป็นเหมือนแบบนั้น ไม่ว่าท่านจะเป็นอันใดข้าก็อยู่กับท่านอยู่แล้ว ส่วนข้านั้นก็ไม่ได้กลัวอันใดท่านอยู่แล้ว ถ้าท่านอ๋องจะทำร้ายใคร ถึงแม้จะไม่มีผงระเบิดก็ทำร้ายคนได้อยู่แล้ว แต่ที่ข้าบอกท่ายอ๋อง ก็เพราะหวังว่าท่านอ๋องจะได้เก็บไว้ป้องกันตัวเอง

ถ้าวันหนึ่ง ที่นิ่ไม่มีที่สำหรับท่านอ๋องแล้ว หรือข้าได้กลับไปในโลกของข้าแล้ว ท่านอ๋องก็ต้องดูแลตัวเองดีดีนะ

ส่วนท่านอ๋องจะเอาข้าหรือไม่นั้น บอกตามตรงข้าไม่เคยคิดมากขนาดนั้น。”

พูดไปเรื่อย ข้าไม่ยอมปล่อยเจ้าไปไหนแน่ เจ้าเป็นของข้าคนเดียว 。”มือของกงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนไว้แน่น สายตาไม่พอใจนัก

อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาไม่พอใจเวลาพูดถึงเรื่องนี้ นางเลยหลีกเลี่ยงไม่พูดเรื่องนี้ หันกลับขึ้นไปข้างบน

“ท่านอ๋อง ข้าจะบอกทุกการทำงานและสิ่งของที่ใช้ทั้งหมดให้ท่านอ๋องได้รับรู้ ท่านอ๋องจำไว้ในใจ ถ้าเป็นไปได้ รีบไปหาของพวกนี้ก่อน เก็บไว้ในที่ที่ไม่มีคนรู้ รอให้ถึงเวลาแล้วค่อยนำมาใช้ และสามารถนำไปเก็บไว้ในพระราชวังได้ ถ้ามีคนคิดกบฏ ก็แค่พาฮ่องเต้และไทเฮาออกมา ก็สามารถระเบิดพระราชวังได้เลย。”

เมื่ออันหลิงหยุนขึ้นไปข้างบน กวาดมือไปมาแล้วหันกลับไปดูกงชิงวี่

กงชิงวี่หันกลับไปมองอันหลิงหยุน สีหน้าเม่อลอย：“หยุนหยุนฉลาดจริงๆ ข้าคิดอันใดก็รู้หมด

“ท่านอ๋อง พวกเราเป็นคนใกล้ชิดกันอยู่แล้ว ร่างกายของข้าท่านก็เคยเข้ามาแล้ว มีอันใดบ้างที่ข้าไม่รู้รึ？แต่ข้าเชื่อ ท่านอ๋องเป็นคนดี”

ในโลกของอันหลิงหยุน คนดีเป็นง่ายมาก แค่อยู่ข้างเดียวกับนาง ก็ถือว่าเป็นคนดีแล้ว

กงชิงวี่เดินออกมาจากหลุม：“ข้าดีหรือไม่ดี หยุนหยุนไม่รู้หรือ？”

สีหน้าของกงชิงวี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน อันหลิงหยุนถลึงตาใส่เขา คิดว่าเขาเป็นคนหน้าไม่อาย อันหลินหยุนพูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า：“ไม่ดี！”

“แสดงว่าพระกระยาหารและเงินให้ไม่พอ ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ต้องมาเรียนรู้ความสุขบนเตียงต่อล่ะ”

อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่รวบตัวเข้าไปในอ้อมกอด ใกล้ชิดแนบแน่นกันเข้ามากัน