ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 174

มีคนไม่พอใจแล้วเดินออกไป กงชิงวี่ไปคุยกับกงชิงหยิน ：“พี่รองเพคะ ทำไมท่านเพิ่งมาก็ทำให้หยุนหยุนของข้าไม่พอใจ ถ้านางไม่พอใจข้าก็ไม่พอใจด้วย พี่รองเป็นผู้ชายที่ได้เสวยอิ่มไม่เหมือนข้าที่เสวยไม่อิ่มเลย？”

กงชิงหยินขี้เกียจใส่ใจ พูดออกมาตรงๆว่า：“อาการของฉูฉูไม่ดี หลังจากที่โดนเสด็จป้าใหญ่ตี อาการไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้อากาศก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อน เริ่มมีแผลพองขึ้นมาแล้ว ข้าได้เรียกหมอในจวนมาหลายคนแล้ว แต่ฉูฉูไม่ยอมให้พวกเขาดู เพราะว่าหมอเป็นผู้ชายทั้งหมด ไม่มีผู้หญิง ตรงจุดนั้นไม่สามารถให้คนอื่นดูได้ ข้าเลยนึกขึ้นได้ก็เลยมาที่นิ่

“พี่รองกลับไปดีกว่า ตรงจุดนั้นหมอในจวนช่วยดูไม่ได้อยู่แล้ว แต่หยุนหยุนก็ดูไม่ได้ ข้าก็ไม่ยินยอม”

ก่อนที่กงชิงวี่จะมาถึงเขาคิดว่าจะมารับหยุนโล๋ชวนกลับไปเสียอีก คิดไม่ถึงว่าที่มาเพราะเรื่องนี้ ต้องไม่พอใจแน่นอนอยู่แล้ว

กงชิงวี่ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก ไปปลอบใจหยุนหยุนดีกว่า ไม่เช่นนั้นกลางคืนต้องหาที่นอนอีก

กงชิงหยินหดหู่ใจ ยืนอยู่ที่ห้องโถงไม่ยอมออกไป พ่อบ้านแก่เลยมาเชิญให้เขาออกไป

“อ๋องตวนกลับไปดีกว่า”

“……” อ๋องตวนทำอันใดไม่ได้เลย จึงยอมกลับจวนอ๋องตวนโดยดี

จุนฉูฉูซีดเซียวไปมาก และเมื่อเขาเห็นกงชิงหยินกลับมา เขาก็ลุกขึ้นอย่างฝืนใจ：“นางไม่มาหรือ？”

กงชินหยินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของจุนฉูฉู นั่งลงแล้วกุมมือจุนฉูฉูไว้：“ข้าจะไปอีก ถ้านางไม่มาข้าก็จะเข้าวัง ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่มา”

จุนฉูฉูส่ายหัว：“นางไม่มาแน่นอน ถ้าจะมาก็มานานแล้ว”

“ฉูฉู ข้าไม่สนใจ ให้หมอในจวนมาดูอาการของเจ้าเถิด ”

กงชิงหยินจนปัญญาได้แต่ขอร้องจุนฉูฉู แต่สุดท้ายจุนฉูฉูก็กลับส่ายหัว

“หม่อมฉันจะไม่เป็นเช่นนั้น ยอมตายเสียดีกว่า” จุนฉูฉูหมอบลง ไม่ยอมให้หมอในจวนช่วยนางรักษา

ช่วงก่อนที่นางเป็นลมหมอในจวนเคยช่วยนางรักษา นางก็รู้สึกไม่พอใจ นางเกลียดคนพวกนั้น

กงชิงหยินไม่มีทางเลือก จึงทำได้แค่รอพร้อมไปกับจุนฉูฉู

อันหลิงหยุนกลับเข้าไปในห้องทดลอง อยู่ข้างในเริ่มทำการทดลองแต่ละอย่าง หลักๆคือเข็มฉีดยาที่ทำจากทองแดงของนางได้หล่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกทั้งนางได้เริ่มทำการผลิตแล้วด้วย สำหรับเข็มที่เคยใช้แล้วนางจะนำกลับมาใช้อีก นำมาหลอมแล้วหล่อเป็นเข็มฉีดยาใหม่ การฆ่าเชื้อก็จะกลายเป็นเรื่องง่าย

“หยุนหยุน”

กงชิงวี่รู้อยู่แล้วว่าอันหลิงหยุนต้องอยู่ในห้องทดลอง แต่เขาเข้าไปไม่ได้ จึงได้แต่เคาะประตูอยู่ด้านนอก

ห้องทดลองได้ทำการระเบิดไปเมื่อครั้งที่แล้ว และได้สร้างใหม่ให้แข็งแรงทนทานกว่าเดิม รอบๆหล่อด้วยแผ่นเหล็ก ด้านในติดด้วยไม่ไผ่ อบอุ่นในฤดูหนาวและเย็นสบายในฤดูร้อน สวยงามและโอ่อ่า

“เข้ามาเถอะ ไม่ได้ล๊อค。”อันหลิงหยุนกำลังทำการเก็บ

กงชิงวี่ผลักประตูเข้ามา อันหลิงหยุนหันไปดูกงชิงวี่：“ท่านอ๋อง”

“อ๋องตวนได้กลับไปแล้ว”กงชิงวี่ปิดประตูแล้วเดินไปหาอันหลิงหยุน อันหลินหยุนหันกลับไปมองกงชิงวี่ จากนั้นนำแข็มฉีดยาสิบอันใส่เข้าไปในลังยา ข้างในนั้นนางได้ทดลองโดยการผ่านการกลั่นเพนิซิลินออกมาหลายอันและมีน้ำเกลือหนึ่งขวดกับน้ำตาลองุ่นหนึ่งขวด นางเตรียมไว้ถ้ามีโอกาสจะทำการทดลองดู

กงชิงวี่กอดนางจากด้านหลัง：“ข้าทำตัวได้ดีไหม？”

“ท่านอ๋องท่านไม่รู้สึกหรือว่าการกระทำของอ๋องตวนนั้นแย่มาก？”อันหลิงหยุนไม่คิดยังดี ยิ่งคิดยิ่งโกรธ

หยุนโล๋ชวนถึงยังกระไรก็เป็นถึงฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่ง ในสายตาของเขายังมีกฎหมายอยู่อีกหรือไม่

ตอนแรกจะกลับเขาไม่เห็นด้วย มาตอนนี้นางอยู่ที่นิ่เขาก็ไม่มารับ หยุนโล๋ชวนควรทำอย่างไรดี？

กงชิงวี่ส่ายหัว：“ข้าไม่รู้ และข้าก็ขอไม่ยุ่งด้วย ”

อันหลิงหยุนคิดแล้วมันก็ใช่ เขาก็ยุ่งอันใดไม่ได้

“จวนอ๋องถ้าจะต้องเลี้ยงคนเพิ่มอีกคนก็ไม่ใช่ปัญหา ถ้าเช่นนั้นก็ตามนั้นเถอะ。”อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คาดหวังว่าอ๋องตวนจะมารับหยุนโล๋ชวนกลับไป ในเมื่อไม่กลับไป ก็พักเสียที่นิ่เลย

“ท่านอ๋อง ข้าอยากไปเมืองหลวงเดินดู เจ้าไม่ใช่เคยพูดว่าจวนอ๋องตวนได้ทำการค้ามากมาย ข้าก็อยากทำการค้า ไม่เช่นนั้นค่าใช้จ่ายเยอะขนาดนี้ ยังติดค้างเงินอยู่ห้าหมื่นกว่ายังกระไรก็ต้องคืน

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกเล็กน้อย ถ้ารู้เช่นนี้แต่แรกนางจะไม่พูดในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอก

อย่างนี้ก็เหมือนยกหินมาทับขาตัวเองไม่ใช่หรือ？

อันชิงวี่พาอันหลิงหยุนออกไปนอกจวน ไปเดินดูรอบๆตลาดที่ผู้คนพลุกพล่าน อันหลิงหยุนสนใจอยู่สามร้าน ที่ตั้งดีมาก แต่ขายไม่ค่อยดีเท่าไหร่

กงชิงวี่ถามขึ้นว่า：“พระชายาจะค้าขายอันใดหรือ？ถึงแม้ว่าจะค้าขายได้กำไร แต่เวลาสั้นแค่นี้ คิดจะหาเงินให้ได้ห้าหมื่นกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ถ้าจะเปิดร้านขายเสื้อผ้า ก็ไม่รู้ว่าจะหาช่างเย็บที่เก่งได้หรือไม่？ ” อันหลิงหยุนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

กงชิววี่รู้สึกน่าขัน ：“ข้านึกว่า พราะชายาจะเปิดร้านยา ทำไมกลายเป็นจะเปิดร้านขายเสื้อผ้าล่ะ？”

“ท่านอ๋องไม่ต้องกังวลเรื่องนี้หรอก ข้าจะหาเงินก็เพื่อที่จะหาให้กับตัวเอง ถ้าท่านอ๋องต้องการใช้ ต้องขอยืมกับข้า” อันหลิงหยุนพูดอย่างติดตลก

อังชิงวี่ถามขึ้นว่า：“ของพระชายาก็เหมือนของข้าไม่ใช่หรือ？”

อันหลิงหยุนส่ายหัว：“มันไม่ใช่นะ”

อันหลิงหยุนหันกลับไปดูร้านตรงนั้น ร้านค้าก็ไร้ราคา เจ้าของก็ไม่เอา เอาโฉนดออกมาดูแล้ว อันหลิงหยุนตัดสินใจเอาเลย ร้านค้าราคาสองพันกว่าให้ไปสองพันสองร้อยกว่า เขียนสัญญาซื้อขายเรียบร้อย นางก็ได้กลายเป็นเจ้าของแล้ว ใช้เวลาช่วงบ่ายของทั้งวันได้ทำการรับซื้อร้านไปสามร้าน อันหลิงหยุนก็กลับไปพักผ่อนในตอนกลางคืน

มีคำสั่งลงไป ร้านค้ามอบให้ถางเหอเป็นผู้ดูแล เขียนรายการมาหนึ่งแผ่นกระดาษ ถางเหอดูแล้วรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย พราะชายาจะเปิดร้านหาเงินจริงๆด้วย

แต่ดูจากร้านค้าทั้งสามร้านของพราะชายาแล้ว เหมือนว่าจะไม่สามารถทำกำไรได้