ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 180

บทที่ 180 ข่าวอาการบาดเจ็บหนัก

ทั้งสองคนกอดกันตัวกลม และอันหลิงหยุนสัมผัสได้ว่า คืนนี้กงชิงวี่มีอารมณ์ที่ไม่ดีนัก จึงทราบว่านั่นมันไม่เหมือนเขาเลย

พอตื่นเช้ามาอารมณ์ของกงชิงวี่ดีขึ้นมาแล้วบ้าง แต่ก็ยังดูมีอาการซึม ๆ อยู่บ้าง

“เดี๋ยวข้าจะไปดูตูฟางจุ้นหน่อย กลับมาแล้วจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท” เมื่อพูดเสร็จกงชิงวี่ก็ได้ออกเดินทาง และอันหลิงหยุนก็ได้วิเคราะห์หาพิษของฮ่องเต้ชิงหยู่ที่ได้รับต่อ

พอถึงช่วงเที่ยงอันหลิงหยุนก็ออกจากห้องทดลอง เพื่อมาเสวยข้าว และทันใดอาหยู่ก็ลุกลี้ลุกลนวิ่งเข้ามายังประตู แล้วพูดขึ้นว่า “พระชายา เกิดเรื่องแล้ว”

“อันใด เมื่อวานเจ้าไปไหนมา แล้วเจ้ายังมีหน้ามาบอกข้าว่าเกิดเรื่องอีกหรือ ข้าว่านะ เจ้านั่นแหละควรจะมีเรื่อง ลนลานอันใดมา” อันหลิงหยุนทราบ ก็รู้สึกหงุดหงิด

อาหยู่ดูมีท่าทีผิดหวัง พระชายานับวันยิ่งร้ายนะ

“พูดมา เรื่องอันใด” อันหลิงหยุนทนไม่ได้เลยถาม

ข้าล่ะรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ให้ถางเหอไปทำความสะอาดร้านค้า ที่จริงน่าจะให้อาหยู่ไป

“เกิดเรื่องกับอ๋องตวน” อาหยู่มีสีหน้าที่ร้อนรน อันหลิงหยุนทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินที่นางพูด จะเรื่องอันใดได้ คงไม่ตายหรือก

“ไม่ใช่เรื่องของอ๋องเสียนสักหน่อย เขาเกิดเรื่องก็เรื่องของเขา ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องอันใดกับพวกเรา ข้ายังมีธุระที่ต้องทำอีก อย่ามารบกวน” อันหลิงหยุนเตรียมที่จะวิเคราะห์พิษของฮ่องเต้ชิงหยู่ต่อ

“พระชายาเจ้าคะ อ๋องตวนโดนมีดจำนวนมากแทงทั่วทั้งตัว ชีวิตอยู่ในขั้นวิกฤ ตอนนี้จวนอ๋องตวนวุ่นวายกันยกใหญ่ ซึ่งนี่ก็เป็นคำสั่งจากอ๋องเสียนให้ข้ารีบกลับมาบอกข่าวแก่ท่าน เขาบอกว่าอ๋องตวนจะมาที่จวนเรา”

อันหลิงหยุนจึงรีบหันกลับไปมองอาหยู่อย่างรวดเร็ว “มีดจำนวนมากหรือ”

“พระชายา รีบหน่อยเถอะค่ะ หากช้าไปเกรงว่าจะไม่รอดเอาได้” อาหยู่กลับหลังได้จึงรีบวิ่งไป อันหลิงหยุนก็ตกใจไม่แพ้กัน จึงได้บอกให้คนเตรียมของให้โดยด่วน

ผ่านไปสักพัก ก็มีคนแบกอ๋องตวนผ่านเข้ามาในประตู และจำนวนของคนที่เข้ามานั้นก็เยอะ

ทำเอาอันหลิงหยุนเองก็ตกใจ ส่วนกงชิงวี่ที่ตามมานั้นทั่วทั้งตัวอาบด้วยเลือด เมื่ออันหลิงหยุนเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งเข้าไปดู “ท่านบาดเจ็บหรือ ตรงไหน”

อันหลิงหยุนดึงตัวของกงชิงวี่มาดูใกล้ ๆ สีหน้านั้นซีดเผือด

“ข้าเองไม่เป็นไรหรือก ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นเลือดของพี่สอง เจ้ารีบไปดูเร็ว พี่สองเป็นกระไรบ้าง”กงชิงวี่รีบลากตัวของอันหลิงหยุนไปดูคนคนนั้นที่โดนแบกเข้ามาให้จวน

พออันหลิงหยุนได้ยินว่ากงชิงวี่นั้นไม่ได้รับบาดเจ็บ ทันใดก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา

จากที่อันหลิงหยุนนั้นมองยังอ๋องตวน แทบจะดูไม่ออกวาเป็นใคร เพราะทั่วทั้งตัวนั้นเต็มไปด้วยเลือด

อันหลิงหยุนทันใดก็เดินไปยังข้างหน้าของอ๋องตวน เพื่อทำการตรวจดูอาการของเขา มือหนึ่งข้างจับที่ข้อมือของเขา สัมผัสได้ถึงชีพจรที่ยังเต้นอยู่

ชีพจรที่ดูอ่อนนั้น อันหลิงหยุนทันใดจึงรีบสำรวจ

และผลของการสำรวจนั้น ไม่เพียงแค่จะได้รับบาดหนัก

จากนั้นอันหลิงหยุนก็ดูที่ดวงตาของอ๋องตวน รอบ ๆ ดวงตานั้นมีเลือดออกมานิดหน่อย และริมฝีปากก็มีสีดำ

จากนั้นอันหลิงหยุนก็ได้อ้าปากของอ๋องตวนดู พบว่า ภายในปากมีเส้นเลือดสีดำขึ้นเต็ม หากเป็นแบบนี้แสดงว่าพิษนั้นได้เข้าไปสู่หัวใจแล้ว

อันหลิงหยุนมองที่อาหยู่ แล้วพูดขึ้นว่า “รีบนำเขาไปยังห้องของฉันด่วน”

อาหยู่จึงรีบนำคนยกตัวอ๋องตวนเข้าไปยังห้องของอันหลิงหยุน และในขณะเดินไปนั้น กงชิงวี่คว้ามือของอันหลิงหยุนเอาไว้ เพื่อให้นางนั้นเดินช้าลงหน่อย

อันหลิงหยุนดูท่าทีเร่งรีบจริง ๆ แทบที่จะถลกชายกระโปรงแล้ววิ่งไป

กงชิงวี่จึงได้อธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นนั้นให้กับอันหลิงหยุนฟัง เพื่อไม่อยากให้นางนั้นวิ่ง เพราะว่าจะทำให้มีผลกระทบต่อแม่และเด็ก

“ทีแรกข้าว่าจะเข้าวัง แต่มีคนมาบอกกับข้าว่า อ๋องตวนเเสวยเรื่องแล้ว จากนั้นข้าก็รีบวิ่งตามไปดูยังในตรอกเล็ก ๆ ครั้งจวนอ๋องตวน และก็พบว่าอ๋องตวนนั้น ถูกคนร้ายลอบทำร้าย

และอีกอย่างพวกนั้นก็ไม่ใช่คนธรรมดา หากถ้าข้าไปไม่ทันเวลา อ๋องตวนคงจะต้องตายไปแล้ว”

เมื่ออันหลิงหยุนพอได้สติแล้วนั้น “อยู่ดี ๆ อ๋องตวนจะไปหลังจวนทำไม”

“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ คงต้องรอให้เขาฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วแหละ” กงชิงวี่ก็รู้สึกสงสัย ว่าใครเป็นคนลงมือ

อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกว่ามันแปลก ๆ “ท่านอ๋อง หรือว่าจะมีใครทำเพื่อใส่ร้ายให้กับพวกเรา”

กงชิงวี่ส่ายหน้า “ข้าก็ไม่ทราบ”

กงชิงวี่สีหน้าดูสงสัย อันหลิงหยุนเองก็ไม่อยากจะพูดอันใดต่อ นางเลยจึงรีบไปดูอาการของอ๋องตวน จากนั้นก็ถลกชายกระโปรงแล้วก็รีบไป กงชิงวี่ที่อยู่ข้างหล้งห้ามไม่ทัน จึงได้คว้าแขนนางไว้ แล้วอุ้มนางไปส่งยังลานโอวหลาน

พอถึงลานโอวหลานแล้วอันหลิงหยุนก็รีบเข้าไปดูอ๋องตวน แล้วสั่งให้คนออกไปจากห้อง ให้อยู่ได้แค่กงชิงวี่ อาหยู่ หงเถา ลุ่ยหลิ่วเท่านั้น

อาหยู่มองไปยังด้านนอก เห็นหงเถา ลุ่ยหลิ่ว กำลังเตรียมน้ำร้อนเพื่อจะล้างทำความสะอาด ส่วนเหล่าบรรดาหมอต่าง ๆ ก็รออยู่ด้านนอก

อันหลิงหยุนปิดประตูลง แล้วหยิบมีดออกมา กรีดไปที่ข้อมือ ดูท่าทางคล่องแคล่วมาก

กงชิงวี่เองก็รู้สึกเจ็บแทน แต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด

อันหลิงหยุนบีบที่ปากของอ๋องตวนเบา ๆ เพื่อให้หยดเลือดหยดเข้าปากได้ ทันใด อ๋องตวนจากริมฝีปากที่มีสีดำนั้น ก็เปลี่ยนเป็นสีธรรมดาขึ้นมา

อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งสีหน้าของอ๋องตวนนั้นปกติ และสีปากนั้นเป็นสีแดง แล้วค่อยพันแผลที่ข้อมือของตัวเอง

“หงเถา ลุ่ยหลิ่ว อีกสักพักก็มาแล้ว” อันหลิงหยุนเอสมีดวางไว้ด้านข้าง จากนั้นก็ไปทำความสะอาดให้แก่อ๋องตวน พอเปิดเสื้อออกมา ก็พบว่าทั่วร่างนั้นมีแต่รอยบาดแผลจากมีด แต่ละแผลลึกถึงกระดูกและสามารถเอาชีวิตได้

อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้า จากนั้นก็ค่อย ๆ สำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า และก็พบว่ามีรอยบาดแผลที่ขาอยู่สองสามรอย อันหลิงหยุนตกใจมากแล้วจึงมองยังกงชิงวี่ และพูดขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านดูตรงนี้สิ”

กงชิงวี่ก็มองดู แต่ก็ต้องตกใจอีกเหมือนกัน

“พวกนั้นคงจะให้อ๋องตวนคุกเข่าให้แน่ ๆ แต่อ๋องตวนคงไม่ยอม จากนั้น พวกนั้นเลยใช้มีดบังคับเขา” อันหลิงหยุนคาดเดาเอา ซึ่งวรยุทธของอ๋องตวนนั้นไม่ดีเลย และอีกอย่างพวกนั้นต่างก็มีฝีมือกันทั้งนั้น พวกนั้นให้อ๋องตวนคุกเข่า อ๋องตวนเลยไม่ยอม พวกนั้นเลยพาอ๋องตวนไปยังที่ที่ไม่มีคน แล้วใช้มีดปาดที่ขาทั้งสองข้างของเขา เนื่องจากอ๋องตวนคงไม่ยอมที่จะคุกเข่าให้ และก็พวกนั้นปาดไปที่ข้อพับขาของอ๋องตวนด้วย

อันหลิงหยุนฉีกผ้าบริเวณหัวเข่าของอ๋องตวนออก และที่หัวเข่านั้นก็มีอาการบวมแดงอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนก็คงทราบแหละว่าอ๋องตวนไม่คุกเข่าให้ พวกเขาเลยใช้วิธีการที่โหด ๆ

บริเวณข้อพับของขาหากโดนปาดไปสักครั้ง เส้นเอ็นคงจะขาดได้ เรื่องเจ็บนั้นมันเจ็บอยู่แล้ว แต่หนักกว่านั้นคือ เป๋

อันหลิงหยุนจึงรีบทำความสะอาดแผลทั่วทั้งร่างให้แก่อ๋องตวน ก็คือต้องล้างแผลก่อนจากนั้นค่อยห้ามเลือด

“ให้หมอเข้ามาสองคน”อันหลิงหยุนสั่งการออกไป หมอที่เฝ้าอยู่ข้างนอกทันใดก็รีบเข้ามา เพราะว่าเตรียมตัวไว้อยู่แล้ว ซึ่งก็ได้พันแขนขึ้นแล้วก็รีบดำเนินการ

ในเวลานั้น จุนฉูฉูเองก็ได้มายังที่นี่พอดี พอเข้าประตูไปก็รีบหาอ๋องตวน “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องล่ะ”

จุนฉูฉูหายดีแล้ว เป็นเพราะว่ายาของอันหลิงหยุนนั้นดีจริง ๆ พอหลังจากที่นางใช้ยาไม่นานก็ดีขึ้น ถึงแม้นว่าจะมีรอยแผลเป็น แต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีรอยแผลเป็นเหลือให้เห็น

แต่จุนฉูฉูกลับไม่รู้สึกขอบคุณอันหลิงหยุน แต่กลับกัน จุนฉูฉูกลับยิ่งเกลียดอันหลิงหยุนมากขึ้นด้วยซ้ำ

นางเลยไม่ยอมที่จะมาขอบคุฯที่จวน ไม่ว่าอ๋องตวนจะพูดกระไรก็ไม่ยอมมา