ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 181

ตอนที่181เข่นฆ่าไทเฮา

หวางฮองไทเฮามองไปที่อ๋องตวน แล้วเดินไปนั่งลง จับมือของอ๋องตวนเอาไว้ “หยินเอ๋อ แม่รู้ดีว่าการที่เจ้าต้องพบเจอกับความยากลำบากในครั้งนี้มันต้องมีเหตุผล แต่แม่ก็อยากให้พวกเจ้าสามคนนั้นไม่เป็นอันใด เจ้าเข้าใจความหมายของแม่ใช่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ ถามเป็นปกติคนที่จะพูดแบบนี้ต้องเป็นฮั๋วไท่เฟย แต่ตอนนี้กลับเป็นหวางฮองไทเฮาที่พูดมันออกมา

อันหลิงหยุนก็สำนึกขึ้นมาว่าหวางฮองไทเฮานั้นไม่ได้เห็นแก่ตัว

ฮ่องเต้ชิงหยู่กับกงชิงวี่กำลังคอตก แววตามีแต่ความมืดมน ฮั๋วไท่เฟยเองก็คิดอันใดไม่ออก เอาแต่ร้องไห้อยู่เช่นนั้น

หวางฮองไทเฮารู้สึกรำคาญจึงได้ดุไปว่า “หุบปาก!”

ฮั๋วไท่เฟยอยู่ร้องไปทั้งเช่นนั้น เอามือปิดปากแล้วยืนน้ำตาตกอยู่ข้างๆ ไห่กงกงพยุงฮั๋วไท่เฟยให้หลบไป หวางฮองไทเฮามองไปที่อ๋องตวนพักใหญ่ “ข้ารอเจ้ามาโดยตลอด ถ้าเจ้าไม่ตื่นขึ้นมาจริงๆ แม่ก็จะไปหาเสด็จพ่อพร้อมกับเจ้าเลย เสด็จพ่อของเจ้าได้ฝากฝังเจ้าเอาไว้ เขามักจะพูดกับแม่บ่อยๆ ว่าต้องดูแลเจ้าให้ดี ถ้าดูแลเจ้าไม่ดีแม่ก็พร้อมไม่อยากอยู่แล้ว”

“เสด็จแม่……” อ่องตวนเปล่งเสียงออกมา อันหลิงหยุนรู้สึกตกใจจึงรีบเดินมาดูอ๋องตวน อ๋องตวนค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วพยายามยิ้มออกมา หน้าตาซีดเซียว แต่พอเขายิ้มขึ้นมานั้นมันช่างดูมีความสุขเหลือเกิน

“หยินเอ๋อ……” หวางฮองไทเฮาน้ำตาคลอเบ้า กำมือของอ๋องตวนไว้แน่น อ่องตวนยิ้มร่า

“หยินเอ๋อ……” ฮั๋วไท่เฟยรีบวิ่งเข้ามา อ๋องตวนค่อยๆ มองไปที่ฮั๋วไท่เฟย แล้วเขาก็หลับตาลง

อันหลิงหยุนรีบหยิบยาลูกกลอนยัดเข้าไปในปากของอ๋องตวน อ๋องตวนยังพอมีสติอยู่ ยาลูกกลอนไหลตามคอลงไป อันหลิงหยุนถอนหายใจ ถอนหายใจออกมาโดยมีเหงื่อเต็มหน้า

“ขอแค่ได้เสวยพระโอสถลงไปก็คงดีขึ้นแน่เพคะ ที่เสด็จแม่สามารถปลุกพระองค์ให้ตื่นขึ้นมาได้ เชื่อว่าพระองค์ต้องอดทนเพื่อท่านแน่นอนเพคะ” อันถึงแม้หลิงหยุนจะไม่รู้ว่าทำไมอ๋องตวนถึงยอมตื่นขึ้นมาตามเสียงเรียกของหวางฮองไทเฮาก็ตาม แต่นางก็รู้ดีว่าอ๋องตวนตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกของหวางฮองไทเฮาแน่นอน

หวางฮองไทเฮาจับมือของอ๋องตวนไว้แน่น สีหน้าค่อยๆ เย็นชาลงอีกครั้ง “อ๋องเสียน เจ้าจงไปปิดทางเข้าออกของเมืองหลวงซะ ข้าต้องจับพวกมันมาให้ได้แล้วสับพวกมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น

“กำลังตามจับอยุ่พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่ตอบกลับ หวางฮองไทเฮายืนขึ้นพร้อมปล่อยมือของอ๋องตวนลง หันหลังเดินไปพร้อมกับคิดอันใดบางอย่างไปด้วย

แต่จู่ๆ หวางฮองไทเฮาก็ยิ้มออกมา ทำเอาอันหลิงหยุนถึงกับขนลุกเหมือนพบเข้ากับปีศาจดูดเลือดที่น่ากลัวเลย

“ฝ่าบาท เจ้าเป็นฮ่องเต้ ไม่ควรออกจากวังนานเกินไป กลับไปก่อนเถอะ ทั้งสองพระองค์ก็กำลังตั้งครรภ์อยู่ หากเกิดอันใดขึ้นจะได้ระวังได้ทัน”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยังอ๋องตวนที่นอนอยู่บนเตียง แล้วก้มหน้าลง “ถ้าเช่นนั้นก็ต้องรบกวนเสด็จแม่แล้ว ถ้ามีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับอ๋องตวน ก็ขอให้เสด็จแม่บอกด้วย”

“ได้ ถ้าอ๋องตวนเกิดตายไปจริงๆ เจ้าก็ส่งโลงศพมาสองโลงเลย แม่ไม่มีหน้าจะอยู่ต่อแล้ว คงต้องตายตามเขาไปแล้ว”

”เสด็จแม่……”

สายตาของหวางฮองไทเฮาไร้ความลังเล ฮ่องเต้ชิงหยู่ทนไม่ไหวต้องห้ามเอาไว้

หวางฮิงไทเฮาหันมามองฮ่องเต้ชิงหยู่แล้วเดินมาหาฮ่องเต้ชิงหยู่ จากนั้นก็จัดเครื่องแต่งกายให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ “ชิงเอ๋อ……เสด็จพ่อของเจ้ามีสนมมากมาย มีบุตรมากมาย แต่สุดท้ายก็เหลือแค่พวกเจ้าสามคนเท่านั้น เจ้าต้องรู้อยู่แล้วว่าเส้นทางนี้มันเต็มไปด้วยการฆ่าฟัน

ต่อให้ใต้หล้านี้ต้องพังทลายไป ก็ห้ามให้ตกไปอยู่ในกำมือของใครเป็นอันขาด”

หวางฮองไทเฮาสายตาอาฆาต น้ำเสียงดุร้าย ฮ่องเต้ชิงหยู่พยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว!”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินจากไป กงชิงวี่ที่กำลังจะไปส่งเขา ก็ถึงหวางฮองไทเฮารีบเอาไว้ “วี่เอ๋อ เจ้าอยู่ก่อน”

กงชิงวี่หันมามองหวางฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาพูดขึ้น “เด็กๆ”

คนที่อยู่หน้าประตูรีบตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ”

“กระจายคำสั่งของข้าลงไป ให้เหล่าราชวงศ์ ญาติสนิทมิตรสหาย ขุนนางน้อยใหญ่ และบรรดาลูกหลาน ให้เข้าวังมาเยี่ยมฮ่องเต้ อวยพรฮ่องเต้ให้หายจากประชวรไวๆ

สั่งให้แม่ทัพวี่หลินนำทหารมาเฝ้าวังเฉาเฟิ่งเอาไว้ ถ้าเกิดลูกชายของข้าเป็นอันใดขึ้นมา ข้าก็จะส่งสัญญาณให้ ในเมื่อเป็นทายาทแห่งประเทศต้าเหลียงก็ต้องรู้จักกตัญญู”

อันหลิงหยุนตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ฆ่าล้างราชวงศ์เพื่ออ๋องตวน ฮ่องเต้องค์ก่อนมีพี่น้องแปดคน ลูกๆ ของพี่น้องก็มีตั้งหลายคน บ้านละห้าหกคน นอกจากฮ่องเต้องค์ก่อนยังเหลืออีกเจ็ดคน ห้าเจ็ดสามสิบห้า แล้วยังมีลูกๆ หลานๆ อีก มีตั้งกี่ร้อยคน

อันหลิงหยุนหัวใจเต้นรัว หวางฮองไทเฮานี่เลือดเย็นจริงๆ

อยู่ดีไม่ว่าดีก็จะฆ่าคนเป็นว่าเล่น

เหล่าลูกหลานราชวงศ์พวกนั้นคงต้องรู้สึกตื่นกลัวกันมากแน่ๆ

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนข้างนอกเตรียมจะออกไป แล้วหวางฮองไทเฮาก็พูดขึ้น “คนที่อยู่ในท้อง คนที่อุ้มอยู่ คนที่เพิ่งแต่งงานแล้วยังไม่ได้คลอด คนที่สามีเสียไป แล้วยังมีโอกาสตั้งท้องได้อีก ก็พาไปให้หมด”

“พ่ะย่ะค่ะ”

คนจากไปแล้ว อันหลิงหยุนที่อยู่ข้างหลังรู้สึกขนลุก ดูเหมือนอ๋องตวนคนนี้จะมีความสำคัญมากกว่ากงชิงวี่เสียอีก ถ้าเขาเกิดตายขึ้นมาจริงๆ ทายาทของราชวงศ์ก็คงต้องถูกฆ่าตายไปตามๆ กัน

หวางฮองไทเฮาหันไปหากงชิงวี่ “ไปตามจุนฉูฉูกับหยุนโล๋ชุวนมา เผื่อว่าอ๋องตวนเกิดสิ้นใจขึ้นมาจริงๆ พวกนางจะได้เห็นหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

กงชิงวี่มองมาที่อันหลิงหยุนหันหลังแล้วเดินจากไป

อันหลิงหยุนเดินไปหาอ๋องตวน ฮั๋วไท่เฟยยังร้องไห้ไม่หยุด

หวางฮองไทเฮาเดิมมานั่งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว เดินไปกล่าวลาหวางฮองไทเฮาก่อนแล้วค่อยไปบอกลาฮั๋วไท่เฟย สุดท้ายก็เดินไปหาอ๋องตวน นั่งลงข้างเตียงแล้วก็เริ่มร้องไห้

หยุนโล๋ชวนได้แต่มองดูอ๋องตวนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง เป็นคนแข็งแรงอยู่ดีๆ จู่ๆ ก็จะมาตายซะได้ หยุนโล๋ชวนรู้สึกทุกข์ใจ ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา

เสียงร้องไห้ของจุนฉูฉูนั้นเสียงดังมาก ดังจนอันหลังหยันรำคาญ แต่หวางฮองไทเฮากับฮั๋วไท่เฟยก็อยู่ด้วย นางจึงไม่กล้าพูดอันใด สุดท้ายหวางฮองไทเฮาก็ทนไม่ไหว

“เด็กๆ พาพระชายาตวนไปขังไว้ข้างนอก” หวางฮองไทเฮามองจุนฉูฉูด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วจุนฉูฉูก็นิ่งไปในทันที

จุนฉูฉูรีบคว้าแขนเสื้อของฮั๋วไท่เฟยเอาไว้ “เสด็จแม่เพคะ”

ถึงแม้หวางไท่เฟยจะร้องไห้ แต่นางก็เจ็บปวดจากใจจริง จุนฉูฉู นางดูยังกระไรก็ยังไม่ชิน