ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 188

บทที่ 188 เอาออกมาหนึ่งหมื่นตำลึง

กงชิงวี่ใบหน้าเย็นชา ดวงตาทั้งคู่ปล่อยแสงอันเยือกเย็นออกมา ช่วงเวลาแวบเดียวเช่นนี้อันหลิงหยุน รู้สึกเหมือนกับมีดหลายสิบเล่มปล่อยออกมาจากในดวงตาของกงชิงวี่ สามารถฆ่านางให้ตายได้ทุกที่ทุกเวลา

เป็นการขอร้องเพื่อปกป้องตนเอง การตัดสินใจที่แย่ที่สุดในชีวิตนี้ของอันหลิงหยุนก็คือให้เว่ยหลิงชวนเข้าไปเป็นเพื่อน

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเพิ่งจะมารอท่านอยู่ที่นี่ ฉับพลันโจ่จงเจิ้นก็เข้ามากอดหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่าโจ่จงเจิ้นเป็นคนเช่นนี้”

อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไปสองสามก้าว ไปด้านหน้ากงชิงวี่อย่างรวดเร็ว มองกงชิงวี่อย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม

ฉับพลันกงชิงวี่ก็มองไปทางเว่ยหลิงชวน พูดด้วยเสียงโมโหว่า : “เว่ยหลิงชวน ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ เจ้ากล้าทำตัวกระด้างกระเดื่ยง หยาบคายกับพระชายาของข้า”

เว่ยหลิงชวนเหมือนถูกฟ้าผ่า มองอันหลิงหยุน อีกทั้งมองกงชิงวี่

นี่เรียกว่าฮ่องเต้ต้องการให้หม่อมฉันตายแต่หม่อมฉันยังไม่อยากตาย ดูเหมือนว่าพวกเขาสามีภรรยาปรึกษาหารือกันมาดีแล้ว

เว่ยหลิงชวนสงสัยเล็กน้อย กล่าวพร้อมคารวะไปด้วยว่า : “ตำแหน่งพระชายาเสียนของข้าไม่มีหยาบคายด้วยเด็ดขาด เพิ่งจะมีสิ่งของลอยออกมาจากในห้อง ข้าน้อยเลยเข้าไปขวาง ทว่าคิดไม่ถึง จะเปลี่ยนมาเป็นเข้าใจผิดเช่นนี้

ถ้าอ๋องเสียนต้องการจะลงโทษข้าน้อย ก็ไม่จำเป็นต้องรอหาข้ออ้างใส่ร้ายป้ายสีเช่นนี้ ตัวข้าน้อยทำหน้าที่ถวายความจงรักภักดีต่อฮ่องเต้ จากนั้นก็ตายได้แล้ว”

อันหลิงหยุนเศร้าใจ ท้ายที่สุดเรื่องนี้เป็นนางที่ทำร้ายเว่ยหลิงชวน อันที่จริงเมื่อกี้เว่ยหลิงชวนต้องการช่วยชีวิตนาง

คิดอยากเอ่ยปากที่จะขอร้อง ยังไม่ทันได้พูด

กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชาว่า : “ข้าไม่เชื่อเจ้าไม่ต้องพูด เข้ามา! มาคุมตัวเว่ยหลิงชวนกลับไปขังคุก”

มีคนมาคุมตัวเว่ยหลิงชวนออกไป ขณะนี้อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ด้วยความโกรธ พูดว่า : “ท่านอ๋อง ท่านก็เข้าใจดีหม่อมฉันกับเว่ยหลิงชวนไม่มีอันใด ทั้งหมดเป็นการเข้าใจผิด ทำไมท่านยังต้องทำอย่างนั้น?”

“ข้าเห็นกับตา” กงชิงวี่โกรธมาก โกรธอย่างจริงจัง

อันหลิงหยุนนึกอยากจะพูดอันใด แต่ดูความโกรธของกงชิงวี่ นางพูดอันใดไปก็ไม่ดี จึงเงียบปากไป

องค์หญิงใหญ่ที่อยู่ด้านในทว่าเดินออกมา น้ำเสียงโกรธเคือง : “พวกท่านคู่สามีภรรยาคาดไม่ถึงว่าจะมาทะเลาะกันถึงต้าจงเจิ้งย่วนของข้า ช่วงนี้พวกท่านว่างเกินไปหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนรีบหันไปคารวะ : “ท่านป้า”

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าว่าท่านป้า ข้าเห็นช่วงนี้เจ้าลืมเรื่องอันใดไปแล้ว” สีหน้าองค์หญิงใหญ่เคร่งขรึม มองอันหลิงหยุนด้วยสายตาโกรธเคือง วางมาด ลากเสื้อคลุมยาวสีขาวผ่านอันหลิงหยุนไป

อันหลิงหยุนได้เพียงแต่หันกลับไปยืนทำความเคารพ

กงชิงวี่ยังไม่พอใจ เย่อหยิ่งทำมือไพล่เย่อหยิ่ง แววตาทั้งคู่เคร่งขรึม

“วันก่อนไม่ได้บอกว่าต้องเอาเงินตำลึงที่เหลือออกมารึ ฉันเห็นว่าตอนนี้ก็ให้เลยเถอะ” องค์หญิงใหญ่ตรงไปตรงมาแต่ไหนแต่ไร เมื่อกี้องค์หญิงใหญ่ดูเหมือนออกอุบายวางแผนใส่ร้ายอันหลิงหยุนอย่างไม่เป็นธรรม ชัดเจนว่าเว่ยหลิงชวนสนใจนาง แต่นางกลับเล่นงานฝ่ายตรงข้าม

ไม่สั่งสอนสักนิด เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้นางจำได้

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เป็นธรรม รู้สึกว่าเรื่องนี้นางไม่ได้ผิด ชัดเจนว่าก็คือกงชิงวี่เอาคนไปขัง กระไรนางก็ไม่ผิด

แต่เรื่องถึงขั้นนี้ ทำได้เพียงแต่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม

สังคมนี้ไม่ดี ก็ไม่รู้จะทำกระไร

“ท่านป้า หม่อมฉันคิดว่าต้องการเอามาให้ท่านป้าห้าหมื่นตำลึง แต่ว่าจวนอ๋องเสียนเงินไม่พอจริงๆ เอามาได้ไม่พอห้าหมื่นตำลึง” อันหลิงหยุนใจคอหดหู่

ก่อนหน้านี้ก็กังวลใจเรื่องไม่มีเงิน ไม่คิดว่าตอนนี้ ในที่สุดก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนเพราะเงิน

แต่องค์หญิงใหญ่ไม่สนใจ : “พวกเจ้ามีหรือไม่ข้าก็ไม่สนใจ ติดหนี้ก็ต้องคืน”

“ท่านป้า แต่ว่าห้าหมื่นตำลึงนี้คือออกมามอบให้ตูฟางจู้น อีกทั้งตอนนี้ตูฟางจู้นไม่สามารถใช้เงินนี้ได้ ไม่จำเป็นต้องจ่ายคืนก่อนได้ใช่หรือไม่?”

“เจ้าคิดจะโกงรึ? ข้าต้องไปถามหาที่ฮองไทเฮา เจ้าจึงจะยินยอมที่จะคืนเงินใช่หรือไม่?” องค์หญิงใหญ่หันกลับ เดินออกไปหาฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนโดนดูถูกไปครั้งหนึ่ง ต่อมาเรื่องนี้ยังต้องไปถึงหวางฮองไทเฮาอีก หาเรื่องจริงๆ เห็นว่านางรังแกได้ง่ายหรือกระไร!

เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว ต้องยอมรับชะตากรรม

อันหลิงหยุนกล่าว : “หากท่านป้ารอได้สักสองสามวัน หม่อมฉันจะแบ่งจ่ายเป็นงวดๆให้ท่านป้า”

องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจ : “แบ่งจ่ายเป็นงวด?”