ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 189

บทที่ 189 ความโกรธของอ๋องตวน

อันหลิงหยุนนำข้อความขององค์หญิงใหญ่ไปหากงชิงวี่ อันหลิงหยุนวางลงแล้วพูดว่า : “เงินหนึ่งหมื่นตำลึงนี้ท่านอ๋องยั่วยุออกมา หม่อมฉันข่มใจยากที่จะทำตามคำสั่ง อีกทั้งไม่กล้าไปบอกเรื่องนี้กับองค์หญิงใหญ่ อย่างนั้นเงินตำลึงนี้ก็ยกให้ท่านอ๋องเถอะ”

กงชิงวี่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง ศึกษาค้นคว้าคดีของอ๋องทั้งแปดท่าน

ได้เห็นข้อความก็หยิบเอาไปอ่าน แล้วกล่าวว่า : “พระชายาอย่างนั้นก่อนเดือนสิบข้างหน้า รอเวลาอีกสองเดือนพระชายามาบอกกับข้า ข้าจะไป”

“เพคะท่านอ๋อง”

อันหลิงก็ยินดี ถอนสายบัว หยิบข้อความมาเก็บ

กงชิงวี่ยิ้ม : “พระชายาโกรธเรื่องวันนี้รึ?”

อันหลิงหยุนยังไม่ได้โกรธขนาดนั้น มีบางเรื่องเป็นความบังเอิญก็ดี เป็นโดยเจตนาก็ดี

สรุปได้ว่า ก็มีเหตุมีผล

สามีภรรยามองกันสักพัก อันหลิงหยุนก็เอ่ยก่อนว่า : “อันที่จริงเว่ยหลิงชวนคือยากจะช่วยหม่อมฉัน เขาก็ไม่ได้มีเจตนา ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดชังเขาคนนั้นมาก”

กงชิงวี่สีหน้าหมองลง : “ข้าเห็นเขาแล้วไม่สบายใจ!”

“อย่างนั้นท่านอ๋องจะยุติธรรมมากขึ้นเล็กน้อย หรือจะเห็นแก่ตนเองมากขึ้นเล็กน้อย?” อันหลิงหยุนมองไม่ออกจริงๆ หรือว่าจะจัดการกงชิงวี่เพียงคนเดียว เรื่องของเว่ยหลิงชวนครั้งนี้ก็บังเอิญเกินไปหรือเปล่า

อาจเพราะเรื่องของท่านอ๋องแปด กงชิงวี่จึงเต็มใจที่จะให้นางโดนทุบตีอย่างนั้นรึ?

หากว่าเว่ยหลิงชวนไม่มาขวางในเวลานั้น นั่นไม่ต้องถึงกับเลือดตกยางออกเลยรึ?

กงชิงวี่ไม่ได้นึกถึงข้อซักถามถึงความรักความรู้สึกที่เขามีต่อนาง นึกถึงความโกรธที่มีต่อเว่ยหลิงชวนที่ไม่ได้จัดการ

“ข้าไม่เห็นจะต้องจับตัวเว่ยหลิงชวนมาขู่ท่านป้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนกระไร คอยเอาพระชายาไปทำเรื่องต่างๆเช่นนี้ ศักดิ์ศรีของข้ายังมีอยู่หรือไม่?”

กงชิงวี่ยิ่งคิดยิ่งโมโห เขาก็อยากจะไปชำระแค้นกับเว่ยหลิงชวน

อันหลิงหยุนยกเสื้อคลุมขึ้นและนั่งลง เอ่ยถามกงชิงวี่ว่า : “พูดแบบนี้ท่านอ๋องใจแคบเสียจริง!”

“ใครใจแคบ?” กงชิงวี่ไม่พอใจ แววตาเยือกเย็น

อันหลิงหยุนมอง : “คิดว่าเว่ยหลิงชวนมีเจตนาจริงๆ แล้วหม่อมฉันไม่ใช่ไม่มีรึ ทำไมท่านอ๋องต้องคิดเล็กคิดน้อยพวกนั้น หรือว่าท่านอ๋องอยู่ข้างนอกถูกคนชื่นชอบ หม่อมฉันยังต้องขังนางสนมเหล่านั้น

เงินหมื่นตำลึงนี้ช่างไม่คุ้มเสียจริง เรื่องครั้งนี้ ต่อไปท่านอ๋องอย่าทำอีกจะดีกว่า

หากว่าไม่ได้สบายใจจริงๆ ก็อย่ามีอุปสรรคกับเงินเลย ถึงกระไรเสียตอนนี้จวนอ๋องของพวกเราก็ไม่มีเงินตรามากมายขนาดนั้น

รอวันหน้ามีเงินตรามากขึ้น ก็ตามแต่ใจท่านอ๋อง หม่อมฉันก็จะสนับสนุน”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป ไม่เคยพบเคยเจอบุคคลเช่นนี้ เงินหมื่นตำลึงเช่นนี้ก็ให้ได้ ยังคงไม่เสียดายเลยสักนิด

เป็นธรรมดาที่กงชิงวี่จะไม่สบายใจ แต่เห็นอันหลิงหยุนเดินไปแล้ว เพียงแค่จะลุกขึ้นไปปลอบ

อันหลิงหยุนไม่ได้โกรธแล้ว นางกำลังเตรียมจะเดินเข้าวัง

กงชิงวี่เห็นอันหลิงหยุนเปิดประตูวัง พบว่านางกำลังตระเตรียมยา จึงเดินเข้าไป

“เข้าวังเร็วเช่นนี้เลยรึ?” กงชิงวี่ก็ต้องเข้าวังเช่นกัน แต่ว่าเขาไม่ได้คิดจะเข้าเร็วขนาดนี้

อันหลิงหยุนขยับเล็กน้อย กงชิงวี่ก็เข้าไปใกล้ขึ้นเล็กน้อย

“หมู่นี้ท่านอ๋องดูใจร้อนมากขึ้น” อันหลิงหยุนสังเกตเห็น นับตั้งแต่หลังเกิดเรื่องของฮ่องเต้ชิงหยู่ กงชิงวี่ก็ใจร้อนขึ้นเล็กน้อย

“พระชายาเข้าใจดีเช่นนั้น อย่างนั้นพระชายาน่าจะมีวิธีผ่อนคลายลงใช่หรือไม่?”

“ยังหาไม่เจอ แล้วก็ไม่มีวันจะหาเจออีกแล้ว” ก็เป็นเพราะอันหลิงหยุนเซ็งกับเรื่องนี้ หมู่นี้นางยิ่งกังวลใจขึ้นเรื่อยๆ

ในที่สุดคือพิษอันใด ทำไมตรวจไม่เจอเลยสักนิด?

พิษนี้ กำจัดไม่ได้ จะทำกระไร?

อันหลิงหยุนเก็บของเตรียมจะออกไป ก็ถูกกงชิงวี่ขวางอยู่ที่ประตู

“หยุนหยุน……”

กงชิงวี่ยังไม่ล้มเลิก

อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อย : “ท่านอ๋อง ในเมื่อท่านรู้ทั้งหมดแล้วไม่จำเป็นต้องมาซักไซ้ไล่เรียง หากว่าฉันสามารถทำได้ ก็ต้องทำแน่นอน หากว่าทำไม่ได้ ถึงแม้ท่านอ๋องจะบังคับฉัน ก็ไม่มีประโยชน์”