ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 198

บทที่ 198 เชือดไก่ให้ลิงดู

อันหลิงหยุนกำลังนอนอยู่บนแท่นบรรทมของหวางฮองไทเฮา เมื่อกงชิงวี่เข้ามาก็พุ่งตรงไปหาอันหลิงหยุนทันที เมื่อไปถึงก็นั่งลงแล้วกุมมืออันหลิงหยุน

“หยุนหยุน”

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ” อันหลิงหยุนรู้สึกซาบซึ้ง

กงชิงวี่มองสำรวจอันหลิงหยุนตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อแน่ใจว่าไม่เป็นไรจริงๆ ก็มองไปที่ท้องของอันหลิงหยุน

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นไรจริงๆเพคะ” เมื่อรู้ว่ากงชิงวี่เป็นห่วง อันหลิงหยุนจึงรีบบอกว่าสบายดี

กงชิงวี่จึงรู้สึกโล่งใจ: “เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบตาย ข้ากำลังสอบปากคำอยู่ พอได้ยินว่าในวังมีงูพิษ ก็รีบมาด้วยความตกใจ”

“......ท่านอ๋อง......” อันหลิงหยุนหมดตำพูด เห็นอยู่ชัดๆว่าเดินมาเฉยๆ ยังจะบอกว่ารีบมาด้วยความตกใจอีก

หวางฮองไทเฮาลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งอีกทางฝั่งหนึ่ง อันหลิงหยุนดึงมือเขาออก ตอนนี้เองกงชิงวี่เพิ่งจะนึกถึงหวางฮองไทเฮาขึ้นมา จึงรีบลุกขึ้นแล้วหันไปถวายความเคารพ: “เสด็จแม่”

“อืม เจ้ารู้จักกลับมาด้วยหรือ ได้ยินมาว่าเมื่อคืนเจ้ามิได้อยู่ในวัง?

“หม่อมฉันไปสอบปากคำพ่ะย่ะค่ะ เมื่อคืนสอบปากคำจนดึก จึงมิได้กลับวังพ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่เองก็อยากจะเข้าวัง ภรรยาอยู่ในวังทั้งคน ใครจะไม่อยากอยู่เป็นเพื่อนภรรยากันล่ะ

กระไรก็ตามคนพวกนั้นเองก็ปฏิเสธที่จะให้ความร่วมมือ หากเขาไม่เค้นสอบปากคำอย่างหนัก ก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว

หวางฮองไทเฮาตรัสถามว่า: “แล้วสอบปากคำเป็นกระไรบ้างล่ะ?”

“ยังไม่มีความคืบหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ถ้าไม่มีก็ต้องปล่อยคน เจ้าเองก็อายุไม่น้อยแล้ว เอาแต่จับพวกเขาไม่ยอมปล่อยแล้วจะมีประโยชน์อันใดกัน ในเมื่ออ๋องจงชินน่าสงสัยที่สุด ก็จงขังเอาไว้ รอให้อ๋องตวนดีขึ้นกว่านี้ แล้วค่อยส่งตัวให้แก่อ๋องตวน”

“หม่อมฉันเองก็กำลังคิดเช่นนี้เหมือนกัน” กงชิงวี่สอบสวนแล้ว หากไม่พบปัญหาอันใดก็จะต้องปล่อยคน

หวางฮองไทเฮาตรัสว่า: “อาไห่”

“ไทเฮา”

“ไปที่วังเฟิ่งหยี ทูลเชิญฮองเฮามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงเดินออกไป หยุนโล๋ชวนก็เดินสวนเข้ามาในวังเฉาเฟิ่งพอดี

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่” หยุนโล๋ชวนคุกเข่าลง

“ลุกขึ้นเถอะ” หวางฮองไทเฮาพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก ไม่จะเป็นต้องปฏิบัติกับหยุนโล๋ชวนเช่นเดียวกับจุนฉูฉู

หยุนโล๋ชวนลุกขึ้นแล้วมองไปที่อันหลิงหยุน แล้วทูลถาม: “เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันขอไปดูพระชายาเสียนหน่อยได้หรือไม่เพคะ?”

“ไปสิ”

หยุนโล๋ชวนไปหาอันหลิงหยุน เมื่อเห็นว่านางไม่เป็นอันใด ก็รู้สึกวางใจ

“ได้ยินคนในวังพูดว่าท่านเจองูพิษ ข้ารู้สึกเป็นห่วงจึงมาเยี่ยมท่าน หากรู้ว่าทานไม่เป็นไร ข้าก็คงไม่มา เพราะอ๋องตวนกำลังจะเสวย ข้าจำเป็นจะต้องกลับไปดู” หยุนโล๋ชวนนำเรื่องการดูแลอ๋องตวนมาเป็นความรับผิดชอบของนางเองแล้ว

อันหลิงหยุนชินกับหยุนโล๋ชวนแล้ว นางเป็นคนพูดตรงไปตรงมา และมิได้สนใจว่าคนอื่นจะมองกระไร

“ข้าไม่เป็นไร พักผ่อนสักเดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น พระชายารองหยุนช่วยกลับไปทูลฮั๋วไท่เฟยให้ด้วยว่า พรุ่งนี้ข้าจะไปตรวจอ๋องตวนตามปกติ”

“ได้” หยุนโล๋ชวนเห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอันใด จึงเตรียมตัวที่จะกลับ

ตอนที่หันหลังกลับก็เห็นฮองเฮาหยุนชูกำลังเดินมา

เมื่อเข้ามาแล้ว เสินหยุนชูก็คุกเข่าทำความเคารพหวางฮองไทเฮา: “หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่”

หวางฮองไทเฮาแววตาเย็นชา ถึงแม้ฮองเฮาจะทรงพระครรภ์อยู่ แต่ก็มิได้ให้ลุกขึ้น

“ฮองเฮา ทำไมในวังของเจ้าจึงมีงูพิษได้?” หวางฮองไทเฮาตรัสถามอย่างไม่พอพระทัยนัก

เสินหยุนชูทูลตอบ: “หม่อมฉันเองก็กำลังสืบเรื่องนี้ แต่สืบหาทั้งในวังและนอกวังแล้ว แต่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยเพคะ”

หวางฮองไทเฮารู้สึกโกรธมาก จึงเอามือปักถ้วยชาบนโต๊ะหล่นลงมาที่พื้น อีกนิกก็เกือบจะโดนหน้าของเสินหยุนชู เฉินหยุนชูจึงยิ่งไม่กล้าขยับ

“เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”