ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 199
บทที่ 199เลือดของนางทำให้คนอ่อนเยาว์
เมื่อโบยจนพอใจแล้ว และสอบปากคำจนเสร็จแล้ว กงชิงวี่ถึงได้ลุกขึ้น แล้วกลับไปพักผ่อนที่หวางฮองไทเฮา
ส่วนหวางฮองไทเฮากลับไปที่พระตำหนักศาลบรรพชน
เมื่อหวางฮองไทเฮาเข้าไปข้างใน เสินหยุนชูก็รีบคุกเข่าลงทำความเคารพ หวางฮองไทเฮาเดินเข้าไปใกล้ แล้วคุกเข่าลงที่ฟูก แต่มิได้สนใจเสินหยุนชู
ไห่กงกงปิดประตุจากทางด้านนอก แล้วสั่งให้ทุกคนออกไป
เสินหยุนชูร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา: “เสด็จแม่ ไม่ใช่หม่อมฉันจริงๆนะเพคะ”
“หุบปาก” หวางฮองไทเฉาไม่อยากฟัง ทำแค่เพียงพนมมือแล้วคุกเข่าอยู่ที่นั่น และสวดภาวนา
เสินหยุนชูรู้สึกจนใจจริงๆ มีความหนาวเย็นเกิดขึ้นรอบตัว
ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเช่นนี้ นางรู้สึกอ้างว้างทุกครั้ง
อันหลิงหยุนไปเยี่ยมอ๋องตวน เมื่อฮั๋วไท่เฟยเห็นอันหลิงหยุน จึงถามเรื่องงูพิษ
อันหลิงหยุนเล่าเรื่องงูพิษให้ฟังหนึ่งรอบ แววตาของฮั๋วไท่เฟยดูหมองหม่นลง และไม่พูดอันใดอยู่พักใหญ่
อันหลิงหยุนนั่งอยู่สักพัก ก็ออกมาจากวังฮั๋วหยาง
ฮั๋วไท่เฟยลุกขึ้นแล้วถามว่า: “ไทเฮาเสด็จไปพระตำหนักศาลบรรพชนหรือ?”
“เพคะ” แม่นมเว่ยกราบทูล
ฮั๋วไท่เฟยเดินไปที่ประตูแล้วมองออกไปข้างนอก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ดูๆไปแล้วคงจะมีคนร้อนใจ ถึงได้ทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้ออกมาได้ โชคร้ายจริงๆ!”
แม่นมเว่ยเดินไปยืนอยู่ข้างๆฮั๋วไท่เฟยแล้วมองอย่างระมัดระวัง แล้วพูดด้วยความลังเล: “ไท่เฟยเพคะ หรือว่าจะ?”
“ไม่จำเป็น ขอเพียงแค่ไม่เป็นภัยคุกคามต่อแผ่นดินของประเทศต้าเหลียง ก็ไม่จำเป็น ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า ใครที่ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ ใจกล้ามาจัดการกับพระชายาเสียนในเวลาเช่นนี้”
“ไท่เฟย หรือว่าจะเป็นพระชายาเพคะ?” แม่นมเว่ยรู้สึกกังวล
หากเรื่องนี้จุนฉูฉูเป็นคนทำ เช่นนั้นก็คงจะมีผลกระทบมาถึงวังฮั๋วหยาง
ฮั๋งไท่เฟยยังคงนิ่งสงบ: “ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่นางทำได้ แต่นางไม่มีเวลา”
“ไท่เฟย หรือว่าพวกเราควรจะต้องป้องกันเอาไว้เสียหน่อยเพคะ?”
แม่นมเว่ยพยักหน้า
ฮั๋วไทเฟยหันกลับไปดูคนที่นอนหลับอยู่อย่างสบายทั้งสองคน แล้วตรัสว่า: “แม่นม ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าจะต้องคอยดุพวกเขาสองคนเอาไว้ไม่ให้ห่าง ดูแลวังนี้ให้ดี”
“เพคะ”
อันหลิงหยุนออกจากวังฮั๋วหยาง สวีกงกงรีบเดินขึ้นมา: “พระชายาเสียน ฮ่องเต้ประทับอยู่ที่วังเฟิ่งหยีพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้แล้ว เชิญท่านกงกง”
“เชิญพระชายา”
อันหลิงหยุนเดินตามสวีกงกงไปยังพระตำหนักจรุงจิต ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามขึ้นว่า: “ท่านกงกง สองสามวันมานี้ ช่วงกลางคืนท่านอยู่ที่ไหน?”
สวีกงกงตอบตามความจริง: “เรื่องนี้หม่อมฉันเองก็คิดที่จะบอกพระชายาอยู่พอดี”
“อืม”
“ทูลพระชายาตามตรง หม่อมฉันรู้สึกกลัวมาก หม่อมฉันนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงติดต่อกันเป็นเวลาสามคืน ตอนเช้าก็จะต้องฝืนลุกขึ้นมา”
สวีกงกงเช็ดเหงื่อ อันหลิงหยุนจึงหยุดเดิน แล้วมองแววตาที่ดูกังวลของสวีกงกง อันหลิงหยุนก็พอจะเดาออกแล้ว
สองสามวันก่อนที่สวีกงกงไม่อยู่ เป็นเพราะถูกคนวางยาแล้ว
อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “กงกงยื่นมือมาให้ข้า ข้าจะตรวจดูหน่อย”
สวีกงกงมองซ้ายมองขวา แล้วยื่นมือไปให้ แสร้งทำเป็นประคองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจับมือสวีกงกงไว้ แล้วตรวจอัตโนมัติ อันหลิงหยุนปล่อยมือแล้วนำยาเม็ดที่พกไว้ในตัวยื่นให้สวีกงกง
“มิได้ร้ายแรงนัก แค่กินของที่ไม่ควรกินไปเล็กน้อย ซึ่งทำให้คนรู้สึกง่วงได้”
สวีกงกงไม่แม้แต่จะคิด แล้วนำยาเม็ดใส่เข้าปากไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน