ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 199

บทที่ 199เลือดของนางทำให้คนอ่อนเยาว์

เมื่อโบยจนพอใจแล้ว และสอบปากคำจนเสร็จแล้ว กงชิงวี่ถึงได้ลุกขึ้น แล้วกลับไปพักผ่อนที่หวางฮองไทเฮา

ส่วนหวางฮองไทเฮากลับไปที่พระตำหนักศาลบรรพชน

เมื่อหวางฮองไทเฮาเข้าไปข้างใน เสินหยุนชูก็รีบคุกเข่าลงทำความเคารพ หวางฮองไทเฮาเดินเข้าไปใกล้ แล้วคุกเข่าลงที่ฟูก แต่มิได้สนใจเสินหยุนชู

ไห่กงกงปิดประตุจากทางด้านนอก แล้วสั่งให้ทุกคนออกไป

เสินหยุนชูร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา: “เสด็จแม่ ไม่ใช่หม่อมฉันจริงๆนะเพคะ”

“หุบปาก” หวางฮองไทเฉาไม่อยากฟัง ทำแค่เพียงพนมมือแล้วคุกเข่าอยู่ที่นั่น และสวดภาวนา

เสินหยุนชูรู้สึกจนใจจริงๆ มีความหนาวเย็นเกิดขึ้นรอบตัว

ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเช่นนี้ นางรู้สึกอ้างว้างทุกครั้ง

อันหลิงหยุนไปเยี่ยมอ๋องตวน เมื่อฮั๋วไท่เฟยเห็นอันหลิงหยุน จึงถามเรื่องงูพิษ

อันหลิงหยุนเล่าเรื่องงูพิษให้ฟังหนึ่งรอบ แววตาของฮั๋วไท่เฟยดูหมองหม่นลง และไม่พูดอันใดอยู่พักใหญ่

อันหลิงหยุนนั่งอยู่สักพัก ก็ออกมาจากวังฮั๋วหยาง

ฮั๋วไท่เฟยลุกขึ้นแล้วถามว่า: “ไทเฮาเสด็จไปพระตำหนักศาลบรรพชนหรือ?”

“เพคะ” แม่นมเว่ยกราบทูล

ฮั๋วไท่เฟยเดินไปที่ประตูแล้วมองออกไปข้างนอก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ดูๆไปแล้วคงจะมีคนร้อนใจ ถึงได้ทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้ออกมาได้ โชคร้ายจริงๆ!”

แม่นมเว่ยเดินไปยืนอยู่ข้างๆฮั๋วไท่เฟยแล้วมองอย่างระมัดระวัง แล้วพูดด้วยความลังเล: “ไท่เฟยเพคะ หรือว่าจะ?”

“ไม่จำเป็น ขอเพียงแค่ไม่เป็นภัยคุกคามต่อแผ่นดินของประเทศต้าเหลียง ก็ไม่จำเป็น ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า ใครที่ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้ ใจกล้ามาจัดการกับพระชายาเสียนในเวลาเช่นนี้”

“ไท่เฟย หรือว่าจะเป็นพระชายาเพคะ?” แม่นมเว่ยรู้สึกกังวล

หากเรื่องนี้จุนฉูฉูเป็นคนทำ เช่นนั้นก็คงจะมีผลกระทบมาถึงวังฮั๋วหยาง

ฮั๋งไท่เฟยยังคงนิ่งสงบ: “ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่นางทำได้ แต่นางไม่มีเวลา”

“ไท่เฟย หรือว่าพวกเราควรจะต้องป้องกันเอาไว้เสียหน่อยเพคะ?”

แม่นมเว่ยพยักหน้า

ฮั๋วไทเฟยหันกลับไปดูคนที่นอนหลับอยู่อย่างสบายทั้งสองคน แล้วตรัสว่า: “แม่นม ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้าจะต้องคอยดุพวกเขาสองคนเอาไว้ไม่ให้ห่าง ดูแลวังนี้ให้ดี”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนออกจากวังฮั๋วหยาง สวีกงกงรีบเดินขึ้นมา: “พระชายาเสียน ฮ่องเต้ประทับอยู่ที่วังเฟิ่งหยีพ่ะย่ะค่ะ”

“รู้แล้ว เชิญท่านกงกง”

“เชิญพระชายา”

อันหลิงหยุนเดินตามสวีกงกงไปยังพระตำหนักจรุงจิต ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามขึ้นว่า: “ท่านกงกง สองสามวันมานี้ ช่วงกลางคืนท่านอยู่ที่ไหน?”

สวีกงกงตอบตามความจริง: “เรื่องนี้หม่อมฉันเองก็คิดที่จะบอกพระชายาอยู่พอดี”

“อืม”

“ทูลพระชายาตามตรง หม่อมฉันรู้สึกกลัวมาก หม่อมฉันนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงติดต่อกันเป็นเวลาสามคืน ตอนเช้าก็จะต้องฝืนลุกขึ้นมา”

สวีกงกงเช็ดเหงื่อ อันหลิงหยุนจึงหยุดเดิน แล้วมองแววตาที่ดูกังวลของสวีกงกง อันหลิงหยุนก็พอจะเดาออกแล้ว

สองสามวันก่อนที่สวีกงกงไม่อยู่ เป็นเพราะถูกคนวางยาแล้ว

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “กงกงยื่นมือมาให้ข้า ข้าจะตรวจดูหน่อย”

สวีกงกงมองซ้ายมองขวา แล้วยื่นมือไปให้ แสร้งทำเป็นประคองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจับมือสวีกงกงไว้ แล้วตรวจอัตโนมัติ อันหลิงหยุนปล่อยมือแล้วนำยาเม็ดที่พกไว้ในตัวยื่นให้สวีกงกง

“มิได้ร้ายแรงนัก แค่กินของที่ไม่ควรกินไปเล็กน้อย ซึ่งทำให้คนรู้สึกง่วงได้”

สวีกงกงไม่แม้แต่จะคิด แล้วนำยาเม็ดใส่เข้าปากไป