ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 201

บทที่ 201 คำของชายนั้นหาเชื่อถือได้ไม่

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงวี่ออกจากพระราชวัง มุ่งหน้าไปยังต้าจงเจิ้งย่วน นางลงจากรถม้าพลางทอดสายตาไปยังกงชิงวี่ และพยักหน้าเบาๆ พร้อมเดินเข้าไปด้านใน

อาหยู่เข้าไปพร้อมกับอันหลิงหยุน ด้วยเหตุที่อันหลิงหยุนต้องการสอบปากคำอ๋องชินจง

เมื่ออ๋องชินจงเห็นอันหลิงหยุน เขาหัวเราะขบขันออกมา: “ครานี้ พระชายาเสียนมาทำสิ่งใดเล่า?”

อันหลิงหยุนเดินเข้าไปเผชิญหน้า พร้อมนั่งมองหน้าซีดเหลืองของอ๋องชินจง อ๋องชินจงเย้ยหยัน: “พระชายาเสียนนั้นช่างเป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมเสียนี่กระไร จากคำให้การในวันนั้น มันหาเป็นดังท่านกล่าวไว้ไม่ แต่ด้วยฝีมือของพระชายาเสียนแล้ว ข้านั้นกลับกลายเป็นกบฏเสียได้

ในตอนนี้ ข้าเดาว่า ผู้คนทั้งเมืองหลวงคงรู้กันหมดแล้ว ว่าข้านั้นสมคบคิดก่อกบฏ”

อ๋องชินจงพูดเหน็บแหนมพลางมองลงต่ำ

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: “อ๋องทั้งแปดท่านไม่สามารถแทรกแซงการเมืองได้ ท่านนั้นรู้ดี”

“ข้ารู้” อ๋องชินจงเงยหน้าขึ้นพลางทอดสายตาไปยังอันหลิงหยุน: “แล้วมันจักเป็นอันใดเล่า? แม้อ๋องทั้งแปดท่านมิอาจแทรกแซงการเมืองได้ แต่ข้าจักต้องก่อกบฏเชียวรึ?

และยิ่งไปกว่านั้น เรื่องที่เกิดขึ้นกับอ๋องตวน หากข้าเป็นผู้กระทำ ข้าจักยอมรับว่าข้าทำ

แต่ข้ามิมีเจตนาอันใด ท่านทั้งหลายตีกรอบข้าเช่นนี้ จักยังมีกฎหมายบ้านเมืองอยู่หรือไม่ หากข้ารอดชีวิตไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้ ข้าจักมิมีทางปล่อยคนที่ทำร้ายข้า ให้รอดตัวไปได้เป็นแน่”

“อ๋องชินจงมิจำเป็นต้องปฏิญาณเช่นนั้น ถูกหรือผิด จักปรากฏให้เห็นได้”

“หึ จักปรากฏให้เห็นแน่!”

ทันใดนั้น อ๋องชินจงก็ลุกขึ้น เขาพุ่งตัวเข้ามาทั้งๆที่ถูกใส่กุญแจมือ และโซ่ตรวนพร้อมโวยวาย อาหยู่ชักดาบออกมา พร้อมชี้ไปทางอ๋องชินจงในทันที

“บังอาจ!”

อ๋องชินจงยืนอยู่อย่างโกรธเคือง: “จักเป็นเช่นไร ข้าก็ยังคงเป็นอ๋อง ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน ได้ แม้ข้าต้องตายในวันนี้ มันจักปรากฏแก่คนทั้งบ้านเมืองว่า อ๋องเสียนและพระชายาเสียนข่มเหงข้าเช่นไร”

ขณะที่อ๋องชินจงคิดไปถึงเรื่องเป็นเรื่องตาย อันหลิงหยุนไม่ประนีประนอมแต่อย่างใด เพียงกล่าวว่า: “ท่านสิ้นเสียดีกว่า ข้าจักได้บอกผู้อื่นว่า ท่านนั้นดูหมิ่นข้า ข้าจำต้องประหารท่านเสียให้สิ้น

หากในวันนี้คนรับใช้ได้รับรู้ ว่าท่านอ๋องชินจงไม่ใช่คนดีอะไร อีกทั้งท่านยังเสียสิทธิ์ในการชิงบัลลังก์ เช่นนั้น ก็จักไม่มีใครให้ความสำคัญแก่ท่านอีกต่อไป

ช่วงเวลาแห่งการสรรเสริญข้า ก็จักมาถึง”

อ๋องชินจงหยุดนิ่งพลางทอดสายตาไปยังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยังคงสงบนิ่ง: “อ๋องชินจง หากท่านกล้าพอที่จักกล่าวว่า ท่านหาได้มีส่วนเกี่ยวข้องเรื่องอ๋องตวนไม่ ข้าก็กล้าพอเช่นกัน ที่จักปลงพระชนม์ท่านพ่อของท่าน!”

“ท่านกำลังกล่าวถึงสิ่งใด?” อ๋องชินจงแสดงสีหน้าประหลาดใจ: “เจ้าจักปลงพระชนม์ท่านพ่อของข้าเช่นนั้นรึ?”

“ปลงพระชนม์อ๋องห้าให้ดูเป็นธรรมชาติ ก็มีความลำบากอยู่บ้าง แต่ข้าจักทำมันอย่างแนบเนียน เรื่องนี้อ๋องชินจงวางใจเสียเถิด”

“อันหลิงหยุน” อ๋องชินจงกัดฟันกรอด

“อ๋องชินจง หากท่านอยากหลุดพ้น ท่านจักต้องบอกสิ่งที่ท่านรู้ออกมาซะ เช่นนั้นจะทำให้ท่านสามารถพ้นข้อกล่าวหาได้ ท่านต้องทนทุกข์ทรมาน ณ ที่แห่งนี้ ในขณะที่ทุกคนต่างคิดว่า ท่านเป็นผู้ก่อกบฏเพื่อแย่งชิงบัลลังก์ ใยท่านไม่คิดสักนิด ว่า อ๋องตวนเป็นต้นเหตุ แต่กลับเป็นท่านที่ต้องมาอยู่ในคอกนี้แทน

ท่านนั้นจักต้องเดินทางอยู่ตลอด ไม่ได้อยู่ที่วัง ก็นานหลายปี

หากคนเหล่านั้นต้องการลอบสังหารอ๋องตวน ใยพวกเขาไม่ลงมือกันให้เร็วกว่านี้เสียหน่อย เหตุใดจึงลงมือในเพลานี้ อ๋องตวนนั้น.......ท่านไม่คิดว่า มีผู้วางแผนจัดฉากไว้แต่แรกหรืออย่างไร?”

อ๋องชินจงนั่งจมกับความโง่เขลาอยู่พักใหญ่

อาหยู่จึงเก็บดาบเข้าฝัก อ๋องชินจงเหลือบมองที่อาหยู่ และอันหลิงหยุน: “ท่านจักสื่อสิ่งใดกันแน่?”

อันหลิงหยุนมองไปยังผู้ที่กำลังยกน้ำชาเข้ามา อันหลิงหยุนรินน้ำชาแก่อ๋องชินจง: “นี่คือการขออภัยโทษจากข้าแก่ท่าน ความผิดนักต่อนักที่ข้าเคยทำไว้ โปรดอภัยแก่ข้าเถิด”

“อันหลิงหยุน ข้าหาเชื่อท่านไม่ มีสิ่งใด จงรีบพูดออกมาซะ”

ในที่สุด อ๋องชินจงก็ทนไม่ไหว

อันหลิงหยุนจัดเสื้อคลุมตัวใหญ่บนตัวนางอย่างสงบ พลางถอนหายใจ: “อ๋องชินจง ท่านมีภูมิหลังไม่ธรรมดา ด้วยเหตุนี้ท่านจักต้องร่ำเรียนมาไม่น้อย แม้ข้าไม่อาจกล่าวได้ว่า ท่านมีความเข้าใจในศาสตร์ต่างๆมากน้อยเพียงใด แต่ท่านจำต้องเคยได้ศึกษาประวัติศาสตร์เป็นแน่ ข้าขอถามว่า มีราชวงศ์ใดบ้างในอดีต ที่ถูกห้ามมิให้เป็นผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน นับประสาอะไรกับท่าน ที่ไม่ได้รับแม้แต่การอนุญาตให้ข้องเกี่ยวกับการเมืองเสียด้วยซ้ำ”