บทที่ 202 การให้ยืมเงินของตำหนักราชครู
“ท่านอ๋อง อ๋องชินหรงคือผู้ใด เป็นคนของท่านอ๋องหรือไม่เจ้าคะ?” อันหลิงหยุนเอ่ยถึงบุคคลนี้ ด้วยเหตุที่ว่าอ๋องชินจงพูดถึงเขา เพราะเขาเป็นผู้ที่ออกจากจวนอ๋องเสียนในวันนั้น มีแต่อ๋องชินหรงกับกงชิงซวนที่เคยพูดไว้ว่า เขาจักต้องไปทำเรื่องที่ตำหนักกั๋วกง
ใบหน้าหล่อเหลาของกงชิงวี่ที่ยิ้มอยู่ กลายเป็นจริงจังขึ้นมา
“เขาเป็นบุตรในท่านอาอ๋องเจ็ด ตั้งแต่ยังเล็กเขานั้นเชี่ยวชาญทั้งวรรณกรรม และศิลปะการต่อสู้อย่างหาเทียบมิได้ แต่ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับองค์ก่อน มิอนุญาตให้อ๋องทั้งแปดท่านไปแทรกแซงการเมือง ให้อยู่แต่ที่บ้านเท่านั้น” กงชิงวี่อธิบาย ขณะพาอันหลิงหยุนเดินเข้าไปยังห้องขัง
เขาชี้ไปที่ชายหนุ่มวัยยี่สิบให้อันหลินหยุนดู: “เขาก็คืออ๋องชินหรง”
อันหลิงหยุนมองดูอย่างสนอกสนใจ: “ช่างดูเป็นผู้มีพรสวรรค์เสียจริง”
“แต่ช่างน่าสงสารนัก”
อันหลิงหยุนงุนงง: “ท่านอ๋อง หมายถึงสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”
กงชิงวี่พาอันหลิงหยุนออกมา เขาเดินพร้อมอธิบายให้อันหลิงหยุนเข้าใจไปด้วย: “หลิงหยุน เจ้าไม่คิดหรือ ว่าเรื่องเช่นนี้ อ๋องชินหรงอาจเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง?”
“ยังมีคนอื่นๆ อีกอย่างนั้นหรือเจ้าคะ?” อันหลิงหยุนเองก็ไม่เข้าใจ นางเป็นแพทย์หลวง เป็นผู้มีความซื่อตรง เป็นเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ การสืบสาวคดีก็ไม่ใช่เรื่องที่นางเชี่ยวชาญนัก
“อย่างไรก็ตาม มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จักสังหารอ๋องทั้งแปดท่านด้วยเหตุนี้ แต่ข้าจักไม่ปล่อยผู้ใดให้หลุดรอดไปได้ แม้จำต้องเป็นอันตรายก็ตาม
หากพวกเขาจักให้คนออกมาจัดการข้า ก็คอยดูเอาแล้วกัน ว่าข้าจักทำเช่นไร”
“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ท่านอ๋องต้องการที่จะเคลื่อนไหวบ้าง เพื่อเตือนพวกเขานี่เอง หากมีคนออกตัวยอมรับ ก็จักปล่อยไป แต่ก็ต้องมีหลักฐานมายืนยัน อ๋องตวนได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ จะแค่ลืมๆมันไปหาได้ไม่”
“ถูกแล้วล่ะ”
กงชิงวี่เดินออกมานอกห้องขัง และกล่าวว่า: “การสอบสวนอ๋องชินหรง หากเขาไม่พูด ก็จักต้องโทษขั้นรุนแรง”
“เจ้าค่ะ”
อันหลิงหยุนรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก ในท่าทางการออกคำสั่งของกงชิงวี่ เพราะมันดูเข้าท่าเข้าทีเสียเหลือเกิน
“ท่านอ๋อง หากท่านจักอยู่ที่นี่เพื่อสอบปากคำ เช่นนั้นข้าจักเข้าไปในตัวเมืองก่อน ข้าจำต้องแวะร้านค้าระหว่างทางกลับไปที่ตำหนัก”
“ไปเถิด เดินทางอย่างระมัดระวัง อาหยู่ เจ้าไปกับพระชายา”
“ขอรับ”
ทั้งสองแยกทางกัน อันหลิงหยุนเข้าเมืองไปก่อน ถางเหอที่กำลังรอข่าวคราวจากอันหลิงหยุนนั้น ก็ได้รอที่ร้านค้าอยู่ก่อนแล้ว
แม้ว่าจักรู้สึกผิด ที่เขาไม่ได้ทำหน้าที่ที่ปรึกษาที่ดี แต่เขาจักต้องไปที่สวนหลังวัง เพื่อสอนหนังสือแก่เด็กๆให้ได้เล่าเรียน จึงต้องเป็นทั้งอาจารย์สอนเด็กๆ ณ โรงเรียนเปิดสอนส่วนตัว และยังได้รับผิดชอบดูแลจัดการร้านค้าไปด้วย
การดำเนินการค้าขายที่เขาต้องดูแลนั้น เป็นสิ่งที่ทำให้เขาลำบากใจเป็นอย่างมาก
อันหลิงหยุนมาถึงในเมืองอย่างรวดเร็ว ร้านแรกคือร้านที่อันหลิงหยุนเปิดไว้เพื่อผลิตเสื้อผ้า รองเท้าและหมวก ในตอนนี้ทุกๆอย่างก็พร้อมแล้ว หญิงร้อยผ้าก็มากันแล้ว แต่ยังไม่สามารถเปิดทำการได้
ถางเหอรออันหลิงหยุนอยู่ที่ประตูหน้าร้าน อันหลิงหยุนลงจากรถม้า เพียงทอดสายตามอง ก็สร้างความพึงพอใจแก่นางเป็นอย่างมาก ถางเหอรีบก้าวมาข้างหน้า: “พระชายา”
“เข้ามาก่อนเถิดขอรับ” อันหลิงหยุนเข้ามาดู ในร้านมีหญิงร้อยผ้าและผู้ช่วยรออยู่ด้านใน อันหลิงหยุนเดินดูไปเรื่อยๆพร้อมถามไถ่ไปทีละคน
ผู้ใดทำได้ก็อยู่ต่อ ผู้ใดทำไม่ได้ จงไปอารักษ์ในจวนเสีย
“ท่านถาง รบกวนท่านแล้วล่ะ”
“มิใช่ปัญหาขอรับ”
ถางเหอไม่คิดว่างานนี้มันยากตรงไหน
อันหลิงหยุนสั่งให้หญิงร้อยผ้า ปักผ้า และนางค่อยๆดูไปเรื่อยๆด้วยตัวเอง นางรู้สึกพึงพอใจในฝีมือของพวกนางเป็นอย่างมาก อีกทั้งในร้าน ยังมีช่างตัดเสื้อผ้าอย่างล้นหลาม ประมาณ 30 คน ลานด้านหน้าและด้านหลังของร้านก็กว้างขวางมาก
ถางเหอเดินตามอันหลิงหยุนสักพัก ก่อนเอ่ยขึ้นว่า: “พระชายา หม่อมฉันมีเรื่องรบกวน”
“ว่ามา”
อันหลิงหยุนยังต้องไปดูความเรียบร้อยอีกตั้งสองร้าน ทั้งยังต้องหาคนมาทำงานให้อีก แค่นี้ก็ยุ่งมากพอแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอยาของอ๋องเสียน
เรื่องนี้สนุกมาก ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้แต่ง ขอบคุณผู้แปล ขอบคุณสปอนเซอร์ ขอบคุณ Admin ที่ลงให้อ่านจนจบ ถ้าเป็นไปได้อยากอ่านเรื่องเจ้าห้าต่อ...
หยุนหยุนคือแบบ เห้อออออ...
เต้คือหงเมียหนักมาก ผิดขนาดไหนก็เข้าข้าง...
ฮองเฮาก็ไม่ได้ท้องจริงๆซะหน่อย คนที่ท้องจริงๆก็มีแค่เซียวผินผู้น่างสารเท่านั้น...
ฮองเฮาเลวทรามเพียงใดทุกคนรู้หมด เต้ก็รู้ดีในใจ แต่ก็บังคับให้ทุกคนต้องตายเพื่อเมียรักตัวเอง ช่างเป็นผัวเมียที่เลวทรามสมกันจริงๆ สงสารหยุนหยุน ทำไมต้องชีวิตมาพัวพันกับคนชั่วพวกนี้ด้วยนะ...
ทุกคนรู้มดว่าฮองเฮาพยายามฆ่าหลิงหยุนาตลอด แต่ทุกคนก็ต้องการให้หลิงหยุนช่วยฮองเฮาและบ้านฮองเฮา ฮ่องเต้ก็นิสัยแย่นะ รักเมียหลงเมียจนปิดหูปิดตาทุกทาง ใจขณะดียวกันก็บังคับห้หิงหยุนสละชีวิตเพื่อตัวเองกับเมียัตวเอง บ้าบอ...
อักลิงหยุนคือใช้เงินมือเติบมากอยู่นะ ขึ้นเงินเดือนให้คนั้งจนตั้งเยอะในคราวเดียว อีกทั้งสร้างหนี้สินพันรอบตัวอีก อย่างไรก็ตามรักษาใครก็ไม่เคยได้เงิน คนในราชวงศ์ขี้เหนียวมาก...
กระยาหารังคืออะไรคะ...