ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 204

บทที่ 204 ท่านอ๋อง ข้าก็รักท่านเจ้าค่ะ

กงชิงวี่เหลือบมององค์หญิงใหญ่: “ท่านป้า ข้าจักออกไปดูนางเสียหน่อย”

“อืม”

องค์หญิงใหญ่ไม่แยแส กงชิงวี่รีบออกไปหาอันหลิงหยุน

หลังจากที่ออกมาขึ้นรถม้า อันหลิงหยุนกำลังนั่งนับเงินอยู่ในนั้น

กงชิงวี่เห็นนางอ้าขาพลางก้มหน้านับเงินในมือ ด้วยใบหน้าอันเปล่งประกาย หัวใจก็พลางพองโต

ใยเขาจึงชอบมันมากมายถึงเพียงนี้!

เมื่อกงชิงวี่ขึ้นไปนั่งบนรถม้า ก็จุมพิตลงบนใบหน้าของอันหลิงหยุนถึงสองครั้ง

อันหลิงหยุนกำธนบัตรไว้แน่น และแน่นอนว่านี่เป็นเงินทั้งหมดหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึง นางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

พอเปิดร้านก็ไม่มีเงินในการดำเนินการ เงินหนึ่งหมื่นห้าพันตำลึงนี้ ก็เพียงพอแล้ว

กงชิงวี่บีบใบหน้าเล็กๆของอันหลิงหยุน ดวงตาอันแสนอ่อนโยนของนางมีน้ำตาซึมออกมา: “มีความสุขมากขนาดนี้เชียวรึ?”

“แน่สิเจ้าค่ะ หลังจากนี้ ร้านของเราจักได้รับการสนับสนุนจากองค์หญิงใหญ่ ภายในเมืองหลวงแห่งนี้ ไม่ว่าจักเป็นราชวงศ์หรือพวกอันธพาลหน้าไหน ใครจะกล้ามาสร้างความเดือดร้อนกันล่ะเจ้าคะ?”

ตอนนี้ข้ามีเงินในการดำเนินการแล้ว ภายในสามเดือน ข้าจักต้องทำทุนคืนและทำผลกำไรให้จงได้

มาจนถึงตอนนี้ วันนี้เป็นวันที่อันหลิงหยุนมีความสุขมากที่สุด

มีเงินนี่มันดีจริงๆเลย!

“ข้ารู้สึกภูมิใจกับการที่ข้าแต่งกับพระชายามากขึ้นเรื่อยๆเลยจริงๆ เจ้าไม่ใช่เพียงแต่ดูแลรักษา หรือช่วยชีวิตผู้คน แต่ยังสามารถหาเงินได้ ไม่เว้นแม้แต่การสืบสาวคดี

ข้านึกไม่ออกเลยว่า มีสิ่งใดที่พระชายาทำไม่ได้บ้าง”

กงชิงวี่สวมเสื้อคลุมสีดำพร้อมจัดระเบียนมัน พลางเอนตัวไปกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ในอ้อมแขน

อันหลิงหยุนที่ยุ่งวุ่นวายมาทั้งวันก็รู้สึกเหนื่อยล้า นางเอนตัวไปอยู่ในอ้อมแขนของกงชิงวี่ พลางกล่าวว่า: “ข้าง่วงแล้ว ท่านอ๋อง เรานอนพักกันสักประเดี๋ยวเถิด คืนนี้จักต้องไปเก็บวัตถุดิบมาปรุงยา อากาศอบอุ่นเช่นนี้ คงหาเก็บได้ยากนัก”

“อืม”

แม้กงชิงวี่ไม่รู้เลยว่า อันหลิงหยุนกำลังมองหาวัตถุดิบปรุงยาประเภทใด แต่เขาก็เต็มใจที่จะไปกับนาง

ทั้งสองพักผ่อนในรถม้า ส่วนอาหยู่ก็บังคับรถม้าออกจากเมืองไปในชั่วข้ามคืน

เมื่อถึงเชิงเขานอกเมือง อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา

หลังออกมาจากรถม้า อันหลิงหยุนได้มองหาวัตถุดิบปรุงยาอยู่แถวเชิงเขาไปสักพัก แต่ก็หาไม่เจอ จึงกล่าวขึ้นว่า: “ข้ากำลังมองหาคางคกพิษ”

“อยากจะขึ้นไปหาบนภูเขาหรือไม่?” กงชิงวี่มองไปรอบๆ เพราะหากที่ตรงนี้ไม่มี ก็จำต้องขึ้นไปหาบนภูเขา

อันหลิงหยุนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “อาหยู่ เจ้าจงไปจับไก่ฟ้ามา รีบไปเสีย”

อาหยู่หันหน้ามาและหายตัวไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับไก่ฟ้าหนึ่งตัว

อันหลิงหยุนนำเอาไก่มาแล่ตามรูที่ลำตัว ด้วยวิธีการอันโหดเหี้ยม จนไก่ฟ้าไม่สามารถขยับตัวได้ เหลือแต่เพียงเสียงร้องของมันเท่านั้น

อาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุนก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งใยจึงทำสิ่งเหล่านี้ได้

อันหลิงหยุนไม่ได้ให้ความสนใจกับความคิดของอาหยู่ สิ่งที่ได้เธอประสบพบเจอในป่าเป็นสิ่งที่อาหยู่มิอาจคาดฝันถึง

เดิมทีการที่ต้องเอาชีวิตรอดนั้นเป็นสิ่งที่โหดร้าย แต่การดำรงชีวิตอยู่รอดมาได้ ก็ถือเป็นเรื่องยากมากแล้ว

ใครอยากมัวที่จะคร่ำครวญถึงการผ่านไปของฤดูใบไม้ผลิ หรือเศร้าโศกกับการมาถึงของฤดูใบไม้ร่วงกันล่ะ!

อันหลิงหยุนก้าวถอยหลังมา ทั้งสามคนกำลังรอบางอย่าง อันหลิงหยุนที่กำลังจ้องมอง ได้เห็นไก่ฟ้าที่กำลังจะตาย และและแล้วบริเวณรอบๆ ก็มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้น จากนั้นพวกมันทั้งหมดก็ลงมาจากภูเขา

อาหยู่กำลังจักกล่าวว่า “อ๋อง....”

ม่านตาของกงชิงวี่กลับเยือกเย็นลง อาหยู่จำต้องเงียบปากในทันใด

ขณะที่อาหยู่กำลังอ้าปากจะพูด เสียงกรอบแกรบนั้นก็อันตรธารหายไป

อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ก็หยิบเข็มเงินออกมาจี้ไปที่คอไก่ฟ้า ไก่ฟ้าจึงส่งเสียงร้องอย่างเกรี้ยวกราด เสียงกรอบแกรบจึงดังขึ้นอีกครั้ง

กงชิงวี่มองไปที่อันหลิงหยุน พลางหยุดนิ่งกลั้นหายใจและรอดู

ในไม่ช้าก็มีบางอย่างตะคุ่มๆกำลังคลานลงมาจากบนภูเขา และพวกมันก็หงายตัวออกอย่างรวดเร็ว เมื่อแสงจันทร์สาดส่อง ก็ได้เห็นเป็นตะขาบยักษ์ที่มีลำตัวยาวดั่งตะเกียบ แต่ละตัวมีความหนาเท่าหัวแม่มือ