ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 205

บทที่ 205 ยอมรับผิดเพราะทนถูกทรมานไม่ไหว

“หลิงหยุน”

กงชิงวี่ลดเสียงลง เขายื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่านางได้ทำสิ่งที่ไม่ควรทำลงไปอีกแล้ว

“เรายังอยู่ในรถม้า อาหยู่อยู่ด้านนอก” อันหลิงหยุนรู้ทันความคิดของกงชิงวี่

กงชิงวี่แสดงความรู้สึกหดหู่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอนกายลงด้วยความไม่อยากพูดคุย

เมื่อรถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ก็ออกมาจากรถม้า พร้อมอุ้มอันหลิงหยุนกลับไปที่ลานโอวหลาน

ปิดประตูพลางถอดเสื้อผ้าอย่างรีบร้อน แทบรอไม่ไหวที่จักขึ้นไปบนเตียง

หลังจากนอนบนเตียงไปได้ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็ไปอาบน้ำ ขัดเนื้อขัดตัวอยู่ชั่วครู่ ก็ออกมาจากในนั้น

“ได้ข่าวคราวของอ๋องทั้งแปดท่านแล้วหรือเจ้าคะ?” อันหลิงหยุนรู้สึกเหนื่อยล้าเล็กน้อย นางหลี่ตาลงพลางเอนตัวไปในอ้อมแขนของกงชิงวี่ และนอนลง

จำต้องเข้าวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ การอยู่ในพระราชวังนั้นหาได้มีความสบายใจเฉกเช่นช่วงเวลาที่อยู่จวนไม่ อีกทั้งจักต้องใช้เวลาอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานอย่างหลีกเลี่ยงมิได้

“อ๋องชินหรงสารภาพแล้วว่า เขารู้เรื่องที่อ๋องตวนต้องไปที่ตำหนักกั๋วกงในวันนั้น แต่เขาไม่ยอมรับว่าเขาลอบทำร้ายอ๋องตวน และก็ไม่สารภาพด้วยว่าสั่งการให้คนมาลอบสังหารอ๋องตวน”

“หากเป็นเช่นนั้น เขาเพียงแค่จักต้องโทษ ฐานปิดบังเรื่องนี้อย่างนั้นรึเจ้าคะ?”

“หากมีหลักฐานที่เบาบางเกินไป และเขาปฏิเสธการให้การ พวกเราจักหาหลักฐานมามัดตัวมิได้ ทำได้เพียงกักตัวเขาเอาไว้ และลดเกียรติของอ๋องชินหรงลงเพียงเท่านั้น”

แม้ว่าจะเป็นการลงโทษเพียงเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เหลิงไปมากกว่านี้ แต่นี้หาใช่สิ่งที่ข้าต้องการไม่”

“เช่นนั้น ท่านอ๋องต้องการที่จะค้นบ้านและยึดสินทรัพย์ของเขาอย่างนั้นรึ?”

อันหลิงหยุนถามขึ้น กงชิงวี่โอบอันหลิงหยุนพลางสัมผัสอันหลิงหยุนเบาๆ: “ ข้าจักไม่ปล่อยมันไปเป็นแน่”

อันหลิงหยุนขยับตัว: “ท่านอ๋อง เขาเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกับท่าน ท่านอ๋องไม่คำนึงถึงเรื่องนี้บ้างเลยหรือ?”

“หากฮ่องเต้องค์ก่อนยังทรงพระชนม์ชีพ พระองค์จักต้องฆ่าข้าเป็นแน่ และตราหน้าข้าว่าเนรคุณ แต่หากข้าไม่ฆ่าความโอหังของพวกเขา พวกเขาจักมีโอกาสทำลายประเทศต้าเหลียงในอนาคตข้างหน้า”

“......” อันหลิงหยุนไม่เอ่ยสิ่งใด มีเด็กจำนวนมากที่ต้องเผชิญกับเรื่องลำบาก ทั้งๆที่มีพ่อแม่เดียวกันก็ยังมีปัญหากันได้ นับประสาอะไรกับราชวงศ์ทั้งสาม ที่เป็นเพียงแค่พี่น้องร่วมสายเลือด อีกทั้งยังมีแม่คนละแม่

หลังจากตื่นขึ้น อันหลิงหยุนก็เดินทางไปยังในเมืองอีกครั้ง

กงชิงวี่ได้ไปยังต้าจงเจิ้งย่วนแล้ว

อาหยู่มากับอันหลิงหยุน ทั้งสองเดินเล่นไปตามทาง อาหยู่ถามขึ้นว่า: “พระชายารู้ได้อย่างไรว่าราชครูมีเงินให้เรากู้ยืมขอรับ? ทั้งที่ทางเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับราชครูเลย แต่ราชครูก็ยังให้เงินเรายืม อาหยู่ไม่เข้าใจจริงๆนะขอรับ”

“อาหยู่ เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมราชครูจุนจักต้องให้เรายืมเงิน?” อันหลิงหยุนถามกลับ

อาหยู่ส่ายหน้า: “ไม่รู้เลยขอรับ”

“ประการแรกคือ ยังไงเราก็สามารถจ่ายคืนได้ ท่านอ๋องก็เป็นถึงอ๋อง จะไม่สามารถจ่ายคืนได้อย่างไรเล่า? เช่นนั้น เขาจึงยอมให้เรายืมมาได้ ประการที่สอง พวกเขาติดหนี้บุญคุณแก่เรา จึงไม่มีเหตุใดที่จักไม่ให้เรายืม”

“หนี้บุญคุณอันใดหรือขอรับ?” อาหยู่งุนงง

“อ๋องตวนนั้นเป็นหลานเขยของเขา ข้าได้ช่วยอ๋องตวนเอาไว้ ไม่ได้แปลว่าเขาเป็นหนี้บุญคุณข้ารึ?”

“ตำหนักอ๋องตวนก็มีฐานะ ใยไม่ยืมที่ตำหนักอ๋องตวนล่ะขอรับ?”

“จักไปยืมที่ตำหนักอ๋องตวนก็ย่อมได้ เพียงแต่ข้านั้นไม่อยากจะคุยเรื่องไร้สาระกับนาง”

“เช่นนั้น พระชายาจึงตัดสินใจไปยืมเงินกับราชครูแทนหรือขอรับ?”

“หากเขาไม่คิดจะให้ยืม ตำหนักกั๋วกงจักให้ยืมเป็นแน่ เมื่อราชครูไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ด้วยเหตุที่หลานของเขาเป็นถึงพระชายาเอก ยังไงตำหนักกั๋วกงจักต้องช่วยเหลือ”

ช่างน่าขายหน้าจริงๆ!

อาหยู่เหลือบมองไปที่อันหลิงหยุน: “พระชายา ท่านในตอนนี้น่ากลัวขึ้นมากเลยขอรับ!”

“เป็นเช่นนั้นรึ?”

อันหลิงหยุนมองไปยังร้านค้า เพราะไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระกับอาหยู่

อาหยู่มักจะไม่พูดมากและสำรวมตน แต่วันนี้ซื่อบื้อเสียจริง!

เพียงเอ่ยปากยืมเงิน ราชครูจุนผู้เก่งกาจปานนั้น หาได้ไตร่ตรองสิ่งใดไม่ ก็ให้เงินมาเสียแล้ว

ขนาดกงชิงวี่อยากจะถามก็ยังไม่ถาม เพียงแต่มองผ่านเท่านั้น

อาหยู่นี่ ยังดีที่สามารถเป็นผู้รักษาการได้ มิเช่นนั้น คงไร้ประโยชน์เกินไปแล้ว!