ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 206

บทที่ 206 ฉายเดี่ยว

อันหลิงหยุนยืนแข็งทื่ออยู่ด้านนอกต้าจงเจิ้งย่วนด้วยแววตาหวาดหวั่น

เหตุใดจึงประหารเขาเร็วเช่นนี้?

เมื่อหวนนึกถึงอ๋องชินหรงและกงชิงวี่ในวัยเยาว์ ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกเสียใจอยู่พักใหญ่

น่าสงสารเสียจริง!

“พระชายาเสียน!” จู่ๆเว่ยหลิงชวนก็โผล่มา เขารออยู่ที่ประตูทางเข้าต้าจงเจิ้งย่วน อันหลิงหยุนรีบเข้าไปทำความเคารพในทันทีที่เว่ยหลิงชวนปรากฏตัว

อันหลิงหยุนตกใจ เมื่อเห็นเว่ยหลิงชวนมีใบหน้าที่สะบักสะบอม ทั้งยังเดินได้ไม่สู้ดีนัก

นี่คือเว่ยหลิงชวน ผู้ที่สง่างามและสดใสร่าเริงจริงหรือนี่?

“โจ่จงเจิ้น เกิดสิ่งใดขึ้นแก่ท่าน? เหตุใดจึงดูย่ำแย่เช่นนี้เล่า?” อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก ว่าจักต้องเป็นกงชิงวี่ ที่สั่งคนมาทำร้าย เพราะไม่ค่อยถูกชะตากับเว่ยหลิงชวนเป็นแน่

เว่ยหลิงชวนจักกล่าวสิ่งใดได้ นอกจากยิ้มอย่างอับจนหนทาง

อันหลิงหยุนจึงถามว่า: “โจ่จงเจิ้น ท่านเห็นท่านอ๋องของข้าบ้างหรือไม่?”

“ด้วยเหตุที่อ๋องชินหรงสิ้นพระชนม์ชีพ อ๋องเสียนจึงถูกคุมตัวไปแล้วขอรับ” เว่ยหลิงชวนตอบกลับ อันหลิงหยุนพยักหน้ารับ

“เช่นนั้นข้าจักไปดูเขาเสียหน่อย เขาอยู่ที่ใด?”

เว่ยหลิงชวนละอายเล็กน้อย: “เข้าเฝ้ามิได้ขอรับ”

อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว: “แต่ข้ามีเรื่องสำคัญจำต้องบอกแก่เขา”

“เช่นนั้นเห็นจะต้องขอองค์หญิงใหญ่”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปรายงานเสีย ข้าจักรออยู่ที่นี่”

เว่ยหลิงชวนส่ายหน้า: “องค์หญิงใหญ่มีคำสั่ง ห้ามมิให้พระชายาเสียนเข้าเฝ้า ด้วยเหตุคืออ๋องเสียนจักไม่ให้การใดๆแก่ท่านได้”

“เช่นนั้นข้าไปก็ได้” อันหลิงหยุนเหลือบมองใบหน้าที่แสนสุดจะทนของเว่ยหลิงชวน ซึ่งเสแสร้งได้อย่างยอดเยี่ยม

หลังจากที่อันหลิงหยุนมาถึงจวนอ๋องเสียน พ่อบ้านที่กำลังกระสับกระส่ายด้วยความกังวล เห็นอันหลิงหยุนก็รีบเข้ามาสอบถามว่าเกิดสิ่งใดขึ้น

“ยังไงจวนอ๋องเสียนยังคงเป็นจวนอ๋องเสียน พวกเจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ข้าจำต้องเข้าไปในวัง รอดูว่าไทเฮาจักพูดสิ่งใด เพลานี้องค์หญิงใหญ่ไม่อนุญาตให้ข้าเข้าเฝ้าท่านอ๋อง พวกเราหาทำสิ่งอันใดได้ไม่ อ๋องทั้งแปดท่านคงไม่ปล่อยผ่านไปเป็นแน่”

พ่อบ้านพยักหน้าหงึกๆ เพราะอันหลิงหยุนพูดอย่างชัดเจนว่าจะต้องเข้าไปในวัง

มีคนรออยู่ที่ประตูทางเข้าวัง อันหลิงหยุนสังเกตเห็นคนคนหนึ่ง ก็รู้สึกแปลกๆจึงคิดที่จะทำความเคารพ: “อันกั๋วจิ้ว”

“อืม”

อันกั๋วจิ้วมุ่งหน้าเข้าวัง และอันหลิงหยุนก็เดินตามหลังเข้ามา

ไห่กงกงรออยู่ ณ ประตูทางเข้าวัง ก็รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นทั้งสองเดินเข้าประตูมาด้วยกัน

“อันกั๋วจิ้ว พระชายาเสียน”

ไห่กงกงทำความเคารพ

อันหลิงหยุนพยักหน้ารับ อันกั๋วจิ้วเดินนำหน้าเพื่อที่จะไปยังวังเฉาเฟิ่ง ขณะที่กำลังเดินอยู่ก็กล่าวว่า: “อ๋องเสียนได้สืบสวนในคดีของอ๋องทั้งแปดท่าน การพิจารณาคดีเป็นเช่นไรบ้าง?”

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ: “การพิจารณาคดีกำลังเป็นไปด้วยดี หากแต่ข้าไม่คาดคิดว่าจักเกิดเหตุเช่นนี้ขึ้น”

อันกั๋วจิ้วมองไปยังอันหลิงหยุน: “เจ้าหมายถึงมีคนจัดฉากแก่อ๋องเสียนเช่นนั้นรึ?” ”

“เป็นไปได้เจ้าค่ะ ท่านอ๋องของข้านั้นเป็นผู้ที่เที่ยงธรรมและซื่อสัตย์มาตลอด ทั้งยังปฏิบัติตัวอย่างเหมาะสม การกระทำอันเลือดเย็นเช่นนี้ จักต้องมีผู้อยู่เบื้องหลังเป็นแน่เจ้าค่ะ”

อันหลิงหยุนพูดปฏิญาณออกมาอย่างจริงใจ ไห่กงกงรู้สึกละอายใจต่อนาง

หากอ๋องเสียนนั้นเป็นผู้ปฏิบัติเหมาะสม เช่นนั้นจักมีผู้ใดที่ไม่เหมาะสมอีกเล่า

อันกั๋วจิ้วมองไปที่อันหลิงหยุน: “เช่นนั้นผู้ใดอยู่เบื้องหลังอย่างนั้นรึ?”

“จักเป็นผู้ใด? ยังต้องกล่าวอีกหรือเจ้าคะ? แน่นอนว่าจักต้องเป็นอ๋องชินหรงกับชิงซวนที่ตายไปแล้ว” อันหลิงหยุนดูมุ่งมั่น

ไห่กงกงตกตะลึงไปชั่วขณะ ส่วนอันกั๋วจิ้วนั้นประหลาดใจไม่น้อย

เขายังคงมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างจดจ่อ รูปคิ้วที่แฝงด้วยความลังเลของเขาเหยียดออก และรอยยิ้มกว้างก็ปรากฏขึ้น: “หากนี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างนั้นข้าจักพิจารณาเรื่องนี้อย่างรอบคอบด้วยเหตุและผล”

อันหลิงหยุนเดินไปพร้อมอันกั๋วจิ้ว และผลักเรื่องทั้งหมดให้เป็นการกระทำของอ๋องชินหรง

“เมื่อเขาเห็นว่าเรื่องถูกเปิดเผย จำต้องเกรงกลัวเป็นแน่ จากนั้นก็ฆ่าตัวตาย เพื่อใช้เรื่องนี้จัดฉากแก่ท่านอ๋อง อีกทั้งยังสามารถใช้เป็นข้ออ้างเพื่อปกป้องคนในตระกูล และจัดฉากแก่ท่านอ๋องได้ในคราเดียวกัน”

“……”