ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 211

บทที่ 211 ความรู้สึกซาบซึ้ง

อันหลิงหยุนหายใจสะอื้น ควรจะเล่าเรื่องที่มีกลุ่มคนในวังหลวงลอบสังหารนางก่อนดีกว่า จู่ๆสีหน้าของกงชิงวี่ก็ดูแย่ขึ้นมาทันที “พวกเขาช่างบังอาจ ข้าอุตส่าห์ไว้หน้าพวกเขา แต่พวกเขากลับคิดจะสังหารข้าให้สิ้นซาก！”

อันหลิงหยุนเห็นว่าเริ่มได้ผล รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้ชอบทำอันใดบุ่มบ่าม ยิ่งเพิ่มเชื้อไฟเข้าไปอีก “แต่ว่าหลังจากนั้นเสินหยุนเจ๋ก็เข้ามาช่วยข้า เรื่องนี้ทำให้ข้าแปลกใจอยู่มิน้อย”

“เสินหยุนเจ๋?”

เดิมที่กงชิงวี่ก็เป็นคนที่ขี้หึงอยู่แล้ว แค่อันหลิงหยุนฝันเขาก็เต็มไปด้วยเกลียดชัง ยิ่งมิต้องพูดถึงเจ้าเสินหยุนเจ๋นั้นที่เป็นคู่แข่งความรักของเขา

กงชิงวี่ถามด้วยสีหน้าที่มิพอใจ “ทำไมเขาถึงอยู่ที่นั่น?”

อันหลิงหยุนลังเลไปครู่หนึ่ง ขอแค่กงชิงวี่สามารถออกไปได้ ต่อให้ต้องใส่ร้ายป้ายสีใครอันหลิงหยุนก็มิรู้สึกอันใด

“วันนั้นเจอกันที่วังหลวง เขาตามข้าอยู่ตลอด ข้าจึงบอกไปว่าข้ายังมีธุระมิมีเวลามาพูดคุยกับเขา เขาจึงถามว่าข้ามีเรื่องอันใด ข้าจึงพูดแบบขอไปที่ว่าข้าติดตำลึงองค์หญิงใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็เดินจากไป

ข้าเองก็มิรู้ว่าทำไมเขาถึงเดินจากไป เมื่อวานเจอกับพวกนักฆ่า เขามาหาข้าเพื่อให้ตำลึงกับข้า”

“ให้ตำลึงอย่างนั้นรึ?”พอกงชิงวี่ได้ยินก็เต็มไปด้วยความโกรธ สีหน้าเริ่มดูแย่ยิ่งกว่าเดิม

“ข้ามิได้รับเอาไว้ ข้าตกใจจนแทบตาย”

“ถ้าเกิดข้ายังมิออกไปอีก เขาก็คงจะมาเป็นคนคุ้นจวนอ๋องนี้แทนข้าแล้ว? “กงชิงวี่หันไปมองที่ประตูแวบหนึ่ง รู้สึกอยากจะออกไปเดี๋ยวนี้

อันหลิงหยุนเริ่มร้องไห้อีกครั้ง กงชิงวี่พอเห็นก็รีบไปปลอบ “ร้องไห้ทำไม?ข้ามิได้เป็นอันใดสักหน่อย?”

อันหลิงหยุนเริ่มหายใจสะอื้น “ท่านอ๋อง ตอนท่านมิอยู่ ข้างนอกเต็มไปด้วยความอันตราย ตอนแรกข้าเองก็คิดที่จะออกมา แต่ก็ออกมามิได้ ข้าออกมายังต้องเข้าวังอีก ครั้งนี้เพราะมีอ๋องตวน ถ้ามิใช่เพราะเขายอมใช้ชีวิตเข้าแลกเพื่อหนีออกมา ตอนนี้ข้าก็มิรู้แล้วว่าจะเป็นยังอันใดบ้าง?”

“อย่าร้อง ข้าจะออกไปอย่างแน่นอน”

กงชิงวี่โค้งตัวลงไปอุ้มอันหลิงหยุนขึ้นมา แล้วหันกลับไปที่เตียง นั่งลงแล้วถามอันหลิงหยุนถึงความเป็นมาอย่างละเอียด อันหลิงหยุนเล่าให้ฟังอีกหนึ่งรอบ กงชิงวี่จึงพูดขึ้นมาว่า “เป็นความผิดของข้าเอง หลิงหยุนเจ้ากลับไปก่อน อีกมินานข้าจะกลับไป”

“ท่านอ๋อง ท่านคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่ได้แล้วอย่างนั้นรึ?”อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกประหลาดใจอยู่มิน้อย

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุน “ต่อให้หลิงหยุนมิมา ข้าก็กะจะออกไปอยู่แล้ว เพียงแค่นึกมิถึงว่าพวกเขาจะกล้าทำถึงขนาดนี้ รีบร้อนขนาดนี้ ข้าเพิ่งจะเข้ามา พวกเขาก็อดใจมิไหวสักแล้ว”

อันหลิงหยุนนอนอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็กอดอันหลิงหยุน “เป็นเพราะความประมาทของข้าเอง”

มิต้องกลัว มิว่าจะเกิดอันใดขึ้น ข้าก็จะมิปล่อยให้พวกเขามีโอกาสมาทำร้ายครอบครัวของหลิงหยุนได้”

อันหลิงหยุนเงยหน้ามองกงชิงวี่ การโกหกกงชิงวี่แบบนี้ทำให้รู้สึกมิค่อยสบายใจสักเท่าไหร่ จึงเป็นคนเริ่มจูบปากของกงชิงวี่

กงชิงวี่หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอด หัวใจเริ่มสั่นไหวขึ้นมา

“ข้าอยากจะทำจริงๆ”

กงชิงวี่หัวเราะฮาๆ อันหลิงหยุนมองเขาด้วยหางตา “ท่านอ๋องมาที่นี่ก็มิบอกข้าสักคำ ทำให้ข้าต้องเป็นห่วงอยู่ตลอด”

“ข้าสำนึกผิดแล้ว ครั้งต่อไปข้าจะต้องบอกหลิงหยุนแน่นอน” กงชิงวี่เป็นคนเริ่มหันหน้าเข้าไปจูบ อันหลิงหยุนหันหน้าหนี

“......”กงชิงวี่เองก็รู้สึกได้ว่า อยู่ที่นี่มาหลายวันมิได้ออกไปไหน มิได้หวีผมหน้าก็มิได้ล้าง ที่อื่นก็คงมิสะอาดเหมือนกัน

“หลินหยุนออกไปก่อน ช้าสุดข้าก็คงจะกลับในพรุ่งนี้เช้า”

“ท่านอ๋องแน่ใจขนาดนั้นเลยรึ?”อันหลิงหยุนรู้สึกมิค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ ยังจะบอกได้อีกรึว่าสามารถออกจากที่นี่ได้ทุกเมื่อ?

พอเห็นว่าอันหลิงหยุนยังคงสงสัยอยู่ กงชิงวี่มิอยากให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ จูบอันหลิงหยุนไปหนึ่งที “ออกไปเถอะ ถ้ายังอยู่ต่อก็มีแต่จะทำให้ใจของข้าสั่นไหว มิสนใจอันใดแล้วพุ่งออกไปตั้งแต่ตอนนี้ แบบนั้นจะยิ่งทำให้เสียเรื่องเอาเปล่าๆ”

กงชิงวี่พูดไปพร้อมกับดึงตัวของอันหลิงหยุนขึ้นมา เตรียมตัวส่งตัวของอันหลิงหยุนออกไป อันหลิงหยุนยังคงมิค่อยอยากจะไปสักเท่าไหร่ หันกลับไปกอดกงชิงวี่แล้วจูบกันสักพัก ถูกหนวดทิ่มทำให้อึดอัดนิดหน่อย อันหลิงหยุนถึงจะออกไป

เป็นการพูดคุยของสามีภรรยา อันหลิงหยุนออกนอกประตูไป กงชิงวี่พูดว่า “เจ้าไปอยู่กับอ๋องตวนก่อน ขอบคุณเขาแทนข้าด้วย”

“อืม”

อันหลิงหยุนหยักหน้าตกลง แล้วก็ออกไปอย่างมิเต็มใจ

อ๋องชินจงได้ลุกขึ้นมาแล้ว พอเห็นอันหลิงหยุนก็มิได้แปลกใจอันใด นางมิมานี้แหละถึงจะน่าแปลกใจ

อันหลิงหยุนมองหน้าอ๋องชินจงแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้าเดินจากไป