ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 212

บทที่212 ตกใจที่ถูกพิษ

อันหลินหยุนมิได้อธิบายอันใด และในระหว่างที่หยุนโล๋ชวนจะออกมาจากจวนอ๋อง อ๋องตวนกลับสามารถลุกขึ้นมานั่งบนรถได้

เขาถอดเสื้อผ้าออกเพื่อดูแผลที่อยู่ตามร่าง บาดแผลที่เดิมทีอยู่ตามร่างกายก็เริ่มสมานกันแล้ว นี่มิใช่เรื่องเรื่องทั่วไปแบบนั้น เพราะตอนนี้บาดแผลค่อยๆจางหายไป

อ๋องตวนตกใจมาก มองไปยังอันหลิงหยุนที่มีสีหน้าขาวซีด "เกิดอันใดขึ้น?"

"ตอนข้ายังเด็กเผลอไปเสวยยาไป๋เป่าของอาจารย์เข้า นั่นเป็นสิ่งที่อาจารย์ของข้าเดินทางหามาจากดินแดนที่แสนไกลเพื่อเอามาใช้กับตัวเอง แต่กลับถูกข้าเสวยเข้าไป ว่ากันว่ามันสามารถทำให้มิแก่มิตาย แต่ข้ามิได้เป็นแบบนั้น แต่ก็ทำให้เลือดของข้าออกจากพิเศษสักหน่อย

แต่อาจารย์บอกกับข้าว่า เอาเลือดออกหนึ่งครั้งก็จะเสียเลือดไปหนึ่งครั้ง เลือดของข้าก็จะค่อยๆสูญเสียสรรพคุณไป และชีวิตของข้าก็จะดับสูญเช่นกัน”

ที่ช่วยอ๋องตวนเพราะทนมิได้ที่เห็นเขาเป็นแบบนี้ เพราะยังอันใดเขาก็เป็นคนช่วยเหลือตัวเอง ก่อนหน้านี้เห็นว่าหลับอยู่ นึกมิถึงว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้ว

ในเมื่อเห็นแล้วก็ช่วยมิได้ มีแต่ต้องหาข้อแก้ตัว

อ๋องตวนกลับไปนอนเหมือนเดิม กำลังเตรียมตัวจะพูดอันใดสักอย่าง แต่หยุนโล๋ชวนกลับมาก่อน

ทั้งสองจึงมิพูดอันใดต่อ

ระหว่างที่รถม้ากำลังเดินทางกลับอันหลินหยุนก็ได้หั่นโสมเป็นชิ้นๆ แล้วให้อ๋องตวนอมไว้ในปาก จากนั้นก็เอายาให้อ๋องตวนอีกหนึ่งเม็ด

“นี่เป็นยาต่อชีวิต ความจริงข้าเก็บไว้ให้กับตัวเอง อาจารย์ให้ข้ามาแค่หนึ่งเม็ด เห็นบอกว่าสามารถช่วยชีวิตคนตายได้ เจ้าเสวยเถอะ”

อ๋องตวนรู้ดีว่านี้เป็นแค่การแสดงที่ให้หยุนโล๋ชวนเห็น จึงมิได้ปฏิเสธ

พอรถม้ากลับมาถึงอ๋องตวนก็ลงมาจากรถแล้วเดินเข้าวัง ตอนนี้มีเรี่ยวแรงแล้ว มิเพียงแค่มองไปยังอันหลิงหยุน รู้ดีว่าสิ่งที่นางพูดมาล่วงเป็นคำโกหก แต่ก็ถึงว่ายังซาบซึ้งอยู่ดี

ทั้งสามหลังกลับถึงวังฮั๋วหยางก็นอนพักทันที ร่างกายอ่อนแอก็ควรที่จะทำตัวให้อ่อนแอตามไปด้วย

ฮั๋วไท่เฟยเห็นพวกเขากลับมาก็มิได้พูดอันใด กลับไปพักผ่อนเหมือนกัน

อันหลิงหยุนพูดออกมาอย่างมิมีทางเลือก ความเย็นชาของคนในวังหลวง เป็นสิ่งที่เยอะที่สุดตั้งแต่ที่นางเคยเจอมา

หลังจากทานมื้อดึกอันหลิงหยุนก็กำลังรอฟังข่าวอยู่ ช้าสุดก็พรุ่งนี้เช้า อย่างนั้นวันนี้ก็ต้องมีผลลัพธ์อันใดสักอย่าง

วิธีการทำงานของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนนั้นเข้าใจเป็นอย่างดี

รอมาหนึ่งชั่วยาม ก็มิเห็นการเคลื่อนไหวอันใด อันหลิงหยุนจึงคิดที่จะหันหลังกลับไป เพิ่งจะได้หันหน้าก็มีเสียงของขันทีดังขึ้นมา

“พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง หันกลับไปมองขันทีที่กำลังวิ่งเข้ามา

“ข้าน้อยขอถวายพระชายาเสียน สวีกงกงให้ข้าน้อยมาเชิญพระชายาเสียนไปรอที่ประตูของวัง เขาบอกว่าจะรอท่านอยู่ที่นั่น

อันหลิงหยุนเข้าใจได้ทันทีว่ามีข่าวเกี่ยวกับทางฝั่งของกงชิงวี่ จึงมิได้ถามอันใดมากแล้วเดินตามออกไป

พอมาถึงหน้าประตูวังอันหลิงหยุนกลับต้องประหลาดใจ เพราะคนที่มามิได้มีเพียงแค่สวีกงกง ยังมีหมอหลวงฮู๋กับไห่กงกง

“กงกง”อันหลิงหยุนประหลาดใจ กงกงทั้งสองได้ทำความเคารพต่ออันหลิงหยุน

“ข้าน้อยขอถวายบังคมพระชายา”

“ข้าขอถวายบังคมพระชายา”

อันหลิงหยุนมิได้ไปพบกงกงทั้งสอง แต่ไปพบกับหมอหลวงฮู๋ “หมอหลวงฮู๋ ท่านเองก็จะออกจากวังรึ?คงมิได้แค่ผ่านมาใช่ไหม

“ข้ากำลังจะไปดูอาการของอ๋องเสียน เมื่อกี้เพิ่งจะได้รับคำสั่งมา ให้ไปถอนพิษของอ๋องเสียน”

“พิษ?”อันหลิงหยุนตกใจเป็นอย่างมาก

หมอหลวงฮู๋พูดต่อว่า “อ๋องเสียนโดนยาพิษ”

อันหลิงหยุนรู้สึกมิสบายใจ พยายามมิแสดงอาการ ในเมื่อเขาเป็นคนวางยาตัวเอง อย่างนั้นก็คงจะมิเป็นอันใด

“อย่างนั้นรีบไปกันเถอะ”

อันหลิงหยุนออกจากวังในทันที ขึ้นรถม้าแล้วเดินทางไปยังต้าจงเจิ้งย่วนอันหลิงหยุนรีบลงจากรถม้าเพื่อไปดูอาการของกงชิงวี่

เว่ยหลิงชวนได้มารออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าแล้ว พอเห็นอันหลิงหยุนก็รีบพานางเข้าไปข้างใน

อันหลิงหยุนเดินไปพร้อมกับถามว่า “ท่านอ๋องเป็นยังอันใดบ้าง?”

“พระชายาไปดูด้วยตัวเองเถอะ เกรงว่าจะมิสามารถรอดพ้นคืนนี้ไปได้”

อันหลิงหยุนเดินสะดุด เกือบจะล่มลง ดีที่ได้เว่ยหลิงชวนช่วยพยุงตัวของอันหลิงหยุนเอาไว้ อันหลิงหยุนจึงมิได้ล่มลงไป