ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 213

บทที่ 213 องค์หญิงใหญ่มาเยือนพระราชวัง

อันหลิงหยุนรอให้คนออกไปจากนั้นก็นั่งลงไปอย่างเงียบๆ พอเห็นกงชิงวี่ถูกพิษนางก็รู้สึกผิด เรื่องนี้เป็นความผิดของตัวนางเอง

เมื่อกี้ตอนที่ตรวจดูชีพจร ถึงแม้เขาจะถูกพิษ แต่ร่างกายกลับมิได้มีบาดแผลอันใด เข็มเงินของนางได้ฝังเข้าไปยังใกล้ๆหัวใจ หัวใจของเขาค่อยๆกลับมาเต้นตามเดิม ตรงจุดนี้สามารถดูได้จากเลือดที่ไหลออกมา

มีความมั่นใจพวกนี้ อันหลิงหยุนจึงสามารถวางใจได้

นั่งไปหนึ่งชั่วยาม อันหลิงหยุนนอนพักด้วยความง่วงไปครู่หนึ่ง

พอได้ยินเสียงหายใจอ่อนๆอันหลิงหยุนจึงค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนนี้กงชิงวี่ที่อยู่ถังไม้กำลังมองอันหลิงหยุนอยู่

พอเห็นนางตื่นขึ้นมาจึงยิ้มแล้วก็หลับตาลง

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้นมาดูกงชิงวี่ เขามิเป็นอันใดทำให้อันหลิงหยุนโล่งอก

“มานี่หน่อย”อันหลิงหยุนร้องตะโกนให้คนเข้ามา

หมอหลวงฮู๋พอเห็นว่ากงชิงวี่เริ่มหายใจปกติ ก็ดีใจจนน้ำตาไหล ชีวิตแก่ๆของเขาถือว่ารอดพ้นอันตรายแล้ว

กงชิงวี่ถูกดึงขึ้นมาจากน้ำแล้วพยุงไปที่เตียง อันหลิงหยุนเช็ดตัวของเขาจนแห้งแล้วก็เอาเขานอนลง องค์หญิงใหญ่เข้ามาข้างในพอเห็นว่าเขามิเป็นไรก็รู้สึกโล่งอก แต่พอเห็นแขนของเขามีผ้าขาวพันไว้อยู่ แถมยังมีเลือดติดอยู่จึงรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย “ทำไมถึงมีเลือดออก?”

หมอหลวงฮู๋รีบทำการอธิบาย “ร่างกายที่ถูกพิษเลือดจะแข็งตัว พระชายาแค่กรีดแขนเพื่อให้เลือดไหลออกมา แล้วก็สูบเลือดพวกนั้นออกมา”

“......”องค์หญิงใหญ่ทำหน้ามิเข้าใจอย่างชัดเจน หมอหลวงฮู๋จึงอธิบายการทำงานของเม็ดเลือด แต่องค์หญิงใหญ่ก็ยังคงทำหน้ามิเข้าใจอย่างชัดเจน

“มิเป็นไรก็ดีแล้ว ออกไปกันเถอะ อย่าไปรบกวนพวกเขา”องค์หญิงใหญ่ออกประตูไปก่อน เหลือไว้เพียงแค่อันหลิงหยุนกับกงชิงวี่

กงชิงวี่ค่อนข้างที่จะอ่อนแอ แต่มือของเขาพอถูกอันหลิงหยุนกุมไว้ก็มีการขยับอยู่นิดหน่อย

อันหลิงหยุนรู้แล้วว่ากงชิงวี่มิเป็นอันใดแล้ว จึงมิต้องเป็นห่วงอีก

“ให้หมอหลวงฮู๋กลับไปรายงานกับหมอว่า อ๋องเสียนได้สติแล้ว แต่หลังจากนี้ยังมิรู้ว่าจะกลับมาฟื้นตัวเมื่อไหร่”

หมอหลวงฮู๋อยากจะกลับไปตั้งแต่ตอนนี้ กลับตอนนี้ยังมีผลงานอยู่ ถ้ากลับไปช้ากลัวว่าจะมิเหลืออันใด

“อย่างนั้นข้าขอกลับวังก่อน”หมอหลวงฮู๋กล่าวลา อันหลิงหยุนตรวจร่างกายของกงชิงวี่ดูอีกรอบ พบว่าตอนนี้หัวใจของกงชิงวี่เต้นอย่างแข็งแรง มิเพียงแค่มิเป็นอันใด เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้รู้สึกว่ามันแข็งแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ

อันหลิงหยุนมองไปยังประตู ข้างนอกรู้สึกเหมือนจะยังมีคนอยู่ ดูเหมือนยังต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยมิน้อย กงชิงวี่มิเป็นอันใดแล้วนางจึงนอนอยู่ข้างๆ ผ่านไปสักผ่านก็หลับไป

ตอนนี้องค์หญิงใหญ่กำลังมองดูอยู่จากข้างนอก เว่ยหลิงชวนพูดว่า “เช้าวันนี้พระชายาเสียนและอ๋องตวนกับหยุนโล๋ชวนได้มาที่นี่ ถ้าเกิดตรวจสอบขึ้นมา พวกเขาก็ต้องมีความเกี่ยวข้องด้วยแน่ แต่ข้าตรวจเจออย่างอื่นอยู่นิดหน่อย”

“พูดมา”

องค์หญิงใหญ่พูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา นี่เป็นครั้งแรกที่เว่ยหลิงชวนเห็นองค์หญิงใหญ่แสดงท่าทีแบบนี้

“คนที่ทำหน้าที่ส่งอาหารได้หายไปคนหนึ่ง” เว่ยหลิงชวนรู้สึกว่าได้ว่าเรื่องนี้ต้องมิธรรมดา คนที่ทำหน้าที่ส่งอาหารทำงานมาเป็นสิบๆปี ทำไมถึงหายไปได้ล่ะ?

“ครอบครัวล่ะ?”

“ครอบครัวล้วนหายไปหมด”

เว่ยหลิงชวนพูดต่อว่า

องค์หญิงใหญ่ได้กุมมือทั้งสองไว้ด้วยกัน แขนเสื้อที่กว้างใหญ่ได้คลุมมือของนางเอาไว้

“ครอบครัวของเขาเคยไปติดตามหรือมีความสัมพันธ์กันใครไหม?”

“ตรวจสอบแล้ว ตรวจมิเจอ รู้แค่ว่า ครอบครัวของเขาจู่ๆก็ขายที่ดิน”

“อย่างนั้นรึ รีบไปจับตัวมา”สายตาขององค์หญิงใหญ่เริ่มมืดมืน “ปิดประตูใหญ่ อย่าให้ใครเข้าออก ถ้าเกิดใครเข้ามาด้วยที่มิได้รับอนุญาต ประหารให้หมด！”

เว่ยหลิงชวนตกใจไปครู่หนึ่ง เงยหน้ามององค์หญิงใหญ่ “ขอรับ”

องค์หญิงใหญ่หันกลับไปมองห้องแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันตัวกลับไปที่ห้องของนาง

เว่ยหลิงชวนมององค์หญิงใหญ่ที่แปลกไปจากทุกที่ แล้วก็ไปปิดประตู

องค์หญิงใหญ่ได้เปลี่ยนเป็นชุดราชสำนัก แล้วก็เดินออกมาจากห้อง เว่ยหลิงชวนมิเข้าใจนิดหน่อย รีบไปหาองค์หญิงใหญ่ “จงลิ่งนี่คือ?”

“ข้าต้องการจะเข้าไปในวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ ก่อนข้าจะกลับมา มิว่าใครจะมา ก็อย่าปล่อยให้เข้าไปข้างใน

“ขอรับ”

องค์หญิงใหญ่ได้เตรียมรถม้าที่ใช้เดินทางไว้เรียบร้อย ขึ้นรถแล้วก็มุ่งหน้าไปยังวังหลวง