ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 214

บทที่ 214 สายสัมพันธ์ระหว่างป้ากับหลาน

พูดมาถึงขนาดนี้ คนที่อยู่ที่นี่ต่างก็คุกเข่าลงไป “หม่อมฉันขอเอาหัวเป็นประกัน การตายของอ๋องชินหรงมิใช่ฝีมือของอ๋องเสียน ฝ่าบาททรงไตร่ตรอง คืนตำแหน่งอ๋องซื่อเจิ้นให้กับอ๋องเสียนด้วยเถอะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่ายหัว “พวกเจ้ากำลังบังคับข้าอยู่ใช่ไหม?”

“หม่อมฉันมิกล้า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มิมีทางเลือก “พวกเจ้ายังบอกว่ามิกล้าอีกรึ มาที่นี่แล้วมิใช่รึ?ท่านป้าก็มาแล้ว พวกเจ้ากลัวไม้เท้าเจ๋อจุนที่อยู่ในมือของนาง แต่ละคนเอาแต่บังคับข้า！”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับไปยังตำแหน่งที่สูงกว่า นั่งลงตรงเก้าอี้มังกรด้วยสายตาที่ลึกลับ เริ่มมีออร่าของความสง่างาม

“ข้ามิอนุญาต！”

พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ลุกเดินออกไป องค์หญิงพอเห็นแบบนั้นก็มิได้ตามฮ่องเต้ชิงหยู่ หันหลังเดินจากไป

คนอื่นๆที่เหลือก็เงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง ดูเหมือนว่าป้ากับหลานคู่นี้จะมีมติเป็นเอกฉันท์ เพียงแค่ว่าวิธีของพวกเขาออกจากพิเศษสักหน่อย

แม้ทัพอันลุกขึ้นมาก่อน

คนอื่นๆก็ลุกขึ้นตาม แม่ทัพอันได้เดินออกจากประตูแล้ว

ราชครูจุนมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่ที่เดินจากไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป

เสินเฉิงเสี้ยงยากมากที่จะเดินตามมาถาม “ราชครู”

ราชครูจุนเดินไปพูดว่า “เสินเฉิงเสี้ยงมีอันใดจะถามรึเปล่า?”

“เรื่องนี้เราจะปล่อยให้ราชนิกุลทำตามใจต่อไปมิได้แล้ว”ถึงแม้ว่าเสินเฉิงเสี้ยงจะมีความแค้นกับราชครูจุน แต่ตอนนี้ทั้งเขาและราชครูจุนต่างก็มีศัตรูคนเดียวกัน

เพราะว่าพวกเขาต่างก็จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ แต่ความคิดของราชนิกุลนั้นมิเหมือนกับพวกเขา

ราชครูจุนพูดว่า “องค์หญิงใหญ่เป็นคนออกหน้าเอง เรื่องนี้รอดูก่อนว่าองค์หญิงใหญ่จะจัดการกับเรื่องนี้ยังอันใดดีกว่า”

“อืม”

เสินเฉิงเสี้ยงเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าเกิดราชนิกุลยังมิยอมเลิกลา อย่างนั้นเขาก็คงจะต้องมาขอคำปรึกษากับราชครูจุนแล้ว

อันกั๋วกงเดินอยู่ข้างหน้า พร้อมกันกับกั๋วจิ้วใหญ่

สีหน้าของกั๋วจิ้วใหญ่ดูมิพอใจเท่าไหร่ อันกั๋วกงจึงถามว่า “กั๋วจิ้วมีความคิดเห็นยังอันใด?”

“หึ มิมีความคิดเห็นอันใดทั้งนั้น”

อันกั๋วกงหัวเราะฮ่าๆ “ข้าเป็นคนฝึกวรยุทธ ความคิดของข้าจึงค่อนข้างที่จะตรง”

กั๋วจิ้วใหญ่พูดว่า “อย่างนั้นก็อย่าพูดดีกว่า”

กั๋วจิ้วใหญ่เดินทางกลับไปก่อน กั๋วจิ้วน้อยเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปหาอันกั๋วกง

“ท่านกั๋วกง“

“อันกั๋วจิ้ว”

“กั๋วกงคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใครกัน?”

“ข้าเองก็มิแน่ใจ”อันกั๋วกงพูดเบาๆ

กั๋วจิ้วน้อยหัวเราะ “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านกั๋วกง ข้ายังมีธุระที่ต้องจัดการ ขอตัวกลับก่อน”

กั๋วจิ้วน้อยเองก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว เสินเฉิงเสี้ยงมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็กลับเหมือนกัน

อ๋องจู้นหย่งพอเห็นกั๋วจิ้วน้อยเดินจากไป เขาจึงเดินเข้าไป มีเรื่องที่ต้องพูดกับกั๋วจิ้วน้อย

ราชครูจุนและอันกั๋วกงเดินไปด้วยกัน ทั้งสองเดินโดยที่มิช้าและเร็วจนเเสวยไป

ราชครูจุนพูดขึ้นมาก่อนว่า “ดูเหมือนว่าเสือน้อยกำลังจะมีปีกแล้ว”

อันกั๋วกงหัวเราะฮ่าๆ “เสือน้อยตัวเองมิธรรมดาจริงๆ”

“……”

ทั้งสองเดินไปด้วยกัน มิได้มีคำพูดมากมายอันใด หลังออกจากวังก็แยกย้ายกันกลับ

ตั้งแต่เช้าอันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากนอกประตู ลืมตาขึ้นมากะจะลุกขึ้น ใช้แรงไปที่เอว อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นว่ากงชิงวี่ได้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว

อันหลิงหยุนมองไปยังประตู มิมีใครมองพวกเขา นางจึงลุกขึ้นมาจูบกงชิงวี่ไปหนึ่งที

กงชิงวี่ชื่นชอบความรู้สึกแบบนี้ ใช้แรงดึงอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

หญิงสาวที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่พวกเรียบร้อย พยายามทำตัวให้น่ารัก เดินส่ายไปส่ายมา มิเหมือนกับนางที่เป็นตัวของตัวเอง