ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 217

บทที่ 217 บีบบังคับให้สารภาพ

อันหลิงหยุนยังจะพูดอันใดได้อีก ขี้เกียจสนใจเขา

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมากะจะไปดูสักหน่อย กงชิงวี่เรียกหานาง “หลิงหยุน”

“ท่านอ๋อง ข้าจะไปดูท่านป้าสักหน่อย”

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป อารมณ์ยังมิค่อยดีเท่าไหร่

กงชิงวี่อาจจะมิได้ตั้งใจ แต่อันหลิงหยุนก็ยังคงเห็นใจองค์หญิงใหญ่

ลูกชายโดนคนฆ่าตาย ทั้งที่รู้ว่าเป็นฝีมือของใคร ยังต้องปฏิบัติกับพวกเขาอย่างเท่าเทียม

เรื่องในครั้งนี้ คงจะทำให้องค์หญิงใหญ่โมโหเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนหยุดอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าของคุกใหญ่ครู่หนึ่ง ข้างในมีห้องๆหนึ่งที่เอาไว้บีบบังคับข้อมูลด้วยเฉพาะ ข้างบนได้เขียน คำให้การ สามคำ

ปกติประตูของที่นี่ถูกปิดไว้โดยตลอดนี้เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็นข้างใน

คล้ายๆกับพวกศาล ข้างในมีโต๊ะมีเก้าอี้ องค์หญิงใหญ่นั่งอยู่ข้างขุนนางเสื้อแดงสองคน ข้างล่างยังมีคนสองคนยืนเรียงแถวกันเอาไว้

ห้องนี้มันกล้างมาก ข้างในยังมีเครื่องมือต่างๆที่ใช้ทรมานคน แค่เห็นก็รู้สึกกลัวนิดๆ

อันหลิงหยุนพอยืนปรากฏตัวออกมาที่หน้าประตู องค์หญิงใหญ่เห็นนาง แล้วพูดว่า “เข้ามาเถอะ”

อันหลิงหยุนเองก็มิได้เกรงใจอันใด เดินเข้าไปข้างใน นางยืนอยู่หลังของเว่ยหลิงชวน

“มานั่งข้างๆข้า”องค์หญิงใหญ่สั่ง อันหลิงหยุนจึงเข้าไปนั่งข้างๆองค์หญิงใหญ่

องค์หญิงใหญ่จัดเสื้อผ้าของตัวเองแล้วพูดว่า “ค่อยๆมาทีละคน”

มินานข้างล่างก็พาคนเข้ามาหนึ่งคน ดูเหมือนจะเป็นอ๋องชินสักคนหนึ่ง แต่ว่าอันหลิงหยุนมิได้รู้จัก

อีกฝ่ายมองอันหลิงหยุนแวบหนึ่ง ราวกับจะรู้จักอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนรู้สึกโศกเศร้า ดูจากสายตาของอีกฝ่าย จะต้องรู้จักตัวเองแน่ แต่นางไปมีความแค้นกับคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมคนๆนี้ถึงมองนางแบบนี้

“ข้าถามเจ้าหน่อยว่า เป็นคนร่วมหัวกับวางยาอ๋องเสียนรึเปล่า?”

“ท่านป้า ข้ามิรู้เรื่องอันใด” อ๋องฉุนชินทำหน้าราวกับมิรู้เรื่องอันใด

องค์หญิงใหญ่ได้โยนป้ายบัญชาการลงไปบนพื้น “ลงมือเลย ข้ามิได้มีความอดทนขนาดนั้น มิใช่คนที่มีมารยาทแบบนั้น สอบถามพวกเจ้ายังต้องค่อยพูดเล่นกับพวกเจ้า ในเมื่อถามแล้วมิพูด อย่างนั้นก็มิต้องพูดแล้ว

เฆี่ยนลงโทษร้อยที"

อันหลิงหยุนมองดู นี่คิดจะตีให้ตายเลยอย่างนั้นรึ?

“ท่านป้า ข้ามิสามารถทนได้ขนาดนั้น ท่านป้าโปรดเมตตา อย่าสั่งตีข้าเลย ข้ามิรู้อันใดเลยจริงๆ” อ๋องฉุนชินรีบคุกเข่า สีหน้าดูแย่มาก

องค์หญิงใหญ่มิแยแสใดๆ “มาถึงที่นี่ ยังมิเคยได้ยินว่ามีใครออกไปโดยที่มิเป็นอันใด แม้แต่ฮ่องเต้ยังมิอยู่ในสายตาของข้าเลย ยิ่งมิต้องพูดถึงพวกเจ้า”

อ๋องฉุนชินรู้สึกแย่ “ท่านป้า อ๋องเสียนเป็นหลานของท่าน แล้วข้ามิใช่รึอันใด?”

“พูดได้ดี ตบปาก”

ทันใดนั้นก็มีคนถือแท่นประหารเดินออกมา อ๋องฉุนชินรีบพูดไปว่า “ท่านป้า โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้ามิรู้อันใดจริงๆ ข้าผิดไปแล้ว”

“สำนึกผิดก็ดี แต่ก็ยังต้องตีอยู่ดี ตบปากยี่สิบที”

คนที่ถือแท่นประหารเดินมาด้านหน้า คนอื่นๆจับตัวเขาเอาไว้ มือใหญ่ได้จับทั้งแขนซ้ายและขวาเอาไว้จนกลายเป็นรูปธนู ตีจนปากของอ๋องฉุนชินเบี้ยว เลือดท่วนปาก ฟันหลุดไปสองสามซี่

อันหลิงหยุนกลัวจนเหงื่อท่วมมือ

นี่มันสอบปากคำที่ไหนกัน ดูยังอันใดก็กำลังฆ่าคนชัดๆ！

ถึงจะบอกว่าให้พูดความจริงเกี่ยวกับเรื่องของกงชิงวี่ นี่มันมิยอมให้เปิดปากพูดด้วยซ้ำ ตีจนเป็นแบบนี้ มิสามารถพูดเป็นภาษาได้ด้วยซ้ำ！

เมื่อกี้องค์หญิงใหญ่ได้พูดแล้ว มิอยากพูดก็มิต้องพูด

พอตีปากของอ๋องฉุนชินเสร็จ เขาก็สลบไป ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา โดนตีจนเลือดท่วนหน้า แท่นประหารยังมีเลือดติดอยู่

อ๋องฉุนชินสลบอยู่บนพื้น คนข้างๆได้เดินเข้ามา ลากตัวของอ๋องฉุนชินไปตีแท่นประหารต่อ ตีอยู่ที่นี่ สลับกันตี ตีจนพื้นเต้มไปด้วยเลือด มิสนว่าตีก้นหรือตีเอว ต่อให้ตีโดนหลัง คนที่โดนตีก็ต้องช้ำใน

อันหลิงหยุนอยากจะพูดอันใดสักอย่างถ้ายังเป็นแบบนี้จะตายเอาได้นะ มิว่ายังอันใดนางก็เป็นหมอ ทนดูคนถูกตีแบบนี้มิได้

แต่ก็กลัวจนพูดอันใดมิออก

พอตีอ๋องฉุนชินเสร็จก็ลากกลับไปที่ห้องขัง อันหลิงหยุนรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง

“คนต่อไป”องค์หญิงใหญ่พูดเสร็จ ก็ลากขึ้นมาอีกหนึ่งคน

คนที่โดนลากขึ้นมาพอเห็นเลือดที่อยู่บนพื้น หน้าก็เริ่มขาวซีดทันที

“ท่านป้า”

แม้แต่ตอนพูดอ๋องชินโก่ก็สั่นกลัว