ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 218

บทที่ 218 กลัวจนตัวสั่น

คนข้างๆได้เอาแท่นบีบนิ้วมา อันหลิงหยุนรู้สึกเวียนหัว แค่เห็นของชิ้นนี้ไปอยู่บนมือของพระชายาอ๋องชินเฉิง มิกล้ามองไปแวบหนึ่ง บวกกับเสียงร้องของพระชายาอ๋องชินเฉิง ทำให้อันหลิงหยุนรู้สึกมิสบายไปทั้งตัว แก้วหูราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

จนสุดท้ายพระชายาอ๋องชินเฉิงก็เจ็บจนสลบไป

มีคนขึ้นมาลากพระชายาอ๋องชินเฉิงลงไป อันหลิงหยุนถือว่าได้เห็นความร้ายกาจขององค์หญิงใหญ่แล้ว

อีกหน่อยนางเองก็ต้องระวังตัวให้ดี

ถึงว่ามีแต่คนกลัวองค์หญิงใหญ่ นี่มันราวกับเป็นปีศาจสาว

อันหลิงหยุนนั่งมิไหวแล้ว ลุกขึ้นมาขอตัวก่อน

“ท่านป้า หม่อมฉันยังมีเรื่องที่ต้องกลับไปจัดการที่วังสักครู๋”

“ไปเถอะ”

องค์หญิงใหญ่ก็มิได้ทำให้อันหลิงหยุนลำบากใจอันใด อันหลิงหยุนพอได้ยินคำพูดขององค์หญิงใหญ่ก็ขนลุกไปทั้งตัว แต่นางก็มิกล้าอยู่ต่อ

อันหลิงหยุนจับชายกระโปรงแล้วเดินออกไปทางประตู หลังออกจากประตูก็รีบเดินทันที ถ้าเกิดนางมิได้ตั้งครรภ์ นางก็คงจะวิ่งกลับไป

ไล่ตามเจ้ารึ？”

อันหลิงหยุนกลับมาถึงห้องพักของกงชิงวี่ รีบกลับไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่เห็นนางเข้ามาทางประตูด้วยความรีบร้อน จึงลุกขึ้นมานั่ง ยิ้มแล้วพูดว่า “ใครไล่ตามเจ้ากัน?”

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของกงชิงวี่ กลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว ทำให้กงชิงวี่ตกใจไปครู่หนึ่ง รีบกอดคนที่อยู่ในอ้อมกอดด้วยท่าทางที่สั่นกลัว

“นี่มันเกิดอันใดขึ้น?ใครรังแกเจ้ากัน?”

จู่ๆอันหลิงหยุนก็ร้องไห้ขึ้นมา ร้องไห้ราวกับเด็กน้อย กงชิงวี่รู้สึกร้อนรน ดันอันหลิงหยุนออกมาเพื่อดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของนาง ค่อนข้างที่จะมิสบายใจแล้วก็ยิ่งปวดใจอีกด้วย “ใครรังแกเจ้ากันแน่?”

ยากมากที่จะเป็นอันหลิงหยุนทำตัวราวกับเด็กน้อยที่หายใจสะอื้น “ท่านป้าน่ากลัวเหลือเเสวย！”

พออันหลิงหยุนพูดแบบนี้ กงชิงวี่ยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง ผ่านไปครึ่งวันกว่าจะมีปฏิกิริยา

“ฮ่า......”จู่ๆกงชิงวี่ก็หัวเราะขึ้นมา อันหลิงหยุนร้องไห้น่าสงสารหนักกว่าเดิม

“เจ้ายังหัวเราะอีก?”

กงชิงวี่จับใบหน้าของอันหลิงหยุนเอาไว้ แล้วจูบเข้าไป อันหลิงหยุนหายใจสะอื้น แล้วอ้อมกอดกงชิงวี่

ตอนนางทำสงครามเคยเจอศพทุกรูปแบบ หัวสมองขาดกระจุยนางก็เคยเห็นมาแล้ว แต่ก็มิเป็นเหมือนกับตอนนี้ มันดูสยองเหลือเเสวย

นรกบนดินมันเป็นแบบนี้นี่เอง

กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนแล้วตบหลังเบาๆ “นี่สิถึงจะเหมือนกับผู้หญิง ปกติต้องกลัวอันใดสักบ้าง ข้าถึงจะปกป้องเจ้าได้ มิอย่างนั้นข้าก็คงมิมีโอกาส”

อันหลิงหยุนร้องไห้ไปครู่หนึ่ง แล้วก็ทุบกงชิงวี่ไปมิกี่ที

กงชิงวี่มิได้รู้สึกเจ็บแต่อย่างใด กอดอันหลิงหยุนแล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เมื่อก่อนท่านปู่มีลูกมากมายขนาดนั้น แต่มีเพียงแค่ท่านป้ากับเสด็จพ่อ แล้วก็เสด็จน้าสามคนที่มีแม่คนเดียวกัน และแม่ของพวกอ๋องล้วนเป็นคนที่ค่อยสนับสนุนอยู๋เบื้องหลัง

ท่านปู่ต้องลำบากขนาดไหนถึงจะหาผู้สืบทอดตำแหน่งฮ่องเต้ได้กันน่ะ

เสด็จพอ่มิใช่คนที่เลือดเย็นแบบนั้น มิอย่างนั้นคงสังหารพวกเขาจนหมดแล้ว

เสด็จน้าเป็นคนอ่อนโยน ถ้าเกิดท่านป้ามิมีความโหดร้ายเลือดเย็นสักหน่อย เสด็จพ่อก็คงมิสามารถนั่งอยู่ในตำแหน่งฮ่องเต้ได้นานขนาดนี้?”

อันหลิงหยุนออกห่างจากกงชิงวี่ด้วยความสงสัย “ถึงว่า ท่านป้าถึงได้สนับสนุนฮ่องเต้องค์ก่อน?”

“มิใช่ท่านป้าที่ค่อยสนับสนุนฮ่องเต้องค์ก่อน แต่ท่านป้ามีอำนาจเป็นของตัวนางเอง ท่านป้าเป็นคนที่แข็งแกร่งจนมีชื่อเสียง ทำไมนางต้องแข็งแกร่งน่ะรึ?ถ้าเกิดฮ่องเต้องค์ก่อนมีพี่น้องเยอะกว่านี้ นางก็คงมิต้องแข็งแกร่งแบบนี้?”

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็เข้าใจได้ในทันที มองกงชิงวี่ “ความจริงพวกเจ้าเป็นคนรักความสงบ เพียงแค่ว่าเส้นทางของการเป็นฮ่องเต้นั้นมีแต่ความอันตราย”

“อันตรายแล้วยังอันใด ข้ามิยอมให้พวกเขาสมหวังหรอก”

“……”

อันหลิงหยุนยังคงรู้สึกกลัวอยู่ กอดกงชิงวี่อย่างแน่นหนา

กงชิงวี่ราวกับกอดเด็กน้อยไว้อยู่ ตบหลังเบาๆรู้แล้วว่านางกลัวจากใจจริง อุ้มนางไปยังข้างใน แล้ววางลงบนเตียง

อันหลิงหยุนปิดตาพักผ่อน มินานก็หลับไป

กงชิงวี่มองไปมองมา พอเห็นอันหลิงหยุนหลับแล้วเขาเองก็นอนพักผ่อนเช่นกัน

นอนพักสักพัก อันหลิงหยุนก็ตัวสั่น กงชิงวี่กอดอย่างแน่นหนาแล้วก็ตบหลังเบาๆ อันหลิงหยุนหลับสนิท กงชิงวี่เบิกตามองไปยังประตู รู้สึกโมโหขึ้นมายังช่วยมิได้ ท่านป้านี่จริงๆเลย ดูสิทำหลิงหยุนกลัวจนขนาดนี้

อันหลิงหยุนนอนพักสักครู่ พอตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ

นึกถึงเรื่องที่กงชิงวี่ทำร้ายคนที่วังเฟิ่งหยี เอามาเทียบกันมิได้จริงๆ

ตอนนั้นรู้สึกว่ามันค่อนข้างจะโหดร้าย แต่พอถึงตอนนี้กลับรู้สึกว่ากงชิงวี่ใจดีกว่ามาก

ตอนบ่ายอันหลิงหยุนมิได้ออกไปไหน นอนพักอยู่ในห้องทั้งวัน นางรู้สึกว่าถ้าเกิดมิออกไปก็จะมิมีเรื่องเกิดขึ้น ขอแค่มิออกไป ปัญหาทุกอย่างก็จะสามารถแก้ไขได้