ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 219

บทที่ 219 นางเป็นเบอร์อันใด

“นี่คืออันใด?”กงชิงวี่หยิบมีดทหารขึ้นมาเปิดดู อันหลิงหยุนกำลังจะไปห้าม ทันใดนั้นมือของเขาก็มีเลือดไหลออกมา พอปล่อยมือมีดก็หล่นลงไปบนพื้น ทำให้เกิดเสียงโลหะกระทบกันขึ้นมา

อันหลิงหยุนรีบจับมือของกงชิงวี่ไว้ในทันที หยิบน้ำยาฆ่าเชื้อขึ้นมาล้างแผลให้เขา จากนั้นก็พันผ้าเอาไว้

กงชิงวี่จ้องมองมีดที่อยู่บนพื้นด้วยความสนใจ มันเงาวับ จนใบมีดสามารถสะท้อนหน้าคนได้

ตอนที่อันหลิงหยุนกำลังทำแผลให้กับกงชิงวี่ กงชิงวี่ก็โค้งลงไปเก็บขึ้นมา แล้วถามกลับไปว่า “นี่คืออันใด?”

“มีดทหาร。”

อันหลิงหยุนตอบอย่างช่วยมิได้ เห็นใบหน้าของกงชิงวี่ ก็เข้าใจได้ว่าเขาชอบมีดเล่มนี้

ยังอันใดซะที่นี่ก็มิมีของอันใดที่ประณีตขนาดนี้

มีดแบบนี้ แม้แต่ที่ที่นางอยู่ก็ยังพบเจอได้ยาก พอมาที่นี่ก็ยิ่งล้ำค่า

“เอาไว้ทำอันใด?”กงชิงวี่นั่งลง แผลที่อยู่บนนิ้วเขามิได้ใส่ใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

อันหลิงหยุนนั่งลง “ของแบบนี้ในที่ที่พวกเราอยู่ ในหน่วยของพวกเรา มีกันทุกคน แต่พวกเราก็มีแค่สิบกว่าคน

เล่มนี้เป็นของซูโมู่หรง”

“ซูโมู่หรง?”กงชิงวี่แสดงสีหน้าที่มิพอใจ “ฮึ！”

อันหลิงหยุนคิดว่ากงชิงวี่คงจะโยนมีดที่อยู่บนมืดทิ้ง ปรากฏว่าเขามิทำ แถมยังพูดอีกว่า “อย่างนั้นข้าก็ยิ่งคืนให้เขามิได้แล้ว”

“......”อันหลิงหยุนรู้สึกนับถือความคิดฉ้อโกงที่สุดยอดนี้ แย่งของคนอื่นไปยังทำตัวสูงส่งขนาดนี้อีก

“ถ้าเจ้าชอบก็เก็บไว้เถอะ”อันหลิงหยุนพูดด้วยความจริงใจ

กงชิงวี่จ้องไปมาแล้วถามว่า “ก่อนหน้านี้มิเห็นมีเลยนี่?”

“บอกไปเจ้าอาจจะมิเชื่อ”อันหลิงหยุนรู้สึกแบบนี้จากใจจริง

“มิบอกแล้วจะรู้ได้ยังอันใดว่าข้าจะเชื่อหรือเปล่า?”กงชิงวี่มิพอใจยิ่งกว่าเดิม มีศัตรูที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ทำให้รู้สึกมิสบายใจ

อันหลิงหยุนเล่าเรื่องที่เจอมีดทหารในวันนั้นให้ฟัง

กงชิงวี่รู้สึกแปลกใจ “เจ้าจะบอกว่า เจ้าฝันเห็นซูโมู่หรงกลายเป็นองค์รัชทายาท?”

อันหลิงหยุนพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าฝันเห็นเขาสวมชุดคลุมสีขาว ยังฝันเห็นเขาตายอีกด้วย หลังจากนั้นก็ฝันเห็นอีกมิกี่ครั้ง ทุกครั้งก็รู้สึกประเดี๋ยวใกล้ประเดี๋ยวไกลแต่ครั้งนี้รู้สึกจะแปลกไปจากทุกที่ ราวกับว่าเขามาที่นี่จริงๆ”

กงชิงวี่แสดงสีหน้าที่มืดมน “ต่อให้เขามาก็มิสามารถมีชีวิตอยู่ได้”

อันหลิงหยุนมองด้วยหางตา “แต่ทำไมถึงมีมีดเล่มนี้ได้ล่ะ?”

กงชิงวี่ก็มิรู้ว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้ยังอันใด แต่เขามองไปมองมาก็หยิบฝักดาบขึ้นมา เป็นหนังสัตว์ แต่มิเหมือนกับหนังสัตว์ของพวกเขาที่นี่

“นี่คืออันใด?”

“นี่เป็นหนังสัวต์ที่ผ่านการขัดมาแล้ว การขัด จะช่วยให้ทนทานขึ้น”

อันหลิงหยุนหยิบมีดใส่เข้าไปข้างใน เอาหนังเก็บไว้ที่ตัว “มีดมันเก็บความเย็น ตอนฤดูหนาวถ้าเก็บไว้กับตัวมันจะหนาวมาก พวกเราเก็บไว้ที่นี่”

อันหลิงหยุนเก็บมีดทหารไว้บนขากางเกง ตบไปตบมาแล้วก็หยิบขึ้นมา “ข้างในรองเท้ามันมีซองหนัง ข้างนอกยังมีอีกชั้น เพื่อป้องกันข้อเท้า สามารถหนีบไว้บนนี้ได้ ถ้าเกิดเป็นโลหะ ก็คือ เหล็ก ทองแดง มันจะเย็นมากทำให้มิสะดวก แถมยังตกลงไปได้ง่ายๆ เวลาจะใช้มันอาจจะมิอยู่กับตัว

อีกอย่างก็คือ มีดที่ทำมาจากโลหะ ตอนเอาออกมา มันจะเกิดเสียงขึ้นมา มีบางภารกิจ พวกเราจะทำให้เกิดเสียงมิได้”

กงชิงวี่เอามีดทหารมาหนีบไว้บนข้อเท้า พอตรวจสอบอีกครั้งก็ยิ่งชอบเข้าไปอีก

“มันคมมัน”กงชิงวี่ชื่นชอบเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนยิ้ม “อืม ใช่แล้ว”

“ข้าชอบมันมาก”กงชิงวี่เห็นสัญลักษณ์สามอย่างบนใบมีด “นี่มันคืออันใด?”

“ตัวเลขอารบิก 0แทนความหมายว่ามิมี 1ใช้แทนหนึ่ง ที่หนึ่ง”อันหลิงหยุนอธิบายอย่างละเอียด

“หมายความว่าอันใด?”

“หน่วยของพวกเรา มากสุดก็มิเเสวยหนึ่งร้อย 00 เป็นการบอกว่าข้างหน้ามิมีคน 1ก็คือที่นี่ หมายถึงเก่งที่สุด”

กงชิงวี่ถาม “นี่เป็นหมายเลขของซูโมู่หรง มีดเล่มนี้เป็นของเขา เขาเป็นคนที่เก่งที่สุดรึ?”

“อืม”อันหลิงหยุนอยากจะอยู่กับคนฉลาด กงชิงวี่ก็คือคนฉลาด

กงชิงวี่ถาม “เจ้าล่ะ หมายเลขเท่าไหร่กัน?”

“เจ้าลองทายซิ！”