ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 220

บทที่ 220 ไปตามหาคน

หวางฮองไทเฮามือกุมหัวเก้าอี้หงส์ “ข้ามิเคยทำเรื่องแบบนั้น แต่ว่าเรื่องของอ๋องเสียนไปยั่วโมโหองค์หญิงใหญ่ เรื่องนี้คงต้องไปถามอ๋องเสียน

ถ้าเกิดเขาเกิดเรื่องนอกเขตต้าจงเจิ้งย่วน ก็คงจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป พอเกิดเรื่องขึ้นที่เขตต้าจงเจิ้งย่วน นั่นเป็นพื้นที่ขององค์หญิงใหญ่ นางจึงมิสนว่าเป็นใคร?”

หวางฮองไทเฮาดูสงบไป ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นแล้วเข้ามากล่าวลา “ข้าขอตัวกลับก่อน เสด็จแม่เองก็รีบพักผ่อนเถอะ”

ฮ่องเต้ชิงหยู่หันตัวกลับ หวางฮองไทเฮาพูดขึ้นมาว่า “เจ้ามิได้ไปหาเซียวผินนานแล้ว ตอนนี้นางกำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าควรไปดูแลนางให้มากๆ แบบนี้นางถึงจะคลอดองค์ชายที่แข็งแรงออกมาได้”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

พอฮ่องเต้ชิงหยู่ออกมาก็ไปวังสวยหัวต่อ

เสินหยุนชูเพราะมีเรื่องเกิดขึ้นที่ข้างในวัง จึงอยู่ที่พระตำหนักศาลบรรพชนตลอด ฮ่องเต้ชิงหยู่ถูกห้ามมิให้มาเจอกับฮองเฮา จึงผ่านมาหลายวันแล้วที่มิได้มาพบกับเสินหยุนซู

ข่าวแพร่กระจายในวังอย่างรวดเร็ว เสินหยุนชูถูกลงโทษให้ไปสำนึกผิดที่พระตำหนักศาลบรรพชน วันนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ไปหาเซียวผินอีกแล้ว ที่จวนเฉินเสี้ยงเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ตื่นตกใจ

เฉิงเสี้ยงฮูหยิงที่นั่งอยู่ในห้องได้ไอเป็นเลือดออกมา พอเปิดมือขึ้นมาดู ก็รีบเช็ดออกทันที

เสินหยุนเอ๋อพอเห็นแม่ไอเป็นเลือด ก็ตกใจจนหน้าถอดสี รีบไปตามหมอจวนมาทันที พอหมอจวนมาถึง เฉิงเสี้ยงฮูหยิงก็สลบอยู่บนโต๊ะ

หมอจวนวินิจฉัยว่า มิมีทางช่วยได้แล้ว

“เป็นความจริงที่ฮูหยิงหัวใจมิแข็งแรง แต่ฮูหยิงเองยังมีวัณโรคอีก เกรงว่าคงจะมิไหวแล้ว”

หมอจวนรีบคุกเข่าลงไป เสินหยุนเอ๋อโกรธจนเตะเข้าไปหนึ่งที “ไป ไสหัวไปให้พ้น！”

เสินเฉิงเสี้ยงที่อยู่ข้างนอกรีบร้อนเข้ามา ตำหนิเสินหยุนเอ๋อเสร็จก็รีบเดินเข้าไป หยุดอยู่ตรงหน้าของเสินฮูหยิน “ฮูหยิน เจ้าอย่าเพิ่งทิ้งข้าไปนะ”

เสินฮูหยินปิดตาสนิทมิยอมลืมตาขึ้นมา ตระกูลเสินแทบจะหมดลมหายใจแล้ว

เสินเฉิงเสี้ยงพอเห็นเสินฮูหยินเป็นแบบนี้ จึงเรียกคนให้ไปต้มยา แล้วก็ไล่คนออกไปให้หมด จากนั้นก็นั่งลงกุมมือของเสินฮูหยินเอาไว้

“ฮูหยิน เจ้ารู้สึกยังอันใดบ้าง?”

“นายท่าน ข้าเกรงว่าคงจะมิไหวแล้ว”น้ำตาของเสินฮูหยินไหลออกมาอย่างช่วยมิได้

เสินเฉิงเสี้ยงพูด “เด็กยังมิได้คลอดออกมาเลย ถ้าเกิดคลอดออกมาเป็นลูกชาย อย่างนั้นก็ยังมีความหวังเหลืออยู่”

เฉิงเสี้ยงฮูหยิงส่ายหัว “มิทันแล้ว คนมากมายขนาดนั้นบอกว่าหามิเจอแล้ว จะต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ เพียงแค่มิมีใครพูดถึงก็เท่านั้นเอง

ตอนนี้ฮองไทเฮาให้ฮ่องเต้ไปหาเซียวผิน นี่มันชัดเจนแล้วมิใช่รึ?”

“ฮูหยินมิรู้สึกว่ามันบังเอิญเเสวยไปรึ?มีนักฆ่ามาลอบสังหารพระชายาเสียน หายไปสามสิบสี่คน แล้วก็บังเอิญมีนักฆ่าสามสิบสี่คนปรากฏตัวออกมา”

เฉิงเสี้ยงฮูหยิงเบิกตาโต “เป็นฝีมือของชูเอ๋อรึ?”

เสินเฉิงเสี้ยงส่ายหัว “ข้าเองก็มิแน่ใจ”

อันหลิงหยูนพอตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ได้ข่าวว่ามีคนยอมรับสารภาพแล้วว่าเป็นคนวางยากงชิงวี่ เป็นน้องคนเล็กสุดของอ๋องชินหรง กงชิงห้าวฉือ

ตอนแรกอันหลิงหยูนก็มิได้คิดอันใดมาก มีคนยอมรับอย่างนั้นเรื่องก็คงจะจบแล้ว

แต่พอเห็นกงชิงวี่แสดงสีหน้าที่มิค่อยดี นางจึงถามไปว่า “เจ้าเป็นอันใดน่ะ?”

“กงชิงห้าวฉือตอนนี้เพิ่งจะสิบหกขวบ เขาเกิดจากสนม ปกติชอบอ่านหนังสือ ทั้งฉลาดแล้วก็มีฝีมือ เรียกได้ว่าเป็นคนที่มีพรสวรรค์

แต่ความสัมพันธ์ของเขากับอ๋องชินหรงมิได้ดีมากนัก เขาเกิดจากนางสนม นางสนมคนนี้โดนพระชายาเอกสังหารตั้งนานแล้ว ชีวิตในวังของเขามิได้ดีมากนัก

ถ้าบอกว่าเขาวางยาพิษข้าเพื่อแก้แค้นให้กับอ๋องชินหรง แล้วจะมีใครเชื่อเรื่องนี้กัน?”

อันหลิงหยุนถาม “สิบหกขวบ?”

“อืม”

กงชิงวี่เดินออกไปอย่างช้าๆ อันหลิงหยุนก็ตามเขาออกไป

อันหลิงหยุนถาม “ท่านอ๋อง จะออกไปข้างนอกรึ?”

“ไปดูเด็กคนนั้นหน่อย”

อันหลิงหยุนถาม “เจ้าเกลียดราชนิกุลมิใช่รึ?”

“นั่นมันมิเหมือนกัน มิใช่ว่าข้าจะเกลียดทุกคน ข้าเคยเจอเด็กคนนั้น”กงชิงวี่เดินอย่างรวดเร็ว เพียงมินานอันหลิงหยุนก็เจอกับเด็กคนนั้น

สิบหกขวบ หน้าตาหล่อเหลา น่าจะยอมรับผิดได้เร็ว เพราะอย่างนั้นจึงมิได้โดนทำร้าย ตามตัวมิมีแผลแม้แต่น้อย

พอถึงหน้าประตูอันหลิงหยุนถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋อง พวกเขาต้องการดึงจวนอ๋องเจ็ดเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยอย่างนั้นรึ?”

“น่าจะหมายถึงแบบนี้ แต่ว่าท่านอาอ๋องเจ็ดเป็นน้องชายของฮ่องเต้องค์ก่อน เขามิได้ทำอันใดผิด โทษมิถึงตาย นางสนมของเขาตายไปแล้วคนหนึ่ง ลูกชายคนเล็กก็เป็นคนยอมรับสารภาพผิดเอง อย่างนั้นเขาจะไปไหนได้อีกล่ะ?

เขายังมีลูกชายอีกสามคน นางสนมสองคน แล้วก็ลูกที่เกิดจากนางสนมอีกหนึ่ง เขามิมีอันใดให้ต้องกังวล”

กงชิงวี่มองเพียงแค่ครู่เดียว ก็กะจะเดินจากไป

อันหลิงหยุนเดินตามออกไป แล้วถามว่า “ท่านอ๋องดูแค่นี้เองรึ?”

“เพียงพอแล้ว เด็กคนนั้นมิได้ยอมรับด้วยความเต็มใจ ต้องปล่อยเขาออกมา”