ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 225

บทที่ 225 ท้ายที่สุดแล้วใครเป็นคนวางยาพิษ?

อ๋องตวนเคาะสมุดบันทึกในมือ: "เจ้ามีแผนจะทำกระไรต่อไป?"

“ เหตุการณ์เมื่อคืน จนกระทั่งรุ่งเช้ายังมีคนรู้เห็นไม่มาก จวนอ๋องชินยู่ถูกสังหารนองเลือดทั้งบ้าน เป็นสัญญาณบ่งชี้ถึงตัวข้า”

"เช่นนั้นเจ้าคิดว่ากระไร?" อ๋องตวนถาม

"เรื่องฆ่าคน วางเพลิงข้าไม่รับ ใครทำ คนนั้นก็มารับไปเอง"

อ๋องตวนมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่: "ฝ่าบาทล่ะพ่ะย่ะค่ะ?"

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทอดพระเนตรไปยังกงชิงวี่: "ความคิดเห็นของอ๋องเสียน คือความคิดเห็นของข้า!"

อ๋องตวนมองกงชิงวี่ที่หันกายเดินจากไป

อันหลิงหยุนเห็นท่าทางแข็งแกร่งราวจะทะลุผ่านสายรุ้ง กับท่าเดินที่รวดเร็วปานสายลมโหมพัดกระหน่ำ ฟ้าแลบแปลบปลาบวูบวาบจึงอดเรียกเขาไม่ได้ "ท่านอ๋อง"

กงชิงวี่เดินไปถึงประตูจึงหยุดลงชั่วครู่: "รออยู่ในวัง ข้าออกไปครู่เดียว"

พูดจบกงชิงวี่ก็เดินจากไปทันที อันหลิงหยุนเดินไปจนถึงประตูหลังพระตำหนักจรุงจิต มองส่งกงชิงวี่เดินลับกายไป ผลสุดท้ายการไปครั้งนี้ใช้เวลาถึงสามวัน

ในสามวันนี้ นางไม่เคยออกจากพระตำหนักจรุงจิตเลย อ๋องตวนกับฮ่องเต้ชิงหยู่ ต่างก็เดินหมากกันตลอดเวลา

อันหลิงหยุนมาดูๆบ้างเป็นครั้งคราว แอบสบประมาทคาดหน้าอ๋องตวน และฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นพักๆ

กงชิงวี่อยู่ข้างนอกเป็นตายยังไม่รู้ แต่ทั้งสองคนกลับเอาแต่เล่นหมากรุกทุกวัน ใช้ชีวิตกันอย่างสบาย เอื่อยเฉื่อยยิ่งนัก

"พระชายา ได้เวลาเสวยพระกระยาหารแล้วพ่ะย่ะค่ะ" สวีกงกงเข้ามาเชิญให้อันหลิงหยุนไปกินข้าว นางหันกลับไปดู พบว่าอาหารถูกจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว ทั้งฮ่องเต้ชิงหยู่และอ๋องตวนต่างเคลื่อนกายไปนั่งลงเรียบร้อยแล้ว

การได้รับโอกาสร่วมโต๊ะเดียวกันกับฮ่องเต้ สำหรับบางคนอาจถือได้ว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แต่อันหลิงหยุน กลับรู้สึกทรมานเสียยิ่งกว่าการจับนางเข้าเครื่องทรมานให้รับสารภาพเสียอีก

จะทำอาหารยังต้องดูสีหน้าคนกิน กินแล้วก็เหมือนกับว่ายังไม่ได้กิน สรุปได้ง่ายๆเลยคือ กินไม่อิ่ม

นางกลับไปที่โต๊ะ โค้งกายทำความเคารพก่อน จึงค่อยนั่งลงเริ่มรับประทานอาหาร

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสถาม: "อาหารไม่ถูกปากหรือ?"

อันหลิงหยุนเอ่ยตอบ: “นับว่าถูกปากเพคะ”

“ ของในวังย่อมดีกว่าของข้างนอกมากมายนัก ข้ารู้สึกยอดเยี่ยมที่สุดเลยพ่ะย่ะค่ะ” อ๋องตวนกล่าว

อันหลิงหยุนหันไปมอง: "เช่นนั้นอ๋องตวนเสวยมากหน่อยนะเพคะ"

อ๋องตวนหยิบตะเกียบขึ้นมา แล้วคีบเนื้อบางส่วนให้อันหลิงหยุน: "เจ้ากินให้มากอีกหน่อยเถอะ"

อันหลิงหยุนเอ่ยขอบคุณ เหลือบมองไปที่ประตู เหมือนว่าจะได้ยินเสียงอันใดบางอย่างเข้า

แต่เมื่อมองให้ดีๆ ก็ยังไม่เห็นมีใคร

อันหลิงหยุนกินข้าวต่อ เสียงสวีกงกงที่แหบเป็นเป็ดก็ดังเอะอะมาจากประตู: "ฝ่าบาท... มีคนจากนอกวังกราบทูลว่า อ๋องเสียนพบตัวฆาตกรสังหารหมู่ครอบครัวอ๋องชินยู่แล้ว ขณะนี้ได้ทำการลากประจานไปตามท้องถนน เพื่อแสดงให้สาธารณชนเห็นว่าเขาต้องโทษตัดศีรษะแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"เป็นใครกัน?" ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสถาม แววพระเนตรเคร่งขรึมจริงจัง

"เป็นคุณชายรองจวนท่านอ๋องใหญ่ อ๋องชินสู้กงชิงซวนหวยพ่ะย่ะค่ะ!"

อ๋องตวนหัวเราะครู่หนึ่ง ปรายสายตามองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่รีบตรัสว่า: "อ๋องตวน เจ้ารีบไปยับยั้งเอาไว้ก่อน ข้าจะไปซักถามด้วยตัวเอง "

“พ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องตวนลุกขึ้นมองไปที่อันหลิงหยุนเพียงครู่ก็เดินจากไป

อันหลิงหยุนเห็นท่าทีไม่เร่งไม่รีบของอ๋องตวน เดินไปพลางไอไปพลางนั้น ก็พลันเข้าใจได้ในทันที

เดิมทีเขาไม่ได้จะช่วยคน เขาเพียงแค่ทำพอเป็นพิธีก็เท่านั้น

เป็นดังที่คิด ผ่านไปไม่นานมีคนจากนอกวังมาขอเข้าเฝ้า มีทั้งท่านอ๋องใหญ่ ท่านอ๋องเจ็ด รวมไปถึงท่านอ๋องห้าก็มาด้วยเช่นกัน

ฮ่องเต้ชิงหยู่หยัดพระวรกายขึ้น รับสั่งให้งดอาหารเย็น ทอดพระเนตรไปที่อันหลิงหยุน: "ไปด้านหลัง"

อันหลิงหยุนค้อมกายถวายบังคม และเดินไปด้านหลัง

ฮ่องเต้ชิงหยู่เสด็จขึ้นบันได ประทับนั่งบนเก้าอี้มังกรสีเหลืองทองผินพระพักตร์ช้าๆไปทอดพระเนตรยังประตูหน้าพระตำหนักจรุงจิต: "ประกาศ"

ประตูสู่พระตำหนักจรุงจิตเปิดออก มีคนสองสามคนเดินเข้าประตูมาอย่างรวดเร็ว สวมอาภรณ์สีดำอันเป็นเอกลักษณ์ของราชวงศ์ ทันทีที่ก้าวเข้าประตูมา ก็เดินไปด้านหน้าแล้วคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

"ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้ความผิดแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอทรงโปรดละเว้นซวนหวยด้วยเถิด หม่อมฉันไม่อยากให้คนผมขาวต้องส่งศพคนผมดำอีกต่อไปแล้ว ฝ่าบาท!!" อ๋องใหญ่น้ำตาไหลอาบทั่วใบหน้า

ท่านอ๋องเจ็ดและท่านอ๋องห้าก็วิงวอนร้องขอด้วยเช่นกัน ฮ่องเต้ชิงหยู่ทอดพระเนตรไปที่คนด้านล่าง: "ข้าได้สั่งให้อ๋องตวนไปยับยั้งไว้แล้ว ต้องทันการณ์เป็นแน่"

"หม่อมฉันซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณยิ่งแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

อ๋องใหญ่เช็ดน้ำตา คุกเข่าลงบนพื้น