ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 226

บทที่ 226 พลังแห่งเลือด

เมื่อมองผ่านแสงจันทร์ ใบหน้าของกงชิงวี่ไม่ได้ซีดขาวมากมายนัก กลับกันยังมีสีแดงเรื่อปรากฏให้เห็น อาจเป็นเพราะเดินเร็วเกินไปจึงเป็นเช่นนี้

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ก็ตาม อันหลิงหยุนก็ยังคงรู้สึกไม่วางใจ อดไม่ได้ที่จะตรวจร่างกายของกงชิงวี่

เมื่อเห็นเลือดบนร่างกายเขาหยดลงบนพื้น อันหลิงหยุนฝืนสะกดกลั้นหัวใจที่สั่นเทาอย่างรุนแรงเอาไว้ เอ่ยถามว่า "ท่านได้รับบาดเจ็บที่ไหนอย่างนั้นหรือเพคะ?"

กงชิงวี่ไม่เอ่ยคำ ใบหน้าของเขาดูเมินเฉยอย่างผิดปกติ

"ตอบข้าหน่อยสิ?"

กงชิงวี่ยังคงไม่พูดจา อันหลิงหยุนรีบคุกเข่าลง เพื่อตรวจร่างของกงชิงวี่ทันที ตรวจสอบตั้งแต่เท้าทั้งสองข้างขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงด้านบน

เดิมทีสาวใช้และขันที ยังคงมีบางส่วนที่ยืนอยู่ แต่ในเวลานี้ทุกคนล้วนคุกเข่าลงกับพื้นกันหมดแล้ว

กงชิงวี่ยังคงไม่พูดจา อันหลิงหยุนถามอีกว่า "ท่านไปคุมการประหารเท่านั้น เหตุใดจึงมีเลือดนองจนทั่วร่างเช่นนี้?"

"เป็นความจริงที่ข้าไปควบคุมดูแลการประหาร แต่คนของอ๋องชินสู้ไม่ยินยอม บุกเข้ามาปล้นชิงตัวนักโทษออกจากลานตัดสิน" กงชิงวี่ครั้งนี้ยอมพูดแล้ว อันหลิงหยุนกลั้นไม่ไหว คิดอยากจะร้องไห้ขึ้นมา

เมื่อนึกถึงอ๋องตวนกับฮ่องเต้ชิงหยู่ สนทนาพาที เดินหมากกันอยู่ในวัง ในขณะที่กงชิงวี่เป็นตายไม่อาจรู้อยู่ข้างนอก หลิงหยุนก็ให้รู้สึกอึดอัดคับข้องใจเหลือประมาณ

“ เช่นนั้นเหตุใดท่านไม่ให้ลูกน้องของท่านเข้าขัดขวางเอาไว้บ้างเพคะ ท่านหาใช่คนไร้ปัญญาไม่”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น แตะๆลูบๆไปตามแขนของกงชิงวี่ ยืนยันให้แน่ใจว่าไม่มีปัญหา นางรู้สึกประหลาดใจ: "ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บหรือ?"

กงชิงวี่เผยอยกมุมปากขึ้นสูง ดวงตาเปล่งประกายราวแสงจันทร์ส่องสว่าง ประดุจดั่งแสงนี้จะสามารถส่องสว่างให้กับโลกทั้งใบได้เลยทีเดียว

เมื่อเห็นเขายิ้มอย่างสดใสเจิดจ้าถึงเพียงนั้น อันหลิงหยุนโกรธแทบตาย จึงยกมือขึ้นตีเขา และเพราะออกแรงตีจึงเกิดเสียงดังเพี๊ยะขึ้นมาเสียงหนึ่ง

กงชิงวี่ไม่ถือสาอันใด กอดอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมแขน สลับให้ตนเองเป็นคนที่คุกเข่าลงกับพื้น

“พระชายาเสียนช่างกล้าหาญยิ่งนัก กล้าลงมือกับอ๋องเสียนเสียด้วย

ข้างนอกมีข่าวลือว่า พระชายาเสียนเพื่อให้ได้แต่งเข้าจวนอ๋องเสียน ล้วนไม่เกรงกฏหมายไม่กลัวสวรรค์มาโดยตลอด

ดูไปแล้วเหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริง นี่แต่งงานก็แต่งกันแล้ว ก็ยังไร้กฎเกณฑ์ถึงเพียงนี้”

อันหลิงหยุนโกรธอยู่ครู่หนึ่ง กงชิงวี่ปลอดภัยไร้เรื่องราว นางจึงค่อยยิ้มออกมาได้

"เจ้าไม่โกรธแล้ว?" กงชิงวี่พูดข้างหูของนาง อันหลิงหยุนส่ายหน้า: "คราวหลังถ้าท่านยังทำแบบนี้อีก ข้าจะกลับจวนแม่ทัพ"

"กลับไป, ข้าก็ตามไปด้วยก็ได้แล้ว ท่านพ่อตาชอบข้ามากเพียงนี้ ข้ายังต้องกลัวอีกหรือ?" กงชิงวี่ค้อมตัวลงอุ้มอันหลิงหยุนขึ้น หันกายเดินออกไปนอกวัง

บรรดาผู้ที่อยู่บริเวณนั้นต่างคุกเข่ากันทั้งหมด

อันหลิงหยุนมองไปที่คนเหล่านั้น รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองขึ้นมาบ้าง หรือว่านางจะไม่ระมัดระวังตัวเกินไปสักหน่อยแล้ว

ทอดพระเนตรทั้งคู่ลับกายจากไป ฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับยืนอยู่บนแท่นชมจันทร์ จมอยู่ในภวังค์ความครุ่นคิดที่ลึกซึ้ง

สวีกงกง ค่อยๆมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่อย่างระมัดระวัง: "ฝ่าบาท อ๋องเสียนจะไปทั้งอย่างนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ! เจ้าว่าเขาเข้าวังมาเพื่อข้าหรือกระไร?" ฮ่องเต้ชิงหยู่หันวรกายออกจากแท่นชมจันทร์ เสด็จลงขั้นบันไดทีละขั้น

สวีกงกงซูรีบตามเสด็จไป ทูลถามฮ่องเต้ชิงหยู่: "ฝ่าบาท พระองค์จะเสด็จไปทรงเยี่ยมเยือนฮองเฮาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"

"ไม่ไปแล้ว คืนนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ไปวังสวยหัวแล้วกัน"

สวีกงกงตกตะลึงไปชั่วขณะ คิดถึงว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ทรงประทับแรมยังวังสวยหัวเมื่อสองสามวันก่อนทั้งสองยัง........

สวีกงกงรีบทูลว่า "ข้าน้อยจะรีบไปประกาศพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้อง ไปทั้งอย่างนี้เลยแล้วกัน" ฮ่องเต้ชิงหยู่มีพระประสงค์ต้องการหาคนคุยด้วยอย่างยิ่ง คนที่เป็นเช่นนาง

จุนเซียวเซียวรู้สึกเหนือความคาดหมายเล็กน้อย ฮ่องเต้ตรัสไว้ว่าจะเสด็จ ก็ทรงเสด็จมาจริงๆ นางยังไม่ได้เตรียมตัวใดๆเลยแม้แต่น้อย

"หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ"

จุนเซียวเซียวรีบร้อนคุกเข่าลง ฮ่องเต้ชิงหยู่ตรัสขึ้นว่า: "เจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ ลุกขึ้นเถอะ"

จุนเซียวเซียวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย กล่าวขอบพระทัยจึงลุกขึ้น

"ฝ่าบาททรงเสวยกระยาหารแล้วหรือไม่เพคะ" จุนเซียวเซียวถาม

ฮ่องเต้ชิงหยู่ประหลาดพระทัย:“ ไม่ได้พบกันหลายวัน เหตุใดเจ้าไม่ถามข้า ถึงเรื่องการจัดการเหตุวุ่นวายภายนอกวัง?”

จุนเซียวเซียวผงะไปชั่วขณะ ยกชายกระโปรงขึ้นก็พร้อมคุกเข่าลง

ฮ่องเต้ชิงหยู่ทอดพระเนตรไปยังจุนเซียวเซียว เห็นเงาของนางเล็กน้อย นางนั้นฉลาดหลักแหลมมากถึงเพียงนี้

เมื่อมองไปยังจุนเซียวเซียวที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ฮ่องเต้ซิงหยู่ตรัสถามว่า "ช่วงนี้ร่างกายของเจ้าไม่เป็นไรแล้วหรือ"

“ ทูลฝ่าบาท ไม่เป็นไรแล้วเพคะ”