ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 227

บทที่ 227 พระชายารองหยุนที่ยังรั้งอยู่

เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้เสด็จไปแล้ว จุนเซียวเซียวจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สู้จิ่น รีบร้อนออกมาจากอีกด้าน หยิบเสื้อคลุมไม่มีแขนมาสวมให้จุนเซียวเซียว

“เจ้านาย? ” ? สู้จิ่นมีท่าทีกังวลเล็กน้อย

“ พักผ่อนเถอะ”

จุนเซียวเซียวเวลานี้ไม่ว่าอันใดก็ไม่อยากทำ คิดก็ไม่อยากคิดทั้งนั้น

เมื่อนางหันกายกลับไปยังห้องนอน เห็นเสื้อผ้าบางส่วน ถูกโยนลงบนพื้นกระจัดกระจาย จุนเซียวเซียวจึงไล่เก็บพวกมันทีละชิ้นจนเรียบร้อย จัดเตรียมผ้าห่มกลับขึ้นเตียงไปนอน

สู้จิ่นปิดม่านของเตียงลง มองดูจุนเซียวเซียวจึงค่อยเดินออกไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่เร่งเสด็จไปถึงยังวังเฟิ่งหยี ฮองเฮาทรงเพิ่งตื่นรู้พระองค์ ทันทีที่ทอดพระเนตรเห็นฮ่องเต้ จึงทรงพระกันแสงออกมา

ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่งคนไปประกาศทันที พระองค์และฮองเฮาจะเสด็จไปเยี่ยมไข้ยังจวนเฉินเสี้ยง

แม่นมซีออกเดินทางไปก่อน พาคนจำนวนหนึ่งไปเตรียมการณ์ยังจวนเฉินเสี้ยง

เสินหยุนชูตามเสด็จฮ่องเต้ชิงหยู่ออกไปนอกวัง

ทันทีที่อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่ ก็ได้ยินเรื่องของจวนเฉินเสี้ยง ทว่านางไม่ได้รับฟังมาจากคนนอก แต่เป็นหยุนโล่ชวนเป็นคนพูดให้ฟัง

อ๋องตวนไม่มีเรื่องใดให้ทำจึงกลับจวนไปแล้ว หยุนโล่ชวนจึงมาหานางที่นี่

หลังจากนางตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเพิ่งพบว่า หยุนโล่ชวนไม่ได้กลับไป และพาตงเอ๋อมายังจวนอ๋องเสียน อีกทั้งอาศัยอยู่ในตำหนักจู๋หยุนอีกด้วย

อันหลิงหยุนไม่รู้จะพูดกระไร ว่าตำหนักจู๋หยุนนั้นถูกมอบให้กับหยุ่นจิ่นไปแล้ว แต่หยุนโล่ชวนไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน นางมองว่า ตำหนักจู๋หยุนเป็นสวนหลังบ้านของตน และยังคงอาศัยอยู่ในห้องเจ้าบ้านเช่นเดิม

นางเป็นพระชายารองของอ๋องตวน หลานสาวของอันกั๋วกง หยุนจวิ้นจู่

คงไม่เป็นการดีแน่หากให้นางอาศัยอยู่ห้องข้าง

มื้อเช้าได้ยินหยุนโล่ชวนและอันหลิงหยุนพูดว่า ที่จวนเฉินเสี้ยงเกิดเรื่องขึ้น ในเมืองหลวงพูดกันแต่เรื่องนี้มาตลอดสองวันที่ผ่านมาเกรงว่าฮูหยินเฉินเสี้ยงอาจไม่ไหวแล้ว

ยังได้ยินอีกว่า ฝ่าบาททรงเสด็จออกมาจากวังเมื่อเช้านี้ ทรงมีพระประสงค์ ไปพบหน้าฮูหยินเฉินเสี้ยนเป็นครั้งสุดท้าย

นี่ทำให้อันหลิงหยุนนึกขึ้นได้ว่า ฮ่องเต้นั้นน่าสงสารยิ่งกว่าฮองเฮาเสียอีก อย่างน้อยฮองเฮาก็เข้าวังไปในช่วงหลังเจริญชันษาแล้ว ยังเคยมีโอกาสใช้ชีวิตในโลกภายนอกอยู่บ้าง แต่ฮ่องเต้นั้นตั้งแต่ทรงพระเยาว์กระทั่งเจริญพระชันษา ล้วนแต่ต้องประทับอยู่ในวังมาตลอดพระชนม์ชีพ ช่างน่าสงสารอย่างยิ่ง!

หยุนโล่ชวนกินเนื้อชิ้นหนึ่งแล้วพูดว่า "พระชายาเสียน"

"หืม" อันหลิงหยุนตอบรับแบบส่งๆ

"ช่วงนี้จวนเรามีเงินแล้วใช่หรือไม่ อาหารการกินเปลี่ยนไปเช่นนี้?" หยุนโล่ชวนเหลือบมองไปที่โต๊ะโดยไม่รู้ตัว ทั้งเนื้อจานใหญ่ทั้งปลาตัวโตน่ากลัวจะกินไม่หมด

อันหลิงหยุนตอบกลับว่า "ถือว่าใช่เพคะ"

พ่อบ้านเองก็รู้สึกจนใจทำอันใดไม่ถูก พระชายารองแห่งจวนอ๋องตวน มาดื่มมากินอยู่ในจวนอ๋องเสียนทั้งวี่ทั้งวัน อ๋องตวนคิดเช่นไรกันแน่ ? ก่อนหน้านี้ไม่ปรองดองชิดใกล้ไม่สมานฉันท์ มาวันนี้รอดพ้นจากเหตุกาณ์ที่เลวร้าย เป็นพระชายารองหยุนคอยดูแลอ๋องตวนจนอาการดีขึ้น มาวันนี้กลับปล่อยพระชายารองหยุนไว้ที่จวนอ๋องเสียนไม่ดูไม่แล คิดสิ่งใดอยู่กันแน่!?

หยุนโล่ชวนกินข้าวเสร็จ จึงกลับไปที่ตำหนักจู๋หยุนอันหลิงหยุนหันไปมองตามด้วยความรู้สึกทำอันใดไม่ถูกอยู่บ้าง

"ท่านอ๋องเพคะ คงไม่ใช่ว่าชาตินี้ทั้งชาติ อ๋องตวนวางแผนไว้ว่า จะไม่มารับพระชายารองหยุนกลับไปแล้วอย่างนั้นใช่ไหมเพคะ? อันหลิงหยุนออกจากห้องอาหาร ยากยิ่งที่จะมีเวลาว่างสบายๆเช่นนี้ ยังต้องมากังวลเกี่ยวกับเรื่องของพระชายารองจวนอ๋องตวนเข้าอีก

กงชิงวี่อยู่กับนาง: "ข้าเองก็ไม่ชัดเจน แต่หากตอนนี้พระชายาตวนมารับพระชายารองหยุนไปแล้ว เมื่อกลับไปเกรงว่าจะไม่ปลอดภัย

“แม้ว่าพระชายารองหยุน จะมีความกล้าหาญและมีกลยุทธ์ แต่นางก็ไม่อาจห้ามคนวางแผนลอบแทงข้างหลังได้ กลัวก็เพียงหากนางกลับไปจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตสงบสุข ”

อันหลิงหยุนกล่าวว่า: "อ๋องตวนใช้ใจปฏิบัติต่อพระชายาตวนเป็นอย่างดี น่าเสียดายที่ทั้งสองหาใช่เห็นเป็นเช่นเดียวกัน พบคนไม่ดีไม่งาม ช้าเร็วย่อมต้องขาดทุนเสียหาย

“เกี่ยวกับพระชายารองหยุน ตอนนี้อ๋องตวนไม่รู้จักหวงแหนทะนุถนอม เกรงว่าวันใดเมื่อรู้จักรักใคร่ อยากทะนุถนอมขึ้นมา ก็อาจสายเกินไปเสียแล้ว ”

“เรื่องของคนอื่นหลิงหยุนอย่าได้กังวลอีกเลยนะ ในจวนใช่ว่าจะขาดแคลนอาหารการกิน หากพระชายารองหยุนไม่ต้องการจากไป เช่นนั้นก็ให้นางอยู่ที่นี่เถอะ”

“อื้ม”