ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 228

บทที่ 228 ช่วยชีวิตคนจวนเฉินเสี้ยง

กงชิงวี่เดินอยู่ข้างอันหลิงหยุน เอ่ยพลางถอนหายใจ: "นี่ข้าควรชื่นชมเจ้า หรือควรเป็นห่วงเจ้าดีล่ะ?"

"ต้องเป็นห่วงเรื่องอันใดกันเพคะ?" อันหลิงหยุนไม่เห็นด้วยกับความเห็นดังกล่าว

"หลิงหยุนตอนนี้ต้องการลมได้ลม ต้องการฝนได้ฝน โชควาสนาดีถึงเพียงนี้ ทำไมข้าจะรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้?" กงชิงวี่บ่นงึมงำๆด้วยความหงุดหงิด

อันหลิงหยุนรู้สึกขบขัน: "หากว่าท่านไม่มีความสุข ท่านเลิกกับข้าไปเสีย เท่านี้ท่านก็ไม่จำเป็นต้องกังวลแล้วเพคะ"

"พูดจาเหลวไหล! ข้าไม่เลิกเด็ดขาด!"

“ ท่านอ๋อง ท่านมีสิ่งใดต้องเป็นห่วงกันเพคะ? ตรงกันข้ามท่านมีพระชายาอย่างข้าถือเป็นโชคดีที่น่าเฉลิมฉลอง หากไม่มีข้า ท่านเป็นเหมือนอ๋องตวนไปตบแต่งพระชายารอง สองข้างล้วนโคลงเคลงแกว่งไกวไม่มั่น เป็นเช่นนั้นท่านจะมีคืนวันอันสงบสุขได้หรือเพคะ?”

“ที่ข้าไม่แต่งพระชายารองนี่ นับว่าเป็นความดีความชอบของหลิงหยุนแล้ว?”

“ ถ้าเช่นนั้นท่านอ๋องจะลองดูก็ได้นะเพคะ ลองแต่งพระชายารอง แล้วดูว่าข้าจะทำเช่นไร?” อันหลิงหยุน

มองไปที่กงชิงวี่ด้วยท่าทีไร้ความขุ่นเคืองใดๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งมองก็ยิ่งไม่สบายเนื้อตัวเอาเสียเลย

กงชิงวี่เริ่มรู้สึกไม่ดี เอ่ยอย่างรีบร้อน: "ข้าไม่พิศวาสพระชายารอง ข้าพิศวาสเพียงหลิงหยุน!"

“ฮึ! ข้าว่าท่านยังไม่ตายใจมากกว่า เห็นผู้อื่นแต่งพระชายารอง หัวใจท่านคงจะคันยุบยิบๆ อยากแต่งเสียแทบแย่ ”

“ ข้าไม่เคยคิด หยุดพูดจาเหลวไหล”

กงชิงวี่จับจูงมืออันหลิงหยุนไว้ ไม่กล้ามองไปที่นาง

อันหลิงหยุน กลอกตามองบนใส่กงชิงวี่ด้วยท่าทีหยิ่งผยอง เดินตามหลังไปด้วยท่าทีเมินเฉยไม่แยแส

ทั้งสองมาถึงจวนท่านอ๋องใหญ่ หน้าประตูจวนล้วนเต็มไปด้วยโคมไฟสีขาว แว่วเสียงร้องไห้แผ่วเบาอยู่ข้างใน

นี่เรียกได้ว่า มีคนตายไม่ได้แจ้งจัดงานศพได้อย่างถูกต้อง

อันหลิงหยุนหยุดและมองเข้าไปข้างใน

กงชิงวี่ก็หยุดด้วยเช่นกัน

“ ท่านอ๋อง ตอนที่ท่านลงดาบสังหารคน ท่านลังเลบ้างหรือไม่ ว่าสุดท้ายแล้ว นั่นคือคนในครอบครัวเดียวกันกับท่าน?”

"ไม่! เมื่อคิดถึงอ๋องชินยู่แล้ว ข้าไม่อาจใจอ่อน พวกเขาสังหารอ๋องชินยู่ ข้าสามารถละเว้นพวกเขาได้ แต่พวกเขาสังหารครอบครัวอ๋องชินยู่ทั้งบ้าน ข้าไม่อาจละเว้นพวกเขาได้”

เมื่อเห็นว่ากงชิงวี่โกรธแล้ว อันหลิงหยุนจึงลากเขาออกเดินจากไป

หลังออกห่างจากจวนอ๋องใหญ่ อันหลิงหยุนจึงถามว่า "ท่านอ๋องเรื่องนี้เป็นเรื่องของจวนท่านอ๋องใหญ่จริงๆหรือเพคะ?"

กงชิงวี่ส่ายหน้า: "ไม่ใช่ จวนอ๋องใหญ่โดยมากแล้วมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด หากเอ่ยถึงผู้บงการ พวกเขาเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ตอนที่ท่านอ๋องใหญ่ยังหนุ่ม ไม่ได้มีความฉลาดเฉลียวเช่นนั้น เมื่อเขาอายุมาก  ก็ไม่ได้มีความทะเยอทะยาน มักใหญ่ใฝ่สูงอันใดแบบนั้น ดังนั้นจึงไม่ใช่จวนอ๋องใหญ่

ตัวอ๋องชินยู่เองก็ไม่น่ามีความทะเยอทะยานได้ อ๋องชินหรงแน่อยู่แล้วว่า ต้องมีความทะเยอทะยานอยู่ แต่ความทะเยอทะยานของเขา ไม่ได้อยู่ในราชสำนักเขาแค่ทำตามใครบางคนที่คอยให้คำแนะนำเสนอแผนการให้ก็เท่านั้น

หากเจ้านายตกที่นั่งลำบาก พวกเขาต้องมีคนคอยแก้ปัญหาให้ เดิมทีพวกเขาต้องการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว หาทางช่วยเจ้านาย ใส่ร้ายโยนความผิดให้ข้า

แต่พวกเขาคิดไม่ถึงว่า ข้าจะเป็นฝ่ายย้อนไปแว้งกัดพวกเขากลับ

ตลอดมาท่านป้ารักใคร่เอ็นดูข้ามาก อ๋องตวนเกิดเรื่องท่านป้าทุกข์ใจเหลือแสน แต่เมื่ออ๋องตวนไม่เป็นไรนางจึงยังพออดกลั้นไว้ได้ ข้าเกิดเรื่องจึงเป็นการไปยั่วให้ท่านป้าเกิดโทสะ การตรวจสอบย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว

ท่านป้าทำการตรวจสอบ ย่อมต้องหาผู้บงการออกมาได้

พวกเขาจึงทำได้เพียงต้องให้คนออกมารับปัญหา

เป็นธรรมดาที่กงชิงห่าวฉือย่อมไม่ได้ มีเพียงต้องให้อ๋องชินยู่เป็นคนออกมารับไป

"ถ้าเช่นนั้นพวกเขาจะยอมล้มเลิกไปทั้งอย่างนี้หรือเพคะ?"

กงชิงวี่ส่ายหน้า: "หากง่ายดายเช่นนี้ย่อมไม่ใช่พวกนั้นแล้ว ข้ายังไม่เกิด พวกเขาก็บงการวางแผนกันแล้ว จนตอนนี้ข้าอายุเท่าไหร่ จนลูกชายใกล้จะออกมาลืมตาดูโลกแล้ว พวกเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เกรงว่าเรื่องยอมแพ้ล้มเลิกไปคงไม่อาจเป็นไปได้แน่แล้ว

อันหลิงหยุนก็รู้สึกเช่นกัน อดถามไม่ได้ว่า “ เช่นนั้นท่านอ๋องคิดว่าใครเป็นเจ้านายหรือเพคะ?”

"ข้าจะรู้ได้กระไร ข้าเห็นใครก็เหมือนว่าใช่ไปเสียหมดทุกคน" กงชิงวี่เริ่มมีอารมณ์โกรธแล้ว อันหลิงหยุนจึงไม่อยากคุยกับเขาอีก

อันใดคือสิ่งที่เรียกว่า เห็นใครก็เหมือนว่าใช่ไปเสียหมด?

แต่ก็ไม่เหมือนที่เขาพูดออกมาเสียทีเดียว

ที่ไม่พูด ก็เพียงเพราะไม่อยากจะยอมรับมันก็เท่านั้นเอง

ทั้งสองคนอ้อมเป็นวงกลมจนครบรอบ ก็ยังต้องมาถึงหน้าประตูจวนเฉินเสี้ยงจนได้