ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 237

บทที่ 237 หน้าของฮ่องเต้

เสินเฉิงเสี้ยงจัดการเรื่องในบ้านเสร็จ ก็รีบเข้าวังเข้าเฝ้าฮ่องเต้

แต่ก็ช้าไปหนึ่งก้าว ถูกกงชิงวี่ชิงตัดหน้าไปเสียก่อน

สองวันมานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ในวังของฮองเฮาตลอด กงชิงวี่เข้าวังก็ตรงเข้าไปที่วังเฟิ่งหยี

“ทูลฝ่าบาท อ๋องเสียนขอเข้าเฝ้า”

สวีกงกงรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ “ให้เข้ามา”

กงชิงวี่เข้าประตูมา นำกระบี่โม่เยที่อยู่ในมือถวายขึ้นไป สองมือสวีกงกงรีบเร่งถวายขึ้นไป

เสินหยุนชูตะลึงไปสักครู่ “อ๋องเสียน?”

สีหน้ากงชิงวี่ไม่น่าดู “ฝ่าบาท เมื่อครู่ข้าเพิ่งจะออกมาจากจวนเฉิงเสี้ยง แล้วข้าก็ตีเสินหยุนเจ๋ อีกทั้งยังกดดันให้เฉิงเสี้ยงลงโทษเสินหยุนเอ๋อ ข้ามาเพื่อขอรับโทษ”

หน้าของเสินหยุนชูซีดเผือด ฝ่ามือมีเหงื่อออก

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่เสินหยุนชูแวบหนึ่ง แล้วมองไปทางกงชิงวี่ด้วยความมึนงง “ท่าทางเจ้าเหมือนมาคิดบัญชีข้ามากกว่า เจ้ามาเพื่อรับโทษ?”

“ใช่” กงชิงวี่ตอบเสียงดังและทรงพลัง

ฮ่องเต้ชิงหยู่สีหน้าเย็นชา “มีเรื่องอะไรก็รีบพูดมา ข้าไม่เวลาว่างมาเสียเวลากับเจ้า กระบี่เล่มนี้ข้าให้หยุนเจ๋ เจ้าก็เห็นว่ามันขวางหูขวางตา?”

“ฝ่าบาท ที่ข้าตีเสินหยุนเจ๋ไม่ใช่เพราะกระบี่เล่มนี้ แต่ที่นำกระบี่เล่มนี้มาก็เพราะว่ามันมาขัดขวางไม่ให้ข้าลงโทษเสินหยุนเอ๋อต่างหาก”

“รีบพูดมา” ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก

กงชิงวี่กล่าวว่า “หยุนหยุนบาดเจ็บ!”

แววตาฮ่องเต้ชิงหยู่ขรึมลง อารมณ์ทุกอย่างจบลงกะทันหัน “เกิดเรื่องขึ้นเมื่อไหร่?”

“สองวันที่ข้าไม่ได้เข้าวังถวายการรับใช้ก็เพราะเรื่องนี้ วันที่ตูฟางจุ้นสร้างเสร็จหยุนหยุนถูกคนหลอกออกไปนอกเมือง ถูกขอทานกลุ่มหนึ่งดักไว้ เป้าหมายของพวกเขาไม่ใช่ฆ่าคน และก็ไม่ใช่การลักพาตัว แต่หวังจะทำให้หยุนหยุนมีมลทิน

หยุนหยุนไม่ยอม ถูกพวกมันทำร้าย

เกือบจะต้องตายไป วันนี้เพิ่งพ้นขีดอันตราย”

“อ๋า?” เสินหยุนชูลุกขึ้นรีบถอยหลัง ยกกระโปรงขึ้นคุกเข่าลง “หม่อมฉันสมควรตาย ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่ฮองเฮาแวบหนึ่ง กุมมือไว้แล้วกล่าวถาม “พระชายาเสียนไม่เป็นอะไรแน่รึ?”

“ฝ่าบาท หลายวันนี้หยุนหยุนคงออกจากจวนไม่ได้ ต้องพักผ่อนอยู่ที่จวน แต่ข้ายอมไม่ได้จริงๆ คนพวกนั้นให้การซัดทอดว่าผู้บงการ คือเสินหยุนเอ๋อ”

“..........,” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถอนหายใจโล่งอก “ในเมื่อเจ้าก็ตีคนแล้ว และก็ลงโทษไปแล้ว กระบี่เล่มนี้ข้าจะเก็บคืนกลับมาก่อน

ตระกูลเสินเจ้าก็ไม่ต้องคิดแค้นอยู่ในใจ เดี๋ยวข้าจะพูดกับเฉิงเสี้ยงเอง ให้เขาอบรมสั่งสอนหยุนเจ๋กับหยุนเอ๋อให้ดี”

“ฝ่าบาท ข้าอยากขอความกรุณาหนึ่งอย่าง” กงชิงวี่กล่าวอย่างไม่แยแส สีหน้ายังไม่ผ่อนคลาย

ฮ่องเต้ชิงหยู่คิดสักพักแล้วกล่าวถาม “ความกรุณาอะไร”

“ขอให้ฝ่าบาทประทานเครื่องรางให้หยุนหยุน ป้องกันไม่ให้มีใครคิดปองร้ายนาง”

กงชิงวี่ไม่อ่อนน้อมถ่อมตน ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างหมดปัญญา “นี่เจ้ากำลังขอหรือ? เจ้ากำลังปล้นอยู่ชัดๆ”

“ข้าไม่เป็นอ๋องซื่อเจิ้นก็ได้ ข้ารู้สึกน้อยใจ สองวังของฝ่าบาทต่างก็มีเรื่องน่ายินดีถือเป็นเรื่องมงคลคู่ที่มาพร้อมกัน คิดแล้ว ข้าไม่ได้ทำหน้าที่ ฝ่าบาทดูแลสองวัง ข้าควรจะช่วยแบ่งเบา

แต่ว่าเพราะสุขภาพสองวัง ดึงหยุนหยุนเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยข้าก็ไม่ยินดี

ข้าคิดไปคิดมา ลาออกจากราชการดีกว่า แบบนั้นจะได้กลับบ้านดูแลปกป้องหยุนหยุน จะได้ไม่ต้องมีคนคอยคิดปองร้ายหยุนหยุน”

“อ๋องเสียนใจกล้าไม่น้อย บังอาจมาขู่ข้า?”

“ฝ่าบาท ข้าสามารถคุกเข่านานๆไม่ลุกขึ้นมาได้”

กงชิงวี่กล่าวไปพร้อมยกชายกระโปรงเสื้อขึ้นคุกเข่าลง ฮ่องเต้ชิงหยู่ตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้าบ้านี่ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

กงชิงวี่ลุกขึ้นมา ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวต่อ “เรื่องนี้อย่าไปรบกวนเสด็จแม่ จะได้ไม่ต้องมีปัญหาเพิ่ม ข้าเกลียดที่เจ้าขู่ข้าที่สุด เห็นเจ้าแล้วก็อยากจะเนรเทศเจ้าออกไปจริงๆ