ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 238

บทที่ 238 ท่านอ๋องคิดมากแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไปหาจุนเซียวเซียว เสินเฉิงเสี้ยงได้รับข่าวก็รู้แล้วว่า เสินหยุนเอ๋อได้ทำลายตระกูลเสินไปแล้ว

จุนเซียวเซียวไม่ได้พบหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่มาสักพักหนึ่งแล้ว

เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกแปลกใจไม่น้อย รีบร้อนให้การต้อนรับ

คืนนั้นฮ่องเต้ชิงหยู่ประทับที่วังสวยหัว

เสินหยุนชูไม่ได้หลับทั้งคืน นั่งอยู่บนเตียงมองไปทางประตูตลอด จนที่สุดแล้วฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ไม่ได้มา

“พระนางควรพักผ่อนแล้วเพคะ”

แม่นมซีเข้ามาหน้าประตู คำนับ หยิบเสื้อตัวหนึ่งมาคลุมให้จุนเซียวเซียว

เสินหยุนชูดึงเสื้อมาคลุม มือหล่นไปที่มือของแม่นมซี ทั้งเย็นและหนาวเหน็บ

แม่นมซีมองไปที่เสินหยุนชู “พระนางถนอมพระวรกายด้วย”

เสินหยุนชูส่ายหน้า “ที่ผ่านมา ข้าคิดมาตลอดว่า ข้าจะไม่ถือสาได้ เพราะว่าข้าก็รักเขา

แต่ว่าตั้งแต่ที่เขาไปทางนั้น มีผู้หญิงคนอื่น ข้าถึงได้รู้ว่า ข้าทำไม่ได้

แม่นมซีรวบเสื้อคลุมให้เสินหยุนชู หันหลังไปเทน้ำร้อนให้เสินหยุนชูแก้วหนึ่ง “พระนาง ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

เสินหยุนชูเงยหน้ามองแม่นมซี “ข้าอยากไปดู เจ้าไปดูกับข้า”

“เพคะ”

เสินหยุนชูออกมาจากวังเฟิ่งหยีไปยังพระตำหนักจรุงจิต ยืนอยู่ตรงหน้าพระตำหนักจรุงจิตสักครู่ นอกจากกงกงและนางกำนัลที่อยู่เวรแล้ว ไม่พบคนอื่น

แม่นมซีถาม “พระนาง ยังไปอีกหรือไม่?”

“เวลายังเช้าอยู่ ไปดู”

เสินหยุนชูเดินไปทางวังสวยหัว แม่นมซีตามอยู่ข้างหลัง

ทั้งสองไปถึงหน้าวังสวยหัว ประตูวังยังปิดอยู่

แม่นมซีเดินไปดูหน้าประตู ในวังก็ยังเงียบอยู่

แม่นมซีหันกลับมา ไม่ได้ตอบอะไร

เสินหยุนชูยืนอยู่สักครู่ “สวีกงกงล่ะ?”

ที่สุดแล้วก็ยังไม่ตายใจ

แม่นมซีหันหลังกลับไป เดินจนถึงหน้าประตูวังแล้วเคาะประตู

ไม่นานก็มีคนออกมาจากข้างใน นึกไม่ถึงว่าจะเป็นสวีกงกง

เห็นแม่นมซีสวีกงกงก็รู้ว่าฮองเฮามา รีบออกจากลาน รีบร้อนน้อมทักทายเสินหยุนชู มองไปรอบๆไม่มีคน “พระนางทำไมท่านถึงมาได้? แม่นมซี เร็วเข้า ส่งพระนางกลับวัง”

แม่นมซีจึงหันหลังกลับไป ส่งเสินหยุนชูกลับไป

ตลอดทางที่เดินมา เสินหยุนชูปวดเศียรเวียนเกล้า แข้งขาอ่อนแรง

แม่นมซีประคองเอาไว้ ฟังเสินหยุนชูกล่าว “เวลาราชกิจเช้าก็ผ่านไปแล้ว ไม่ไปที่พระตำหนักกังคุน แต่ยังอยู่ที่นั่น

หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยปล่อยให้ล่าช้าจนถึงเวลานี้”

แม่นมซีมองไป “พระนาง ถนอมพระวรกายด้วย”

เสินหยุนชูพยักหน้า “ราชวงศ์ไร้ซึ่งความปรานี ข้ามันลืมตัวไปเอง แม่นมซี.......”

“พระนาง.......”

“กลับเถอะ!”

“เพคะ!”

วังฮั๋วหยาง

ฮั๋วไท่เฟยแปลกใจ “เมื่อคืนฮ่องเต้ประทับที่วังสวยหัว?”

แม่นมเว่ยกล่าวว่า “เป็นเช่นนั้นเพคะ ตอนเช้าก็ไม่ได้ออกว่าราชกิจด้วยเพคะ”

“เป็นเรื่องแปลกใหม่จริงๆ นี่ฮ่องเต้เปิดใจแล้ว หรือว่ามีอะไรผิดปกติ?” ฮั๋วไท่เฟยจัดดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน รู้สึกมึนงงไม่เข้าใจ

แม่นมเว่ยก็ไม่รู้จะตอบยังอันใดดี

กลับเป็นฮั๋วไท่เฟย กล่าวว่า “แม่นม เมื่อวานให้เจ้าไปถามเรื่องนั้น เจ้าถามมาหรือยัง?”

“ถามแล้ว” แม่นมเว่ยรีบร้อนตอบ

“ว่าอย่างไรบ้าง?”