ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 239

บทที่ 239 โมโหตีจุนฉูฉู

จุนฉูฉูก็คิดไม่ถึงว่าคนที่มาต้อนรับนางจะเป็นกงชิงวี่

ไม่ได้พบกับกงชิงวี่สักพักหนึ่งแล้ว กงชิงวี่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นจริงๆ

จุนฉูฉูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนลิงกระโดดม้าวิ่ง ถึงกับอยากเดินเข้าไปหากงชิงสี่

“วี่เกอเกอ” จุนฉูฉูอดกลั้นไม่อยู่เรียกไปหนึ่งคำ

กงชิงวี่มองไปที่จุนฉูฉูครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “พระชายาตวนโปรดสงวนกิริยา”

จุนฉูฉูรู้สึกน่าขำ น้อมคำนับ “อ๋องเสียน”

กงชิงวี่ก็ไม่ได้เชิญจุนฉูฉูนั่งลง ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ในห้องโถง เขามองไปที่จุนฉูฉูกล่าวถามว่า “พ่อบ้านบอกว่าพระชายาตวนมาที่นี่เพื่อมารับพระชายารองหยุน?”

“ใช่ ข้ามารับพระชายารองหยุน ไม่ทราบว่าพระชายารองหยุนอยู่ตรงไหน?” ต่อหน้ากงชิงวี่จุนฉูฉูยังไม่อยากที่จะยอมรับอยู่ดี นางคือพระชายาตวน นางใช้คำว่าข้า แค่อยากจะเตือนกงชิงวี่ พวกเขาเคยมีกันมาก่อน

กงชิงวี่ไม่ชอบเรื่องพวกนี้แหละ

“พระชายารองหยุนไม่อยู่ที่จวน ออกไปแต่เช้าแล้ว ข้าส่งคนไปหาแล้ว พระชายาตวนรออยู่ที่นี่เถอะ”

พูดจบกงชิงวี่ก้าวเท้ากำลังจะจากไป อยู่กับจุนฉูฉูสักพักก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวจริงๆ

จุนฉูฉูก้าวออกมาหนึ่งก้าว ยืนขวางหน้ากงชิงวี่เอาไว้ นางเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ เงยหน้าเล็กน้อยเป็นความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด

“ท่านกลัวอะไร?นางหรือ?” จุนฉูฉูยากจะทำใจจริงๆ กลายเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกงชิงวี่แบบนี้

เดิมที พวกเขาควรจะเป็นคู่กัน

น้ำเสียงกงชิงวี่เย็นชา “หลบไป”

ไม่อยากพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียวจริงๆ

จุนฉูฉูกอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ เอาตัวไปติดไว้ “ไม่หลบ มีปัญญาก็ตีข้าให้ตาย ข้าจะได้ไม่มาให้เห็นอีก”

กงชิงวี่ตกใจจนตัวแข็ง จิตใต้สำนึกต้องการผลักจุนฉูฉูออก แต่นางกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

ไม่เพียงแค่นั้น นางยังเงยหน้าจูบหน้ากงชิงวี่

อาหยู่เห็นท่าไม่ดี หันหลังรีบวิ่งไปหาอันหลิงหยุน

เวลานี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะนอนลงไป อยากกินของเปรี้ยว ชอบกินของเปรี้ยว ไม่ได้รู้สึกว่าอึดอัดไม่สบายหรือมีความเคยชินที่ไม่ดี แต่แค่อยากกินเฉยๆ

สามารถกินเนื้อสัตว์ได้ แล้วยังสามารถเห็นของคาวได้ ไม่เหมือนหญิงตั้งครรภ์ทั่วไป นางแค่รู้สึกตะกละเล็กน้อย แต่ไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน

อยากกินของเปรี้ยว โดยเฉพาะบ๊วยเปรี้ยว

เพิ่งจะหลับตาลง เตรียมกินคำนี้เสร็จก็พักผ่อนเลย

อาหยู่รีบร้อนมาถึงหน้าประตู “พระชายา”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมองไปที่ประตู ได้ยินอาหยู่วิ่งมาจนเหนื่อยหอบยังนึกว่าเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขึ้น

“มีเรื่องอะไร”

“พระชายาตวนลวนลามท่านอ๋อง” อาหยู่กล่าว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นนั่ง หยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมแล้วก็ออกไป

อาหยู่ผงะตกใจอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนออกจากประตูแล้วก็เดินไป

หงเถาลุ่ยหลิวเหลือบมองไปที่อาหยู่ พักนี้อาหยู่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่รู้ความ พระชายาแท้งกำลังอยู่ไฟ บ้าไปแล้วใช่หรือไม่?

ร่างกายจะเอาหรือเปล่า โทษใคร?

ลุ่ยหลิวรีบเข้ามาขวาง “พระชายา ร่างกายท่านไม่แข็งแรง ให้ข้าน้อยไปดูเอง หากว่าเกิดเรื่องจริง ข้าน้อยจะช่วยท่านตีนางเอง”

อันหลิงหยุนไม่เชื่อหรอก ถึงลุ่ยหลิวจะใจกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าตีพระชายาตวนหรอก

อันหลิงหยุนเดินเร็วมาก คนของจวนอ๋องตวนเห็นแค่ลานโอวหลานมีคนใส่เสื้อแดงออกมาหนึ่งคน ท่าเดินเหมือนสายรุ้ง อาหยู่ที่อยู่ด้านหลังยังตามไม่ทัน

หงเถาลุ่ยหลิววิ่งเหยาะๆตลอดทาง

อันหลิงหยุนเดินผ่านใต้ต้นไม้เดินผ่านไปแล้ว หันหลังกลับไปที่ใต้ต้นไม้ หยิบไม้กวาดที่อยู่ใต้ต้นไม้ออกมา

“ถือไว้” ไม้กวาดโยนให้ลุ่ยหลิว อันหลิงหยุนหันหลังไปที่หัองโถงด้านหน้า

เดินจนถึงหน้าประตูใช้เท้าเตะไปยังประตูที่เปิดไว้อยู่แล้ว

กงชิงวี่กำลังผลักและดันอยู่กับจุนฉูฉู คนหนึ่งตะโกนบอกไปให้พ้นหน้าข้า อีกคนไม่สนใจอะไรกระโจนเข้าไปกอดจูบกงชิงวี่

การเตะของอันหลิงหยุนทำให้กงชิงวี่ตกใจจนตัวแข็ง ตอนที่เขากำลังมองอันหลิงหยุนอยู่ จุนฉูฉูจับไปที่หน้าของเขาแล้วจูบ

กงชิงวี่ตกใจจนสลัดจุนฉูฉูทิ้งไป จุนฉูฉูล้มลงไปบนพื้นเจ็บจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

กงชิงวี่รีบเช็ดหน้าเช็ดตา “หยุนหยุน......”

อันหลิงหยุนมองเขม่นไปที่กงชิงวี่ครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปทางจุนฉูฉูที่กำลังได้ใจ จุนฉูฉูนั่งอยู่ตรงนั้น ยิ้มออกอย่างได้ใจเป็นที่สุด

เหมือนกำลังพูดว่า ข้าจูบแล้ว ข้ากอดแล้วด้วย เจ้าจะทำอะไรได้?

อันหลิงหยุนมือไขว้หลัง “หญิงบ้าจากที่ไหน บังอาจมาก่อกวนถึงจวนอ๋องเสียน ไม่ดูเลยหรืออันใดว่าตัวเองเป็นตัวอะไร ตีนางเลย!”

ลุ่ยหลิวได้ยินยกไม้กวาดรีบวิ่งไปทันที จุนฉูฉูยกมือขึ้นขวาง ลุ่ยหลิวตีแล้วหงเถาก็รีบไปหยิบไม้กวาด กระโจนเข้าไปตีด้วย

ทั้งสองโจมตีซ้ายขวา ตีจนจุนฉูฉูกลิ้งไปมากับพื้น

กงชิงวี่ยืนตัวแข็งเป็นท่อนไม้อยู่ด้านข้าง จนกระทั่งอันหลิงหยุนกล่าวว่า “พอแล้ว ลากออกไปแล้วโยนไปบนถนน”

โยนไม้กวาดทิ้งไป หงเถาลุ่ยหลิวสองคนลากจุนฉูฉูออกไปข้างนอก

หญิงรับใช้ที่รออยู่ข้างนอกเห็นภาพเหล่านี้ ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก วิ่งตามออกไป

จุนฉูฉูถูกโยนออกจากประตูไป ประตูใหญ่จวนอ๋องเสียนถูกปิดลง

อันหลิงหยุนมองไปทางห้องโถงด้านหน้า หลังจากที่กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนก็ถอยหลังไปสองก้าว

“หยุนหยุน ข้าไม่รู้จริงๆว่านางจะไร้ยางอายขนาดนี้ ประตูก็เปิดออกอยู่ นางยังบังอาจกระทำการดูถูกเหยียดหยามข้า

กงชิงวี่ยิ่งพูดความมั่นใจก็ยิ่งหมดไป เสียงที่ดังตอนแรกก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นมีใจแต่ไม่มีกำลัง

อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ด้วยความเยือกเย็น “สัมผัสตรงไหนไปบ้าง?”

อาหยู่กับพวกลุ่ยหลิวตกใจกลัวจนตัวสั่นเล็กน้อย พระชายาช่างน่ากลัวเหมือนกับแม่เสือ

กงชิงวี่รีบร้อนอธิบาย “นางก็ไม่ได้หาเศษหาเลยแตะเนื้อต้องตัวข้ามาก ข้ามั่นคงหนักแน่นตลอด”

“ฮึ หนักแน่น? ข้าว่าท่านคิดไม่ซื่อ หากว่าท่านหนักแน่นพอ ก็ควรโยนนางออกไป” อันหลิงหยุนโกรธจนจะบ้าตายอยู่แล้ว

“ข้าจะโยนนางออกไป แต่นางมาตื้อพัวพันกับข้าอย่างไร้ยางอาย” กงชิงวี่พยายามยืนยันความบริสุทธิ์ใจ

อันหลิงหยุนเดินไปเตะกงชิงวี่ “ยังไม่กลับไปล้างตัว ท่านจะรอให้ข้าขยะแขยงตายหรืออย่างไร?”

กงชิงวี่หน้าเขียว รีบออกไปทางลานด้านหลัง “ข้าจะรีบไปล้างเดี๋ยวนี้”

พวกอาหยู่รู้สึกเหนือความคาดหมาย มองตามกงชิงวี่ไปก่อน แล้วก็กลับมามองขาของอันหลิงหยุนข้างนั้น

ขาพระชายาช่างยอดเยี่ยมนัก! ขนาดอ๋องเสียนยังกล้าเตะ

อันหลิงหยุนหันหลังไปที่ประตู เดินไม่กี่ก้าวหันกลับมามองในเรือน “พ่อบ้าน”

“พระชายา” พ่อบ้านตกใจไม่น้อย พระชายาโกรธแล้วจริงๆ

“รื้อเรือนนี้ทิ้งแล้วปรับปรุงใหม่ พื้นที่ถูกคนทำให้สกปรกเมื่อกี้ รื้อออกมาให้หมด ส่งไปที่จวนอ๋องตวน บอกพระชายาตวน อิฐหนึ่งก้อนหนึ่งพันตำลึง หากไม่ให้ก็รอให้ข้าไปน้อมทักทายฮั๋วไท่เฟย

พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป พ่อบ้านมองไปที่พื้น รีบร้อนออกไปถาม “พระชายา ข้างในนี้อย่างน้อยก็มีอิฐกว่าห้าร้อยกว่าก้อนแล้ว”

ถ้าอย่างนั้นก็เป็นห้าหมื่นตำลึง!

“ก้อนไหนแตกก็คิดเป็นสองก้อน” อันหลิงหยุนพูดจบก็ไปเลย พ่อบ้านคิดแล้วไม่ควรพลาดโอกาสนี้

อันหลิงหยุนกลับไปถึงลานโอวหลานเดินตรงเข้าประตูไป เสื้อผ้าของกงชิงวี่ถูกโยนทิ้งไว้หน้าประตูของสระหลิวหวง

“อาหยู่”

“พระชายา” อาหยู่รีบร้อนเข้าประตู

อันหลิงหยุนกล่าวว่า “เสื้อผ้าชุดนี้เอาไปเผาทิ้งที่หน้าจวนอ๋องตวน จำไว้ต้องเผาให้หมดให้เหลือขี้เถ้าแค่หนึ่งกำมือ”

“ขอรับ”

“อาหยู่รีบนำเสื้อผ้าของกงชิงวี่ไปที่จวนอ๋องตวน เมื่อถึงหน้าประตูก็เริ่มจุดไฟเผา

มีคนออกมาจากจวนอ๋องตวน เห็นว่ากลางวันแสกๆมีคนมาจุดไฟเผาเสื้อผ้า รู้สึกโกรธเล็กน้อย ชี้ไปทางอาหยู่กล่าวถามว่า “เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?”

อาหยู่เหลือบมองไปที่คนพูด “พระชายาบ้านเจ้ายังไม่กลับมาใช่หรือไม่?”

คนรับใช้รู้สึกประหลาดใจ พระชายาถูกหามเข้าไป หรือว่าจะเป็นเพราะเขา?