ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 239

บทที่ 239 โมโหตีจุนฉูฉู

จุนฉูฉูก็คิดไม่ถึงว่าคนที่มาต้อนรับนางจะเป็นกงชิงวี่

ไม่ได้พบกับกงชิงวี่สักพักหนึ่งแล้ว กงชิงวี่ดูมีเสน่ห์มากขึ้นจริงๆ

จุนฉูฉูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนลิงกระโดดม้าวิ่ง ถึงกับอยากเดินเข้าไปหากงชิงสี่

“วี่เกอเกอ” จุนฉูฉูอดกลั้นไม่อยู่เรียกไปหนึ่งคำ

กงชิงวี่มองไปที่จุนฉูฉูครู่หนึ่งด้วยความไม่พอใจ “พระชายาตวนโปรดสงวนกิริยา”

จุนฉูฉูรู้สึกน่าขำ น้อมคำนับ “อ๋องเสียน”

กงชิงวี่ก็ไม่ได้เชิญจุนฉูฉูนั่งลง ยืนเอามือไขว้หลังอยู่ในห้องโถง เขามองไปที่จุนฉูฉูกล่าวถามว่า “พ่อบ้านบอกว่าพระชายาตวนมาที่นี่เพื่อมารับพระชายารองหยุน?”

“ใช่ ข้ามารับพระชายารองหยุน ไม่ทราบว่าพระชายารองหยุนอยู่ตรงไหน?” ต่อหน้ากงชิงวี่จุนฉูฉูยังไม่อยากที่จะยอมรับอยู่ดี นางคือพระชายาตวน นางใช้คำว่าข้า แค่อยากจะเตือนกงชิงวี่ พวกเขาเคยมีกันมาก่อน

กงชิงวี่ไม่ชอบเรื่องพวกนี้แหละ

“พระชายารองหยุนไม่อยู่ที่จวน ออกไปแต่เช้าแล้ว ข้าส่งคนไปหาแล้ว พระชายาตวนรออยู่ที่นี่เถอะ”

พูดจบกงชิงวี่ก้าวเท้ากำลังจะจากไป อยู่กับจุนฉูฉูสักพักก็รู้สึกอึดอัดไปทั้งตัวจริงๆ

จุนฉูฉูก้าวออกมาหนึ่งก้าว ยืนขวางหน้ากงชิงวี่เอาไว้ นางเงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่ เงยหน้าเล็กน้อยเป็นความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด

“ท่านกลัวอะไร?นางหรือ?” จุนฉูฉูยากจะทำใจจริงๆ กลายเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกงชิงวี่แบบนี้

เดิมที พวกเขาควรจะเป็นคู่กัน

น้ำเสียงกงชิงวี่เย็นชา “หลบไป”

ไม่อยากพูดอะไรอีกแม้แต่คำเดียวจริงๆ

จุนฉูฉูกอดเอวกงชิงวี่เอาไว้ เอาตัวไปติดไว้ “ไม่หลบ มีปัญญาก็ตีข้าให้ตาย ข้าจะได้ไม่มาให้เห็นอีก”

กงชิงวี่ตกใจจนตัวแข็ง จิตใต้สำนึกต้องการผลักจุนฉูฉูออก แต่นางกอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

ไม่เพียงแค่นั้น นางยังเงยหน้าจูบหน้ากงชิงวี่

อาหยู่เห็นท่าไม่ดี หันหลังรีบวิ่งไปหาอันหลิงหยุน

เวลานี้อันหลิงหยุนเพิ่งจะนอนลงไป อยากกินของเปรี้ยว ชอบกินของเปรี้ยว ไม่ได้รู้สึกว่าอึดอัดไม่สบายหรือมีความเคยชินที่ไม่ดี แต่แค่อยากกินเฉยๆ

สามารถกินเนื้อสัตว์ได้ แล้วยังสามารถเห็นของคาวได้ ไม่เหมือนหญิงตั้งครรภ์ทั่วไป นางแค่รู้สึกตะกละเล็กน้อย แต่ไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียน

อยากกินของเปรี้ยว โดยเฉพาะบ๊วยเปรี้ยว

เพิ่งจะหลับตาลง เตรียมกินคำนี้เสร็จก็พักผ่อนเลย

อาหยู่รีบร้อนมาถึงหน้าประตู “พระชายา”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นมองไปที่ประตู ได้ยินอาหยู่วิ่งมาจนเหนื่อยหอบยังนึกว่าเกิดเรื่องคอขาดบาดตายอะไรขึ้น

“มีเรื่องอะไร”

“พระชายาตวนลวนลามท่านอ๋อง” อาหยู่กล่าว

อันหลิงหยุนลุกขึ้นนั่ง หยิบเอาเสื้อคลุมมาคลุมแล้วก็ออกไป

อาหยู่ผงะตกใจอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนออกจากประตูแล้วก็เดินไป

หงเถาลุ่ยหลิวเหลือบมองไปที่อาหยู่ พักนี้อาหยู่ยิ่งอยู่ยิ่งไม่รู้ความ พระชายาแท้งกำลังอยู่ไฟ บ้าไปแล้วใช่หรือไม่?

ร่างกายจะเอาหรือเปล่า โทษใคร?

ลุ่ยหลิวรีบเข้ามาขวาง “พระชายา ร่างกายท่านไม่แข็งแรง ให้ข้าน้อยไปดูเอง หากว่าเกิดเรื่องจริง ข้าน้อยจะช่วยท่านตีนางเอง”

อันหลิงหยุนไม่เชื่อหรอก ถึงลุ่ยหลิวจะใจกล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าตีพระชายาตวนหรอก

อันหลิงหยุนเดินเร็วมาก คนของจวนอ๋องตวนเห็นแค่ลานโอวหลานมีคนใส่เสื้อแดงออกมาหนึ่งคน ท่าเดินเหมือนสายรุ้ง อาหยู่ที่อยู่ด้านหลังยังตามไม่ทัน

หงเถาลุ่ยหลิววิ่งเหยาะๆตลอดทาง

อันหลิงหยุนเดินผ่านใต้ต้นไม้เดินผ่านไปแล้ว หันหลังกลับไปที่ใต้ต้นไม้ หยิบไม้กวาดที่อยู่ใต้ต้นไม้ออกมา

“ถือไว้” ไม้กวาดโยนให้ลุ่ยหลิว อันหลิงหยุนหันหลังไปที่หัองโถงด้านหน้า

เดินจนถึงหน้าประตูใช้เท้าเตะไปยังประตูที่เปิดไว้อยู่แล้ว