ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 240

บทที่ 240 ทวงเงิน

คนรับใช้ไม่กล้าพูดอะไรจึงกลับเข้าไป แม่นมเว่ยยังอยู่ในจวน จุนฉูฉูไม่กล้าให้ใครรู้เรื่องที่นางถูกตี บอกทุกคนอย่าให้มีข่าวแพร่ออกไป หลบอยู่แต่ในบ้าน

อาหยู่เผาเสื้อผ้าเสร็จก็ลุกขึ้นจากไป อ๋องตวนอยู่ที่ประตูเหลือบมองไปที่ขี้เถ้าบนพื้น เงยหน้ามองอาหยู่ที่กำลังจากไป รู้สึกงงงวยเล็กน้อย

เข้าประตูไปอ๋องตวนไปที่ห้องโถงด้านหน้า เห็นแม่นมเว่ยรู้สึกประหลาดใจ “แม่นมทำไมถึงมาได้?”

แม่นมทั้งสองของฮั๋วไท่เฟยดูแลอ๋องตวนมาตั้งแต่เด็ก จึงมีความสนิทสนมใกล้ชิดกัน

แม่นมเว่ยก้าวมาข้างหน้าคำนับอ๋องตวนด้วยความเคารพนับถือ “ข้าน้อยน้อมทักทายอ๋องตวน”

“แม่นมเชิญลุกขึ้นมาเถอะ” อ๋องตวนมองสักครู่ “เด็กๆ เปลี่ยนน้ำชา”

มีคนเข้ามา อ๋องตวนสงสัย “พระชายาล่ะ?”

ไม่รอคนรับใช้ตอบ แม่นมเว่ยอธิบาย “พระชายาไปรับพระชายารองหยุน ข้าน้อยกำลังรอพระชายากลับมา”

อ๋องตวนสงสัย “อย่างนั้นหรือ?”

คนรับใช้ทำลับๆล่อๆอยู่หน้าประตู อ๋องตวนกล่าวว่า “แม่นมรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“เชิญท่านอ๋อง”

อ๋องตวนหันหลังกลับไปที่ลานหลังเรือน ระหว่างทางพ่อบ้านรีบร้อนมารายงาน บอกว่าพระชายาตวนถูกตีมา

อ๋องตวนหยุดลง “ถูกตีอย่างนั้นรึ? ใครเป็นคนตี?”

พ่อบ้านกล่าวลำบากใจ “พระชายาถูกตีตอนไปที่จวนอ๋องเสียน”

“ว่าอันใดนะ?” อ๋องตวนโมโหขึ้นมาทันที

“ไม่มีกฏกันแล้วจริงๆใช่หรือไม่ พระชายาของข้าไปรับพระชายารองที่จวนเขา ไม่ส่งคนออกมาก็ช่างมันเถอะ ยังจะมาตีคนอีก? ข้าไม่ยอมอยู่เฉยแน่”

อ๋องตวนตรงกลับเข้าไปที่ลานหลังเรือน เข้าประตูไปหาจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ถูกด้ามไม้กวาดตี ตามตัวมีรอยช้ำเขียว แต่นางป้องกันหน้าเอาไว้ ศีรษะช่วงผมก็บวม แต่หน้านางไม่เป็นอะไร

อ๋องตวนเข้าประตูจุนฉูฉูกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมา “ท่านอ๋อง”

“ฉูฉู ใครเป็นคนตี?” อ๋องตวนโกรธจนอกจะแตกตาย

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ดีเอง เถียง(ย้อน)พระชายาเสียน ไม่อย่างอย่างนั้นนางคงจะไม่ตีข้าหรอก”

“บังอาจ ถึงแม้จะไม่พอใจแค่ไหน เจ้าโตกว่านาง นางเป็นพระชายา แล้วเจ้าไม่ใช่หรือ? ข้าจะไปหานางเอง”

อ๋องตวนโกรธจนจะไปหา จุนฉูฉูรีบดึงรั้งอ๋องตวนเอาไว้ “ท่านอ๋อง แม่นมเว่ยยังอยู่ ข้ากลัวว่ารับตัวพระชายารองหยุนกลับมาไม่ได้แม่นมเว่ยกลับไปแจ้งต่อเสด็จแม่ว่าข้าทำงานได้ไม่ดี ถึงเวลาเสด็จแม่ถามหาความผิดขึ้นมา ข้า......”

จุนฉูฉูร้องไห้ออกมา อ๋องตวนกอดนางเอาไว้ “ไม่ต้องร้องไห้ ข้าจะไปรับพระชายารองหยุนกลับมาเอง เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะได้ถือโอกาสไปถามดูด้วย”

“ท่านอ๋อง ท่านรับพระชายารองหยุนกลับมาก่อน อย่าไปสะสางกับพระชายาเสียนเลย เรื่องนี้ยังอันใดก็ผิดที่ข้าพูดจาไม่ดีก่อน รอให้พระชายารองหยุนกับมา แม่นมเว่ยกลับไปรายงานที่วังแล้ว ค่อยไปหาพวกเขาก็ดี”

“........”

อ๋องตวนเห็นจุนฉูฉูร้องไห้เสียใจขนาดนั้น คิดถึงว่าเสด็จแม่มีอคติต่อนางจริงๆ เลยรับปากไปอย่างไม่เต็มใจมากนัก

ออกจากจวนอ๋องตวนไปยังจวนอ๋องเสียน ถึงหน้าประตูก็เห็นพ่อบ้านกำลังนับอิฐที่รื้อออกมาจากห้องโถงด้านหน้า

“ระวังหน่อย อย่าให้เหลือเอาไว้ ต้องส่งไปให้หมด”

พวกคนรับใช้ตอบตกลง เข็นรถออกไปเป็นคันคันไปยังจวนอ๋องตวน สีหน้าอ๋องตวนมึนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตรงหน้า

พ่อบ้านตรวจนับเสร็จแล้ว ทั้งหมดมีประมาณหกร้อยกว่าก้อน รวมถึงหนึ่งก้อนที่คิดเป็นสอง

“เอาไปเลย ทำตามที่พระชายาสั่ง ไม่ให้ก็กลับมาไม่ต้องไปก่อเรื่อง” พ่อบ้านนำสมุดบันทึกมาให้อาหยู่ อาหยู่หันหลังออกจากประตูไปพร้อมกับพวกคนที่ขนอิฐ

เวลานี้พ่อบ้านเพิ่งจะเห็นอ๋องตวน ถึงแม้จะรู้สึกเห็นใจอ๋องตวนเล็กน้อย แต่ก็เดินเข้าไปทักทาย “อ๋องตวน”

“บ้านเจ้าจะซ่อมแซมห้องโถงด้านหน้าหรือ?” อ๋องตวนเข้าประตูมา สีหน้าเย็นชา

พ่อบ้านรีบร้อนตอบว่า “เป็นความต้องการของพระชายา”

“พระชายารองหยุนอยู่หรือไม่?” อ๋องตวนไม่อยากพูดมาก เกรงว่าจะทะเลาะกันอีก

แต่ว่าจวนอ๋องเสียนมีเงินตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดจะซ่อมแซมก็ซ่อมแซมเลย

“พระชายารองหยุนออกไปแล้วยังไม่กลับ” พ่อบ้านตอบตามความจริง

อ๋องตวนยิ้มเยาะ “ไม่อยากให้ใช่หรือไม่?”

อ๋องตวนก้าวเท้าไปยังลานหลังเรือนจู๋หยุนไจ๋ เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่เจอ

ถึงลานหลังเรือนจู๋หยุนไจ๋ อ๋องตวนหาคนไม่เจอจริงๆ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “พระชายาของเจ้าไม่ต้องการคืนพระชายารองหยุนให้ข้าใช่หรือไม่?”