ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 240

บทที่ 240 ทวงเงิน

คนรับใช้ไม่กล้าพูดอะไรจึงกลับเข้าไป แม่นมเว่ยยังอยู่ในจวน จุนฉูฉูไม่กล้าให้ใครรู้เรื่องที่นางถูกตี บอกทุกคนอย่าให้มีข่าวแพร่ออกไป หลบอยู่แต่ในบ้าน

อาหยู่เผาเสื้อผ้าเสร็จก็ลุกขึ้นจากไป อ๋องตวนอยู่ที่ประตูเหลือบมองไปที่ขี้เถ้าบนพื้น เงยหน้ามองอาหยู่ที่กำลังจากไป รู้สึกงงงวยเล็กน้อย

เข้าประตูไปอ๋องตวนไปที่ห้องโถงด้านหน้า เห็นแม่นมเว่ยรู้สึกประหลาดใจ “แม่นมทำไมถึงมาได้?”

แม่นมทั้งสองของฮั๋วไท่เฟยดูแลอ๋องตวนมาตั้งแต่เด็ก จึงมีความสนิทสนมใกล้ชิดกัน

แม่นมเว่ยก้าวมาข้างหน้าคำนับอ๋องตวนด้วยความเคารพนับถือ “ข้าน้อยน้อมทักทายอ๋องตวน”

“แม่นมเชิญลุกขึ้นมาเถอะ” อ๋องตวนมองสักครู่ “เด็กๆ เปลี่ยนน้ำชา”

มีคนเข้ามา อ๋องตวนสงสัย “พระชายาล่ะ?”

ไม่รอคนรับใช้ตอบ แม่นมเว่ยอธิบาย “พระชายาไปรับพระชายารองหยุน ข้าน้อยกำลังรอพระชายากลับมา”

อ๋องตวนสงสัย “อย่างนั้นหรือ?”

คนรับใช้ทำลับๆล่อๆอยู่หน้าประตู อ๋องตวนกล่าวว่า “แม่นมรอสักครู่ ข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”

“เชิญท่านอ๋อง”

อ๋องตวนหันหลังกลับไปที่ลานหลังเรือน ระหว่างทางพ่อบ้านรีบร้อนมารายงาน บอกว่าพระชายาตวนถูกตีมา

อ๋องตวนหยุดลง “ถูกตีอย่างนั้นรึ? ใครเป็นคนตี?”

พ่อบ้านกล่าวลำบากใจ “พระชายาถูกตีตอนไปที่จวนอ๋องเสียน”

“ว่าอันใดนะ?” อ๋องตวนโมโหขึ้นมาทันที

“ไม่มีกฏกันแล้วจริงๆใช่หรือไม่ พระชายาของข้าไปรับพระชายารองที่จวนเขา ไม่ส่งคนออกมาก็ช่างมันเถอะ ยังจะมาตีคนอีก? ข้าไม่ยอมอยู่เฉยแน่”

อ๋องตวนตรงกลับเข้าไปที่ลานหลังเรือน เข้าประตูไปหาจุนฉูฉู

จุนฉูฉูเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา ถูกด้ามไม้กวาดตี ตามตัวมีรอยช้ำเขียว แต่นางป้องกันหน้าเอาไว้ ศีรษะช่วงผมก็บวม แต่หน้านางไม่เป็นอะไร

อ๋องตวนเข้าประตูจุนฉูฉูกลั้นน้ำตาไม่อยู่ร้องไห้ออกมา “ท่านอ๋อง”

“ฉูฉู ใครเป็นคนตี?” อ๋องตวนโกรธจนอกจะแตกตาย

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่ดีเอง เถียง(ย้อน)พระชายาเสียน ไม่อย่างอย่างนั้นนางคงจะไม่ตีข้าหรอก”

“บังอาจ ถึงแม้จะไม่พอใจแค่ไหน เจ้าโตกว่านาง นางเป็นพระชายา แล้วเจ้าไม่ใช่หรือ? ข้าจะไปหานางเอง”

อ๋องตวนโกรธจนจะไปหา จุนฉูฉูรีบดึงรั้งอ๋องตวนเอาไว้ “ท่านอ๋อง แม่นมเว่ยยังอยู่ ข้ากลัวว่ารับตัวพระชายารองหยุนกลับมาไม่ได้แม่นมเว่ยกลับไปแจ้งต่อเสด็จแม่ว่าข้าทำงานได้ไม่ดี ถึงเวลาเสด็จแม่ถามหาความผิดขึ้นมา ข้า......”

จุนฉูฉูร้องไห้ออกมา อ๋องตวนกอดนางเอาไว้ “ไม่ต้องร้องไห้ ข้าจะไปรับพระชายารองหยุนกลับมาเอง เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะได้ถือโอกาสไปถามดูด้วย”

“ท่านอ๋อง ท่านรับพระชายารองหยุนกลับมาก่อน อย่าไปสะสางกับพระชายาเสียนเลย เรื่องนี้ยังอันใดก็ผิดที่ข้าพูดจาไม่ดีก่อน รอให้พระชายารองหยุนกับมา แม่นมเว่ยกลับไปรายงานที่วังแล้ว ค่อยไปหาพวกเขาก็ดี”

“........”

อ๋องตวนเห็นจุนฉูฉูร้องไห้เสียใจขนาดนั้น คิดถึงว่าเสด็จแม่มีอคติต่อนางจริงๆ เลยรับปากไปอย่างไม่เต็มใจมากนัก

ออกจากจวนอ๋องตวนไปยังจวนอ๋องเสียน ถึงหน้าประตูก็เห็นพ่อบ้านกำลังนับอิฐที่รื้อออกมาจากห้องโถงด้านหน้า

“ระวังหน่อย อย่าให้เหลือเอาไว้ ต้องส่งไปให้หมด”

พวกคนรับใช้ตอบตกลง เข็นรถออกไปเป็นคันคันไปยังจวนอ๋องตวน สีหน้าอ๋องตวนมึนงง ไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นตรงหน้า

พ่อบ้านตรวจนับเสร็จแล้ว ทั้งหมดมีประมาณหกร้อยกว่าก้อน รวมถึงหนึ่งก้อนที่คิดเป็นสอง

“เอาไปเลย ทำตามที่พระชายาสั่ง ไม่ให้ก็กลับมาไม่ต้องไปก่อเรื่อง” พ่อบ้านนำสมุดบันทึกมาให้อาหยู่ อาหยู่หันหลังออกจากประตูไปพร้อมกับพวกคนที่ขนอิฐ

เวลานี้พ่อบ้านเพิ่งจะเห็นอ๋องตวน ถึงแม้จะรู้สึกเห็นใจอ๋องตวนเล็กน้อย แต่ก็เดินเข้าไปทักทาย “อ๋องตวน”

“บ้านเจ้าจะซ่อมแซมห้องโถงด้านหน้าหรือ?” อ๋องตวนเข้าประตูมา สีหน้าเย็นชา

พ่อบ้านรีบร้อนตอบว่า “เป็นความต้องการของพระชายา”

“พระชายารองหยุนอยู่หรือไม่?” อ๋องตวนไม่อยากพูดมาก เกรงว่าจะทะเลาะกันอีก

แต่ว่าจวนอ๋องเสียนมีเงินตั้งแต่เมื่อไหร่ คิดจะซ่อมแซมก็ซ่อมแซมเลย

“พระชายารองหยุนออกไปแล้วยังไม่กลับ” พ่อบ้านตอบตามความจริง

อ๋องตวนยิ้มเยาะ “ไม่อยากให้ใช่หรือไม่?”

อ๋องตวนก้าวเท้าไปยังลานหลังเรือนจู๋หยุนไจ๋ เขาไม่เชื่อว่าจะหาไม่เจอ

ถึงลานหลังเรือนจู๋หยุนไจ๋ อ๋องตวนหาคนไม่เจอจริงๆ รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “พระชายาของเจ้าไม่ต้องการคืนพระชายารองหยุนให้ข้าใช่หรือไม่?”

พ่อบ้านคิดในใจ ตอนนี้เจ้ารู้สึกว่าเป็นพระชายารองหยุนของเจ้าแล้วหรือ ก่อนหน้านั้นเจ้าไปทำอะไรอยู่?

หากไม่ใช่จวนอ๋องเสียน พระชายารองหยุนตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าไปอยู่ที่ไหน

พ่อบ้านกล่าวว่า “พระชายาบ้านข้าช่วงก่อนโดนคนซุ่มทำร้าย ร่างกายอ่อนแอมาก พักอยู่แต่ในเรือนตลอด ไม่ได้ออกจากเรือนหลายวันแล้ว ช่วงนี้พระชายารองหยุนยุ่งมากไม่อยู่ที่จวน ทั้งสองไม่มีโอกาสได้พบปะกันเลย”

ลูกผู้หญิงไม่ควรไปห้องอยู่ไฟ ยิ่งเป็นห้องที่แท้งลูก ประการแรกจวนอ๋องเสียนปิดเรื่องที่พระชายาแท้งลูกไว้ ประการที่สองคือไม่กล้าให้พระชายารองหยุนไปที่นั่น กลัวว่าจะมีผลกระทบการตั้งครรภ์ในอนาคต

พระชายารองหยุนเลยคิดไปว่าอันหลิงหยุนไม่ชอบออกจากเรือน เล่นคนเดียวก็สนุกดี

อ๋องตวนประหลาดใจเล็กน้อย “หลายวันนี้”

“ขอรับ”

อ๋องตวนหดหู่ ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วออกไปเที่ยวเล่นทุกวัน เหลวไหลจริงๆ

“ข้าจะไปรอข้างหน้า เรียกท่านอ๋องบ้านเจ้าออกมา” อ๋องตวนเดินไปข้างหน้า พ่อบ้านเดินตามอยู่ข้างหลัง

“ท่านอ๋องกระทำความผิด วันนี้ถูกหญิงที่แต่งงานแล้วคนหนึ่งลวนลาม ตอนนี้รับโทษอยู่ที่ลานโอวหลาน”

พ่อบ้านตั้งใจพูดถึงเรื่องนี้

อ๋องตวนหยุดลง “ว่าอันใดนะ?”

ยังมีเรื่องแบบนี้?

อ๋องตวนเกือบหัวเราะออกมา

พ่อบ้านก้มหัวลง “วันนี้ในจวนมีหญิงที่แต่งงานแล้วมา ท่านอ๋องให้การต้อนรับที่ห้องโถงด้านหน้า ใครจะไปรู้ประตูก็เปิดออกหมดแท้ๆ นางยังกระโจนเข้าไปลวนลามท่านอ๋องบ้านข้า ตอนแรกพระชายาบ้านข้าป่วยอยู่ ด้วยความโมโหออกมาจากเรือน จับได้คาหนังคาเขา เพราะว่าเรื่องนี้ เลยตีหญิงที่แต่งงานแล้ว

และก็ ท่านอ๋องโดนลงโทษยังไม่พอ พระชายารังเกียจห้องโถงด้านหน้าสกปรก บอกว่าจะปรับปรุงใหม่อะไรนี่แหละ

อิฐพวกนี้ให้ส่งไปที่บ้านหญิงที่แต่งงานแล้วคนนั้น เอาไปแลกเงิน”

“แลกเงิน?”

อ๋องตวนไม่ได้คิดอะไรมาก ยังรู้สึกว่าน่าขำ

“เป็นถึงอ๋องผู้ทรงเกียรติ ให้พระชายาลงโทษ ความสามารถตอนปกติไปไหนแล้ว?” อ๋องตวนหันหลังไปทางประตู เขาจะไปรอหยุนโล๋ชวน ถามว่านางไปไหนมา

พ่อบ้านรู้สึกร้อนใจ พูดออกมาขนาดนี้แล้ว ทำไมเขายังไม่เข้าใจอีก

อ๋องตวนไปยืนรอที่หน้าประตู รอหยุนโล๋ชวนกลับมา

อาหยู่ไปถึงจวนอ๋องตวนก็ให้คนไปแจ้งต่อจุนฉูฉู คนรับใช้เห็นอาหยู่ก็กลัว ก่อนหน้านั้นก็มาเผาเสื้อผ้า

หันหลังไปแจ้งต่อจุนฉูฉู จุนฉูฉูยังโมโหเล็กน้อย

“ให้เขาเข้ามา” จุนฉูฉูไม่กลัว

อาหยู่เข้าประตูไปก็ตรงไปที่ลานหลังเรือนเห็นจุนฉูฉูก็นำคำพูดของอันหลิงหยุนแจ้งต่อนางไป

จุนฉูฉูหน้าซีดเผือด นั่งลงไปบนเก้าอี้ จ้องไปข้างหน้าด้วยความตกใจ

อาหยู่กล่าว “พระชายาโปรดตัดสินใจโดยเร็ว หากกลับไปช้า พระชายาบ้านข้าจะเข้าวังไปเสียก่อน”

จุนฉูฉูกำมือแน่น นางจะไม่รู้วัตถุประสงค์ของอันหลิงหยุนได้อย่างไร

“เด็กๆ เรียกพ่อบ้านมา”

พ่อบ้านมาถึงอย่างรวดเร็ว เข้าประตูไปหาจุนฉูฉู

ระหว่างทั้งสองเคยมีอดีตบางอย่างด้วยกัน คำพูดจุนฉูฉูพ่อบ้านไม่กล้าขัด

“พ่อบ้าน ข้ามีเพื่อนต้องการใช้เงินด่วน ต้องการหกหมื่นตำลึง เจ้าไปหยิบเอาหกหมื่นตำลึงจากตู้มาก่อน อีกสักพักข้าคืนให้เจ้า”

พ่อบ้านลังเลไปสักครู่ กลับไปเอาเงินหกหมื่นตำลึงมา

อาหยู่รับตั๋วเงินมากล่าวว่า “อิฐอยู่นอกประตู พระชายาตวนโปรดรับไว้ตรวจนับ”

พูดจบอาหยู่ก็จากไป

จุนฉูฉูโมโหจนเกือบจะเป็นลมไป หกหมื่นตำลึง มันเจ็บกว่าโดนตัดเนื้ออีก อันหลิงหยุนนี่เจ้ายากจนจนเป็นบ้าไปแล้วหรือ

พ่อบ้านไม่กล้าพูดมาก ขอตัวกลับออกไปก่อน

อาหยู่รับเงินมาก็กลับจวนอ๋องเสียนด้วยความดีใจ

เห็นอ๋องตวนที่หน้าประตูทักทายเสร็จ ก็ก้าวเท้าเข้าไปข้างใน

พ่อบ้านอยู่กับอ๋องตวน เห็นอาหยู่กลับมาพ่อบ้านจึงขอตัวตามเข้าไป เห็นตั๋วเงินต้องรู้สึกดีใจมากอยู่แล้ว

ตอนที่หยุนโล๋ชวนกลับมา ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว