ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 241

บทที่241 ที่บ้านมีเมียที่ดุร้ายมักต้องทนทุกข์ทรมาน

หยุนโล๋ชวนเดินไปถึงหน้าประตูมองเห็นอ๋องตวนยืนอยู่ นึกว่าอ๋องตวนเดินผ่านมาพอดี

“อ๋องตวน”โค้งตัวคำนับ แล้วเตรียมตัวเดินกลับเข้าไป

อ๋องตวนสำรวจหยุนโล๋ชวนชั่วขณะ：“ช่วงนี้เจ้าออกไปนอกบ้านทุกวัน เจ้าไปไหนหรือ？”

อ๋องชินจงถูกขังไว้ในคุกนานแล้ว ร่างกายไม่ค่อยสบาย ช่วงนี้หยุนโล๋ชวนจึงออกจากจวนแล้วไปเยี่ยมทุกวัน ไปเช้า เย็นกลับ

อยากเอ่ยถึงอ๋องชินจงอยู่ แต่คำพูดถึงปากหยุนโล๋ชวนก็กลืนมันเข้าไป เพราะรู้ว่าอ๋องตวนไม่ชอบอ๋องชินจงอยู่แล้วเลยไม่เอ่ยถึงเพราะไม่อยากสร้างปัญหา

“ออกไปเพราะมีธุระ ท่านอ๋องมีธุระอะไรหรือ？”หยุนโล๋ชวนไม่ชอบทะเลาะกับอ๋องตวน ส่วนใหญ่จะให้ความร่วมมือเสียมากว่า

อ๋องตวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ ที่วังมีคนมา พระชายามารับเจ้าแต่เจ้าไม่อยู่ ข้าเลยมารับเจ้ากลับโดยเฉพราะ กลับไปกับข้าเถอะ”

หยุนโล๋ชวนคาดคิดไม่ถึง แต่ก็ไม่รู้สึกแปลกประหลาด ฮั๋วไท่เฟย(ไท่เฟย คือตำแหน่งพระสนม)ต้องให้แม่นมมาแน่เลย จวนอ๋องตวนถึงเป็นกังวลเช่นนี้

หยุนโล๋ชวนรู้ดี ว่าจะพักอยู่ที่จวนอ๋องเสียนไปตลอดก็คงไม่เหมาะสม จึงตอบตกลง

“ท่านอ๋องรอข้าก่อน ข้าขอไปเก็บของสักครู่”

เมื่อหยุนโล๋ชวนพูดจบก็ไปที่ตำหนักจู๋หยุนทันที เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวแล้วพาตงเอ๋อออกมาด้วยกัน

เมื่ออ๋องตวนเห็นคนออกมา จึงพากลับไปที่จวนอ๋องตวนพร้อมกัน

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าประตูของจวนอ๋องตวนแล้ว เห็นคนกำลังเก็บก้อนอิฐอยู่ สีหน้าของอ๋องตวนเปลี่ยนไปทันที ยืนอยู่หน้าประตูมองก้อนอิฐจนเหม่อลอย

หยุนโล๋ชวนรู้สึกประหลาดใจ：“ทำไมช่างคุ้นตาขนาดนี้ ทำไมมันเหมือนก้อนอิฐที่หน้าห้องโถงของจวนอ๋องเสียน？”

อ๋องตวนกัดฟันกรามโกรธ แล้วเดินเข้าไปข้างใน

หยุนโล๋ชวนเดินตามเข้าไปในวังหลังอย่างประหลาดใจ อ๋องตวนพูดว่า：“ไปห้องโถงดูแม่นมเว่ยเดี๋ยวนี้ แล้วบอกว่าพระชายาเป็นคนรับเจ้ามา ข้าจะไปดูนางก่อน”

“เพค่ะ”

หยุนโล๋ชวนไปที่ห้องโถงทันที ส่วนอ๋องตวนนั้นไม่ได้ไปหาจุนฉูฉูที่วังหลัง แต่ไปที่ห้องเก็บเงิน

“ท่านอ๋อง”เมื่อเสมียนบัญชีเห็นอ๋องตวนจึงรีบออกมาต้อนรับทันที

อ๋องตวนถาม：“เมื่อกี้ได้มีการเอาเงินออกไปใช่ไหม

เสมียนบัญชีนึกว่าเป็นความต้องการของอ๋องตวน เพราะว่ามันค่อนข้างเยอะ ตอนนี้อ๋องตวนมาถามอีก จึงตอบตามความจริงไปทุกอย่าง

“พ่ะย่ะค่ะ มีคนมาเอาเงินไป”

“เท่าไหร่？”

“หกหมื่นตำลึง”

เสมียนบัญชีให้คำตอบ

สีหน้าของอ๋องตวนซีดลงทันที เมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อบ้านจวนอ๋องเสียน มีผู้หญิงกระทำการเหลาะแหละต่ออ๋องเสียน ยังมีอิฐที่อยู่ตรงหน้าประตูอ๋องตวนอีก ？

มาวันนี้เงินโดนหลอกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่ความจริงทำไมต้องเอาเงินเพื่อทำการปิดปากด้วย？

อ๋องตัวหันกลับเสมียนบัญชีถามขึ้น：“ ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรหรือ？”

“ไม่มีอะไร เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ”

เมื่ออ๋องตวนเดินออกไปถึงหน้าประตูพูดว่า：“เรื่องที่ข้ามาที่นิ่ไม่ต้องบอกพระชายากับพ่อบ้านนะ”

“พ่ะย่ะค่ะ ”

อ๋องตวนออกมาแล้วก็ไปที่วังหลัง ไม่ได้เข้าไปข้างใน สั่งคนให้ไปรายงานจุนฉูฉูว่าเขาได้รับหยุนโล๋ชวนกลับมาแล้ว

จุนฉูฉูจึงบังคับร่างกายที่ปวดร้าวทรมานของนาง ออกมาจานลาน

เมื่อเห็นอ๋องตวนจุนฉูฉูรีบเดินเข้าไปหา โค้งตัวคำนับ：“ท่านอ๋อง”

คนกลับมาแล้ว อยู่ที่ห้องโถง เจ้าไปหานางเถอะ”

อ๋องตวนหันกลับไปที่ห้องโถง จุนฉูฉูไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปรกติ เดินตามหลังอ๋องตวนไปห้องโถง

อ๋องตวนกังวลพูดอะไรไม่ออก ในใจกระวนกระวาย

กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เมื่อทั้งสองคนมาถึงห้องโถง หยุนโล๋ชวนทำตามกลยุทธ์ที่เหมาะสมของเจ้าบ้าน ต้อนรับแม่นมเว่ยอย่างสุภาพ

แม่นมเว่ยตอนนี้รู้สึกได้ว่า ถึงแม้หยุนโล๋ชวนจะมาจากตระกูลลูกหลานของนักรบ แต่เมื่อเทียบกับจุนฉูฉูแล้ว กลับยิ่งเหมาะสมที่จะเป็นพระชายาอ๋องตวนมากกว่า

แต่เรื่องแบบนี้แม่นมเว่ยก็ไม่มีสิทธิตัดสินใจได้ เพราะคนรับใช้มีหน้าที่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้นเอง

เมื่อพระชายารองหยุนกลับถึงจวนอ๋องตวนแล้ว แม่นมเว่ยก็ไม่อยากจะอยู่ต่อ

“ข้าน้อยจะกลับไปกราบทูลฝ่าบาท” แม่นมเว่ยออกมาแล้วเดินไปที่ทางประตู จุนฉูฉูรีบตามไปส่ง หยุนโล๋ชวนก็เดินตามไปด้วย

ส่วนอ๋องตวนนั่งลงเริ่มเหม่อลอย

จุนฉูฉูกลับมาแล้วพูดกับอ๋องตวนว่า：“ในเมื่อพระชายารองหยุนกลับมาแล้ว หม่อมฉันขอไปเตรียมที่พักให้ก่อน ท่านอ๋องรอก่อน เดี๋ยวหม่อมฉันจะรีบกลับมา

ส่วนหยุนโล๋ชุนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หันกลับแล้วเดินออกไป

กงชี่วี่แช่ในสระหลิวหวง(กำมะถัน)ทั้งวัน เพื่อทำความสะอาดร่างกาย

อันหลิงหยุนยืนอยู่บนอ่างจ้องมองไปที่กงชิงวี่ สีหน้าไม่พอใจนัก กงชิงวี่อยากอธิบาย แต่เมื่ออ้าปากแล้วก็พูดอะไรไม่ออก

“พระชายา ได้เวลากินข้าวแล้ว”

พ่อบ้านรายงานอยู่ข้างนอก เนื่องจากท่างอ๋องยังไม่ออกมา กังวลว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น เลยรีบมาเตือน

อันหลิงหยุนจึงถามขึ้นว่า：“ล้างสะอาดแล้วหรือยัง？”

“สะอาดแล้ว ข้าแช่จนตัวจะเปี่ยแล้ว แช่มาทั้งวันแล้ว”กงชิงวี่พูดอย่างเจ็บช้ำ

ร่างกายทนไม่ไหวแล้วหรือ

อันหลิงหยุนจึงหันกลับออกไป：“ออกมาเถอะ”

กงชิงวี่รีบออกมา แล้วออกไปข้างนอกเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที มองดูมือกับเท้าตัวเองแช่จนเปี่ยหมดแล้ว

เมื่อถึงกลางคืนกงชิงวี่ก็ไม่ได้ออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนเลยสั่งคนให้จัดอาหารมาส่งให้ถึงในห้อง เพื่อให้กงชิงวี่ได้กินอิ่มท้อง

เมื่อกินข้าวเสร็จกงชิงวี่ได้อธิบาย：“เรื่องนี้ข้าไม่ได้เต็มใจจริงๆ ข้าก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าจุนฉูฉูจะไร้ยางอายเช่นนี้”

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วขึ้นมา：“ที่นางไร้ยางอาย ไม่ใช่เป็นเพราะท่านหรือ รู้ทั้งรู้ว่านางมีใจต่อท่าน ท่านยังให้โอกาสนางได้อยู่ตามลำพังด้วยกัน ท่านจงใจให้นางฉวยโอกาสกับท่าน

“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร นางมาเจอข้าก็ไม่ได้พาสาวใช้มาด้วย แต่กลับมารอข้าคนเดียวอยู่ที่ห้องโถง？”กงชิงวี่รู้สีกเสียใจ

อันหลิงหยุนไม่ได้โกรธมากขนาดนั้นแล้ว แต่ก็เตือนว่า：“แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ห้ามมีครั้งต่อไปอีก”

หยุนหยุนไม่โกรธแล้วหรือ？”กงชิงวี่อยากวิ่งเข้าไปโอบกอดอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนพูดกับกงชิงวี่ด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนัก ：“ที่ข้าโกรธคือท่านจัดการเรื่องนี้ไม่เป็น ครั้งนี้ยังดีที่ข้าเป็นคนเห็น ถ้าคนที่เห็นคืออ๋องตวน แล้วท่านจุนฉูฉูเกิดโยนความผิดให้ท่าน จุนฉูฉูร้องไห้เก่งขนาดนั้น ท่านจะทำยังไงดี？

ถ้าถึงเวลานั้นอ๋องตวนกับท่านกลายเป็นศัตรูกัน ท่านคิดว่าท่านจะทำยังไงดี？”

กงชิงวีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย ตั้งสติได้เขามองอันหลิงหยุนอย่างซาบซึ้ง：“ไม่ว่ายังไง ข้าต้องขอขอบใจหยุนหยุนมาก เรื่องเช่นนี้ข้าจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก

ก่อนหน้านี้อยู่ที่จวนของพวกเรา นางเคยทำเช่นนี้แล้วครั้งหนึ่ง เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่านางจะใช้วิธีเดิมอีก เพราะฉะนั้นถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมาอีก

ครั้งต่อไปข้าจะไม่ชะล่าใจอีก”

อันหลิงหยุนจึงปล่อยชิงวี่ไม่เอาเรื่องอีก แต่ถามขึ้นว่า“ท่านไม่ได้มีใจให้นางจริงๆหรือ？”

“ข้าจำนางไม่ได้แล้วจริงๆ ในสายตาของข้า นางเป็นพระชายาของอ๋องตวน สำหรับเรื่องที่ผ่านมา……”

กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนอย่างระวัง：“ข้าพูดไปแล้วหยุนหยุนเจ้าอาจจะไม่เชื่อ สำหรับข้านั้น ก่อนจะเจอหยุนหยุน ผู้หญิงก็เป็นแค่ผู้หญิง การแต่งงานกับจุนฉูฉูก็แค่ความเหมาะสมเท่านั้น

ข้ากับนางโตมาด้วยกัน ตามหลักก็ต้องแต่งงานอยู่แล้ว

อีกอย่างข้าก็ไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อน

แต่มาวันนี้ ถ้าไม่ให้หยุนหยุนแก่ข้า ข้าก็ไม่ยินยอมเหมือนกัน”

“คำพูดหวานๆ”อันหลิงหยุนนั้นชอบฟังมาก แต่เสียดายคำพูดที่น่าฟังนางก็กังวลกลัวโดนหลอกเหมือนกัน

กงชิงวี่ลุกขึ้น กลับไปนอนต่อถ้าไม่เชื่อเขาก็ไม่อยากพูดมันอีก

อันหลิงหยุนเดินไปแล้วนั่งลง เห็นกงชิงวี่สีหน้าไม่ค่อยดี รู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย：“ร่างกายไม่สบายหรือ？”

“มีบ้างเล็กน้อย รู้สึกยังมีอาการเจ็บอยู่”กงชิงวี่แช่อยู่ในน้ำหลายชั่วยาม ร่างกายที่ว่าแข็งแรงก็ทนไม่ไหว เขาไม่พูด ไม่ออกมา เพราะกลัวนางโกรธทำให้นางเสียสุขภาพ

มาตอนนี้รู้สึกเสียดาย ถ้ายอมพูดคำอ่อนโยนตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานเช่นนี้！

อันหลิงหยุนถอดเสื้อผ้าเขาออก เอายามา เพื่อทาให้เขา

“หยุนหยุน อีกหน่อยข้าจะระวังให้มากกว่านี้！”

ทาไปทามาก็หลับไป แต่ในปากก็พึมพำออกมาว่าอีกหน่อยจะระวังตัวให้มากกว่านี้

อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น คนได้หลับไปแล้ว

แต่เมื่อเห็นมือของเขาจับเสื้อผ้าของนางไว้ ยังไม่ยอมปล่อยออกง่ายๆ