ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 242

บทที่ 242โดนขังไว้ข้างนอก

อันหลิงหยุนพักผ่อนไปหลายวัน มีคำสั่งให้ไปเข้าเฝ้าในวัง กงชิงวี่ไม่ไว้ใจเลยติดตามไปด้วย

ความอ้วนของอันหลิงหยุนได้กลับมาอีกครั้ง อะไรคืออ้วนเหมือนลูกบอกฮ่องเต้ชิงหยู่ถือว่าได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุนมองจนตาค้าง สิ่งที่ตามมาคือความผิดหวัง

ไม่เห็นหน้าแค่ไม่กี่วัน ลืมพิษของเขาแล้ว？อ้วนขึ้นจนกลายเป็นแบบนี้แล้วหรือ

หลังจากที่คำนับฮ่องเต้เสร็จก็ไปเข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮาต่อ วันนี้อันหลิงหยุนนำของใหม่สำหรับบำรุงผิวหน้ามาให้หวางฮองไทเฮาใช้ หวางฮองไทเฮาพอใจมาก แม่สะใภ้กับลูกสะใภ้เข้ากันได้เป็นอย่างดี ก่อนจะกลับอันหลิงหยุนได้พาหมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปด้วย

จากนั้นไปช่วยจุนเซียวเซียวและเสินหยุนชูตรวจจับชีพจรเสร็จแล้ว ถึงกลับไปที่พระตำหนักจรุงจิตรอเรียกเข้าเฝ้า

ไม่นานนักฮ่องเต้ชิงหยู่ก็รับสั่งให้อันหลิงหยุนเข้าเฝ้า หลังจากที่อันหลิงหยุนตรวจเสร็จแล้ว อาการยังคงเหมือนเดิมเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

เรื่องราวยิ่งอยู่ยิงแปลกแล้ว

เป็นเพราะสาเหตุอะไร ที่ทำให้คนวางยาพิษหยุดกลางคันเช่นนี้？

เมื่ออันหลิงหยุนออกจากพระราชวังแล้วอุ้มสุนัขจิ้งจอกหางสั้นไปนั่งอยู่ในรถม้าอย่างเหม่อลอย ส่วนกงชิงวี่นั่งเอียงมองนางอยู่อีกฟาก เท้าวางไว้ข้างขาของนาง

ในใจของทั้งสองคนต่างกังวลเรื่องที่ฮ่องเต้ชิงหยู่โดยวางยาพิษ แต่ก็ตรวจไม่เจอสาเหตุ นิ่คือเรื่องที่น่ากังวลที่สุด

“ท่านอ๋อง ท่านคิดว่าน่าจะเป็นใคร？”คิดไปคิดมาก็นึกไม่ออก อันหลิงหยุนจึงถามออกมา

ส่วนกงชิงวี่นั้นปล่อยตัวให้นอนราบแล้วพูดว่า：“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน กลับก่อนเถอะ”

ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันอีก เมื่อรถม้ามาถึงจวนอ๋องเสียนทั้งสองคนลงมาจากรถม้าพร้อมกัน อันหลิงหยุนช่วงนี้อ้วนขึ้นไม่น้อย นางเริ่มรู้สึกว่าร่างกายใหญ่ขึ้นไม่คล่องตัวเท่าไหร่

ทุกคนในจวนอ๋องเสียนต่างคิดว่า อันหลิงหยุนกินมากเกินไปแล้ว

คนปรกติดีทั้งคน เนื่องจากความสะเพร่าไม่รู้ว่าตัวเองตั้งท้อง ทำให้เด็กไม่มีแล้ว เลยหันมากินเพื่อให้ลืมความโศกเศร้าและความโกรธลง จึงทำให้ตัวเองมาตกอยู่ในสภาพนี้

สาเหตุที่มาของความอ้วนเหมือนลูกบอลเป็นเช่นนี้เอง

เมื่ออันหลิงหยุนลงจากรถม้าแล้วกลับไปที่จวนอ๋องเสียน เดินไม่กี่เก้า ก็ได้ยินคนเรียกนาง：“ท่านพี่เสียนเฟย”

อันหลิงหยุนรู้สึกโศกเศร้า หันกลับมาดู ถ้าไม่ใช่หยุนโล๋ชวนแล้วจะเป็นใครอีกล่ะ

อันหลิงหยุนหันไปมองใบหน้าที่หน้ามองของกงชิงวี่ครู่หนึ่ง สายตาของทั้งสองประสานกัน นิ่ผ่านไปได้แค่ไม่กี่วัน ก็กลับมาอีกแล้วหรือ

พี่รองของท่าน ไม่ใช่คนธรรมดาเหมือนคนอื่นจริงๆ

อ๋องตวนก็เกินไป ผู้ชายเช่นนี้ไม่เอาเสียยังดีกว่า

กงชิงวี่เชื่อฟังคำของอันหลิงหยุนอยู่แล้ว คนท้องใหญ่สุด เขาพูดเสริมประโยคหนึ่ง:\\\\\\พระชายาพูดถูกต้องทุกอย่าง\\\\\\

อันหลิงหยุนจึงปล่อยตัวกงชิงวี่ไป แล้วหันกลับไปดูหยุนโล๋ชวน

เห็นหยุนโล๋ชวนเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตายิ้มแย้ม นางไม่เหมือนเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาอะไรอีกต่อไปแล้ว

อันหลิงหยุนจำได้ ครั้งแรกที่เห็นหยุนโล๋ชวนนั้นยังไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ถึงแม้นางยิ้มออกมาอย่างร่าเริงและเหมือนจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาไม่น้อย แต่เหมือนว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

คนหนึ่งคน ถ้านางโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล แสดงว่านางต้องเจอกับเหตุการณ์อะไรที่น่ากลัว ทำให้นางจำเป็นต้องโตเป็นผู้ใหญ่

แต่ถ้าพูดตามความเป็นจริงแล้ว หยุนโล๋ชวนถือว่าเป็นมือที่สาม สำหรับมือที่สามนั้น ยังไงก็คือส่วนเกิน ถ้าต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่ดีอะไรก็ถือว่าเป็นเรื่องปรกติ

“พระชายารองหยุน ทำไมวันนี้ถึงมาหาข้าได้？”ไม่ทักทายก็ไม่หมาะสมนัก อันหลิงหยุนจึงทักทายขึ้นอย่างสุภาพ

ส่วนหยุนโล๋ชวนนั้นกลับทักทายอย่างเป็นกันเอง เพราะนางถือว่าจวนอ๋องเสียนก็เหมือนบ้านอีกหลังของนางไปแล้ว

“ข้ามาเยี่ยมท่านพี่เสียนเฟย ช่วงก่อนพักอยู่ที่จวน ไม่รู้ว่าท่านพี่เสียนเฟยได้รับบาดเจ็บ ออกไปแล้วถึงได้ยินคนอื่นพูดให้ฟัง วันนี้เลยมาเยี่ยมดูอาการ

ตงเอ๋อหน้าขมวดเข้าหากัน จวิ้นจู่ถึงแม้จะเป็นห่วงพระชายาเสียน แต่อยู่ที่จวนอ๋องตวนกินไม่อิ่มก็เป็นความจริงเช่นกัน

จวิ้นจู่ไม่ให้พูด จะกลับตำหนักกั๋วกงก็กลับไม่ได้

ทำให้นางรู้สึกอึดอัดเสียใจ

คนอย่างอันหลิงหยุนไม่สามารถทนเห็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมได้ เมื่อเห็นตงเอ๋อก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอน

“ท่านอ๋อง ท่านกลับก่อนเถอะ ข้ากับพระชายารองหยุนจะไปที่ตำหนักจู๋หยุนนั่งคุยกันสักพัก

“ได้”

กงชิงวี่กลับเข้าไปในจวนอ๋องก่อน อันหลิงหยุนจึงได้ชวนหยุนโล๋ชวนเข้าไปข้างในจวนด้วยกัน ส่วนหยุนโล๋ชวนนั้นก็ไม่ได้เป็นคนขี้เกรงใจอยู่แล้ว จึงเดินตามเข้าไปในจวนพร้อมกัน

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างถูกคอ ที่สำคัญคือหยุนโล๋ชวนกลับมาที่จวนอ๋องเสียนก็เหมือนกลับมาบ้านของตัวเอง เลยไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนนอก

คนในจวนล้วนชื่นชอบหยุนโล๋ชวนกันทั้งนั้น เพราะปรกตินางก็เป็นคนที่นิสัยดีทุกคนชอบนางอยู่แล้ว นางมาครั้งนี้ คนในจวนล้วนดีใจกันทั้งนั้น