ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 243

บทที่243 อ๋องตวนท่านไม่คู่ควรกับข้า

เมื่อหยุนโล๋ชวนกลับมาถึงหน้าประตูของจวนอ๋องเสียนฝนเริ่มตกลงมา ฝนยังไม่ค่อยตกหนักมากนัก แต่สักพักต้องตกหนักแน่นอน

หยุนโล๋ชวนทำการเคาะประตู เพื่อเตรียมตัวจะเข้าไป

แต่คนข้างในนั้นไม่มีใครสนใจนางเลย ส่วนนางได้ยินเสียงของตงเอ๋อทะเลาะกับคนของจวนอ๋องตวนอยู่ด้านใน

“ตงเอ๋อ เจ้าเปิดประตูให้ข้า”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกโมโห คนพวกนี้ทำเกิดเหตุไปแล้ว ปรกตินางไม่ถือสาอะไรกับพวกเขา แต่พวกเขากลับหาเรื่องนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตอนนี้ฝนกำลังจะตกหนัก พวกเขาจะให้นางตากฝนอยู่ข้างนอกหรือ？

ยิ่งคิดหยุนโล๋ชวนยิ่งโมโห ใช้แรงเตะไปที่ประตูครั้งหนึ่ง

ตงเอ๋อรีบวิ่งถลาเข้าไป ใช้เวลาไม่นานก็ตีพวกเขาล้มลงไป แต่ก่อนที่ตงเอ๋อเตรียมตัวจะออกไปนั้น จวนอ๋องตอนได้มีคนสวมเสื้อดำคนหนึ่งออกมา ใช้เวลาที่ตงเอ๋อเผลอ ตีตงเอ๋อจนหมดสติไป

ที่ลานสวนสงบนิ่งลงอย่างรวดเร็ว

สาวใช้กางร่มให้จุนฉูฉู นางอยู่ที่ลานสวนมองไปที่หน้าประตู ตงเอ๋อโดนลากตัวออกไป นางถึงหันกลับแล้วเข้าไปข้างใน

หยุนโล๋ชวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยถีบประตูไปอีกสองครั้ง ไม่มีใครสนใจนางและเข้าไปไม่ได้ ทำได้แต่รออยู่ข้างนอก รออยู่หลายชั่วยาม จนข้างนอกเริ่มมืดฝนเริ่มตกหนัก และอากาศเริ่มหนาวแล้ว

อยากหาที่สำหรับหลบฝน หยุนโล๋ชวนจึงไปที่โรงเหล้า นางคิดว่าถ้าไปที่นั่นคงไม่มีใครไล่นางออกไปหรอก

เมื่อเข้าไปถึงข้างในหยุนโล๋ชวนหยิบเงินที่มีอยู่เล็กน้อยวางไว้ กำลังจะสั่งให้คนเตรียมเหล้าและกับข้าวให้ ปรากฏว่าเมื่อนั่งลง เห็นอ๋องตวนนั่งอยู่อีกมุมของห้องดื่มเหล้าอยู่คนเดียวสายตามองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย

เมื่อมองไปที่โต๊ะของอ๋องตวนมีกับข้าววางอยู่ หยุนโล๋ชวนเพื่อประหยัดเงินของตัวเอง หยิบเงินตัวเองเก็บไว้แล้วเดินไปหาอ๋องตวน

หยุนโล๋ชวนนั่งลงที่โต๊ะแล้วอ๋องตวนหันมามอง พอเห็นหยุนโล๋ชวนตกตะลึงเล็กน้อย สักพักก็ถึงดึงสติกลับมาได้

“มาหาข้าหรือ？”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย เพราะนางไม่ได้มาหาเขาจริงๆ

แต่เมื่อมองไปที่โต๊ะเห็นเหล้าและกับข้าวที่อร่อย หยุนโล๋ชวนจึงนั่งลงอย่างไม่เกรงใจเลย

เมื่อนั่งลงไปแล้วสั่งให้เสี่ยวเอ้อเอาตะเกียบและถ้วยมาเพิ่มอีกหนึ่งชุด หยุนโล๋ชวนกินกับข้าวไปด้วยดื่มเหล้าไปด้วย

สีหน้าของอ๋องตวนไม่พอใจนัก：“เจ้าเป็นผู้หญิง จะมาดื่มเหล้ากินเนื้อข้างนอกได้อย่างไร？”

หยุนโล๋ชวนเงยหน้าขึ้น ดวงตาสวยงามคู่นั้นจ้องมองไปที่อ๋องตวน คำพูดที่อยากพูดได้กลืนมันมาลงไปอีก

เวลาที่นางอยู่ที่จวนอ๋องตวนไม่เคยได้กินดีอยู่ดีเลย ตั้งแต่ย้ายเข้าไปจวนอ๋องการดื่มเหล้ากินเนื้อถือว่าเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยเป็นไปไม่ได้เลย ถ้าไม่ออกมากิน จะให้ได้กินตอนฝันหรือ？

แต่ก็ไม่ถือสาอะไรกับเขาหรอก

หยุนโล๋ชวนดื่มได้สักพัก ก็รู้สึกเริ่มเมา

อ๋องตวนไม่ได้ใส่ใจ เขาก็ดื่มเหล้าต่อ เมื่อดื่มเหล้าลงไปรู้สึกสับสนเล็กน้อย ข้างนอกฝนตกหนักอยู่ก็เดินออกไป

หยุนโล๋ชวนมีความรู้สึกว่ามีคนดึงนางออกไป ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่นางก็เดินตามออกไป

เมื่ออ๋องตวนไปถึงหน้าประตูจวนอ๋องตวนได้ทำการเคาะประตูหลายครั้ง ผลักประตูไม่ออก และไม่มีคนด้วย

ทั้งสองกอดตัวเข้าหากัน หยุนโล๋ชวนหนาวเล็กน้อย

อ๋องตวนรู้สึกว่ามีอะไรขยับไปมาอยู่ในอ้อมกอดของเขา ขยับจนทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่มไปหมด

ฝนตกหนักในเวลากลางคืน จวนอ๋องตวนข้างนอก อ๋องตวนเหมือนสัตว์ร้ายที่หิวโหย หยุนโล๋ชวนเมาสุราถึงจะมีการขัดขืนบ้าง แต่นางเหมือนอยู่ในความฝันแยกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แค่เพียงว่าทำเช่นนี้รู้สึกเจ็บ และก็รู้สึกหนาว！

ทั้งสองเริ่มเขยิบเข้าหากัน

ฝนหยุดตกแล้ว อ๋องตวนอาการเริ่มสร่างเมา ลืมตาขึ้นแล้วมองไปดูคนที่อยู่ตรงหน้า ตะลึงเล็กน้อย

เอามือไปจับให้หันหน้ามาที่เขา：“หยุนโล๋ชวน？”

……

หยุนโล๋ชวนตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่ห้องวังหลังของจวนอ๋องตวน

ร่างกายเปียกปอน ในห้องไม่มีคน แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ร่างกายเจ็บระบมไปหมด โดยเฉพราะหว่างขาทั้งสองข้าง

เมื่อนางขยับก็รู้สึกเจ็บมาก และปวดเอวมาก

ลุกไม่ขึ้นเลยนอนลงไปอีก

หยุนโล๋ชวนตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเย็น เมื่อออกมาจากประตูก็เจออ๋องตวนเข้าพอดี นึกถึงเมื่อคืนดื่มสุราจนเมา หยุนโล๋ชวนจึงเดินเข้าไปขอบคุณอ๋องตวน：“เมื่อคืนข้าตะกละกินเยอะไปหน่อย”

เรื่องอื่นจำไม่ได้แล้ว จำได้แต่เรื่องดื่มสุราเยอะไปหน่อย

นางไม่สามารถบินกลับมาเองได้ แสดงว่าอ๋องตวนเป็นคนพานางกลับมา

อ๋องตวนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สำรวจหยุนโล๋ชวนสักพักถามขึ้นว่า：“เป็นกระไรบ้าง？”

“ไม่เป็นอะไรมาก มีแค่ปวดเมื่อยตามตัวเล็กนอย เมื่อวันตอนที่ท่านอ๋องพาข้ากลับมา ไม่รู้ไปกระแทกกับอะไรหรือเปล่า。”หยุนโล๋ชวนคิดว่าน่าจะเป็นเพราะอ๋องตวนโยนนางไปที่เตียงแล้วกระแทกโดนอะไรจึงมีอาการปวดเมื่อย

ไม่สบายก็ไม่ต้องออกมา พักผ่อนอยู่ข้างใน มีอะไรก็สั่งให้คนรับใช้ช่วยทำให้”

หยุนโล๋ชวนรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ที่นิ่มีคนรับใช้เสียที่ไหน อยู่ที่ตำหนักของนางมีคนแค่สองคน คือนางกับตงเอ๋อ

ตอนนี้ตงเอ๋อไม่อยู่แล้ว นางก็ต้องช่วยเหลือตัวเอง

อ๋องตวนนึกถึงเมื่อครั้งที่เกิดขึ้นกับจุนฉูฉู หลายวันที่นางไม่สามารถลงจากเตียงได้ พูดแต่ว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัว ออดอ้อนจนเขาทำอะไรไม่ถูก

ส่วนหยุนโล๋ชวนนั้นเหมือนดังก้อนหิน เจ็บก็ยังวิ่งออกมาได้

“กลับไปก่อนเถอะ ร่างกายไม่สบายไม่ต้องวิ่งเพล่งพล่าน”อ๋องตวนอยากให้หยุนโล๋ชวนกลับไป

“ตงเอ๋อไม่เห็นแล้ว ข้าจะไปตามหาตงเอ๋อ”หยุนโล๋ชวนรู้สึกไม่พอใจ เรื่องนี้นางจะปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้

อ๋องตวนรู้สึกแปลกใจ：“พวกเจ้าเดินคลาดกันข้างนอกหรือ？”

หยุนโล๋ชวนโมโหโกรธ：“ท่านอ๋อง ข้ารู้ ว่าท่านไม่ชอบข้า แต่งงานกับข้าก็ไม่ใช่ความต้องการของท่าน แต่ข้าก็พยายามที่สุดแล้วที่จะไม่สร้างปัญหาในจวนของท่าน ท่านไม่ให้ของกินไม่ให้เสื้อผ้าใหม่ๆแก่ข้า ข้าก็ทนรับได้ เบี้ยเลี้ยงที่ฮ่องเต้ให้ข้าโดนหักไป ข้าก็ทนรับได้

แต่ถึงยังไงก็ต้องให้ที่อยู่อาศัยแก่ข้า

เมื่อคืนข้ากลับมาโดนขังอยู่ด้านนอก ตงเอ๋อก็ไม่รู้ว่าโดนใครลักพาตัวไปไหน

เรื่องเช่นนี้……ข้าทนไม่ได้

ท่านอ๋อง ข้าจะไปตามหาตงเอ๋อ ถ้าตามหาเจอข้าก็จะออกไปจากที่นิ่เอง ท่านไม่ให้หนังสือหย่าแก่ข้า ไม่เลิกรากับข้า ถ้าเช่นนั้นข้าขอหย่าขาดกับท่านเอง

ถ้าฮ่องเต้มีคำสั่งลงโทษลงมา ท่านแจ้งฮ่องเต้ว่า ข้าไม่ยอมอยู่ที่จวนอ๋องเสียนเอง”

หยุนโล๋ชวนอ้อมออกไปอีกฟากเพื่อตามหาตงเอ๋อ อ๋องตวนเหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าใส่ หันกลับไปมองหยุนโล๋ชวนที่กำลังตามหาคนอยู่

คนในจวนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองอ๋องตวน ต่างก้มหน้าลง

สีหน้าอ๋องตวนเย็นชา：“เรื่องนี้พวกเจ้าต้องชี้แจงให้ข้า ถ้าไม่ชี้แจงให้กระจ่าง ข้าจะให้พวกเจ้าถือหัวตัวเองกลับไป”

บรรดาคนรับใช้รีบคุกเข่าลง ส่วนอ๋องตวนนั้นรีบไปหาหยุนโล๋ชวนเพื่อช่วยตามหาคน

เมื่อคืนเขาก็จำไม่ได้ว่าก่อนที่จะสร่างเมานั้นได้ทำอะไรลงไปบ้าง แต่ดูจากท่าทางการเดินของหยุนโล๋ชวนที่เดินอย่างค่อยๆ สามารถบอกได้ว่าเขาได้ทำรุนแรงลงไปจริงๆ

“เจ้าช้าหน่อย ข้าช่วยเจ้าตามหา”อ๋องตวนร้องบอกหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนอยากร้องไห้ นางไม่พูดอะไรได้แต่เดิมตามหาคน

นางคือลูกหลานตระกูลนักรบ เมื่อมาถึงจวนอ๋องตวนไม่มีที่ที่ไหนก็มีแต่คนกดขี่กดดันนาง

ยิ่งคิดยิ่งช้ำใจ หยุนโล๋ชวนจึงร้องให้ออกมา แต่นางไม่เหมือนคนทั่วไปที่จะร้องไห้ดังหึหึออกมา นางได้แต่น้ำตาไหลแล้วปาดมันทิ้งเท่านั้น

ใจของอ๋องตวนว้าวุ่น เหมือนโดนเข็มแทงเข้าไป

เดินตามไป โดนหยุนโล๋ชวนพลักออกแล้วตะโกนว่า：“ท่านยังเป็นลูกผู้ชายไหม？ถึงยังไงท่านก็เป็นถึงท่านอ๋อง จุนฉูฉูนางเป็นใครหรือ กดขี่กดดันข้าไปทั่ว เดิมทีแค่ไม่ให้ข้ากินเนื้อ มาถึงตอนนี้แม้แต่ผักก็ไม่ให้ข้ากิน

ข้าคือฮูหยินชั้นเก๊ามิ่ง เบี้ยเลี้ยงของข้าไม่ได้น้อยไปกว่าท่าน ทุกวันสามมื้อข้าได้กินแค่น้ำซาวข้าว ท่านจะให้ข้าอดตายก็พูดกับข้าตรงๆเลย แล้วท่านจะไปรับข้ากลับมาทำไม？

เสด็จแม่สั่งให้คนมาเยี่ยมข้า ข้าไม่อยากให้จวนอ๋องตวนขายหน้า ก็กลับมาพร้อมท่าน

แต่ท่านกลับกระทำเช่นนี้กับข้า กงชิงหยิน……ท่านยังเป็นลูกผู้ชายอยู่อีกหรือ！”

หยุนโล๋ชวนตะโกนเสร็จก็หันกลับไปที่ห้องกินข้าวที่วังหลังข้างห้องครัว เนื่องจากขาของนางไม่มีแรง วิ่งไปได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง

อ๋องตวนรีบเข้าไปพยุงตัวหยุนโล๋ชวนให้ยืนขึ้น หยุนโล๋ชวนผลักอ๋องตวนออก：“อย่ามาโดนตัวข้า ท่านไม่คู่ควรกับข้า

อ๋องตวนนยืนตาค้างอยู่กับที่ หยุนโล๋ชวนฝ่าเข้าไปที่ห้องเก็บฟืน เข้าไปก็เห็นตงเอ๋อโดนมัดไว้ โดนตีจนบาดเจ็บสาหัส

จึงรีบไปแก้มัดออก หยุนโล๋ชวนดึงมือตงเอ๋อออกมาจากห้องเก็บฟืนพร้อมกัน

คนรับใช้ที่จวนอ๋องตวนรีบวิ่งออกมา พ่อบ้านพาคนกรูเข้าไปหาแล้วพูดว่า：“ตงเอ๋อเจ้าช่างใจกล้านัก เจ้าขโมยเงินในจวนไปหกหมื่นตำลึง มาวันนี้ยังคิดจะหนีอีกหรือ”

ตงเอ๋อถลึงตาจ้องไปที่พวกเขา：“พวกเจ้าใส่ร้ายข้า！”

หยุนโล๋ชวนมองไปที่พ่อบ้าน หยิบไม้ที่วางไว้ขึ้นมาแล้วตีพวกมันให้ออกไป