ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 244

บทที่244 ฮูหยินใหญ่จะให้หย่าร้างกัน

เนื่องจากพ่อบ้านไม่มีวิชา ใช้เวลาเพียงไม่นานก็โดนตีจนหน้าบวมช้ำไปหมด

ตงเอ๋อไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับหยุนโล๋ชวน นางตะโกนขึ้นว่า：“จวิ้นจู่ เขานั่นแหละที่เป็นคนสั่งให้ทำร้ายข้า พวกเขาอยากตีแล้วบังคับให้ข้ายอมรับผิด จะตีให้ข้าตาย

หยุนโล๋ชวนได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก และวิชาการต่อสู้ของนางก็ดีมาก เมื่อนางเกรี้ยวกราดขึ้นมาได้ตีพ่อบ้านจนบาดเจ็บไปนอนกองขอความช่วยเหลืออยู่บนพื้น

คนที่อยู่ในลานเตรียมจะลงมือ อ๋องตวนมองไป จึงไม่มีคนกล้าขยับ

เมื่อตีเสร็จ หยุนโล๋ชวนยืนอยู่กับที่ ร่างกายส่ายไปมายืนไม่นิ่งเล็กน้อย แต่นางจับไม้ไว้ จึงใช้ไม้เป็นตัวพักพิงไม่ให้ล้มลงไป

อ๋องตวนเดินไปหานาง ยังไม่ทันได้พูดอะไรจุนฉูฉูที่อยู่ด้านหลังก็กุลีกุจอรีบวิ่งออกมา

“ท่านอ๋อง！”

อ๋องตวนหันกลับไปมอง จุนฉูฉูจึงกุลีกุจอเดินไปด้านหน้า สีหน้าตื่นตระหนก：“ท่านอ๋อง”

อ๋องตวนไม่ได้พูดอะไร หันกลับไปมองหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนหักไม้ในมือให้มันหักเป็นสองท่อน โยนทิ้งแล้วเดินออกไป

เมื่อออกจากประตูหยุนโล๋ชวนเป็นลมทันที ตงเอ๋อตกใจร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนเดินผ่านมาพอดี เห็นจวนอ๋องตวนคึกคักจึงเดินไปดู

หยุนโล๋ชวนเป็นลมทำให้ทุกคนตกใจ นางรีบเดินเข้าไปดู คนเป็นลมไปแล้ว ตงเอ๋อตกใจพูดอะไรไม่ออก

“อาหยู่……”

อันหลิงหยุนเตรียมจะให้อาหยู่เข้าไปอุ้มหยุนโล๋ชวนขึ้นมา อ๋องตวนได้เดินออกมาจากด้านในพอดี

“หลบไป”สีหน้าไม่น่าดูนัก ก้มลงอุ้มหยุนโล๋ชวนเพื่อจะพากลับ ตงเอ๋อยกมือขึ้นตีลงไปทันที เกือบตีโดนอ๋องตวน

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองเหตุการณ์ด้วยความมืนงงเล็กน้อย

อ๋องตวนโมโหโกรธตะโกนออกมา：“บังอาจ！”

“เป็นเพราะพวกท่าน ไม่ให้จวิ้นจู่กินอาหารเลย ให้พวกข้ากินแต่น้ำซาวข้าว จวิ้นจู่ไม่มีแรงเลย ถ้าท่านจะพาจวิ้นจู่ไป ข้าจะขอสู้กับท่านอย่างไม่คิดชีวิต ท่านส่งจวิ้นจู่ให้ข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงบอกฮูหยินใหญ่เดี๋ยวนี้ ว่าคนที่จวนอ๋องตวนทั้งเจ้านายและคนรับใช้รังแกเราสองคน ไม่ให้ข้าวเรากิน อีกทั้งยังใส่ร้ายว่าพวกเราขโมยเงินไปหกหมื่นตำลึงอีกด้วย

หกหมื่นตำลึง！

พวกเราจะซ่อนมันยังไง？”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอาหยู่ อาหยู่ยิ้มออกมา：“ที่แท้คือเงินหายนี่เอง！”

คนนอกอาจไม่รู้ มีหรือที่อาหยู่จะไม่รู้ แท้จริงแล้วก็คือเงินกับบัญชีไม่ตรงกัน เลยใส่ร้ายโยนความผิดคนอื่น ！

สีหน้าของอ๋องตัวไม่ดีนัก มองดูหยุนโล๋ชวนที่อยู่ในอ้อมกอดซึ่งตัวเบาเหมือนจะลอยได้ ยอมปล่อยศักดิ์ศรีตัวเองลง แล้วพูดขึ้นว่า：“เจ้านายเจ้าอยู่ที่นิ่ เจ้าจะไปไหน？”

“ข้าจะกลับตำหนักกั๋วกง”

ตงเอ๋อเจ้าไปหา อ๋องตวนรีบอุ้มหยุนโล๋ชวนขึ้นมาแล้วหันกลับไป：“ข้าพาไปเอง เจ้านำทางอยู่ข้างหน้า”

ตงเอ๋อไม่ยอม อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า：“อ๋องตวนได้เอ่ยปากแล้ว เจ้ายังไม่รีบถอยออกไปอีก？”

ตงเอ๋อมองไปที่อันหลิงหยุนสักครู่ นางไว้ใจอันหลิงหยุน

เมื่อหลีกทางให้แล้วตงเอ๋อจ้องมองไปที่ตัวอ๋องตวน อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนไว้แล้วกลับไปที่ตำหนักกั๋วกง อันหลิงหยุนก็เดินตามไปด้วย

จากจวนอ๋องตวนไปตำหนักกั๋วกงถ้าใช้ทางด้านหลังจะใกล้กว่า อีกอย่างพวกเขาเดินออกไปจากด้านหลังก็สามารถหลีกเลี่ยงคนบางส่วนได้

ประตูของตำหนักกั๋วกงเปิดอยู่แล้ว คนรับใช้เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนโดนอุ้มเข้ามา ตกใจทุกคนในตำหนักออกมาดูกันหมด

ไม่นานนักอ๋องตวนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

มีฮูหยินหลายท่านเมื่อเห็นภาพนี้เหมือนจะตายเสียให้ได้ ปรกติไม่ว่าจะดุดันแค่นั้น แต่ในเวลานี้กลับดุดันไม่ขึ้น ในมือของแต่ล่ะคนถือผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตากันอยู่

ฉากนี้ยิ่งทำให้รู้สึกสลดใจ

ส่วนตงเอ๋อเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ยิ่งรู้สึกเสียใจ ร้องไห้ไปด้วยพูดไปด้วยว่าตอนอยู่จวนอ๋องตวนเจอกับเหตุการณ์ร้ายๆอะไรบ้าง

บรรดาฮูหยินเมื่อได้ยินเช่นนั้นต่างโมโหโกรธกัน จากตอนแรกที่ร้องไห้ตอนนี้กลายเป็นความโกรธ สายตาที่จ้องมองไปที่อ๋องตวนนั้นเหมือนจะฆ่าแกงให้ตายกันไปข้างหนึ่ง มีบางคนถึงกับดึงดาบออกมา

อันหลิงหยุนกลัวเกิดเรื่อง จึงไม่ได้เข้าใกล้นัก ส่วนอาหยู่ก็ปกป้องอันหลิงหยุนไว้ ป้องกันไว้ก่อนเผื่อจะเกิดเหตการณ์ไม่ดีขึ้น

คนทั้งกลุ่มเดินไปที่ห้องหยุนโล๋ชวนอย่างโกรธเคือง และทยอยกันเดินเข้าข้างในกัน

ห้องนอนของหยุนโล๋ชวนนั้นกว้างสง่างาม อะไรที่ควรมีก็มีครบทุกอย่าง อะไรที่ไม่ควรมีก็ไม่มีเลย ของใช้สำหรับผู้หญิงไม่มีให้เห็นเลยสักชิ้น

ที่สำคัญที่สุดคือกว้างขวางมาก ผนังในห้องนอนมีรูปภาพติดอยู่หลายภาพ ทั้งภูเขาแม่น้ำดูยิ่งใหญ่ ยังมีดาบบางส่วน ถึงแม้จะดูโหดเหี้ยม แต่ก็ดูกลมกลืนดี

หยุนโล๋ชวนไปนอนที่เตียง ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงรีบเข้าไปในห้อง เมื่อเห็นคนหมดสติอยู่ สีหน้าไม่พอใจนัก

“อ๋องตวน ข้าให้หลานสาวแต่งงานกับท่าน แต่ไม่ใช่หมายความว่าจะให้ท่านส่งนางกลับมาในสภาพนี้ เรื่องนี้ ข้าต้องไปขอทวงความยุติธรรมแน่”ฮูหยินใหญ่กำมือไว้ตรงอกให้การคำนับ จากนั้นเดินออกไปเพื่อไปที่พระราชวัง

อ๋องตวนพูดขึ้น：“เรื่องนี้ข้ามีคำอธิบายให้แก่ท่านได้ ฮูหยินใหญ่อย่าเพิ่งโกรธ เดี๋ยวจะกระทบต่อสุขภาพ”

“เรื่องนี้ไม่ขอรบกวนท่านอ๋อง”ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่สนใจในตัวอ๋องตวน ไปดูอันหลิงหยุน ขณะนี้อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น กำลังช่วยหยุนโล๋ชวนดูอาการ

“ร่างกายอ่อนเพลียไปหน่อย ไม่มีแรงนัก และผอมแห้งไปหน่อย เตรียมน้ำซุปไก่ให้ดื่ม เดี๋ยวสักพักก็น่าจะตื่นขึ้นมาเอง”

อันหลิงหยุนลุกยืนขึ้นนั่ง ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันไปมองตงเอ๋อ ตงเอ๋อซมซานย่ำแย่เล็กน้อย เหมือนโดนตีทั่วร่างกาย

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงทนไม่ได้กับเรื่องไม่ยุติธรรม มองไปที่ตงเอ๋อแล้วถามว่า：“พูดออกมา ว่าเกิดอะไรขึ้น？”

ตงเอ๋งรีบคุกเข่าลงทันที“ฮูหยินใหญ่ให้ความเป็นธรรมด้วย”

ตงเอ๋อร้องไห้ออกมา เล่าทุกเรื่องที่ได้รับความกดดันและรังแกจากจวนอ๋องตวนให้แก่ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงฟัง

เมื่อฟังจบฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงถามขึ้นว่า：“ข้าขอถามเจ้าหน่อย เจ้าได้ขโมยเงินหกหมื่นตำลึงไปหรือไม่？”

“ฮูหยินใหญ่ให้ความเป็นธรรมด้วย ตงเอ๋งจะขโมยเงินได้อย่างไร？ถึงแม้ต้องอดตาย ตงเอ๋อก็ไม่ทำเรื่องเช่นนี้เด็ดขาด！”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่ญาติผู้หญิงคนอื่นๆในตำหนัก มีเด็กบางคนที่อายุยังไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงในมือจับไม้เท้ายันไว้แล้วพูดขึ้นว่า“ข้าจะบอกให้พวกเจ้าฟังไว้ วันข้างหน้าถ้าจะแต่งงานอย่าไปใฝ่สูงแต่งงานกับคนที่ฐานะสูงส่งกว่าเรา เพราะถ้าไปใฝ่สูงแล้วก็จะได้รับจุดจบเช่นนี้”

ทุกคนหันหน้ามองไปที่อ๋องตวนพร้อมกัน สายตาที่โกรธเกรี้ยวนั้นแทบจะอยากฆ่าอ๋องตวนให้ตายทั้งเป็น

ถ้าจะพูดว่าผู้หญิงบ้านอื่นแต่งงานกับอ๋องตวนถือเป็นการใฝ่สูงคนฐานะสูงกว่า เพราะว่าอ๋องตวนถือเป็นเชื้อพระวงศ์

แต่สำหรับตำหนักกั๋วกงของพวกเขานั้นไม่ใช่ ฐานะของพวกนางก็ไม่ได้ต้อยต่ำไปกว่าเชื้อพระวงค์ ผู้หญิงในตำหนักกั๋วกงไม่มีใครกล้าดูถูกได้

อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอ๋องตวนโดนสั่งสอน แต่ก็ไม่ถือว่าหนักหนามาก ถึงแม้เข้าจะรักจุนฉูฉู แต่ก็ไม่สมควรให้ท้ายจนขาดความยุติธรรม

อ๋องตวนนั่งลง：“ข้าก็ไม่ทราบรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไหร่นัก แต่ที่ฮูหยินใหญ่พูดนั้นมันถูกต้องทุกอย่าง”

อันหลิงหยุนมองไปที่อ๋องตวน เขากลายเป็นคนดีเช่นนี้ได้อย่างไร？รู้จักกลัวด้วย？

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงลุกขึ้น：“เข้ามา ดูแลชวนเอ๋อให้ดี ข้าจะเข้าวังขอพระราชโองการ ให้ชวนเอ๋อกับอ๋องตวนหย่าร้างกัน”

อ๋องตวนเห็นเช่นนั้นรีบลุกขึ้นทันที：“ฮูหยินใหญ่ ข้าผิดไปแล้ว ขอร้องให้ฮูหยินใหญ่ให้โอกาสข้าในการไถ่โทษสักครั้งเถอะ อีกอย่างเรื่องหย่าร้างนี้ก็มีผลกระทบต่อพระชายารองเหมือนกัน”

“กระทบหรือไม่นั้นผู้หญิงของตะกูลหยุนก็สามารถแต่งงานออกไปได้ ถ้าไม่มีคนแต่งงานด้วยก็สามารถอยู่ที่บ้านได้ ไม่กระทบความพักดีที่มีต่อฮ่องเต้หรอก

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องนี้มีการเข้าใจผิดกัน ข้ากลับไปจะสืบสวนให้ชัดเจนแน่นอน”

“อ๋องตวน ข้าอายุปูนนี้แล้ว ไม่ใช่เด็กที่จะมาหลอกกันได้ง่ายๆ หรือว่าอ๋องตวนอยากให้คนผมหงอกส่งคนผมดำก่อนอย่างงั้นหรือ？

อ๋องตวนเคยหลอกข้ามาครั้งหนึ่งแล้ว หรือว่าคิดจะหลอกอีกครั้งอย่างนั้นหรือ？

อ๋องตวน อย่าหาว่าไม่ให้เกียรติท่านเลยนะ ท่านก็เคยเป็นรัชทายาทของราชวงศ์มาก่อน ท่านทำเรื่องเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร ท่านยังมีเกียรติภูมิของเชื้อพระวงศ์อยู่อีกหรือไม่

ในฐานะที่เป็นท่านอ๋อง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องครองแผ่นดิน ในสายตาข้านั้นแค่วังหลังท่านยังจัดการไม่ได้เลย ช่างเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังยิ่งนัก”

“ฮูหยินใหญ่ข้ารู้ว่าข้าผิด แต่เรื่องหย่าร้างนั้นไม่ได้จริงๆ”

“หึ！”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงไม่ได้สนใจอ๋องตวนเลยสักนิด ก้าวเดินแล้วออกไปข้างนอก