ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 244

บทที่244 ฮูหยินใหญ่จะให้หย่าร้างกัน

เนื่องจากพ่อบ้านไม่มีวิชา ใช้เวลาเพียงไม่นานก็โดนตีจนหน้าบวมช้ำไปหมด

ตงเอ๋อไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับหยุนโล๋ชวน นางตะโกนขึ้นว่า：“จวิ้นจู่ เขานั่นแหละที่เป็นคนสั่งให้ทำร้ายข้า พวกเขาอยากตีแล้วบังคับให้ข้ายอมรับผิด จะตีให้ข้าตาย

หยุนโล๋ชวนได้ยินเช่นนั้นก็โมโหมาก และวิชาการต่อสู้ของนางก็ดีมาก เมื่อนางเกรี้ยวกราดขึ้นมาได้ตีพ่อบ้านจนบาดเจ็บไปนอนกองขอความช่วยเหลืออยู่บนพื้น

คนที่อยู่ในลานเตรียมจะลงมือ อ๋องตวนมองไป จึงไม่มีคนกล้าขยับ

เมื่อตีเสร็จ หยุนโล๋ชวนยืนอยู่กับที่ ร่างกายส่ายไปมายืนไม่นิ่งเล็กน้อย แต่นางจับไม้ไว้ จึงใช้ไม้เป็นตัวพักพิงไม่ให้ล้มลงไป

อ๋องตวนเดินไปหานาง ยังไม่ทันได้พูดอะไรจุนฉูฉูที่อยู่ด้านหลังก็กุลีกุจอรีบวิ่งออกมา

“ท่านอ๋อง！”

อ๋องตวนหันกลับไปมอง จุนฉูฉูจึงกุลีกุจอเดินไปด้านหน้า สีหน้าตื่นตระหนก：“ท่านอ๋อง”

อ๋องตวนไม่ได้พูดอะไร หันกลับไปมองหยุนโล๋ชวน

หยุนโล๋ชวนหักไม้ในมือให้มันหักเป็นสองท่อน โยนทิ้งแล้วเดินออกไป

เมื่อออกจากประตูหยุนโล๋ชวนเป็นลมทันที ตงเอ๋อตกใจร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนเดินผ่านมาพอดี เห็นจวนอ๋องตวนคึกคักจึงเดินไปดู

หยุนโล๋ชวนเป็นลมทำให้ทุกคนตกใจ นางรีบเดินเข้าไปดู คนเป็นลมไปแล้ว ตงเอ๋อตกใจพูดอะไรไม่ออก

“อาหยู่……”

อันหลิงหยุนเตรียมจะให้อาหยู่เข้าไปอุ้มหยุนโล๋ชวนขึ้นมา อ๋องตวนได้เดินออกมาจากด้านในพอดี

“หลบไป”สีหน้าไม่น่าดูนัก ก้มลงอุ้มหยุนโล๋ชวนเพื่อจะพากลับ ตงเอ๋อยกมือขึ้นตีลงไปทันที เกือบตีโดนอ๋องตวน

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองเหตุการณ์ด้วยความมืนงงเล็กน้อย

อ๋องตวนโมโหโกรธตะโกนออกมา：“บังอาจ！”

“เป็นเพราะพวกท่าน ไม่ให้จวิ้นจู่กินอาหารเลย ให้พวกข้ากินแต่น้ำซาวข้าว จวิ้นจู่ไม่มีแรงเลย ถ้าท่านจะพาจวิ้นจู่ไป ข้าจะขอสู้กับท่านอย่างไม่คิดชีวิต ท่านส่งจวิ้นจู่ให้ข้า ไม่เช่นนั้นข้าจะกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงบอกฮูหยินใหญ่เดี๋ยวนี้ ว่าคนที่จวนอ๋องตวนทั้งเจ้านายและคนรับใช้รังแกเราสองคน ไม่ให้ข้าวเรากิน อีกทั้งยังใส่ร้ายว่าพวกเราขโมยเงินไปหกหมื่นตำลึงอีกด้วย

หกหมื่นตำลึง！

พวกเราจะซ่อนมันยังไง？”

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองอาหยู่ อาหยู่ยิ้มออกมา：“ที่แท้คือเงินหายนี่เอง！”

คนนอกอาจไม่รู้ มีหรือที่อาหยู่จะไม่รู้ แท้จริงแล้วก็คือเงินกับบัญชีไม่ตรงกัน เลยใส่ร้ายโยนความผิดคนอื่น ！

สีหน้าของอ๋องตัวไม่ดีนัก มองดูหยุนโล๋ชวนที่อยู่ในอ้อมกอดซึ่งตัวเบาเหมือนจะลอยได้ ยอมปล่อยศักดิ์ศรีตัวเองลง แล้วพูดขึ้นว่า：“เจ้านายเจ้าอยู่ที่นิ่ เจ้าจะไปไหน？”

“ข้าจะกลับตำหนักกั๋วกง”

ตงเอ๋อเจ้าไปหา อ๋องตวนรีบอุ้มหยุนโล๋ชวนขึ้นมาแล้วหันกลับไป：“ข้าพาไปเอง เจ้านำทางอยู่ข้างหน้า”

ตงเอ๋อไม่ยอม อันหลิงหยุนจึงพูดขึ้นว่า：“อ๋องตวนได้เอ่ยปากแล้ว เจ้ายังไม่รีบถอยออกไปอีก？”

ตงเอ๋อมองไปที่อันหลิงหยุนสักครู่ นางไว้ใจอันหลิงหยุน

เมื่อหลีกทางให้แล้วตงเอ๋อจ้องมองไปที่ตัวอ๋องตวน อ๋องตวนอุ้มหยุนโล๋ชวนไว้แล้วกลับไปที่ตำหนักกั๋วกง อันหลิงหยุนก็เดินตามไปด้วย

จากจวนอ๋องตวนไปตำหนักกั๋วกงถ้าใช้ทางด้านหลังจะใกล้กว่า อีกอย่างพวกเขาเดินออกไปจากด้านหลังก็สามารถหลีกเลี่ยงคนบางส่วนได้

ประตูของตำหนักกั๋วกงเปิดอยู่แล้ว คนรับใช้เมื่อเห็นหยุนโล๋ชวนโดนอุ้มเข้ามา ตกใจทุกคนในตำหนักออกมาดูกันหมด

ไม่นานนักอ๋องตวนก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คน

มีฮูหยินหลายท่านเมื่อเห็นภาพนี้เหมือนจะตายเสียให้ได้ ปรกติไม่ว่าจะดุดันแค่นั้น แต่ในเวลานี้กลับดุดันไม่ขึ้น ในมือของแต่ล่ะคนถือผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตากันอยู่

ฉากนี้ยิ่งทำให้รู้สึกสลดใจ