ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 24

บทที่24ความเมตตาของหวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเฮาสังเกตอันหลิงหยุนโดยละเอียดในขณะที่อันหลิงหยุนก็กำลังมองหวางฮองไทเฮาอยู่เช่นกันถึงแม้ในวังหลวงจะมีกฎห้ามิให้มองดูเชื้อพระวงศ์ได้โดยตรงแต่นางก็ยังอดไม่อยู่

ในเวลานี้หวางฮองไทเฮาแต่งตัวอย่างประณีตงดงามนางแต่งตัวในชุดไป๋เหนี่ยวเฉาเฟิ่งสีขาวนวลช่วยขับเน้นความสูงส่งสง่างามของนางยิ่งขึ้นไป

“แต่งงานกันมาได้เป็นเวลาหนึ่งแล้วสินะ?”หวางฮองไทเฮาเอ่ยถามเรียบเบาอันหลิงหยุนฟังแล้วจับไม่ได้ถึงความไม่พอใจของนาง

“ทูลเสด็จแม่ยังไม่ทันครบสองเดือนเต็มเพคะ”อันหลิงหยุนคำนวณนับว่าใกล้เคียง

“ความสัมพันธ์ยังไปได้ดีหรือไม่?”

“ไม่เลวเพคะ”

“เช่นนั้นหรือ?เหตุใดข้าถึงได้ยินมาว่าเจ้ากับอ๋องเสียนไม่ค่อยลงรอยกันนักซ้ำยังก่อเรื่องวุนวายมาจนถึงภายในวังเพื่อจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นท่านแม่ทัพอันยังทำให้อ๋องตวนได้รับบาดเจ็บ”แม้ว่าในยามปกติฮองไทเฮามักจะอาศัยที่ที่ตำหนักเฉาเฟิงไม่ไปไหนแต่สถานะฮองไทเฮาของนางเรื่องราวในวังหลวงไม่มีทางหลุดรอดจากนางไปได้

หวางฮองไทเฮาเอ่ยเช่นนี้อันหลิงหยุนก็เข้าใจถึงเหตุผลทันที

พูดอย่างหมดเปลือกสถานที่ที่อำนาจของเจ้าชีวิตยิ่งใหญ่ที่สุดเช่นนี้วังหลวงก็ไม่ต่างกับน้ำแข็งเบาบางหากไม่มีเทคนิคชั้นเชิงจะอยู่มาจนถึงอายุปูนนี้ได้อย่างไรกันยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงตำแหน่งที่สูงส่งขนาดนี้แน่นอน

ในใจของอันหลิงหยุนรู้อย่างชัดเจนในวังอันล้ำลึกแห่งนี้บุตรชายของหญิงสาวผู้อื่นล้วนล้มหายตายจากไปแต่ฮองไทเฮาผู้นี้กลับมีบุตรถึงสองคนซ้ำสองคนนี้ยังมีชีวิตอยู่รอดมาได้รวมทั้งที่รอดชีวิตหนึ่งในนั้นกลับกลายมาเป็นฮ่องเต้ผู้มีพระพลานามัยสมบูณณ์และฉลาดอย่างยิ่งอีกด้วยสิ่งนี้นั้นหมายความว่าอย่างไรกันล่ะ?

หากฮองไทเฮาผู้นี้ไม่มีชั้นเชิงมีหรือที่บุตรทั้งสองจะรอดมาได้ถึงทุกวันนี้?

"เสด็จแม่เรื่องที่เกิดขึ้นมีสาเหตุหม่อมฉันเองก็จนปัญญา"

อันหลิงหนุนก้มศีรษะลงท่าทางดูทุกข์ทนอย่างยิ่ง

ดวงตาของหวางฮองไทเฮาเปล่งประกายเข้มลึกวาบผ่านนางกวาดสายตาผ่านรูปลักษณ์จองอันหลิงหยุนผ่านไปเนิ่นนาน"เจ้ามีเรื่องอะไรจนปัญญากันฝ่าบาทไม่ใช่อภัยโทษให้บิดาของเจ้าแล้วรึ?"

ในใจของอันหลิงหยุนผ่อนคลายลงมาในเมื่อพูดขนาดนี้แล้วย่อมหมายความว่าไม่ยุ่งเรื่องที่ฝ่าบาทเคยยุ่งเกี่ยวอีก

"ที่หม่อมฉันพูดแบบนี้ก็เพราะหม่อมฉันเป็นกังวลว่าท่านอ๋องตวนจะมาหาหม่อมฉันหม่อมฉันสู้เขาไม่ได้บิดาเองก็ไม่ได้อยู่ข้างกายไร้ผู้ค้ำจุนจึงไร้หนทางได้แต่ถูกรังแก

อันหลิงหยุนเอ่ยย้ำขึ้นอีกครั้ง

"ทำไม?พวกเจ้าทะเลาะกันหรือ?"น้ำเสียงของหวางฮองไทเฮาอ่อนโยนขึ้นมาบ้างอย่างน้อยก็ไม่เคร่งขรึมดั่งเช่นก่อนหน้า

อันหลิงหยุนกำลังคิดเห็นทีพระชายาอั้วผู้นี้คงมีสัญชาตญาณความเป็นมารดาไม่น้อยมิเช่นนั้นคงไม่เก็บตวนอ๋องเอาไว้ซ้ำนางยังแสดงออกต่อหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ได้อย่างก้าวร้าวนี่ย่อมแสดงให้เห็นว่าการมีอยูาจองพระชายาฮวาก็เป็นเสมือนเจ็มที่คอยทิ่มแทงหวางฮองไทเฮาในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้วก็โยนเรื่องทั้งหมดให้ตวนอ๋องยังดีเสียกว่า

"ทูลเสด็จแม่หม่อมฉันก็ไม่เข้าใจเช่นกันในวันนั้นหม่อมฉันทำแค่เพียงเดินผ่านท่านอ๋องตวนเท่านั้นแต่เนื่องจากหม่อมฉันไม่ระวังจึงสะดุดล้มลงพอลุกขึ้นมาก็ดันไปเหยียบเท้าของพระชายาอ๋องตวนเข้าผลคือท่านอ๋องตวนโกรธแค้นหม่อมฉันขึ้นมาและต้องการจะฆ่าหม่อมฉันหม่อมฉันจึงขอร้องอ้อนวอนชีวิตจนกระทั่งท่านพ่อมาถึงเรื่องราวถึงได้บานปลายขึ้นเมื่อหม่อมฉันนึกถึงท่าทางของท่านอ๋องตวนในวันนั้นขึ้นมาหม่อมฉันก็รู้ได้ว่าท่านอ๋องตวนคงไม่มีทางปล่อยหม่อมฉันไปแน่

"ตัวเจ้าเป็นถึงสะใภ้ของตระกูลผู้ปกครองแผ่นดินเหตุใดจึงไม่รู้จักวางตัวสะดุดล้มก็แล้วไปเหตุใดจึงไปสะดุดใส่พระชายาของตวนอ๋องเข้าได้?"

"หม่อมฉันอดทนไม่ไหว"อันหลิงหยุนแสร้งทำตัวน่าสงสารหวางฮองไทเฮาจับตาดูท่าทางของอันหลิงหยุนนัยน์ตาของนางมีประกายนิ่งลึกวาบผ่านไปจากนั้นจึงหันไปมองไห่กงกง

ไห่กงกงรับใช้หวางฮองไทเฮามานานหลายปีย่อมต้องรู้ดีว่านี่หมายถึงอะไรเขาเอ่ยขึ้น"ทูลไทเฮาท่านอ๋องตวนไม่เป็นอะไรแล้วแต่พระชายาฮั้วรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างยิ่งท่านแม่ทัพอันลงมือหนักไม่น้อยอย่างๆน้อยท่านอ๋องตวนจำเป็นต้องรักษาตัวหลายเดือนถึงจะหายดี

"ตวนอ๋องก็เช่นกันรู้ดีว่าท่านแม่ทัพอันเป็นคนโมโหร้ายเหตุใดจึงต้องยิ่งไปยั่วยุเขาใต้เท้าทุบตีธิดาของเขาก็มากพอแล้วซ้ำยังไปทุบตีตัวเขาอีกการเจ็บตัวในครั้งนี้นับได้ว่าเป็นการเอ่ยเตือนเสียมากกว่า

"พ่ะย่ะค่ะ"ไห่กงกงตอบรับและเหลือบมองอันหลิงหยุนด้วยความระมัดระวังอันหลิงหยุนกำลังแสร้งก้มศีรษะต่ำลงอย่างคนไม่รู้เรื่องราว

นางเพิ่งจะบอกไปว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของนางบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นเพราะจุนฉูฉูเหยียบเท้านางแต่เป็นตนเองที่เหยียบเท้านางด้วยความไม่ระมัดระวังทุกคนล้วนปกป้องชื่อเสียงของตนแบบนี้จึงถือว่าดีที่สุด

จะตีสุนัขยังต้องดูเจ้าของคนด้านบนหลับหูหลับตาไม่เอ่ยปากแบบนี้ย่อมมิใช่อยากให้อีกฝ่ายได้รับบทเรียนอย่างนั้นหรือ?

ซ้ำนางยังถูกตีไปแล้วแต่ตวนอ๋องก็ยังลงมือหนักเกินไปคิดอยากเอาชีวิตคนการที่แม่ทัพอันยื่นมือออกมาทำร้ายคนเพื่อปกป้องบุตรของตนก็นับว่าสมเหตุสมผล

"แล้วเจ้าล่ะ?"หวางฮองไทเฮามองดูอันหลิงหยุน"เรื่องนี้เจ้าเป็นผู้ก่อขึ้นการลงโทษย่อมมิอาจละเว้นไปได้

ได้ยินคนเบื้องล่างกล่าวว่าเจ้าตั้งแต่เด็กจนโตไม่ชมชอบอ่านหนังสือและอ่านเขียนในเมื่อเป็นเช่นนี้เจ้าจงไปคัดบทลงโทษตระกูลซะอีกทั้งจงฝึกฝนความจำของเจ้าให้ดีหลีกเลี่ยงการทำผิดกฎและสร้างความอับอายให้แก่ข้า