ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 25

บทที่25ดาบมรณะ

วังฮั๋วหยาง

“ไท่เฟย”

ใบหน้าของจุนฉูฉูเศร้าหมองฮั๋วไท่เฟยมองดูนาง"ข้ารู้ดีลำบากเจ้าแล้ว"

ฮั๋วไท่เฟได้รับข่าวว่าหวางฮองไทออกหน้าแล้วเรื่องนี้พวกเขาจึงไม่อาจเกี่ยวข้องอีกต่อไป

ให้ท่องบันทึกบรรพชนนี่เป็นการลงโทษแบบไหนกัน?

บุตรชายของนางยังคงนอนอยู่บนเตียงคนเป็นแม่อย่างนางจะปล่อยไปง่ายๆได้อย่างไร

จุนฉูฉูเช็ดน้ำตาของตน"ไท่เฟยเป็นลูกที่ไม่ดีเองถึงได้ทำให้ท่านอ๋องตวนได้รับบาดเจ็บ”

“นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายดายเจ้ากลับไปดูแลหยินเอ๋อให้ดีๆข้ารู้ว่าเจ้าได้รับความทุกข์ใจจากอันหลิงหยุนผู้นั้น”ดวงตาของฮั๋วไท่เฟยดุร้าย"ข้าไม่มีทางปล่อยไปเช่นกัน"

จุนฉูฉูถามด้วยความสงสัย"ไท่เฟยฮองไทเฮาไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังมาหลายปีเหตุใดครั้งนี้ถึงได้ออกหน้า?”

ฮั๋วไท่เฟยมองดูรอบด้านจากนั้นจึงเอ่ยกระซิบ"เรื่องครั้งนี้แปลกทุประหลาดอย่างยิ่งฝ่าบาทถูกวางยาพิษและถึงแม้ว่าการลอบสังหารเสียนอ๋องจะไม่ได้ถูกรายงานไปในวังแต่ฮองไทเฮาจะต้องรับรู้เรื่องราวทั้งหมดอย่างแน่นอนบวกกับเรื่องที่ตวนอ๋องได้รับบาดเจ็บภายในวังจะต้องสั่นคลอนในเวลานี้ฮองไทฌอาออกหน้าย่อมต้องมีเรื่องน่าหวาดหวั่นเกิดขึ้นแน่"

"ฮองไทเฮาผู้นั้นหลายปีมานี้ไม่ยุ่งราชการการออกหน้าของนางสามารถทำให้ราชสำนักสั่นคลอนได้หรือเพคะ?”จุนฉูฉูแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

ฮั๋วไท่เฟยมองไปที่จุนฉูฉู"ถึงแม้หวางฮองไทเฮาจะเพิกเฉยต่อเรื่องราวต่างๆในวังมานานหลายปีแต่ที่ผ่านมานางไม่เคยปล่อยตนให้สบายเรื่องราวนองเลือดทั้งหลายในวังนางล้วนเคยผ่านมาแล้วทั้งนั้น

อย่างไรก็ตามข้าก็อยากรู้อย่างยิ่งเช่นกันว่าในเวลานี้เป็นผู้ใดกันแน่ที่อยู่เบื้องหลังเรื่องวุ่นวายและวางยาฮ่องเต้”

ในใจของจุนฉูฉูกระตุกสั่นเทาและมองดูฮั๋วไท่เฟย"ฮั๋วไท่เฟยฝ่าบาทถูกวางยานับเป็นเรื่องที่ไม่ดีสำหรับพวกเรางั้นหรือเพคะ?”

“แน่นอนว่ามันไม่ดีหากฝ่าบาทเกิดเรื่องผู้ต้องสงสัยย่อมต้องหนีไม่พ้นบุคคลสองคนนั้นก็คือเสียนอ๋องและตวนอ๋องโชคดีที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆหากเกิดเรื่องขึ้นจริงเกรงว่าทั้งข้าและเจ้าคงหนีไม่พ้น”

“เหตุใดจึงโยงมาถึงพวกเราล่ะเพคะ?”จุนฉูฉูงุนงง

“เหลวไหล!ฝ่าบาทเกิดเรื่องแน่นอนว่าย่อมต้องสงสัยผู้ที่ได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ในสามคนผู้ที่มีใจเจ็บปวดน้อยที่สุดคือตวนอ๋องดังนั้นเขาจึงเป็นผู้ที่น่าสงสัยมากที่สุดอาศัยความสัมพันธ์ระหว่างฝ่าบาทกับเสียนอ๋องหากไม่มีหลักฐานพยานย่อมต้องไม่มีทางชี้ไปที่เสียนอ๋องแน่ที่ฮองไทเฮาออกหน้ามาทั้งหมดไม่ใช่เพราะต้องการปกป้องเสียนอ๋องหรอกหรือ?”

ดวงตาของจุนฉูฉูเกิดความลังเลขึ้นมานี่เธอเลือกผิดคนหรือเปล่า?

ในตอนนั้นที่นางเลือกตวนอ๋องนั่นก็เป็นเพราะฮั้วไท่เฟยมีตระกูลฮั้วคอยหนุนหลังอยู่แต่มาวันนี้นางก็รู้สึกลังเลอยู่บ้าง

ตระกูลหวางไม่สนใจเรื่องราชการอีกทั้งยังไม่ยินดีที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในราชสำนักแต่ตอนนี้จู่ๆฮองไทเฮาก็ออกหน้าขึ้นมาทำให้นางรู้สึกไม่มีความสุข

“หม่อมฉันเข้าใจแล้วหม่อมฉันเป็นห่วงไท่เฟยเลยมาดูพระองค์เห็นพระองค์ไม่เป็นอะไรหม่อมฉันก็สมควรขอตัวกลับได้แล้วตอนอ๋องกำลังรอหม่อมฉันอยู่ที่จวน”

จุนฉูฉูไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีกนางจะต้องกลับไปวางแผนให้ดี

“กลับไปเถอะระมัดระวังตัวให้ดี”

“หม่อมฉันรับทราบหม่อมฉันทูลลา”

จุนฉูฉูถวายบังคมจากนั้นจึงออกจากวังฮั๋วหยาง

หลังจากออกจากวังจุนฉูฉูก็เอ่ยปากสั่งหญิงรับใช้“ไปสืบมาเสียนอ๋องอยู่ที่ไหน”

“ข้าน้อยได้ไปสืบถามมาแล้วอยู่ที่พระตำหนักจรุงจิตเพคะ”

“คนเยอะหรือไม่?”

“เช่นนั้นจะรออะไร?”ดวงตาของจุนฉูฉูเปล่งประกายโหดร้ายวาบผ่านและรีบมุ่งหน้าไปทันที

ภายในพระตำหนักศาลบรรพชน

ประตูที่เปิดเอาไว้มีสายลมเย็นพัดเข้ามาจู่ๆอากาศที่เดิมกำลังสดใสก็มีหิมะตกลงมา

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากเบาะนั่งถึงจะบอกว่าคุกเข่าแต่เดิมก็ไม่มีใครมองเห็นดังนั้นนางจึงนั่งบนเบาะเสียเลย

นางมีแต่กระดูกแบบนี้ต้องมานั่งคุกเข่าไม่ให้ทานข้าวคงอดตายแน่?

อันหลิงหยุนเดินไปที่ประตูและมองผ่านช่องว่างออกไปเวลานี้ฟ้ามืดแล้ว