ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 250

บทที่ 250 เรื่องแต่งงานมีพระชายารอง

อันหลิงหยุนเดินทางไปวังฮั๋วหยาง ในใจกำลังคิดอยู่ ถึงแม้จะเป็นเรื่องที่วางยาพิษก็ไม่ถึงกับทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่สนใจฮองเฮา หรือเป็นเพราะนางเลยไม่สนใจฮองเฮา

เมื่อกลับจากวังฮั๋วหยางแล้ว อันหลิงหยุนไปรอที่พระตำหนักจรุงจิต

ตอนที่รออยู่นั้นสวีกงกงเดินมาแจ้งนางว่า：“พระชายาเสียน เชิญทางนี้พ่ะย่ะค่ะ”

สวีกงกงมาจากวิหารบรรทมรอง ก้มตัวพูดเบาๆกับนาง อันหลิงหยุนหันไปมองรอบๆ ไม่เห็นมีใครอยู่ อันหลิงหยุนจึงเดินตามสวีกงกงเพื่อไปวิหารบรรทมรอง

ระหว่างทางอันหลิงหยุนถามสวีกงกง：“กงกง ช่วงนี้ฮ่องเต้ไม่ได้ไปเยี่ยมฮองเฮาเลยใช่หรือไม่？”

“ไม่ได้ไปเลย อยู่ที่ตำหนักเซียวผินตลอด อีกทั้ง……”สวีกงกงมองไปรอบๆ แน่ใจว่าไม่มีคนจึงพูดเสียงเบากับอันหลิงหยุนว่า：“ฮ่องเต้ช่วงนี้ตอนเช้าตื่นสายมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ต้องออกราชกิจ ท่านยังไม่อยากไปเลย”

“จริงหรือ？”อันหลิงหยุนไม่เชื่อว่าเรื่องนี้กงชิงวี่ไม่รู้เรื่อง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดยังไง

หรือจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริง เรื่องวังหลังของบ้านอื่น เขาไม่ควรไปยุ่ง

แต่วันนี้เรื่องที่อ๋องแปดก่อขึ้นมายังแก้ไขไม่จบ ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็เริ่มล่ะเลยเรื่องราชกิจแล้ว หรือว่าเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเซียวผิน

ตระกูลจุนไม่มีคำพูดใดๆ ？

เมื่อมาถึงวิหารบรรทมรอง สวีกงกงปิดประตูแล้วออกไป

อันหลิงหยุนเข้าไปข้างในเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่ยืนรออยู่แล้ว เดินเข้าไปแล้วคุกเข่าเข้าเฝ้า

“หม่อมฉันคำนับฝ่าบาท”

อันหลิงหยุนสังเกตว่า นางเริ่มเคยชินกับการคุกเข่าแล้ว ถึงแม้นางจะไม่เต็มใจนัก

“ลุกขึ้นเถอะ”ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินลงมาจากข้างบน ส่วนอันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยื่นมือไปให้อันหลิงหยุน：“ลองดูสิ ช่วงนี้ข้าอยู่แต่ตำหนักของเซียวผิงตลอด”

อันหลิงหยุนเข้าใจขึ้นมาทันที ฮ่องเต้ชิงหยู่ใช้วิธีของเขาเพื่อสืบหาเรื่องที่เขาถูกวางยาพิษ โดยใช้เรื่องของนางเป็นต้นเหตุ

อันหลิงหยุนเปิดทำการสแกน จากนั้นปล่อยมือของฮ่องเต้ชิงหยู่ออก：“ไม่ได้ร้ายแรงไปกว่าเก่า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ขบขันออกมา：“ถ้าเป็นเช่นนี้ แสดงว่าเป็นฮองเฮา？”

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายเลย ถ้าเป็นฮองเฮาจริง มันก็โจ่งแจ้งเกินไป น่าจะเป็นการใส่ร้ายป้ายสีเสียมากกว่า

ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นอันหลิงหยุนไม่พูดอะไร เขาก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน

ท้ายสุดแล้วอันหลิงหยุนก็อดไม่ไหว：“หม่อมฉันคิดว่าไม่ใช่ฮองเฮา。”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยิ้มออกมา：“แล้วเป็นใคร？”

“หม่อมฉันสงสัยอยู่สองคน”อันหลิงหยุนพูดออกมาตามที่คิด เหนื่อยจนอยากเอาหัวไปชนให้ตาย

แม้ว่าชีวิตชาติที่แล้วของนางจะถูกทรมานอยู่ตลอดเวลา แต่บางครั้งบาดแผลที่แตกร้าวนางเหมือนจะเจ็บปวดจนไร้ความรู้สึก แต่นางไม่ได้รู้สึกว่านั้นคือการทรมาน

มาวันนี้ นางรู้สึกจริงๆว่า ความรู้สึกที่พัวพันไม่สิ้นสุด ถึงจะเป็นการทรมานที่สุด！

“เล่ามาให้ฟังดูหน่อยสิ”ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินเข้าไปใกล้อันหลิงหยุน เสื้อคลุมมังกรของเขาระยิบระยับ ส่องแสงจนทำให้คนเกิดความกลัวได้

อันหลิงหยุนบังคับให้ตัวเองสงบนิ่ง แต่ก็ไม่สามารถต้านทานบารมีของฮ่องแต้ชิงหยู่ที่ติดตัวเขามาแต่กำเนิดได้

อันหลิงหยุนได้แต่ก้มหน้าลงนับถืออยู่ในใจ สมกับที่เป็นฮ่องเต้จริงๆ

ก็มีแต่ฮ่องเต้คนเดียวที่มีบารมีเช่นนี้ได้

“ฝ่าบาท หม่อมฉันเคยสงสัยสวีกงกง เพราะเขาเป็นคนใกล้ชิดของฝ่าบาท เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ของฝ่าบาทมีแต่เขาที่เป็นคนจัดการ ถ้าฝ่าบาทโดนวางยาพิษ เขาต้องเป็นคนแรกที่โดนวางยา ระยะนี้ที่ฝ่าบาทนอนละเมอ หม่อมฉันถามสวีกงกง ตอนกลางคืนเวลาที่ฝ่าบาทนอนละเมอเขาอยู่ที่ไหน สวีกงกงบอกเขาหลับสนิทมาก หม่อมฉันได้ดูอาการเขาแล้ว เขาโดนคนอื่นวางยาเหมือนกัน แต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมาก หม่อมฉันเห็นเขากลัว จึงให้เขาทำตามที่หม่อมฉันบอกสังเกตคนรอบข้าง แต่เขาก็ตรวจสอบอะไรไม่ได้เลย

แต่หม่อมฉันก็ยังมีความสงสัยอยู่ ถ้าเป็นสวีกงกง เรื่องก็จะไม่ยุ่งยากเท่าใดนัก สามารถแน่ใจได้ว่าคนที่คิดร้ายกับฝ่าบาทอยู่ในวัง เพราะว่าสวีกงกงโอกาสที่จะได้ติดต่อกับคนนอกนั้นน้อยมาก แล้วคนที่จะบงการให้สวีกงกงวางยาพิษนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะมีหลักฐานอะไรกำอยู่ในมือ ก็ต้องเป็นผู้มีพระคุณของสวีกงกง ถึงจะสั่งการสวีกงกงได้

ส่วนคนที่สองที่หม่อมฉันสงสัย ก็คือฝ่าบาทเอง