ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 251

บทที่251 ไม่ใช่ความฝัน

รอไปสักพักฮ่องเต้ชิงหยู่ก็พูดขึ้นมา “เล่นสิ!”

อันหลิงหยุนหยิบหมากรุกหนึ่งเม็ดขึ้นมาแล้ววางมันลง ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่พอใจ “พูดก็ส่วนการพูด เล่นหมากรุกก็เล่น

หมากรุก นิสัยอย่างนี้ทำไมเหมือนอ๋องเสียน อยู่กับเขาตลอดใช่ไหม ถูกเขาชักจูงจนเสียคน?”

“ใครพาใครเสียคนยังไม่รู้เลย ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ก็ยังดีๆอยู่ ตั้งแต่ได้คลุกคลีกับข้าก็กลายเป็นคนนิสัยแย่เหมือนกัน!”

“อ่า? ฮ่าฮ่า……”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เงยหัวขึ้นหัวเราะอย่างมีความสุข อันหลิงหยุนรอเขาหัวเราะเสร็จ แล้วพูด “ ฮ่องเต้ต้องการให้วังที่ฮองเฮา

และสนมต่างอยู่ๆมีแต่ตำแหน่งแต่ไร้ประโยชน์ใช่ไหม?”

“นั่นมันไม่เหมือนกัน ข้า……”

“ฮ่องเต้ ไม่มีก็ไม่มี มีก็คือมี” อันหลิงหยุนเตือนฮ่องเต้ชิงหยู่ อย่าหาข้อแก้ตัว

ฮ่องเต้ชิงหยู่รู้สึกเครียด “อย่างไรหลิงหยุนก็จะปิดปากข้า ไม่ให้ข้าพูด?”

“ฮ่องเต้ ข้าไม่พูดก็ไม่ได้ พูดก็ไม่ได้”

“……”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เหมือนคนใบ้เลย สองคนจ้องตากัน ฮ่องเต้ชิงหยู่ชำเลืองมองหมากรุกบนกระดาน น่าจะได้เห็นอันหลิง

หยุนพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง

“ได้ ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งปีไม่ให้แต่งพระชายารอง แต่ถ้าเจ้าแพ้เกมหมากรุกครั้งนี้ ก็ต้องฟังข้า เจ้าต้องไปทำเรื่องสู่ขอ

แต่งงานให้อ๋องเสียนที่จวนก๊กกู๋ใหญ่”

“สู่ขอแต่งงาน” อันหลิงหยุนเหมือนถูกเหยียดหยาม “แต่งชายารองแย่งสามีข้าแล้วยังให้ข้าไปสู่ขอให้อีก บ้าไปหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนโกรธจนหน้าขาวซีด รู้สึกปวดท้องขึ้นมา นางก็เลยค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองแล้วรู้สึกพอใจ แล้วพูด “นี่ก็คือบทเรียนราคาแพงของพระชายาเอก”

“ถ้าเช่นนั้นข้าไม่ทำ” อันหลิงหยุนจะเดินออก

ฮ่องเต้ชิงหยู่โกรธแล้วพูด “นั่งลง”

อันหลิงหยุนก็นั่งลง โมโหมองแผ่นกระดานหมากรุก แล้วมองฮ่องเต้ชิงหยู่ “ฮ่องเต้ท่านจงใจให้ข้าแพ้ เพื่อต้องการให้ข้าเป็น

คนไปสู่ขอให้อ๋องเสียน?”

ข้าไม่ใช่จงใจให้เจ้าแพ้ แต่ข้าหาเจ้าเพื่อคุยเรื่องให้จวิ้นจู่มู่มิงแต่งงานเป็นชารองของอ๋องเสียน”

อันหลิงหยุนมองหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ ไอ้แก่เจ้าเล่ห์!

“ฮ่องเต้ ถ้าหม่อมฉันชนะ ก็ไม่ต้องแต่งชายารองแล้วใช่หรือไม่?”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ไม่ปิดปัง “ชายารองนี่ต้องแต่งเพียงแต่ข้าเลื่อนเวลาให้อีกหนึ่งปี”

“ฮ่องเต้ ทำไมอย่างไรก็ต้องแต่งชายารอง เหมือนตอนนี้ ครอบครัวมีความสงบสุขราบรื่นมันไม่ดีหรือ?” ครอบครัว

อ๋องตวนมีปัญหาไม่จบสิ้น มันก็มีตัวอย่างให้เห็นแล้ว?”

อีกอย่างเมื่อจวิ้นจู่มู่มิงแต่งเข้ามาแล้ว พวกเราเข้ากันไม่ได้อยู่แล้ว ข้าจะเป็นคนทำให้เขาตาย หรือเขาจะเป็นคนทำให้ข้า

ตายมันไม่แน่นอน ถึงเวลานั้น พ่อข้าคุมข้าไม่ได้ พ่อของจวิ้นจู่มู่มิงก็คุมนางไม่ได้

นี่จะเป็นการกระตุ้นให้เหล่าขุนนางเกิดการแตกแยก

“มันจะไม่กระทบต่อการจงรักภักดีที่ขุนนางมีต่อฮ่องเต้เลยหรือ?”

“ข้ายังไม่เคยได้ยิน เรื่องของผู้หญิงในแต่ละวัง จะมีผลเสียต่อความจงรักภักดีในราชสำนัก”ฮ่องเต้ชิงหยู่เล่นหมากรุกต่อ

อันหลิงหยุนพูด “มองเห็นพวกขุนนางต่างโดนควบคุม ลูกสาวเหมือนอยู่ในกำมือ จะมีความสุขหรือ!

ฮ่องเต้ชิงหยู่โยนหมากรุกลงบนกระดานหมากรุก เงยหัวขึ้นมองอันหลิงหยุนด้วยความเย็นชา “ข้าตามใจเจ้ามากไปหรือ

เปล่า?”

อันหลิงหยุนนิ่งแล้วมองฮ่องเต้ชิงหยู่ นางเกือบใช้เข็มทิ่มฮ่องเต้ชิงหยู่เพื่อปลิดชีวิต

ฮ่องเต้ชิงหยู่ปัดกระดานหมากรุกทิ้ง สีหน้าเคร่งขรึม “ไสหัวไป!”

อันหลิงหยุนลังเลแป๊บหนึ่ง สุดท้ายนางก็ลุกขึ้นทำความเคารพ “หม่อมฉันทูลลา”

ปกติอันหลิงหยุนจะค่อยๆถอยออกไป แต่วันนี้หันตัวเดินจากไปทันที

สีหน้านางดูไม่ดีเลย ผลักประตูออกจนสวีกงกงตกใจ สวีกงกงรีบมองฮ่องเต้ชิงหยู่ สีหน้าดูไม่ดีเลย รีบมองมาทางสีหน้า

ไม่ดีของอันหลิงหยุน

“พระชายาเสียนรอสักครู่”

อันหลิงหยุนรีบก้าวเดินไป แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ปวดท้อง เจ็บแบบเหมือนเป็นตะคริว เจ็บจนเดินไม่ได้

สวีกงกงหันกลับมาเห็นอันหลิงหยุนย่อตัวลง รีบเดินไปดู “โอ๊ะ พระชายาเสียนเป็นอะไร?”

อันหลิงหยุนหายใจลำบาก รีบเอายาออกมากิน เหงื่อเต็มหัวนาง “อ๋องเสียน เรียกอ๋องเสียน”

สวีกงกงหันกลับไปมองข้างหลัง เขาจะกล้าหรือ?

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองอันหลิงหยุน เขาไม่ขยับ ในมือจับหมากรุก

อันหลิงหยุนนั่งยองๆไม่ไหวแล้ว ก็คุกเข่าลงไป “กงชิงวี่!”

นางตะโกน ดังไปทั่วทั้งตำหนักจรุงจิต กงชิงวี่หลับสนิทมาก แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังจนตื่น

“หลิงหยุน”

ลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกจากตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนคุกเข่ากับพื้นมือกุมท้องไว้

“หลิงหยุน”

สวีกงกงตกใจคุกเข่ากับพื้น

กงชิงวี่ก้มตัวอุ้มอันหลิงหยุนขึ้น มองไปทางตำหนักข้างใน หันตัวกลับรีบอุ้มอันหลิงหยุนจากไป

ออกจากประตูอันหลิงหยุนก็สลบแล้ว อันหลิงหยุนนั่งในรถม้า รีบตรวจสอบร่างกายอันหลิงหยุน นางไม่เป็นไร เพียงแต่

กุมท้องไว้แล้วมีเหงื่อแตก

อันหลิงหยุนสลบมาตลอดทางจนถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียน แล้วฟื้นขึ้นมา

กงชิงวี่มองคนที่อยู่ในอ้อมกอด ใบหน้าขาวซีด เขาค่อยรู้สึกหายห่วงหน่อย

อันหลิงหยุนขยับตัว นางมองออกไปทางรถม้าไม่ยอมพูดอะไร

กงชิงวี่ถาม “เขาพูดอะไรหรือ?”

อันหลิงหยุนมองเขา ลังเลสักพัก “ให้ข้าไปที่ก๊กกู๋ใหญ่เพื่อไปสู่ขอ แต่งชายารองให้ท่าน”

อันหลิงหยุนรู้สึกอัดอั้นตันใจ มองไม่เห็นกงชิงวี่นางก็มีความเก่งกาจ ไม่ยอมแพ้ใครง่ายๆ แต่พอเห็นกงชิงวี่ นางก็กลายเป็น

คนอ่อนแอ

เห็นอันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ กงชิงวี่กอดไว้แน่น อุ้มอันหลิงหยุนลงจากรถม้า

สองคนพอถึงหลังสวนก็แช่ในสระหลิวหวง(อ่างกำมะถัน) แช่เสร็จอันหลิงหยุนเริ่มออกเหงื่อ หมอจวนโจวคอยดูแลอย่างใกล้ชิด

กงชิงวี่ก็นั่งอยู่ข้างๆจับมือนางไว้

พักผ่อนไปหนึ่งวัน ช่วงเช้าอันหลิงหยุนก็รู้สึกดีขึ้น หมอจวนโจวก็เหนื่อยมาทั้งคืน เลยกลับไปพักผ่อนอันหลิงหยุนก็มองมา

ทางกงชิงวี่

“ถ้าต้องแต่งงานจริง ข้าจะกลับไปจวนแม่ทัพ”

นางไม่สามารถคิดวิธีอื่นได้ นางทำอย่างจุนฉูฉูไม่ได้ จัดการเรื่องงานแต่งให้กงชิงหยินด้วยตัวเอง

กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนไว้แน่น ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่ออันหลิงหยุน

“ถึงตายข้าก็ไม่แต่งชายารองแน่นอน”

อันหลิงหยุนตาแดง

“ข้าอดทนหน่อยก็ผ่านไปแล้ว เป็นเพราะข้าเก็บอารมณ์ไม่อยู่ พูดตรงเกินไป” น้ำตาอันหลิงหยุนไหลออกมา กงชิงวี่

เจ็บปวดหัวใจจนตัวสั่น

“ไม่ร้อง”

กงชิงวี่เช็ดน้ำตาให้อันหลิงหยุน “หลิงหยุนวางใจ ข้าเคยรับปากไว้ว่าจะไม่แต่งชายารอง ก็จะไม่แต่ง”

“ข้าอยากกลับไปจริงๆ” อันหลิงหยุนสะอื้น กงชิงวี่กำมือแน่น “ข้าไม่อนุญาต”

อันหลิงหยุนสะอื้น หลับตาแล้วพักผ่อนต่อ

อันหลิงหยุนหลับครั้งนี้ฝันว่าได้กลับบ้าน

ประตูห้องถูกเปิดออกอันหลิงหยุนมองเห็นภาพรู้สึกตะลึงเล็กน้อย นางกลับบ้านแล้ว?

ที่แปลกใจคือ มีคนเรียกนางข้างนอก “หลิงหยุน รีบออกเดินทาง”

อันหลิงหยุนวิ่งไปดูที่หน้าต่าง ที่แท้ก็เป็นเพื่อนร่วมทำงานของนาง

ผลักหน้าต่างออกอันหลิงหยุนวิ่งออกไป

เสี่ยวไห่ เซี่ยเฟิง โจวอีป่อ……

บนรถมีหลายคน อันหลิงหยุนถูกเร่งให้ขึ้นรถ นางเหม่อลอยอยู่บนรถ ข้างตัวนางมีกล่องยา นางจับ แล้วเปิดกล่องดู

อุปกรณ์ข้างใน

ทุกอย่างครบ

“หัวหน้ารอพวกเราอยู่” อันหลิงหยุนได้ยินคนที่ขับรถพูด นางรู้สึกอัศจรรย์จริงๆ

นางกลับมาแล้ว

นางหยิกแขนตัวเอง เจ็บมากเลย