ยอดหมอยาของอ๋องเสียน นิยาย บท 252

บทที่252 ข้ามภพกลับมา

ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงทางด่วน อยู่ในความมืดขับเร็วมาก พวกเขาหลบเรดาร์และดาวเทียม สุดท้ายก็มาถึงเขาข้างล่าง

พวกเขารีบขึ้นเขา เธอได้สะพายกล่องยาขึ้นไปด้วย ทุกคนต่างทำตามที่หน้าที่ที่วางแผนไว้

ภารกิจของพวกเขาคือยับยั้งพวกที่จะเข้ามาแฮกเกอร์คอมพิวเตอร์ เพราะคนที่ได้รับข่าวสารก่อนคือซูมู่หรง ฉะนั้นซูมู่หรง

เลยเริ่มงานก่อน พวกเขาคือคนสมทบอยู่ข้างหลัง

ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงเขตหวงห้าม พวกเขาเห็นร่องรอยการต่อสู้ ยังคงมีแอ่งเลือดอยู่ที่พื้น

อันหลิงหยุนรีบเข้าไปก่อน แตะรอยเลือดขึ้นมาดม “ยังเป็นเลือดสดๆอยู่”

อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “ทุกคนแยกย้ายกันหา น่าจะอยู่แถวนี้แหละ”

อันหลิงหยุนเอาถุงมือออก เก็บเลือดเข้าไปในหลอดแก้ว

เปิดกล่องยาหยิบเครื่องทดลอง เริ่มตรวจเลือด

เลือดกับของซูมู่หรงเข้ากันพอดี

อันหลิงหยุนลุกขึ้น “รีบหาเลย หัวหน้าได้รับบาดเจ็บ”

ทุกคนต่างเร่งรีบตามหา อันหลิงหยุนหาเส้นทางหนึ่งได้แล้วเดินไปตามเส้นทางนั้น เธอใช้ความรู้สึก และพบเลือดที่พื้น

พอเดินไปข้างหน้าก็มีคนตายสองคน

แต่ข้างหน้ายังมีคน

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนต่อสู้กัน รีบไปข้างหน้า

พอไปถึงข้างหน้าก็มองเห็นซูมู่หรงกำลังต่อสู้กับคนที่อายุยี่สิบกว่า อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ขาซูมู่หรง ขาซูมู่หรงได้รับ

บาดเจ็บ

เธอวางกล่องยาไว้ข้างๆ หยิบมีดออกจากด้านหลัง แล้วพุ่งออกไป ถีบคนนั้นออกไป

อีกฝ่ายก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน มองไปก็รู้เป็นคนร้ายกาจอำมหิต

เปิดศึกเข้ามาทำร้ายอันหลิงหยุน ซูมู่หรงตะโกน “ปืนอยู่ไหน?”

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ไม่รู้”

ลูบหา ไม่ได้พกมา

สำหรับพวกเขาถ้าไม่มีปืน ก็เหมือนการเอาชีวิตมาทิ้ง

อันหลิงหยุนพุ่งเข้าไป ซูมู่หรงยืนไม่อยู่ล้มลงไป

เพราะเติมพลังมาเยอะ อีกฝ่ายก็ได้รับบาดเจ็บ อันหลิงหยุนใช้เวลาไม่นานก็สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ อันหลิงหยุนทำให้

คู่ต่อสู้พ่ายแพ้จนมุม เธอถาม “เก็บเอาไว้ไหม?”

“ฆ่า!”

คำสั่งของซูมู่หรง อันหลิงหยุนยกมือฟันดาบลงไป ร่างกายดิ้นทีหนึ่ง ทิ้งคราบเลือดสีแดงไว้ที่ลำคอ ร่างกายก็ล้มลง

อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปหาซูมู่หรง ซูมู่หรงสีหน้าขาวซีด ใบหน้าเย่อหยิ่งและเย็นชา

อันหลิงหยุนพึ่งสังเกตว่า ซูมู่หรงเมื่อตอนอายุยี่สิบกว่าปีที่แล้ว

ตอนนี้หน้าตาก็ยังเหมือนเดิม

อันหลิงหยุนลังเลนิดหนึ่ง ซูมู่หรงตะโกน “เธอยังไม่รีบมาอีก อย่าให้ฉันตายหรือ?”

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เลยรีบเดินเข้าไป

ไม่ใช่ข้ามภพกลับมาแล้วหรือ?

รีบกลับไปเอากล่องยา มาทำบาดแผลที่ขาให้ซูมู่หรง

เป็นแผลดาบ อันหลิงหยุนรีบไปจัดการ ซูมู่หรงนอนลงพื้น หายใจหอบ

อันหลิงหยุนจัดการเรียบร้อย เอาเข็มออกมา เดินไปถึงหน้าซูมู่หรงฉีดยาให้เขา ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุน แปลกใจ “ปืนของเธออยู่ไหน?”

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบ เธอเหนื่อยแล้ว นั่งลงมองซูมู่หรง

ซูมู่หรงต้องการพักผ่อน นอนไปสักครู่

อันหลิงหยุนรอคนอื่นอยู่หลายชั่วโมงก็ไม่มีคนมา ท้ายที่สุดเธอเลยติดต่อพวกเขาก่อน

แต่คิดไม่ถึงว่าจะติดต่อไม่ได้ แถมฟ้าก็มืดแล้ว!

ฟ้ามืดอยู่บนเขาอันตรายมาก อันหลิงหยุนเห็นว่าซูมู่หรงอาการยังไม่หายดี กังวลซูมู่หรงจะเกิดเรื่อง

“เจ้าไปได้ไหม?” อันหลิงหยุนอยากพยุงซูมู่หรงขึ้น ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุนด้วยความแปลกใจ

“เธอเป็นใคร?”

อันหลิงหยุนตะลึง หันหัวมองซูมู่หรง “ฉันคืออันหลิงหยุน”

“เธอไม่ใช่ แววตาเธอไม่ใช่ เธอเป็นใครกันแน่?”

ซูมู่หรงบีบคออันหลิงหยุน โดนบีบจนเธอเงยหน้าขึ้น

ซูมู่หรงเข้าใกล้ “เธอเอาเขาไปไว้ไหนแล้ว?”

“ฉันก็คืออันหลิงหยุน”

“เธอไม่ใช่ อันหลิงหยุนอยู่ตรงนี้ไม่ได้เรียกว่าอันหลิงหยุน” ซูมู่หรงเตือน ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็นึกขึ้นมาได้ ที่ผ่านมาเธอมี

รหัสแทนชื่อ รวมถึงทุกคน เวลาที่ปฏิบัติภารกิจจะไม่เอ่ยชื่อจริง

“หัวหน้า ฉัน……”

“เธอเรียกฉันอะไรนะ?”ซูมู่หรงใช้แรงบีบ เหมือนจะบีบคออันหลิงหยุนให้หัก อันหลิงหยุนสูดลมหายใจ

เมื่อกี้ตอนที่เธอปฏิบัติภารกิจ เธอเรียกเขาว่าครูฝึก

อันหลิงหยุนมองใบหน้าซูมู่หรงที่อ่อนเยาว์ขึ้นประมาณสิบปี เธอพูดไม่ออก และอธิบายไม่ถูก แค่คิดว่าหลับตา รอตาย!

ซูมู่หรงกลับปล่อยมือ และโยนอันหลิงหยุนไปอีกทาง

อันหลิงหยุนนอนกองบนพื้นแล้วลุกขึ้น ซูมู่หรงจ้องมองอันหลิงหยุน “เธอไม่ใช่เขา เธอลุกเร็วกว่า การเคลื่อนไหวของเธอ

ช้าเกิน

อันหลิงหยุนมองไป “นั่นเป็นเพราะนายจ้องจับผิดฉัน อยากให้ฉันไสหัวไป ถ้าฉันไม่ขยับเร็วกว่านี้ นายจะปล่อยฉันไปหรือ”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น แล้วพูด “นายมีปานที่ขาด้านใน”

ซูมู่หรงมองไป “บังคับเธอพูด?”

อันหลิงหยุนเม้มปากเยาะเย้ย “ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น อีกอย่างถึงบังคับฉันจะยอมพูดหรือ?”

ซูมู่หรงยิ่งรู้สึกแปลกใจ “มันเกิดอะไรขึ้น?”

อันหลิงหยุนเดินกลับไปนั่ง จ้องมองใบหน้าซูมู่หรง แล้วถอนหายใจ “ที่แท้เมื่อสิบปีที่แล้วหัวหน้าหล่อขนาดนี้เลยหรือ

ฉันคิดตลอดว่านายหล่อไม่เท่าเขา นึกไม่ถึงว่าจะพอๆกัน”

“พูดไร้สาระอะไร?” ซูมู่หรงโมโหจนหน้าแดง

อันหลิงหยุนนั่งลง “หัวหน้า ฉันคิดถึงนาย คิดถึงพวกนาย!”

อันหลิงหยุนไม่แน่ใจว่าใช่ความฝันหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเสียใจมาก น้ำตากำลังจะไหลออกมา

ซูมู่หรงมองอันหลิงหยุนเหมือนสัตว์ประหลาด อันหลิงหยุนเข้าไปกอดซูมู่หรง “ ไม่รู้เป็นเพราะพื้นที่อีกโลกหนึ่งหรือเพราะ

อะไร? ฉันคิดว่าอยากกลับมาหาพวกนาย แต่พึ่งมารู้สึก ฉันก็ทิ้งเขาไปไม่ได้ ฉันควรทำอย่างไร?”

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนร้องให้ขึ้นมา มือของซูมู่หรงยกไม่ขึ้น ร่างกายแข็งทื่อ

เขาไม่เคยกอดอันหลิงหยุน

เขาชอบอันหลิงหยุน แต่เขาไม่เคยแสดงความรักออกมาให้เธอรู้

นั่นไม่ควรได้รับอนุญาต

ทันใดนั้นอันหลิงหยุนร้องให้เสียงดัง ซูมู่หรงกอดอันหลิงหยุน เสียงก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนปกติ “อย่าร้องไห้”

อันหลิงหยุนสะอื้น แล้วก็ออกจากตัวซูมู่หรง

ซูมู่หรงหน้าแดง เอื้อมมือขึ้นมาเช็ดหน้าตาให้อันหลิงหยุน “พวกเราลงไป พยุงข้าไว้”

อันหลิงหยุนใช้ยันร่างกายพิงไว้ ดึงแขนของซูมู่หรงเพื่อลุกขึ้น

ร่างกายของซูมู่หรงพิงอยู่ที่ไหล่อันหลิงหยุน มองดูผมที่สั้นของอันหลิงหยุน สายตาจ้องลงบนใบหน้าอันหลิงหยุน

“เขาคือใคร?”

อันหลิงหยุนไม่ตอบ ซูมู่หรงถาม “เพื่อนนักเรียนมัธยมปลายหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่ตอบ ซูมู่หรงเข้าใจผิดแล้ว

เธอเริ่มเข้าร่วมการฝึกฝนตั้งแต่มัธยมปลาย

สองคนลงเขาแล้ว คนที่ข้างล่างต่างพากันเข้ามา พยุงซูมู่หรงไปที่รถ อันหลิงหยุนนั่งข้างๆเขา เขาพิงข้างรถ จ้องมอง

อันหลิงหยุน

“ฉันนอนสักพัก เธออยู่เป็นเพื่อนฉัน”

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบอะไร เธอข้ามภพกลับมาแล้ว?

ซูมู่หรงไปนอนโรงพยาบาล อันหลิงหยุนกลับบ้าน แล้วไปห้องทดลอง ทุกสิ่งแสดงให้เห็นว่าเธอย้อนกลับไปในอดีต แล้ว

ข้ามภพกลับมาแล้ว